Album of the week The Stooges - Fun House

Iggy/The Stooges leren kennen via een skatevideo uit 2002, Flip Sorry. Als tiener werd ik wild met nummers als "I Wanna Be Your Dog".
Dit soort platen geeft uw zin om alles kapot te slaan.
Even deze er uit pikken als start punt :)
Zeker geen slechte plaat maar ben ik de enige die ze een beetje mak vind? Als je dan I wanna be your dog erbij neemt, dat nummer is toch veel ruiger, smeriger en in your face dan eender wat op deze plaat?

Dat wil niet zeggen dat ik dit geen goeie plaat vind, verre van. Er staan enkele uitstekende nummers op zoals Dirt (wat blues like met een heerlijke solo) of 1970 met die wilde sax er over op het eind.

Ik denk dat het een geval van expectations vs reality is? De realiteit is dat het zeker een dikke plaat is, de verwachtingen waren door de geweldige openingspost misschien nog hoger/anders.
 
Even deze er uit pikken als start punt :)
Zeker geen slechte plaat maar ben ik de enige die ze een beetje mak vind? Als je dan I wanna be your dog erbij neemt, dat nummer is toch veel ruiger, smeriger en in your face dan eender wat op deze plaat?

Dat wil niet zeggen dat ik dit geen goeie plaat vind, verre van. Er staan enkele uitstekende nummers op zoals Dirt (wat blues like met een heerlijke solo) of 1970 met die wilde sax er over op het eind.

Ik denk dat het een geval van expectations vs reality is? De realiteit is dat het zeker een dikke plaat is, de verwachtingen waren door de geweldige openingspost misschien nog hoger/anders.
Ja, misschien dat mijn op hoge verwachtingen creëert. Maar ik kan niet anders dan dit album bejubelen :D. Zeker als een geheel en met de opbouw is dit album gewoon fantastisch gedaan. Het geniale vind ik dat er met zo weinig zo veel impact wordt gecreëerd. Als Ron Asheton zijn gitaarsolo lanceert, brengt dat zo'n weidse sound voort.

Hetzelfde kan ook wel gezegd worden voor het debuutalbum. En I Wanna Be Your Dog klinkt inderdaad smeriger, ook de rest van dat album wel trouwens. Maar daar is de productie ook anders en klinken ze voor mij meer als The Velvet Underground on steroids en dat hoor je dan ook in de productie van John Cale.
Voor Fun House wouden ze zoveel mogelijk hun live sound proberen op plaat te zetten en waren ze vermoedelijk al veel beter op mekaar ingespeeld. In 1999 werd er een boxset uit gebracht: 1970: The Complete Fun House Sessions. Daar zie je dan hoeveel takes er wel voor al die nummers werden opgenomen. Misschien dat dat ertoe bijdraagt dat het misschien 'mak' overkomt.

Dit is trouwens de versie van het openingsnummer die als single is uitgebracht. Met die orgel erbovenop haalt dat echt volledig de kracht weg uit dat nummer.
 
Top album waar ik ook niet eerder echt aandachtig naar geluisterd heb. De jaren 70 punk vibe is duidelijk aanwezig en ik hou van de minuscule veranderingen in tempo van beat en lyrics die bijgestaan worden door de machtige psychedelische gitaren of saxofoon en de stem van Iggy pop.

Favo nummer: Dirt ( Zou Nick Cave hier zijn mosterd een beetje halen? De bass en tempoversnellingen doen me er enorm aan denken)

Als ik toch iets negatief moet zeggen is het dat sommige nummers beduidend stiller klinken dan andere als ik ze beluister via Apple Music. Weet niet of dit op de originele drager ook zo was, alsook dat er geen echte uitschieters inzitten en dat alles nogal same same but different klinkt.

En niet dat het zoveel toevoegd, maar ik ga opnieuw wat alternatieve album covers posten van de albums die ik hier beluister, deze keer met de schaamteloze hulp van AI. Best wel geinig :)

IMG-1766.jpg
 
Laatst bewerkt:
Altijd grappig om vast te stellen dat iedereen anders luistert! De eerste drie Stooges albums waren en zijn nog altijd baanbrekend, echte grondleggers van wat later punk is geworden. Maar van de drie is Fun House voor mij het album dat er altijd met kop en schouders bovenuit heeft gestoken. De hele sfeer op al die nummers hier is echt waanzinnig, de band fungeert hier echt als één geheel, geheel opgeslorpt door de vibes en groove die ze creëren.

Ik zit dus sterk in het kamp van @Deckard en @FlyingHorseman hier. Fun House is ook voor mij kanshebber voor de titel 'beste rock album ooit', of toch zeker een antwoord op de vraag "Welk album komt het beste overeen met de essentie van rock?".
 
Ok. Ik heb eindelijk de tijd om weer catch up te spelen met de Albums van de week en dit bleek een makkelijke binnenkomer. Dit is uiteraard een legendarische plaat, maar ze klinkt nog steeds uiterst snedig en relevant. Je snapt tijdens het luisteren zo waarom veel jonge bands dit als inspiratiebron hebben. Een heerlijk chaotische storm van 37 minuten.
 
Voor de tijd zijnde, in 1970, een zeer degelijk album.
Als je het bekijkt uit de improv-hoek, mag je 'degelijk' vervangen door eender welk hoger gewaardeerd woord.
Dat is mijn gevoel bij het beluisteren. Een vals live-album, dat kan meedingen naar de prijs van beste live album.
 
Allright ik ga nog eens proberen mee te AOTW'en.

En vermits dit echt wel Lint-approved-boomer-rock-essentials zijn, herbeginnen we hier maar.
Iggy Pop was zelfs het eerste optreden dat kleine Lint ooit heeft gezien toen hij 12 was ofzo (met papa Lint), en dat heeft een zeer diepe indruk gelaten 👌. Iggy was (en is dat nog steeds grotendeels, al staat hij NOG schever maar ook meer stil) het archetype van de rock frontman. I fucking love it.

De eerste drie platen van The Stooges scoren voor mij allemaal erg hoog. Ik kan begrijpen dat dit als het beste "album" van de drie wordt beschouwd. Het is lekker vuil (doch niet zo vuil als het debuut) en agressief (doch niet zo agressief als Raw Power). Maar het is gevarieerder, heeft wat meer/andere invloeden, en het vormt een veel mooier geheel dan de andere twee.
En het volgende kan gezegd worden over alle drie: Iggy gaat tekeer als een beest, de gitaar scheurt lekker, en er is een rauwe en allesomvattende stuwende sound. Dit is muziek om pinten bij te pakken en iets af te breken godverdomme !! :love:

Maar... uiteindelijk zal ik altijd eerder teruggrijpen naar de andere twee omdat mijn favoriete nummers (Search & Destroy en No Fun) daarop staan.
Van Fun House zijn Down On The Street (die gitaar :love:) en TV Eye (die oerkreten :love:) veruit mijn favorieten. Dirt is voor mij het enige nummer dat een beetje ondermaats voelt en mij even uit het album haalt.

En dit inderdaad 1 van die quintessential rock albums. Snel (uit mijn hoofd persoonlijk) lijstje:
  • Alice Cooper - Killer
  • David Bowie - Ziggy Stardus
  • The Velvet Underground - & Nico
  • Rolling Stones - Exile on Main Street
  • The Stooges - Fun House
En nu ga ik mijn waarschijnlijk 3 dagen schuldig voelen omdat iedereen gaat antwoorden met "en deze plaat" en ik denk "godmiljaar hoe kon ik die vergeten".
 
Hier kan ik alleen maar positief over zijn. Instant feel good, road trip, zomerse barbecue, 70's pool skateboarden in California...-gevoel, maar dan met een rauw kantje. Heerlijk.
 
Door het Paasverlof helaas weinig tijd om dedicated naar muziek te luisteren dus pik ik de draad verder op vanaf nu!

Ik heb The Stooges nooit veel aandacht gegeven dus veel verder dan I Wanna Be Your Dog ben ik allicht niet geraakt. Album voelt anno 2024 nog steeds zeer fris aan maar muziek als deze vinden we misschien te veel vanzelfsprekend nu. In de jaren '70 echter zullen de recensenten en publiek grote ogen getrokken hebben naar The Stooges.

Favoriete track voor mij was TV Eye!
 
  • Leuk
Waarderingen: derp
Door het Paasverlof helaas weinig tijd om dedicated naar muziek te luisteren dus pik ik de draad verder op vanaf nu!
Hazo, gij beluistert op een toegewijde manier muziek tijdens de werkuren dan!
Ik heb The Stooges nooit veel aandacht gegeven dus veel verder dan I Wanna Be Your Dog ben ik allicht niet geraakt. Album voelt anno 2024 nog steeds zeer fris aan maar muziek als deze vinden we misschien te veel vanzelfsprekend nu. In de jaren '70 echter zullen de recensenten en publiek grote ogen getrokken hebben naar The Stooges.

Favoriete track voor mij was TV Eye!
I Wanna Be Your Dog is inderdaad het enige nummer dat ik echt ken, maar ondanks dat ik dat echt wel kan smaken ben ik nooit door de discografie gegaan.
 
Ik ga grotendeels akkoord met @shiftyke

Ben grote fan van Iggy als persoon maar voor mij verdwijnt het op den duur allemaal wat naar de achtergrond. Vind het heel moeilijk om daar aandachtig naar te blijven luisteren. Ik luister naar heel veel muziek in het genre waarvan Iggy (een van de) grondlegger(s) was. Als ge iets gelijk Viagra Boys neemt, dat zit denk ik krak in dezelfde ader (ook af en toe sax, ook af en toe een frontman die helemaal losgaat) maar dat heeft dan een veel frissere/afwisselendere aanpak waardoor dit voor mij toch echt aanvoelt als een hele vroege, grove benadering van muziek waar ik veel van ben gaan houden wanneer het wat tijd heeft gehad om te kunnen rijpen.

Dat gezegd zijnde, niks dan respect voor deze levende legende en alles wt hij in gang heeft gezet.
 
Terug
Bovenaan