Album of the week Trouble - Psalm 9 (1984)

  • Onderwerp starter Deleted member 621
  • Startdatum
Niet slecht, maar gewoon mijn ding niet. Ik heb moeite met metal, altijd al gehad. Ik hoor de melodieen niet die ik in andere genres wel hoor. Voor mij zijn het gewoon gitaren die in de startblokken staan en met een hoop testosteron de wei in gestuurd worden en waarbij de nummers door aleatorische elementen er voor zorgen dat ze iets of wat structuur of een eigen identiteit krijgen, maar veel creatiefs zit er niet achter. Een metalbot zou zo imo honderden nummers kunnen maken.

En of ik nu skip naar minuut 4, minuut 25 of minuut 36, voor mij kon dit nog steeds hetzelfde nummer zijn, toont nog eens aan hoeveel ik er van snap ...

Daarmee gezegd zijnde, Revelation (Life of Death) vond ik wel een tof nummer dat er bovenuit stak voor mij. De vele maatwisselingen en tempo, de verschillende drumpatronen, ... dit was creatief en kon me zeker wel bekoren !

Artistic impression of album:

jjv9yfF.png
 
Laatst bewerkt:
Endtimes is toch DE klepper van dit album IMO? zeker frisson (ja op zijn frans denk ik uitgesproken)
Mooie flow doorheen de tracks, geen moment dat er lang op hetzelfde ritme wordt doorgegaan.
Maar het blijft zoals 6 hot dogs achtereen eten, de laatste 3 smaken minder dan de eerste drie omdat er gewenning aan de 'signature distortion sound' optreed. speel dit met een (downtuned) akoestische gitaar en het klinkt met momenten saai, vermoed ik.
Ik snap je wel en kan dat zelf ook hebben eerlijk gezegd. Soms, met momenten vaak heb ik met mijn favoriete tracks wel "genoeg" (maar dat neemt nog altijd niet weg dat ik het in zijn geheel een geweldig album vind).
Eigenlijk moet ik in de stemming zijn, en dat ben ik nu ook niet constant - ondanks ik de band altijd even goed ga vinden. Eigenlijk heb ik dat met alle bands van om het even welk genre wel denk ik. Ik ben niet constant in de stemming voor metal, noch voor prog, noch voor folkrock,...
 
Ik snap je wel en kan dat zelf ook hebben eerlijk gezegd. Soms, met momenten vaak heb ik met mijn favoriete tracks wel "genoeg" (maar dat neemt nog altijd niet weg dat ik het in zijn geheel een geweldig album vind).
Eigenlijk moet ik in de stemming zijn, en dat ben ik nu ook niet constant - ondanks ik de band altijd even goed ga vinden. Eigenlijk heb ik dat met alle bands van om het even welk genre wel denk ik. Ik ben niet constant in de stemming voor metal, noch voor prog, noch voor folkrock,...
Denk dat iedereen dat wel wat heeft? Alles hangt af van je eigen stemming. Gisteren voelde ik mij vrij mottig dus had ook helemaal geen zin in harde metal bijvoorbeeld.

Dus deze avond nog eens opnieuw proberen :music:
 
Ik snap je wel en kan dat zelf ook hebben eerlijk gezegd. Soms, met momenten vaak heb ik met mijn favoriete tracks wel "genoeg" (maar dat neemt nog altijd niet weg dat ik het in zijn geheel een geweldig album vind).
Eigenlijk moet ik in de stemming zijn, en dat ben ik nu ook niet constant - ondanks ik de band altijd even goed ga vinden. Eigenlijk heb ik dat met alle bands van om het even welk genre wel denk ik. Ik ben niet constant in de stemming voor metal, noch voor prog, noch voor folkrock,...
was geen verwijt naar u of het album, dat is iets dat ik altijd heb met albums die 'hun sound' hebben.
Hier is het in ieder geval een toffe signature sound.
Die laatste 3 hotdogs smaken ook nog goed, hoor ;)
 
Heb hen leren kennen door het nummer 'Memory's Garden' dat op een Metalopolis verzamelaar van (no kidding!) Studio Brussel staat. Manic Frustration en Plastic Green Head vind ik zalige roadtrip music.

Metalopolis, serieuze bron van inspiratie in pre-internetdagen. En ik had een halve crush op Ayco Duyster puur op basis van haar stem. Je kon niet zomaar een prentje van haar google'en (of altavista'en, want google kwam pas veel later op) dus in mijn hoofd was dat gewoon Christina Applegate met een zwoele stem en goede muzieksmaak.
 
Metalopolis, serieuze bron van inspiratie in pre-internetdagen. En ik had een halve crush op Ayco Duyster puur op basis van haar stem. Je kon niet zomaar een prentje van haar google'en (of altavista'en, want google kwam pas veel later op) dus in mijn hoofd was dat gewoon Christina Applegate met een zwoele stem en goede muzieksmaak.
Funny. Ik dacht dat Jan Hautekiet, die Metalopolis presenteerde, een coole muzikant was met metallooks. Zijn woensdagnamiddagprogramma Hallo Hautekiet waar hij regelmatig op een arrogante manier een luisteraar afbrandde, vergrootte zijn cultstatus. Toen ik hem dan eens piano zag spelen als achtergrondmuzikant tijdens 1 of andere talkshow op de toenmalige BRT kon mijn ontgoocheling niet groter zijn.

Toch blijft hij cooler dan een Agnew of Fleddy als presentator.
 
Awel, ik heb er graag naar geluisterd, muzikaal dik in orde met lekkere riffs en goeie composities. Maar de zang van Wagner was geen onvoorwaardelijk succes. Uniek klinkt hij wel, maar kan niet zeggen dat ik het een aangenaam stemgeluid vind.
 
Iedereen die niet zo'n fan is van Wagner zijn stem, maar de band wel kan appreciëren moet eens de daaropvolgende albums proberen (behalve The Skull (album, niet de band!) misschien), maar vanaf Run To The Light en het naamloze album klinkt hij IMO een tíkkeltje minder... "rauw"?
Op die laatste staat o.a. de ballad "The Misery Shows Act II" waarin hij tijdens de strofes eens niet zijn keelgat openzet. :unsure:
 
Dat ga ik alvast doen, ik kan de muziek overall zeker smaken, en zoals je al zei in je OP is dit nogal een onderbelichte periode in de evolutie van het genre. Het zweeft zowat tussen meer bekende acts; de missing link tussen Black Sabbath en Sleep, als het ware. Ook ik heb deze big four niet genoeg verkend. Dit album en St Vitus' Born Too Late zijn de enige die ik beluisterd heb. Dringend ook werk maken van de overige bands die hier genoemd werden.
 
Dat ga ik alvast doen, ik kan de muziek overall zeker smaken, en zoals je al zei in je OP is dit nogal een onderbelichte periode in de evolutie van het genre. Het zweeft zowat tussen meer bekende acts; de missing link tussen Black Sabbath en Sleep, als het ware. Ook ik heb deze big four niet genoeg verkend. Dit album en St Vitus' Born Too Late zijn de enige die ik beluisterd heb. Dringend ook werk maken van de overige bands die hier genoemd werden.
Het titelloze album van Saint Vitus is ook een aanrader! :) Van Pentagram is het album genoemd in de spoilerlijst een aanrader, maar zeker ook Day of Reckoning en Be Forewarned, alsook "First Daze Here: The Vintage Collection", een collectie van 70s materiaal dat meer wat weg heeft van bv. Blue Cheer.
Van Candlemass ken ik enkel Nightfall. Ook een goed album met hele sterke vocals, maar dat is al een hele andere soort doom die weliswaar heel goed is, maar ik toch geen heel album in een keer van beluister. "The Well of Souls" en "Bewitched" zijn mijn aanraders. (De clip van dat laatste nummer is trouwens hilarisch. 🤣)
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Nooit van gehoord, en dat verbaast mij wel, klinkt lekker. Spek voor mijn bek. Smaakt naar meer. En van dat moois.

Victim of the Insane is het nummer dat hier het meest is blijven hangen. Op sommige momenten deden de vocals van die Eric Wagner mij enorm denken aan Dee Snider. Alsof ik naar een twisted versie van Twisted Sister aan 't luisteren was. En dat is niet noodzakelijk slecht.
Nog iemand die dat er wat in hoort?
 
Nooit van gehoord, en dat verbaast mij wel, klinkt lekker. Spek voor mijn bek. Smaakt naar meer. En van dat moois.

Victim of the Insane is het nummer dat hier het meest is blijven hangen. Op sommige momenten deden de vocals van die Eric Wagner mij enorm denken aan Dee Snider. Alsof ik naar een twisted versie van Twisted Sister aan 't luisteren was. En dat is niet noodzakelijk slecht.
Nog iemand die dat er wat in hoort?
Jazeker! De eerste keren dat ik naar Trouble luisterde (dit album was mijn kennismaking) dacht ik exact hetzelfde! :)
Intussen ben ik het al zodanig gewend dat ik het niet meer hoor eigenlijk.

En ja Victim Of The Insane hé... :drool: Niets meer aan toe te voegen! 😎
 
Laatst bewerkt door een moderator:
De ene zegt Ozzy met een ballenknijper, ik zeg Axl Rose in zijn gouden dagen. Zou hij hier zijn brood van hebben gehaald?

Het lijkt alsof God deze band naar Hel heeft gezonden om zijn woord te verspreiden, nadat hij metal voor het eerst uitvond, maar zijn Woord iets te hard opdrong en er iets gebeurde in Hel:

In 'Psalm 9' zijn ze geplonsd op Charon in Styx, hem per ongeluk gedood en zijn boot overnemend.
Ze brengen hun haat tegenover Lucifer over naar het oneindig aantal net gearriveerde zielen om ze gratie te verlenen in Naam van de Heer.
Een paar kilometer later bereiken ze twee poortwachters naar de Phlegethon en sluiten ze af met: "God loves us all," om direct in hun wazige gezichten de start van 'Assassin' te spelen. Deze wachters worden meteen weggeblazen tegen de poort en zodoende openen ze de poort.
Onder een vuurspektakel beschuldigen ze demonen gelijk Ose en tientallen Xaphan' van hun connectie met Lucifer.

Het vuur mindert, maar ze varen voorts naar de Lethe, waar verloren gewaande zielen hun opwachting maken bij Apate en Dolos, zus en broer.
Zij proberen de verloren zielen om de tuin te leiden naar een bestaan in een diepere kring van Hel met veel genot en plezier, maar in feite wordt elke seconde een decennium van marteling waard. De zielen moeten een keuze maken en vinden geen andere oplossing dan te luisteren naar het duo, tot Trouble op kwam dagen. Ze laten een aanzienlijk deel twijfelen en sommigen verkiezen ter plekke te blijven, eeuwig dwalend in vergeetachtigheid.

De band zelf komt niet ongeschonden uit de Lethe, want ze keren om onduidelijke redenen om, terug naar de Vuurrivier en spelen tekstgewijs ongeveer hetzelfde als het vorige, maar "Lucifer will rule the earth, seven years of death," doet hen overhevelen, zo blijkt.
Wat hen ook doet overhevelen, is een draaikolk, dat hen zuigt naar een vijftal seconden van stilte en ongekende diepte voor hen. Ze zitten echt in de problemen...

Demonen kennen de geur reeds. Trouble nog niet. De Acheron stinkt naar ellende met haar zure zweren waar je langs moet varen. Gelukkig had Charon de boot anti-corrosief gemaakt. Maar, wat nu? Wat zingen ze nu?
"You tell us not to steal, you tell us not to kill."
Bespeur ik daar venijn tegenover God' geboden? Zullen de Engelen van Hem boeten?
De trollenneus van Eurynomos in de rivier van verderf wipt op; Asakku doopt zijn penselen in het kokende miasma van zwavel en gevomeerde sappen en Beëlzebub, die angstzweet doet uitbreken bij iedereen, schatert het uit, terwijl hij poseert.
Hij lacht door God' nietige poging om de gezanten en zieligen van Hel te bekeren én omdat de boot afstevent naar een waterval.

In korte tussenstukjes boemelen ze naar een enorm laaggelegen kring.
'Doef'. Ze belanden op een harde ondergrond, dat door de plof meteen kraakt. Het ijzige karakter van deze rivier, de Cocytus, geeft mee en laat hen verder varen tussen brokken ijs, om te jammeren dat ze het slachtoffer zijn geworden van de krankzinnigheid van Hel.

Complete leegte. Het vult hen.
De verleiding om toe te geven aan alles is nabij.
Híj is nabij, Lucifer. De trommels trommelen en Zijn gitaar... Hij speelt!
Gemaakt uit rode vleeslappen en Zijn aderen ademend als wormen in overvloed.
Zijn lippen besmeurd met boule-de-berlin-poeder en de vier stekelige hoorns waaruit secretie drupt, spreken boekdelen.
Zo is Hij en speelt Hij traag, maar verleidend en stelt Hij zichzelf voor.
De gitarist van Trouble neemt over en pakt Hem in snelheid.
Lucifer geeft de voorzet aan de zanger en neemt ook over.
Lucifer: "I am the One."
Wagner: "The Almighty."
Lucifer: "I'll give you the good things in life, take me."
De Verleider neemt het brein over van Wagner en de laatste strijd beslechten ze in het laatste refrein.
Wagner en de band zijn volledig bekeerd en gaan eerst achter de Engelen aan, de smeerlappen.

Het einde van de tijden door Trouble met Lucifer in hen gevestigd. De finale waarschuwing aan het Paradijs!

Psalm 9:
I will give thanks to you, Lord, with all my heart;
I will tell of all your wonderful deeds.
Strike them with terror, Lord;
let the nations know they are only mortal.
Trouble is zo kwaadaardig als het maar kan zijn :oink:.

Enne, goeie cover btw.
 
Die laatste is in oktober op Desertfest in Antwerpen te bewonderen, trouwens. Ben heel grote fan. Hun meest bejubelde album is allicht Satan Worshipping Doom, maar ik heb het zelf meer voor Terminal.

Nice wist ik niet, heb ze ooit twee keer op Roadburn gezien en dat was echt fenomenaal!
 
Aight, goed album. Zwaar en traag en bij momenten heel groovy. What's not to like?
Direct die intro van The Tempter: je wordt in een soort waanzin meegetrokken en dan komt dat openingsriff er door. Ik weet dat ik niet mag vergelijken en dat deze band op heel eigen hoogte staat maar ik ga het toch doen: het lijkt zo weggeplukt uit één van de betere Black Sabbath platen.

Eigenlijk de hele plaat is spek naar mijn bek. Ik ga niet te uitgebreid in op elk nummer, bij deze snel de hoogtepunten.

Assassin: wat meer uptime. Doet me bij momenten aan Two minutes to midnight van Maiden denken.
Victim of the insane start met een zware, kwaadaardige, beukende intro. Dat kwaadaardige, dreigende blijf ook het hele nummer aanwezig. Revelation: hier steelt vooral het coole, wat jazzy pscych stuk rond minuut 4 de show.
Fall of Lucifer is het perfecte voorbeeld om mijn eerste zin hier te staven: zwaar maar u zo groovy. Favoriet nummer van de plaat voor mij.
Tales of brave Ulysses: mega coole cover!

Conclusie: 10 out 10, would listen again :)
 
Terug
Bovenaan