Ik geraak stilaan bij met mijn album of the week album, nog één te gaan en ik ben helemaal mee.
Al heb ik volgende week vakantie die ik aan de oudste dochter ga wijden: uitstapjes naar Planckendael en de plantentuin van Meise staan al op het programma. Misschien kan ik het album van de week er nog wel bijzetten al betwijfel ik of haar interesse veel verder gaat dragen dan K3 en Kapitein Winokio. Die laatst genoemde maakt echt wel goeie muziek en ze houdt van bepaalde dingen die ik op zet: het kind is bv. zot van Just Can't Get Enough van Depeche Mode. Er is dus nog wel goede hoop.
Anyway, Mogwai dus!
Ik ga meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat Mogwai me niet ligt. Ik ga nu een heel Laki-esque opmerking maken en zeggen dat bij uitbreiding post rock me niet ligt en dat ik post metal verkies. Heel arbitrair, ik weet het want eerlijk is eerlijk: ik weet eigenlijk niet eens wat verschil is tussen beide. Maar als ik op Last.fm artiesten van beide genres naast elkaar leg dan wint post metal. Bands als Pelican, Isis, Omega Massif; Russian Circles. en ga zo maar door: stuk voor stuk top bands. Bands waarvan ik platen heb en optredens heb bijgewoond.
Post rock: Red Sparrows en Godspeed zijn de enige twee bands waarvan ik iets in de platenkast heb en/of die ik live gezien heb.
Mogwai en consoorten heb ik geprobeerd en altijd wat te plat bevonden.
Idem voor dit album. Met Auto Rock en Glasgow Mega-Snake beginnen we wel goed: rustige opbouw naar het stevigere werk. Maar net wanneer we op kruissnelheid komen: boem, niks meer en krijgen Acid Flood. What's up with that? Met Travel Is Dangerous lijken we terug vertrokken maar ook dat gaat nergens naar.
Team Handed vind ik wel mooi en melow en ligt beter in de plaat dan het voorgenoemde Acid Flood. Het is zo'n typisch rustpunt in een "post" plaat. Maar daarna gaan we de meanderende toer op: ja het wordt wat ruiger maar we bereiken eigenlijk nooit echt een punt waar het echt hard gaat. An sich heeft dat geen probleem te zijn maar ik mis iets: ik voel weinig emotie; hell, het hoeft niet hard te gaan maar geef me dan iets anders.
Technisch is het allemaal wel dik in orde, al is het wat standaard: het riff rond minuut 4 van Friend Of The Night is daar een goed voorbeeld: da's zo'n typsich post/prog riff. Zeer degelijk maar ook niet veel meer dan dat.
En zo gaat het verder tot I Choses Horses. Wat is me dat? Dat gaat me compleet voorbij een soort spoken word op muziek?
We eindigen met We're No Here: dat is dan wel weer een pareltje. Eéntje dat gerust nog wat langer had mogen duren. Eindelijk hoor ik wat ik sinds Glasgow Mega-Snake heb gemist.
Conclusie is dat dit, zoals zoveel post rock, me wat te soft is. Geen probleem met kalmte en opbouw maar het moet ergens toe leiden. Dit leidt me te weinig naar het geen ik zoek.
Al heb ik volgende week vakantie die ik aan de oudste dochter ga wijden: uitstapjes naar Planckendael en de plantentuin van Meise staan al op het programma. Misschien kan ik het album van de week er nog wel bijzetten al betwijfel ik of haar interesse veel verder gaat dragen dan K3 en Kapitein Winokio. Die laatst genoemde maakt echt wel goeie muziek en ze houdt van bepaalde dingen die ik op zet: het kind is bv. zot van Just Can't Get Enough van Depeche Mode. Er is dus nog wel goede hoop.
Anyway, Mogwai dus!
Ik ga meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat Mogwai me niet ligt. Ik ga nu een heel Laki-esque opmerking maken en zeggen dat bij uitbreiding post rock me niet ligt en dat ik post metal verkies. Heel arbitrair, ik weet het want eerlijk is eerlijk: ik weet eigenlijk niet eens wat verschil is tussen beide. Maar als ik op Last.fm artiesten van beide genres naast elkaar leg dan wint post metal. Bands als Pelican, Isis, Omega Massif; Russian Circles. en ga zo maar door: stuk voor stuk top bands. Bands waarvan ik platen heb en optredens heb bijgewoond.
Post rock: Red Sparrows en Godspeed zijn de enige twee bands waarvan ik iets in de platenkast heb en/of die ik live gezien heb.
Mogwai en consoorten heb ik geprobeerd en altijd wat te plat bevonden.
Idem voor dit album. Met Auto Rock en Glasgow Mega-Snake beginnen we wel goed: rustige opbouw naar het stevigere werk. Maar net wanneer we op kruissnelheid komen: boem, niks meer en krijgen Acid Flood. What's up with that? Met Travel Is Dangerous lijken we terug vertrokken maar ook dat gaat nergens naar.
Team Handed vind ik wel mooi en melow en ligt beter in de plaat dan het voorgenoemde Acid Flood. Het is zo'n typisch rustpunt in een "post" plaat. Maar daarna gaan we de meanderende toer op: ja het wordt wat ruiger maar we bereiken eigenlijk nooit echt een punt waar het echt hard gaat. An sich heeft dat geen probleem te zijn maar ik mis iets: ik voel weinig emotie; hell, het hoeft niet hard te gaan maar geef me dan iets anders.
Technisch is het allemaal wel dik in orde, al is het wat standaard: het riff rond minuut 4 van Friend Of The Night is daar een goed voorbeeld: da's zo'n typsich post/prog riff. Zeer degelijk maar ook niet veel meer dan dat.
En zo gaat het verder tot I Choses Horses. Wat is me dat? Dat gaat me compleet voorbij een soort spoken word op muziek?
We eindigen met We're No Here: dat is dan wel weer een pareltje. Eéntje dat gerust nog wat langer had mogen duren. Eindelijk hoor ik wat ik sinds Glasgow Mega-Snake heb gemist.
Conclusie is dat dit, zoals zoveel post rock, me wat te soft is. Geen probleem met kalmte en opbouw maar het moet ergens toe leiden. Dit leidt me te weinig naar het geen ik zoek.
