Album of the week Mogwai - Mr. Beast

[BearPils]

Mijn album van de week komt uit Schotland, Glasgow waar in 1995 de band Mogwai is ontstaan. Deze post-rock band is ondertussen wel bekend bij de meesten onder ons denk ik.

De titel van dit album: Mr. Beast (2006)

MR. Beast is het eerste Mogwai album dat ik kocht in het ter ziele gegane Bilbo in Gent. Omdat ik hierdoor Mogwai heb ontdekt heeft het altijd wel een speciaal plaatsje in mijn collectie gehad.
De rustige(re) opbouw van de songs waarbij vaak een explosie van gitaargeweld op je af komt is zeer kenmerkend voor de band. Die wall of sound is de reden dat ik deze plaat ben blijven opzetten.

Ohja, het artwork van de cover is getiteld "Milkbar" moest er iemand hier andere dingen denken...

enjoy...

 

[shiftyke]

Uitstekende keuze! Lang geleden dat Mogwai hier nog gepasseerd is dus dat wordt een fijne hereniging.
Straks op hte werk eens op zetten met de goeie headphones

 

[Agony]

Mogwai Autorock is echt wel nummer dat zalig diep gaat. Heb ze ook live gezien (AB denk ik) en toen waren ze ook gewoon steengoed. Good choice. Heb er de laatste jaren, om één of andere reden, niet meer naar geluisterd.

 

[CerumenCrevice]

verrassend goed, deed mij wat denken aan 'we lost the sea', en dat is goed want die band is de enige soort rock waar ik echt naar kan luisteren.
Die rustigere momenten icm de wall of sound kan soms echt verhalend werken, eb en vloed.

'We're No Here' is de top track met echte progression in. Die breakdown op het einde is geniaal. Elk instrument zingt mee en laat u meeduiken in die wall of sound. Die muur viel hier feitelijk nog goed mee, die was tenminste (gemakkelijk) te onderscheiden in stenen.

Spoiler: welostthesea

 

[utred]

Ik heb een leven voor en een leven na de eerste keer dat ik We're No Here live hoorde. Onvoorstelbare ervaring. Mr Beast als album zit vol prachtige momenten, maar is voor mij misschien net iets te meanderend. Ze doen die stille pianostukjes enorm goed, maar ik heb toch graag dat ze af en toe ook eens lawaai maken. Desondanks toch een briljant album dat hier sowieso bijna wekelijks eens opligt. Ook altijd 1 van de eerste keuzes om nieuw hifi-speelgoed uit te testen. Het voelt voor mij een beetje aan als 1 grote opbouw naar We're No Here, en dat is volledig terecht natuurlijk want We're No Here is één van de allerbeste postrocknummers.

Voor de mogwaineofieten: dit is muziek die je moet voelen. De enige correcte manier om te luisteren is met het volume zo hard dat uw botten beginnen daveren. Als bij de uitbarstingen de boeken niet uit de kasten vallen is het niet luid genoeg.

 

[Deleted member 95]

Voor de mogwaineofieten: dit is muziek die je moet voelen. De enige correcte manier om te luisteren is met het volume zo hard dat uw botten beginnen daveren. Als bij de uitbarstingen de boeken niet uit de kasten vallen is het niet luid genoeg.

Véél te veel glas in huis.
De drankflessen zouden uit mijn barkast huppelen voordat de boeken uit de rekken vallen en dat is het mij ook niet waard.

 

[Kid_C]

Is ook mijn instapplaat in de wondere wereld van postrock geweest.

Diezelfde zomer gezien op Werchter en letterlijk en figuurlijk weggeblazen.

 

[shiftyke]

Als bij de uitbarstingen de boeken niet uit de kasten vallen is het niet luid genoeg.

Hmmm dat wordt hier wel een probleem want de platenspeler staat op de boekenkast

 

[Deleted member 95]

We komen gewoon allemaal samen bij @utred naar de plaat luisteren.

 

[CerumenCrevice]

het moet toch al zeer luid staan om iets te doen daveren uit een boekenkast. Dat lukt hier gewoon niet, ge bezwijkt aan gehoorschade voor dat ramen meetrillen. Eens proberen straks

 

[PolletPoulet_OG]

Kan iemand mijn buurvrouw al verwittigen voor als ik straks thuiskom?

 

[FlyingHorseman]

Ik ben bij Mogwai ingestapt bij Happy Songs For Happy People, de voorganger van deze plaat. Sinds toen is het een band die zo'n beetje altijd in mijn leven geweest is en is het een groep waarvan ik de consistente degelijkheid misschien als iets te vanzelfsprekend ben beginnen te nemen. Geen enkele plaat sinds toen is in mijn persoonlijk eindejaarslijstje gekomen, maar ik keer vaker naar ze terug dan sommige platen die ik beter vond door de hype van het moment. Ook één van de bands die ik al het vaakst live gezien heb.

Ik denk dat ik initieel teleurgesteld was in Mr. Beast omdat de plaat aangekondigd was als een terugkeer naar hun vroege wat zwaardere postrockdagen na de meer ingetogen platen die hier aan vooraf gingen, maar ondertussen kan ik Mr. Beast zeer appreciëren. Er zitten wel wat hardere stukken in zoals Glasgow Mega-Snake en het heerlijk shoegazende Travel is Dangerous, maar ik kan me er in vinden dat Utred hierboven de plaat nogal meanderend noemt. Op het ouder werk zit er bij de rustigere stukken vaak nog wat onderhuidse spanning of drama, terwijl ze hier het melodische wat meer omarmen om gewoon een mooi nummer ervan te willen maken. De rustige nummers zijn dan ook vaak mooi en elegant maar in de tweede helft zijn het er iets te veel na elkaar. Friend of the Night breekt dat een beetje en is op zichzelf een van mijn favoriete Mogwai nummers, maar gaat ook niet echt voluit met wat meer lawaai te maken. Folk Death 95 doet dat wel wat meer, maar is een beetje een rehash van het betere Travel Is Dangerous. We're No Here is dan weer wel een magistrale afsluiter.

Zoals praktisch elk album van Mogwai: goeie plaat!

 

[Deckard]

Ook mijn kennismaking geweest met Mogwai (en post-rock) indertijd en ik vond (en vind) het zeer genietbaar. Die rustige stukken afgewisseld met en opbouwend naar die luide gitaaraanvallen waren fascinerend. Heel sfeervol en filmisch ook, vooral de rustigere nummers.

Daarna nog wat van hun ander werk beluisterd maar nooit echt meer actief gevolgd.

 

[shiftyke]

Speciaal van thuis gewerkt om toch mijn boekenkast eens te zien dansen!

Blijft na al die jaren een heerlijke plaat, Mogwai is zo'n band die consistent goeie albums maakt. Echter voor mij geen die blijven hangen, het is gewoon goed maar niet meer of minder dan dat. In tegenstelling tot bijvoorbeeld EITS, die klikken wel iets meer.

PS: Kan er mij iemand een nieuwe platenspeler aanraden?

 

[BearPils]

Blij om te lezen dat er hier nog volk zit die mijn mening over deze plaat delen.

Er zijn een paar Mogwai albums die ik 'beter' (ik ben niet zo een lijstjes fan) vind dan Mr. Beast, maar je eerste blijft toch iets speciaal hé.

Wel schandalig dat ik ze nog nooit live heb kunnen zien
Ik denk vooral doordat ik in mijn vriendenkring eigenlijk niemand ken die 'fan' is.
Bij een eerstvolgende passage in ons land ga ik zeker kijken, ik ga dan wel gewoon op men eentje!

 

[Hayrus]

I see Mogwai, I approve.

Ook beestige muziek om mee te spelen op (bas-)gitaar.

 

[UnFinished]

Mooie keuze, dit is een van mijn persoonlijke favorieten (naast hun debuut, Come on Die Young en Hardcore Will Never Die, But You Will).

Ook een nostalgisch weerzien met de band, aangezien Mogwai zoals bij velen hier samen met EITS / GY!BE en TWDY zoveel jaren terug mijn eerste kennismaking was met post-rock.

Heb ze ettelijke keren live aan het werk mogen zien, waren altijd topavonden

 

[clercqie]

Mogwai, altijd goed! De albums leg ik eigenlijk niet zo vaak op, maar live pik ik ze altijd mee als ze op een festivalaffiche staan.

 

[willydrama]

Nog nooit één noot Mogwai gehoord, na de postrock hype van Tortoise & co liet ik dit links liggen voor andere zaken. Wij zijn benieuwd.

 

[PolletPoulet_OG]

Post rock, indie rock, prog rock, dit rock dat rock. Ik ken er geen fluit van. Meestal is het enige dat mij ligt goeie stoner rock

Soit, op aanraden van sommige hier gespeeld op een volume dat mijn boeken uit de kast vielen (Ik ben een ongelezen ziel, ik heb helemaal geen boeken. Maar het stond wel hard, ik denk dat de buurvrouw dacht dat ik een live band in men living had staan.)

En da was wel goe...

Ik houd meestal in het algemeen van wall of sound achtige toestanden. Meestal vind ik die terug bij mijn roots, Everything in Slow Motion, The Devil Wears Prada, Soulkeeper, Amenra, .... Maar dan zijn er nog van die experimentele walls of sound a la Nihil Fist, Bong-Ra, The Occultist, ...
Maar ik wist nu echt niet dat ge zoiets in rock versie had

Bij deze topper, echtig. Het enige dat mij stoort als ik dan toch iets negatief moet vinden zijn die paar nummers met zang in, aloewel dat het eentje door die vocoder wel iets heeft . Brengt het imo totaal geen meerwaarde.
Goeie productie ook, echt heel nice zelfs. Zit nog dat tikkeltje vuil in, en dat moet gewoon infeite bij zoiets dat best wel inslaagt als een bom.

Artwork op album cover is top. Ziet er vuil uit, zoals hun muziek op sommige momenten.

Ben al bezig een volgend album van hun te luisteren, wel met hoofdtelefoon nu.