Heb hier de laatste tijd geen verslagen van mijn dating-avonturen meer gepost... omdat het verhoopte succes nog altijd uitblijft.
Een aantal gesprekken en een fractie daarvan omgezet in 6 dates op 3 maanden, niet superveel, ook niet 0, voel me beter bij dit tempo, maar zou graag toch sneller dan trager iemand vinden.
Bondig zijn is niet één van m'n talenten, enkele bemuzingen, waarbij afstand iets vaker in m'n hoofd zit de laatste tijd:
De grootste teleurstelling:
- In november 3 weken bijna exclusief met één vrouw gebabbeld (van niet al te ver weg) ... voor de verandering eens snel meteen gesprekken met diepgang, small talk die er spontaan uitkwam (meestal moet ik me daartoe forceren), klik langs mijn kant, uiterlijk ook bijna volledig mijn type... in mijn ogen niet van al te ver... date stond in de agenda, maar ik bleek haar plan B te zijn.
Daar sta je dan als iemand die probeert daten met meerdere personen te vermijden... Wel netjes dat ze het voor die date liet weten, niet erna... dus mag op zich niet klagen: netjes op de hoogte gesteld, niet geghost, maar ja: teleurgesteld.
De afstand (50 km) was voor haar reden om eerst met iemand af te spreken, en die gast was volgens haar gewoon "eerst", tja... eerst chronologisch of eerste keuze... idk. Fuck, fuck, fuck... denk wel dat dit het moment was waarop ik permanent de weerstand tegen meerdere first dates in de agenda te zetten heb laten varen, 't voelt ergens nog steeds verkeerd, maar wat voor nut heeft het nog...
Dermate teleurgesteld eigenlijk dat ik daarna 4-5 weken datingapps links heb laten liggen, geen dates meer gedaan heb, en echt een degout had van nog enige investering in digitale babbels te doen.
De dilemma's (alles behalve het eerste gaat over :
- Uitgaan met een vrouw (afstand nog geen 10 km) die al 2 kinderen heeft en geen kinderwens meer? Voorlopig is het antwoord neen.
Zij had mij mee uitgevraagd (tweemaal zelfs, maar ook tweemaal geannuleerd door zieke kinderen en onverantwoordelijke ex-partner), ik voelde me gevleid, maar heb na een dieper digitaal gesprek toch maar ook neen gezegd tegen een derde poging tot een eerste date.
De "stoute" kant van mij denkt dan: ik zou zo'n tussentijdse relatie misschien wel kunnen "gebruiken", om m'n ex permanent te vergeten, maar dat ben ik niet. Ik zoek er één, en ga ook gericht op zoek naar één, geen losse flodders en gebroken harten.
...
- Bijna verliefd geworden in december... bijna, maar de rem stond nog op en 't is dat ik ze niet vaak genoeg in 't echt heb kunnen zien, op een vrouw die iets te ver van mijn thuishaven woont (andere kant van Mechelen, afstand: 110 km). Dealbreaker? Voor mij niet per se... voor haar mogelijks wel. Desondanks 2 dates, bijna een 3 maar toen was ze ziek, en herplannen gaat toch niet lukken, want haar agenda is druk. En ik twijfel ook aan een aantal dealbreakers: de afstand of dat zij al één zoontje heeft geen probleem, ik weet dat ik dan "moet" verhuizen, dat is de logica zelve... maar levenslang gaan wonen in een huis dat zij met haar ex heeft neergezet (rijke gast) en heeft kunnen uitkopen met een erfenis, zie ik minder zitten. Brandweervrijwilliger worden (woon nu dichtbij een kazerne) is een droom die ik misschien nog wel wil opgeven, bepaalde hobby's ook (of toch andere mensen moeten zoeken om ze mee te doen)... maar mijn familie zou ik wel missen als ik niet elke paar weekends ofzo dan terug richting Limburg zou kunnen rijden. In dat opzicht is het Australië niet. Maar zij moet daar dan ook mee overweg kunnen, en ik...
Vraag me ook af of ik nog genoeg zou overhouden als ik zoveel opgeef, daarvoor zou ik meer dan 2 dates nodig hebben en die heb ik niet gekregen. Desondanks in lange tijd daten, qua babbel met niemand zo'n klik gehad in 't echt (de digitale babbel is wisselend, omdat ik bij momenten zelf weinig stuur), en qua uiterlijk, damn... die zou mij zot kunnen drijven en de andere verschilpunten tussen ons bommen me dan niet, behalve...
...
- Puntje dat een apart puntje verdient: die voorgaande haar vorige relatie is geëindigd door overspel, langs haar kant...
als ze de redenen daartoe aan mij vertelde, vond ik haar (goud)eerlijk, en begreep ik haar... als je je eenzaam voelt binnen een relatie...
toen ik vroeg of ze het had opgebiecht als haar ex er door corona niet was achter gekomen... 't antwoord was neen, en daar had ik minder begrip voor... zelfs al kan je zo iemand alles bieden? Ik ga alvast nooit zo rijk zijn als haar vorige man? Zou ik attenter zijn, waarschijnlijk wel, maar dat is ook niet alles in een relatie? Kan ik die dan ooit vertrouwen? Ik zou het niet aankunnen mocht het mij overkomen, dan stopt de relatie ook...
Een deel van mij wilt nog zeggen dat ze minder mijn type is, maar dat is eigenlijk gelogen, als ik in 't voorgaande zei dat die eerste mijn type was, dan was dat zo'n beetje de "Goldilocks" zone: knap, maar niet te knap... bereikbaar voor mij denk ik dan.
De deze is wél mijn type, maar ook nog eens mogelijks "te knap", en de concurrentie/interesse van andere mannen zal er altijd zijn.
...
- Achteraf ook nog wel blijven sturen, maar ja, ook wat "discussie", dat de tweede date "braaf" geëindigd was... ondanks dat er bij beiden interesse was in meer. Gezegd dat ik wel degelijk haar stevig gekust zou hebben als ze ja gezegd had op die stadswandeling na het etentje, maar omdat zij naar huis moest (zoontje bij babysit), het gehouden bij een brave kus op de parking. Haar weerwoord: zij is géén prinsesje dat uit een doosje gehaald moest worden... maar als ze tegelijkertijd zegt ook niet (meer) op zoek te zijn naar losse flodders... ja, dan verkies ik de "romantische" route.
Er zat wel aardig wat "seksueel getint" maar op mijn te braaf niveau (eerder zinspelen op en mopjes, dan expliciet taalgebruik) tussen dates 2 en 3, maar toen 3 niet door ging... Ik heb een stijlvolle foto van haar blote bovenbeen in bad, en heb enige kennis over welke lingeriesetjes ze beschikt/twijfelt. Verder dan dat ben ik niet geraakt... als man heb ik daar zonder twijfel een gezonde interesse in, maar op relatievlak zoek ik bewust niet naar one night stands, en moet dat wat mij betreft niet per se na date's 2 of 3. Vorige keer tot date 7 ofzo gewacht? ...
Wanneer de meeste puntjes bij de dilemma's gaan over één vrouw is het eigenlijk bizar, en dat besef ik zelf maar al te goed, dat zij niet de grote teleurstelling is. Als ik daar een logica achter zoek, dan is het omdat ze voor een stuk als "onbereikbaar" aanvoelt, maar tegelijkertijd nog niet permanent beyond reach is, regelmatig nog een sturen, leuke berichtjes, maar de boot meert maar zelden aan... wie houdt wie dan aan 't lijntje?
Ik hou meestal van een uitdaging, maar aarzel om nog te veel achter één vrouw te jagen, als ik merk dat de inspanning te weinig van de andere kant komt, en zij lijkt onvoldoende open te staan en tijd te willen vrij maken voor een nieuwe relatie... 't steekt, aan 't twijfelen om haar daar eens mee te confronteren, te samen met de andere zaken die voor mij dealbreakers zouden zijn... maar tegelijkertijd zat/zit ik met een "werk"-probleem waardoor ik zelf de komende maanden minder tijd dacht te hebben.
Mijn verstand zegt ook: dit gaat niet werken, mede door die afstand, dus why bother met jagen achter vervolgdates? Ander deel denkt van zo vindt ge niet meteen, en iets met liefde kent geen grenzen, maar dan moeten bepaalde remmen aan beide kanten wel los... en dat lijkt schijnbaar niet te lukken.
Doomed to fail? ik weet het niet.
).
