pardal
Well-known member
En hoe kweek je een mentale ruggengraat? En welk werk zou ja dan perfect kunnen doen met uwe mentale sterke ruggengraat?Ik heb zelf intussen voldoende ervaring met mentale problemen. Ik wentel die echter niet af op de samenleving, belangrijk verschil.
Mijn vader doet die job al meer dan een decennium met nauwelijks ziektedagen (knie-operatie en operatie aan hernia). Die collega is half zo oud als mijn vader. Dus ja, dan zou je wat meer mentale ruggengraat mogen hebben en kan je perfect gaan werken.
Het "geluk" in die zin was wel een keuze tussen een beter betalende job waarmee ik in mijn levensonderhoud kan voorzien, mind you: nog steeds ver boven die 1/3 aan woonkosten die jij wenselijk acht, versus mijn hart volgen en een slechter betaalde (wegens deeltijdse) baan aannemen.
Geluk creëer je ook in zekere mate zelf. Ik heb bijvoorbeeld de voorbije maanden veel van mijn vrije tijd in een bijkomende opleiding gestoken, tijd die ik even goed had kunnen ontspannen. Keuzes.
Het "geluk" waarmee ik mijn eigen woning verworven heb, wat als single niet makkelijk was, kwam er dankzij stevig sparen gedurende vele jaren: tweedehands wagen, geen verre reizen, etc. Ik kom ook niet van rijke komaf.
Er is een reden waarom het woord partnerkeuze bestaat, dat is geen neologisme dat ik heb uitgevonden. Je partner kies je. Ja, als je brute pech hebt kan die overlijden, met zaken als een weduwe/weduwnaar-pensioen heb ik geen probleem. Een partner die met de noorderzon vertrekt... had je misschien moeten kunnen inschatten voordat je er 3 kinderen mee op de wereld zetten. Harde maar oncomfortabele waarheid natuurlijk.
Schuld is ook relatief. Zelfs als die vrouw volledig onschuldig is op het vlak van de reden waarom ze geen man/vader voor haar kinderen meer heeft, dan is het nog steeds een keuze en jouw "schuld" om deeltijds te werken in een situatie waarin je duidelijk een voltijds inkomen zou kunnen gebruiken.
Jouw keuzes zijn gemaakt op een perspectief op lange termijn, waardoor je weet dat er beterschap zal komen. Mensen in armoede hebben echter geen lange termijnvisie, als ze elke dag moeten zoeken om genoeg eten te hebben of moeten kiezen welke facturen ze wel gaan betalen en welke niet. Als je geen perspectief hebt op verbetering, ga je er ook geen stappen ondernemen.
Sinds wanneer is een partnerkeuze puur rationeel? Je kiest toch ook een partner op gevoel. (hoewel dat gevoel meer zegt over u en uw behoeften, maar dat is een andere discussie) Of kiest jij partner puur rationeel? Vraag je dan inkomen, eerdere referenties, misschien ook een aanbevelingsbrief van een vorig lief,...?
Ik heb 4 kinderen en ik vind mijn relatie stabiel en mijn partner betrouwbaar. Als die morgen vertrekt en mij alleen achterlaat met de kinderen is dit dus volledig mijn eigen schuld? Want ik had maar een andere partner moeten kiezen?
Nogmaals werken gaan kost ook geld, ze moet ook de kinderen kunnen opvangen, vervoer betalen enz... En de meeste mensen in armoede hebben niet enkel 1 probleem he maar verschillende problemen. Leven in een ongezond huis, zorgt voor ziekte. Door de ziekte kan je niet gaan werken, doordat je niet kan gaan werken is je inkomen te laag om te kunnen verhuizen naar een betere woning enz... Dit is nu wel heel eenvoudig voorgesteld, maar ik ga ervan uit dat je mijn boodschap wel begrijpt.