En hoe kweek je een mentale ruggengraat? En welk werk zou ja dan perfect kunnen doen met uwe mentale sterke ruggengraat?
Een bureaujob als technisch ontwerper (achter een computer dus) in een bedrijf dat zeker niet slecht betaalt, waarvoor je weinig in de file staat en gemakkelijk de rest van je dag met je gezin door te brengen? Niet bepaald een job die burnout schreeuwt. Voor bepaalde écht zware jobs snap ik dat ergens nog, hier is er inderdaad weinig begrip.
Ik doe nu een andere job die mij eveneens achter een computer vastkluistert, al zou ik ook doodgraag iets socialer of meer hands-on hebben. Helaas, nogmaals keuzes -> gevolgen. Dat ik geen geld tekort kom voor eten is ook te danken aan die keuze, als ik een keuze gemaakt had voor een leukere job, had dat mogelijk anders gelegen.
Jouw keuzes zijn gemaakt op een perspectief op lange termijn, waardoor je weet dat er beterschap zal komen. Mensen in armoede hebben echter geen lange termijnvisie, als ze elke dag moeten zoeken om genoeg eten te hebben of moeten kiezen welke facturen ze wel gaan betalen en welke niet. Als je geen perspectief hebt op verbetering, ga je er ook geen stappen ondernemen.
Jij maakt ook een behoorlijk aantal assumpties alsof zoals ik zei andere mensen hun leven pico bello is en ze alles in de schoot kregen geworden. Ik heb 0,0 garantie dat er momenteel beterschap zal komen in mijn situatie. Ik was reeds behoorlijk eenzaam voor corona, ik deed mijn job ook al niet supergraag voor corona, maar ik doe ook wat ik moet doen om te overleven. Dat ik daarbij iets meer luxe heb dan iemand die niet werkt, vind ik dan toch maar evident. Veel is het voorlopig niet in mijn situatie, al zal opslag op termijn wel komen, op dit moment heb ik er ook niet superveel aan.
Eén van die luxes is echter dat ik mijn psycholoog zelf kan betalen bijvoorbeeld. Iemand in armoede zal het waarschijnlijk wat moeilijker hebben om meermaals € 60 per sessie op te hoesten. Ik zou met dat geld ook leukere dingen kunnen doen of andere facturen kunnen betalen, die ik overigens ook heb.
Sinds wanneer is een partnerkeuze puur rationeel? Je kiest toch ook een partner op gevoel. (hoewel dat gevoel meer zegt over u en uw behoeften, maar dat is een andere discussie) Of kiest jij partner puur rationeel? Vraag je dan inkomen, eerdere referenties, misschien ook een aanbevelingsbrief van een vorig lief,...?
Ik heb 4 kinderen en ik vind mijn relatie stabiel en mijn partner betrouwbaar. Als die morgen vertrekt en mij alleen achterlaat met de kinderen is dit dus volledig mijn eigen schuld? Want ik had maar een andere partner moeten kiezen?
Uiteraard is een partnerkeuze niet volledig rationeel, maar het is een keuze waarvoor je wel gevolgen mag dragen. Naast een hart, heb je ook een verstand. Als je partner jouw verlaat, heb je ook de verantwoordelijkheid om bij hem of haar te eisen dat hij/zij zijn/haar aandeel van de opvoeding van die kinderen betaalt.
Ik heb intussen via via weer een "leuk" verhaal gehoord van een man die zijn zwangere vrouw verlaat, en zij wilt hem de kinderen (tweeling) niet laten erkennen omdat hij dan ook het co-ouderschap zou kunnen opeisen. Tja, dan moet je achteraf niet komen klagen dat het moeilijk rondkomen zal worden financieel als alleenstaande moeder denk ik dan.
Nogmaals werken gaan kost ook geld, ze moet ook de kinderen kunnen opvangen, vervoer betalen enz... En de meeste mensen in armoede hebben niet enkel 1 probleem he maar verschillende problemen. Leven in een ongezond huis, zorgt voor ziekte. Door de ziekte kan je niet gaan werken, doordat je niet kan gaan werken is je inkomen te laag om te kunnen verhuizen naar een betere woning enz... Dit is nu wel heel eenvoudig voorgesteld, maar ik ga ervan uit dat je mijn boodschap wel begrijpt.
En de middelen om mensen in armoede te ondersteunen, komen van mensen die werken en die in dit land aan een recordrate belast worden.
Ik heb ook meer dan één probleem, en veel andere mensen die ik ken ook, times are though all over.
Ik keer terug naar het beginpunt van deze discussie: als je in (woon)armoede verkeert omdat je meer dan 1/3 van je inkomen aan je woonbehoefte moet uitgeven, dan ben je in dit land zeker niet alleen. Als je geen deftig dak boven het hoofd van je kinderen kan voorzien, mag je gerust de vraag stellen waarom je aan een dergelijk aantal kinderen bent begonnen, en mag je minstens een voltijdse job zoeken als je al genoeg steun krijgt op kosten van de samenleving.
