De Afspraak / Terzake / De Zevende Dag / Pano

[pardal]

Dat is waar, misschien des te meer reden voor de overheid om in te grijpen en sturende keuzes te maken. O.a. door kindergeld te vervangen door gratis opvang, gratis onderwijs...



Haha, ook nutsvoorzieningen ook nog erbij? Wel, dan geef ik ruim 42,3 % van mijn inkomen uit aan wonen, wat een schooier ben ik dan wel niet... (ik heb een Excel met al mijn uitgaven in, incl. percentage van mijn loon) als ik alleen al lening + nutsvoorzieningen optel, en dan tel ik onderhoud van gasketel en andere algemene kosten er niet eens bij (uiteindelijk is afvalbelasting of gemeente/provinciebelasting ook een nutsvoorziening dan, er onderuit kan je alleszins niet, hoe weinig je er ook voor terugkrijgt). Dat is een stukje meer dan 1/3 denk ik dan. Nog een geluk dat ik dan een iets beter betalende job heb aangenomen een dik jaar geleden, en niet in een halftijdse job genomen heb die ik inhoudelijk liever gedaan, want dan had ik pas echt financiële problemen gehad... het is alsof ik verantwoordelijkheid heb genomen voor m'n levensonderhoud en keuzes...

Laten we nog eens onderlijnen dat die vrouw 1600 EUR aan inkomen krijgt zonder ook maar iets te werken hé. De mate waarin burnout/CVS een ziekte is die levenslange invaliditeit rechtvaardigt is een andere discussie. Los daarvan vind ik het toch al mooi dat je een bedrag hoger dan het minimumloon voor werkenden kan krijgen, zonder te werken. Idealiter mag dat systeem nog royaler voor mensen die echt door zware ziektes getroffen worden. Zo'n systeem is echter niet draagbaar als je daar teveel mensen in toelaat. De belastingen op arbeid (en op alleenstaanden) zijn al bijna nergens zo hoog als in België. 't zijn zotten die werken misschien?



Intussen is de woonbonus al een tijdje afgeschaft natuurlijk. Voor je jezelf eigenaar mag noemen mag je overigens een stevige bijdrage leveren aan de staatskas en aan de parasiet die men notaris noemt. Bovendien word je als eigenaar ook met een hoop belastingen/kosten geconfronteerd die huurders slechts onrechtstreeks betalen.
Onroerende voorheffing is zo'n mooi voorbeeld, jaarlijks te betalen ook al heb je geen woonbonus meer.
Je eigendom ondervindt ook slijtage waar je zelf voor instaat, niet je huurbaas.

Bovendien is eigendomsverwerving één van de beste verdedigingen tegen armoede op hogere leeftijd. Anders verschuif je het gewoon in de tijd, mensen die levenslang huren en dan op hun oude dag ook nauwelijks gespaard hebben...

Jij maakt toch de keuze om bijna de helft van je inkomen te geven aan je woonbehoefte. Dit is blijkbaar belangrijk voor jou. Had je geen goedkopere woning/lening kunnen voorzien? Heb je die woning wel nodig in jouw situatie?

Je geeft aan leukere job te laten schieten voor je woning? Je had toch ook de woning kunnen laten schieten voor de job. Jij maakt toch de keuze dat je woning belangrijk is dan job die je graag zou doen. Iemand anders mag toch een andere keuze maken, niet?

De woonbonus heeft er juist voor gezorgd dat de prijzen van woning de hoogte ingaan en heeft niet het effect gehad dat meer mensen een eigendom hebben.

Waar haal je het dat eigendomsverwerving een goede verdediging is tegen armoede, er zijn genoeg mensen in armoede met een eigendom. Een huis in eigendom hebben kost ook geld. Ik heb al genoeg schrijnende situaties gezin van mensen met een eigen huis die in armoede leven, de herstellingswerken aan de woning niet kunnen betalen enz. Wat is dan hun optie verkopen? En dan?

 

[pardal]

Ik weet zelfs niet of dat een antwoord gerechtvaardigd is.

waarom niet? Als we ergens over willen discussiëren , moet het voor mij wel duidelijk zijn over wie of wat het juist gaat. Het is mij dus niet duidelijk over welke mensen jij het juist hebt.

 

[KnightOfCydonia]

Ik zou je toch aanraden, wat meer in te lezen wat een burn-out met een mens doet. Die verbouwingen hebben er waarschijnlijk voor gezorgd dat hij sneller terug aan het werk is. Of ben je van mening dat je half dood moet zijn eer je ziek mag zijn.

Ik heb zelf intussen voldoende ervaring met mentale problemen. Ik wentel die echter niet af op de samenleving, belangrijk verschil.
Mijn vader doet die job al meer dan een decennium met nauwelijks ziektedagen (knie-operatie en operatie aan hernia). Die collega is half zo oud als mijn vader. Dus ja, dan zou je wat meer mentale ruggengraat mogen hebben en kan je perfect gaan werken.

Jij bent degene die de racisme kaart trekt. Ik wist niet dat armoede enkel uitsluitend iets iets voor mensen met een kleur. Waarom neem je het jezelf kwalijk, had je in het verleden de mogelijkheid wel om de juiste keuze te maken. Je geeft bovendien zelf aan dat je wat geluk hebt gehad zodat je eigen woning hebt gehad. Het je dan zelf de keuze gemaakt van geluk te hebben?

Het "geluk" in die zin was wel een keuze tussen een beter betalende job waarmee ik in mijn levensonderhoud kan voorzien, mind you: nog steeds ver boven die 1/3 aan woonkosten die jij wenselijk acht, versus mijn hart volgen en een slechter betaalde (wegens deeltijdse) baan aannemen.
Geluk creëer je ook in zekere mate zelf. Ik heb bijvoorbeeld de voorbije maanden veel van mijn vrije tijd in een bijkomende opleiding gestoken, tijd die ik even goed had kunnen ontspannen. Keuzes.

Het "geluk" waarmee ik mijn eigen woning verworven heb, wat als single niet makkelijk was, kwam er dankzij stevig sparen gedurende vele jaren: tweedehands wagen, geen verre reizen, etc. Ik kom ook niet van rijke komaf.

Hoe weet je dat die vader in het verhaal er niets is, gewoon omdat hij niet in beeld is gebracht. Misschien is hij overleden, heeft hij een handicap of is hij met de noorderzon vertrokken,... Hoe kan die vrouw daarvoor verantwoordelijk worden gesteld? Moeten we dan misschien op het moment dat je een relatie aangaat je laten registreren en goedkeuring krijgen van de overheid of de andere persoon wel betrouwbaar is?

Een individueel schuldmodel is wel heel gemakkelijk, terwijl de realiteit toch heel anders is

Er is een reden waarom het woord partnerkeuze bestaat, dat is geen neologisme dat ik heb uitgevonden. Je partner kies je. Ja, als je brute pech hebt kan die overlijden, met zaken als een weduwe/weduwnaar-pensioen heb ik geen probleem. Een partner die met de noorderzon vertrekt... had je misschien moeten kunnen inschatten voordat je er 3 kinderen mee op de wereld zetten. Harde maar oncomfortabele waarheid natuurlijk.

Schuld is ook relatief. Zelfs als die vrouw volledig onschuldig is op het vlak van de reden waarom ze geen man/vader voor haar kinderen meer heeft, dan is het nog steeds een keuze en jouw "schuld" om deeltijds te werken in een situatie waarin je duidelijk een voltijds inkomen zou kunnen gebruiken.

 

[SithCloud]

waarom niet? Als we ergens over willen discussiëren , moet het voor mij wel duidelijk zijn over wie of wat het juist gaat. Het is mij dus niet duidelijk over welke mensen jij het juist hebt.

Omdat we het hier hebben over keuzes. Man/vrouw zijn of gehandicapt zijn is geen keuze.

 

[Carrion]

Jij maakt toch de keuze om bijna de helft van je inkomen te geven aan je woonbehoefte. Dit is blijkbaar belangrijk voor jou. Had je geen goedkopere woning/lening kunnen voorzien? Heb je die woning wel nodig in jouw situatie?

Je geeft aan leukere job te laten schieten voor je woning? Je had toch ook de woning kunnen laten schieten voor de job. Jij maakt toch de keuze dat je woning belangrijk is dan job die je graag zou doen. Iemand anders mag toch een andere keuze maken, niet?

Die 1/3 regel telt wel enkel en alleen om de woonst zelf hoor. Er zijn vrij weinig mensen (zeker alleenstaanden) die met 1/3 van hun loon én hun woonst én al hun nutsvoorzieningen kunnen betalen. Tenzij je met uw loon pakken boven het gemiddelde zit.

Het is toch niet zo vreemd dat hij voor een job kiest die hem in staat stelt zijn woonst te kunnen betalen? Iemand anders mag een andere keuze maken ja. Als het iemands droom is om helende kristallen te verkopen moet die persoon dat absoluut doen. Maar als daardoor die persoon niet in staat is om rond te komen is dat ook haar eigen zaak. Je kan niet verwachten dat de maatschappij bijspringt financieel omdat je liever de "leuke minder betalende job" doet.

 

[KnightOfCydonia]

Jij maakt toch de keuze om bijna de helft van je inkomen te geven aan je woonbehoefte. Dit is blijkbaar belangrijk voor jou. Had je geen goedkopere woning/lening kunnen voorzien? Heb je die woning wel nodig in jouw situatie?

Je geeft aan leukere job te laten schieten voor je woning? Je had toch ook de woning kunnen laten schieten voor de job. Jij maakt toch de keuze dat je woning belangrijk is dan job die je graag zou doen. Iemand anders mag toch een andere keuze maken, niet?

Jij wilt dat een keuze noemen, ik vind een kwalitatieve woning inderdaad belangrijk, maar besef ook dat ik voor een lager bedrag niet veel deftigs meer zou vinden. Hen ik die woning nodig? Ja, ik moet ergens wonen. Neen, ik zou misschien nog zonder tuin en tweede slaapkamer kunnen, daar betaal ik inderdaad nog graag iets meer voor. Ik werk er ook voor.

Die leukere job betaalde wel een pak minder, ruim 500 à 600 EUR. Dat was dus als alleenstaande écht geen optie. Als ik iets goedkopers zou gaan huren en huursubsidie en dergelijke zou krijgen misschien wel natuurlijk, de vraag is of je dat wilt natuurlijk... ik zou er géén fan van zijn.

Andere mensen mogen andere keuzes maken, ik vind alleen niet dat de overheid die keuzes onbeperkt moet subsidiëren. Als alleenstaande moeder 3 kinderen opvoeden is ook een voorbeeld van zo'n keuze, waarvoor men geresponsabiliseerd mag worden.

De woonbonus heeft er juist voor gezorgd dat de prijzen van woning de hoogte ingaan en heeft niet het effect gehad dat meer mensen een eigendom hebben.

Waar haal je het dat eigendomsverwerving een goede verdediging is tegen armoede, er zijn genoeg mensen in armoede met een eigendom. Een huis in eigendom hebben kost ook geld. Ik heb al genoeg schrijnende situaties gezin van mensen met een eigen huis die in armoede leven, de herstellingswerken aan de woning niet kunnen betalen enz. Wat is dan hun optie verkopen? En dan?

Eigendomsverwerving "dwingt" je tot sparen. Zeker wanneer de woningprijzen stijgen is dat interessant, maar ook bij stagnatie of verlies, zet je wel een deel van je inkomen om in een verworven goed dat je later terug kan liquideren. Huurgeld gaat naar je huurbaas en ben je kwijt.

De woonbonus heet misschien een pervers effect op de prijzen gehad, de afschaffing ervan heeft echter ook niet gezorgd voor een daling van de prijzen. Herstellingswerken aan een woning kosten inderdaad geld, maar dat is een investering.

Ik betwijfel of er veel mensen zijn, buiten misschien pasgetrouwde koppels die een vechtscheiding meemaken, die hun huis met veel verlies verkopen met verlies.

 

[pardal]

Omdat we het hier hebben over keuzes. Man/vrouw zijn of gehandicapt zijn is geen keuze.

jij stelt "Heel uw leven is toch een gevolg van keuzes maken? "Waarom overkomt het toch altijd aan mij ... mimimimimimimi". Of gaan we niet uit van een beetje verantwoordelijkheid leggen bij mensen?"

Ik weerleg dit door te stellen dat er aantal dingen zijn in uw leven die geen keuze zijn en toch gevolgen hebben in uw leven.

Waarop jij antwoord dat het niet om die mensen gaat. Dan mag ik toch vragen over welke mensen het wel gaat? Wat dit is mij nog altijd niet duidelijk. Over welke keuzes heb je het dan?

Of anders gezegd, over welke keuzes in jouw leven ben je voor de volle 100% verantwoordelijk? Die dus niet kunnen beïnvloed worden door externe factoren, rechtstreeks of onrechtstreeks?

 

[pardal]

Die 1/3 regel telt wel enkel en alleen om de woonst zelf hoor. Er zijn vrij weinig mensen (zeker alleenstaanden) die met 1/3 van hun loon én hun woonst én al hun nutsvoorzieningen kunnen betalen. Tenzij je met uw loon pakken boven het gemiddelde zit.

Het is toch niet zo vreemd dat hij voor een job kiest die hem in staat stelt zijn woonst te kunnen betalen? Iemand anders mag een andere keuze maken ja. Als het iemands droom is om helende kristallen te verkopen moet die persoon dat absoluut doen. Maar als daardoor die persoon niet in staat is om rond te komen is dat ook haar eigen zaak. Je kan niet verwachten dat de maatschappij bijspringt financieel omdat je liever de "leuke minder betalende job" doet.

Die 1/3e regel gaat wel degelijk om uw woonbehoefte, maar het klopt inderdaad dat heel veel mensen meer dan dat uitgeven van hun loon.

Als alle andere factoren hetzelfde zijn geef ik u gelijk dat de overheid niet moet bijspringen omdat de persoon kiest om een ontoereikend inkomen te hebben.

Het gaat er mij juist om dat die andere factoren, zichtbaar en onzichtbaar er juist voor zorgen dat niet iedereen de zelfde keuzes kan maken. We starten als mens niet allemaal gelijk, sommige hebben van bij de geboorte al meer kansen dan andere en dragen hiervan de gevolgen voor de rest van hun leven. Is dit dan hun verantwoordelijkheid of is het juist aan de overheid om de ongelijkheid aan te pakken op een structurele manier zodat degene die minder kansen/mogelijkheden hebben toch kunnen meedraaien in de maatschappij of een zinvol leven kunnen leiden?

 

[Carrion]

jij stelt "Heel uw leven is toch een gevolg van keuzes maken? "Waarom overkomt het toch altijd aan mij ... mimimimimimimi". Of gaan we niet uit van een beetje verantwoordelijkheid leggen bij mensen?"

Ik weerleg dit door te stellen dat er aantal dingen zijn in uw leven die geen keuze zijn en toch gevolgen hebben in uw leven.

Waarop jij antwoord dat het niet om die mensen gaat. Dan mag ik toch vragen over welke mensen het wel gaat? Wat dit is mij nog altijd niet duidelijk. Over welke keuzes heb je het dan?

Of anders gezegd, over welke keuzes in jouw leven ben je voor de volle 100% verantwoordelijk? Die dus niet kunnen beïnvloed worden door externe factoren, rechtstreeks of onrechtstreeks?

Over de mensen die geen fysieke of mentale beperking hebben, normale mensen dus die allemaal tot hun 18 naar hun school geweest zijn en nadien oftewel hebben verder gestudeerd of op de arbeidsmarkt terecht zijn gekomen.

Over wat voor keuzes gaat het dan? Dat kunnen grote en banale keuzes zijn. Met wie kies je ervoor om bevriend te worden. Kies je op die fuif om toch eens om een joint te proberen die nadien leidt naar een leven vol drugsmisbruik. Kies je ervoor om elke dag op café te gaan ipv om te studeren waardoor je uw studies moet opgeven. Kies je ervoor om op uw 21ste een lening aan te gaan omdat je persé met een M3 wilt rondrijden om te stoefen bij uw vrienden ipv de kraan die al 3 maanden lekt te vervangen? Kies je ervoor om toch dronken achter het stuur te kruipen om uw net gekochte M3 tegen een lantaarnpaal te parkeren om uiteindelijk met een arm/been minder door het leven te moeten gaan? Of ben je niet in staat om die lening af te betalen omdat ze buiten uw budget viel.

Er zijn genoeg keuzes waarbij je 100% zelf de verantwoordelijkheid hebt. En hoewel niet alle voorbeelden die ik gaf levensbepalend zijn kunnen ze wel de start vormen van eventueel toekomstige problemen. Dat zijn dan keuzes die je maakt die er toe lijden dat je bijvoorbeeld geen verzekering meer te pakken krijgt, geen leningen meer vast krijgt.

 

[Deleted member 95]

Wat een eindeloos gebrei.

(Kans)armoede is een probleem dat diepe sporen nalaat en mensen met een achterstand doet beginnen aan het leven. Daar bestaat geen discussie over. Wie arm opgroeit heeft nog steeds niet dezelfde kansen en vooruitzichten als anderen.

Uiteraard maakt iedereen verder ook individuele keuzes, maar deze zijn nooit volstrekt los te koppelen van de context waarin die gemaakt worden. Een voorbeeld dat mij bijblijft en dat ik vaak aanhaal wanneer deze discussie (nog maar eens) de kop opsteekt, is dat van glashelder. In haar omgeving werd studeren als tijdverlies beschouwd, en was het idee van "een goeie job" iets als achter de kassa gaan zitten in de Delhaize. Als je heel je kindertijd en jongvolwassenheid omringd wordt door die mentaliteit, zijn je kansen om daaraan te ontsnappen veel kleiner dan wanneer je van kinds af aan gepusht wordt om je grenzen te verleggen en je best te doen, etc. En dat is nu maar één dom voorbeeld maar het gaat voor zo enorm veel zaken op; gezonde voeding, hobbies, omgaan met geld, de vriendjes in je omgeving (die vaak een gelijkaardige socio-economische achtergrond hebben) etc...

Dit alles neemt niet weg dat mensen ook nog steeds een individuele verantwoordelijkheid dragen, maar je moet je goed bewust zijn dat wat een evidente keuze lijkt voor jou dat niet is voor een ander. Als we de kinderen van die vrouw ook laten opgroeien in kansarmoede, vanuit de redenering dat de vrouw geen hulp verdient omwille van haar slechte keuzes, blijven we steken in die vicieuze cirkel.

 

[Creeping Death]

Het probleem is dat 'gewoon goeie keuzes maken' zo'n ongeloofelijk simplistisch beeld van de wereld is dat het gewoon aan de realiteit voorbij gaat.

Helemaal gelijk imo.
Om het voorbeeld te nemen van de vrouw in de reportage: misschien is haar vriend overleden of heeft haar man haar gewoon laten zitten en kijkt die niet meer op naar die kinderen of misschien heeft die man al het geld er door gejaagd en zijn ze uit elkaar?
En eens je in armoede zit, is het verdomd moeilijk om daar uit te geraken. Er zijn studies genoeg die aan tonen dat kinderen uit kansarme gezinnen het veel moeilijker in het leven hebben en grotere kans hebben om zelf in armoede te geraken.

 

[Deleted member 95]

Er zijn genoeg keuzes waarbij je 100% zelf de verantwoordelijkheid hebt. En hoewel niet alle voorbeelden die ik gaf levensbepalend zijn kunnen ze wel de start vormen van eventueel toekomstige problemen. Dat zijn dan keuzes die je maakt die er toe lijden dat je bijvoorbeeld geen verzekering meer te pakken krijgt, geen leningen meer vast krijgt.

De voorbeelden die je geeft doen nu wel uitschijnen alsof keuzes maken begint rond je 16e en iedereen met een blanco blad begint.
Terwijl je leven ook in grote mate bepaald wordt door keuzes (die anderen voor jou) maken in de jaren daarvoor, en die een invloed hebben op hoe je gaat omgaan met de keuzes die je zelf moet maken.

 

[Carrion]

De voorbeelden die je geeft doen nu wel uitschijnen alsof keuzes maken slechts begint op je 16e en iedereen met een blanco blad begint.
Terwijl je leven ook in grote mate bepaald wordt door keuzes (die anderen voor jou) maken in de jaren daarvoor.

Ik had het dan ook voornamelijk op keuzes die zelfstandig gemaakt zijn. De keuzes die uw ouders op uw 8 jaar voor u maken, daar kan je uiteraard weinig tegen beginnen. Maar volgens mij zijn veel keuzes die je in je tienerjaren maakt toch ook voor een enorm stuk bepalend voor het verder verloop van uw leven.

(ik ga in onderstaand verhaal glashelder haar naam niet gebruiken omdat ik haar verhaal ook niet ken, dus het is eerder fictief)

Om in je verhaal te volgen van "een goede job was aan de kassa van de delhaize zitten". Als dit personen die in armoede opgroeien betreft ben ik het ook eens dat men deze kinderen moet proberen helpen. Maar dat doe je niet door de ouders bij wijze van spreken een zak met geld te geven. Dat doe je door voorzieningen te subsideren of gratis te maken. Elk kind kan ongeacht de financiële draagkracht van de ouders naar school (zowel lager, middelbaar als hoger), de meeste scholen hebben ook voorzieningen om de zeeklassen reis ook voor de armere kinderen mogelijk te maken. En vanuit het middelbaar beginnen de meeste leerkrachten toch ook te praten over verder studeren, sid-ins, etc. Op je 17 kan je die keuze toch ook al voor jezelf maken. Mijn ex werd ook niet gesteund door haar ouders (ook van vrij arme komaf) en is ook gewoon gaan verder studeren. Niet elk kind heeft dezelfde ideale startsituatie maar wel dezelfde kansen.

Maar bon, dit wijkt nu wel vrij ver af van de originele discussie die hier gevoerd werd lijkt me. Ik denk dat @KnightOfCydonia er ook geen probleem mee heeft dat er financiële hulpmiddelen zijn voor kinderen. Zolang deze gebruikt worden om de kinderen te helpen, en niet als subsidie op de rekening van de ouders gestort worden. Van daar uit zou enige overheidsbemoeienis wel kunnen helpen.

 

[SithCloud]

Maar bon, dit wijkt nu wel vrij ver af van de originele discussie die hier gevoerd werd lijkt me. Ik denk dat @KnightOfCydonia er ook geen probleem mee heeft dat er financiële hulpmiddelen zijn voor kinderen. Zolang deze gebruikt worden om de kinderen te helpen, en niet als subsidie op de rekening van de ouders gestort worden. Van daar uit zou enige overheidsbemoeienis wel kunnen helpen.

Ik denk niet dat - als het op kinderen aankomt - je hier iemand op het forum gaat vinden dat er niet meer bescherming mag/moet komen. Daarom dat scholing zo vroeg mogelijk moet beginnen (de spring van 6 naar 5 is al een begin maar kzou liever toch 3 zien). Zo creëer je meer zelfstandigheid voor de hele resem aan single moms en verklein je toch al de kloof tussen arm en rijk.

 

[phate_13]

Ik snap vanwaar bovenstaande "controlerende houding" komt, maar onderzoek toont wel aan dat dit een heel inefficiënte wijze van werken is. En vind ik persoonlijk ook het bettutelend. "Wij gaan bepalen wat voor u het beste is."

De grootste oorzaak van armoede is heel simpel. Gebrek aan geld. En dat klinkt heel belachelijk, maar dat is waar het om draait. En er zijn inderdaad heel wat valkuilen in het systeem. Daarmee ben ik persoonlijk ook meer voorstander van veel meer systematische zaken aan te pakken. En al zeker niet oplossingen a la "We geven ze ne boterham op school en wij zullen hun kleren wel kopen."

Om heel mijn gedachtegang hierover weer te geven zou me echter veel te ver off-topic leiden lijkt me.

 

[KnightOfCydonia]

Dit alles neemt niet weg dat mensen ook nog steeds een individuele verantwoordelijkheid dragen, maar je moet je goed bewust zijn dat wat een evidente keuze lijkt voor jou dat niet is voor een ander. Als we de kinderen van die vrouw ook laten opgroeien in kansarmoede, vanuit de redenering dat de vrouw geen hulp verdient omwille van haar slechte keuzes, blijven we steken in die vicieuze cirkel.

Jij maakt daarvan dat hier mensen zijn die die kinderen willen laten opgroeien in kansarmoede, ik heb nog van niemand hier gelezen dat we die vrouw en haar kinderen maar kansloos op straat moeten gooien. @Carrion was me reeds voor met dezelfde reactie.

Ik en anderen hebben wel terechte vragen hoe het één zover is kunnen komen, en twee waarom nu niet meer inzetten op eigen verantwoordelijkheid. Maar de verplichting om een voltijdse baan te zoeken lijkt mij zeker niet ongepast als de samenleving al op meerdere vlakken bijspringt. Er mag wat mij betreft ook een debat gevoerd worden over het feit dat je in sommige sectoren (o.a. kassiersters bij supermarkten en de verkoop) wel met het probleem zit van doorgeschoten flexibiliteit waarbij men enkel deeltijdse contracten aanbiedt, die onmogelijk te combineren zijn richting een voltijdse job (bv. elke werkdag 5 uur gaan werken om dan nog maar aan 30 uur in totaal te komen). Dat is een andere discussie.

Kindergeld bij zo'n mensen anders aanwenden op een manier dat die de kansen vergroot zodat die kinderen net niet in een vicieuze cirkel van armoede blijven vastzitten, lijkt mij ook niet verkeerd. Ben Weyts gaat bijvoorbeeld voor alle leerlingen laptops voorzien,dergelijke initiatieven kunnen gerust ten koste van kindergeld gaan.
Als die mensen de evidente keuzes niet kunnen zien, dan kunnen ze dus duidelijk wat hulp gebruiken. Het zijn wat mij betreft ook die kinderen die in de eerste plaats bescherming verdienen, niet per se die moeder. De vader van die kinderen opsporen en dwingen zijn verplichtingen, al is het financieel na te komen, lijkt mij ook niet verkeerd.

Zo'n sociale woning mag men gerust ook beperken in de tijd: bijvoorbeeld 3 kinderen volwassen (over 15 jaar dan ofzo): niet langer kunnen blijven in een sociaal huur-appartement met 3 slaapkamers. Als ik me niet vergis doet men dat nu al, in beperkte mate.

 

[Deleted member 95]

Op je 17 kan je die keuze toch ook al voor jezelf maken.

Heb je enig idee voor hoeveel kinderen het op hun 17e al véél te laat is?
Heck, voor velen is het op hun 6e al te laat omdat ze taalachterstand hebben.

Uiteraard pleit ik niet voor zakken geld voor iedereen, wel voor enig bewustzijn dat keuzes niet in een vacuüm gemaakt worden.

(...)

Daar kan ik mij weliswaar grotendeels in vinden (in de algemene visie dan, niet per se puntje per puntje), maar ik mengde mij in de discussie omdat jouw natuurlijke reflex was: "In welke mate is deze vrouw verantwoordelijk voor haar eigen miserie?", waarbij je haar leven en keuzes dan gaat vergelijken met die van jou. Bon, ik vind dat compleet onzinnig en naast de kwestie. De belangrijkere vraag is imo: "Hoe kunnen we voorkomen dat haar kinderen later hetzelfde lot te wachten staat?"

Gewoon zeggen "Dan moet je maar goeie keuzes maken eh!" is nogal... simplistisch?

 

[Carrion]

Heb je enig idee voor hoeveel kinderen het op hun 17e al véél te laat is?
Heck, voor velen is het op hun 6e al te laat omdat ze taalachterstand hebben.

Uiteraard pleit ik niet voor zakken geld voor iedereen, wel voor enig bewustzijn dat keuzes niet in een vacuüm gemaakt worden.

Maar wat wil je dan precies? Want buiten voorzieningen en ondersteuning vanuit de scholen, sportclubs en overheid kunnen we toch echt niet meer doen? Je kan moeilijk die mensen hun kinderen afpakken en gaan plaatsen in welgestelde gezinnen. Ik denk dat we hier in België toch echt reeds enorm veel voorzieningen hebben om mensen/kinderen in dergelijke situatie te helpen. Je kan pleiten voor het inmengen van overheidsinstanties in dergelijke situaties maar dan krijg je gegarandeerd de commentaar dat men aanneemt dat alle arme mensen automatisch slechte ouders zijn.

Die tweede zin ga ik zelfs niet aan beginnen want dat is al helemaal uit een ander vaatje tappen Dan gaat de discussie helemaal ontsporen vrees ik.

 

[Deleted member 95]

Maar wat wil je dan precies? Want buiten voorzieningen en ondersteuning vanuit de scholen, sportclubs en overheid kunnen we toch echt niet meer doen? Je kan moeilijk die mensen hun kinderen afpakken en gaan plaatsen in welgestelde gezinnen. Ik denk dat we hier in België toch echt reeds enorm veel voorzieningen hebben om mensen/kinderen in dergelijke situatie te helpen. Je kan pleiten voor het inmengen van overheidsinstanties in dergelijke situaties maar dan krijg je gegarandeerd de commentaar dat men aanneemt dat alle arme mensen automatisch slechte ouders zijn.

Die tweede zin ga ik zelfs niet aan beginnen want dat is al helemaal uit een ander vaatje tappen Dan gaat de discussie helemaal ontsporen vrees ik.

Absolute topprioriteit voor mij is kleuteronderwijs verplicht maken.

Het is niet omdat we veel tijd en middelen besteden aan het probleem, dat die tijd en middelen ook goed besteed worden. Maar dat is voer voor specialisten. Het enige wat ik hier tot nu toe gezegd heb is dat de schuld bij de mensen zelf leggen te gemakkelijk is, en ook geen oplossing biedt voor de kinderen. Er is bij zeer velen hier 0,0% begrip voor mensen in kansarmoede, omdat zij hun keuzes (en de keuzes van hun ouders) gaan vergelijken met hun eigen keuzes en die van hun eigen ouders, maar dat slaat nergens op (om verschillende redenen).

 

[Solide]

Mijn ex werd ook niet gesteund door haar ouders (ook van vrij arme komaf) en is ook gewoon gaan verder studeren. Niet elk kind heeft dezelfde ideale startsituatie maar wel dezelfde kansen.

Dat heet survivorship-bias. Het is niet omdat bepaalde personen desondanks extra moeilijkheden een situatie overstijgen, dat je dat daarom kan verwachten van iedereen.

Als jij 1000 mensen een game laat spelen op easy mode, 1000 op normal en 1000 op hard dan gaan er in de eerste groep 900 zijn die het uitspelen, in de tweede groep 700 die het uitspelen en in de laatste groep 200 die het uitspelen. Da's gewoon puur statistiek: als jij een groep mensen moeilijker maakt dan anderen gaan die daar onvermijdelijk als groep slechter uitkomen, maar dan kun je inderdaad nog veel mensen hebben die daar wel in slagen.

Dan kan je tegen die 800 mensen die falen op hard-mode zeggen "Ja, jij had het misschien moeilijker maar je kreeg ook wel de kans om het uit te spelen hé, jij hebt gefaald waar die andere 1800 (900 + 700 + 200) mensen geslaagd zijn omdat je niet genoeg je best deed. Zelfs die andere 200 in eenzelfde situatie als jou is het wel gelukt, dus dan ligt het aan jou."

Dat vind ik geen goede manier om dit soort problemen te bekijken, want dan wuif je een groot deel mensen hun situatie weg en focus je enkel op "de financiële middelen efficiënter besteden voor de uitgaven gerelateerd aan het kind" en ga je een belangrijk deel van waarom die kinderen dat juist nodig hebben voorbij.