Black Sabbath zelf is heel onheilspellend en vind ik zelfs de dag van vandaag een beetje griezelig.

Ik heb eens in een documentaire gezien dat de band fabrieksgeluiden probeerde na te bootsen en bedacht om "horror"muziek te maken omdat men de mensen zag wegrennen uit de cinema (horrorfilms).
 
Zonet, in een poging alle albums er toch door te jassen, Tyr beluisterd. Al bij al een aangename verrassing, geen plaat die brokken maakt en genres definieert zoals de eerste platen dat doen, maar wél een degelijke heavy metal schijf. Nu moet ik zeggen dat ik zoiets een tiental jaar geleden echt niks zou hebben gevonden, maar via Black Sabbath hun eerste zes albums ben ik sindsdien een pak toleranter geworden tegenover heavy metal, met als gevolg dat ik nu ook het latere werk van Sabbath ook wel kan pruimen.
 
Zonet, in een poging alle albums er toch door te jassen, Tyr beluisterd. Al bij al een aangename verrassing, geen plaat die brokken maakt en genres definieert zoals de eerste platen dat doen, maar wél een degelijke heavy metal schijf. Nu moet ik zeggen dat ik zoiets een tiental jaar geleden echt niks zou hebben gevonden, maar via Black Sabbath hun eerste zes albums ben ik sindsdien een pak toleranter geworden tegenover heavy metal, met als gevolg dat ik nu ook het latere werk van Sabbath ook wel kan pruimen.
Ik volg je daarin: weinig opmerkelijk, maar wel degelijk gemaakt. Wel wat inwisselbaar: ik vind het zeker geen hoogvlieger en zou het eerder als matig beschouwen. Geen onmisbare plaat in de collectie, tenzij de stijl helemaal je ding is. 13 bevalt me minder, daar vind ik Ozzy weinig animo hebben. De Ozzy die zo begeesterd staat te springen in Parijs van 1970 heeft duidelijk wat shots nodig om staande te blijven. Om die reden vond ik dat MTV-programma wat meelijwekkend: de afgeleefde Ozzy komt daar seniel over met zijn irritante vrouw en kinderen. Succesrijk, maar weinig benijdenswaardig.

Heaven & Hell ken als album ik wel wat beter en dat is Dio in topvorm. Muzikaal een heel andere Black Sabbath dan de eerste zes schijven, maar zeker geen generische heavy metal die inwisselbaar is met tig andere bands. Solide en karaktervol album met een paar uitschieters, waaronder het titelnummer dat ik in een bepaalde periode van mijn leven nog zeer vaak heb gedraaid.
 
Hahaha, ik zet het debuutalbum op. Lekkere intro, denk ik, misschien komt het toch wel goed.
Welgeteld één minuut en drieëntwintig seconden later komt de non-stem van Ozzy tevoorschijn en schiet ik in een automatische kramp.
"What is this?" zijn de allereerste woorden die hij uitkraamt. Inderdaad, Ozzy, inderdaad.

Bon, dat mooie momentje wilde ik even met jullie delen. Nu spoel ik terug en begin ik opnieuw. :tongue:
 
Nee dat lijkt me perfect accuraat die mens kon eigenlijk ook niets behalve den domme uithangen.
 
wat een oeuvre, Waits doorploegen was makkelijker... iemand een top drie nummers van Ozzy-loze periode ?
 
wat een oeuvre, Waits doorploegen was makkelijker... iemand een top drie nummers van Ozzy-loze periode ?
'k Ga het bij albums moeten houden aangezien ik zelf doorgaans meteen volle albums luister en de titels van losse nummers niet ken, maar ziehier mijn aanbevelingen:
- Mob Rules
- Heaven & Hell
- Tyr

Mijn persoonlijke voorkeur gaat richting Mob Rules, maar Heaven & Hell (check het titelnummmer zeker) is wel de klassieker van de drie.
 
Ik heb het enkel over de persoon ( de lijn tussen The Osbournes en Wally's world is heel dun). Van de zanger ziek de waarde nog in maar Nahrtent iets minder vrees ik

Zeg dat wel, ik ben door de debuutplaat. Ik heb echt mijn best gedaan.

Voor het overgrote deel was dit exact hoe ik Black Sabbath ken: instrumentaal fantastisch, qua vocals verschrikkelijk. Zó beperkt gewoon, niet normaal. Eerlijk is eerlijk, er was één moment, heel even, dat ik oprecht onder de indruk was, met name in de strofes van Wicked World. Dat klonk bijna als een zanger.

Maar goed, er zijn nog altijd de instrumenten natuurlijk! Wat kan ik daar over zeggen dat hier nog geen vijfig keer is gezegd? Geniaal, innovatief, virtuoos, swingend, duister, ... noem maar op. Niets dan lof en bewondering daarvoor. En op dat vlak vond ik het eigenlijk wel nog fijn om eens mijn tijd te nemen en een heel album te horen en de historische waarde ervan echt te ervaren. Er waren ook verrassend veel lange muzikale passages zonder vocals, dus op die momenten is het wel puur genieten. Ik ga het wellicht (bijna?) nooit meer opzetten, er bestaat gewoon teveel muziek die in zijn geheel beter is, maar ik ben (en was altijd) het er absoluut mee eens dat Black Sabbath zonder discussie een classic band is, hoe zeer ik Ozzy's vocals ook veracht. :tongue:

Volgende wordt Masters of Reality denk ik!
Zeer benieuwd naar, want als ik een "favoriet" Sabbath-nummer zou hebben, zou het Children of the Grave zijn. :unsure:
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Zeg dat wel, ik ben door de debuutplaat. Ik heb echt mijn best gedaan.

Voor het overgrote deel was dit exact hoe ik Black Sabbath ken: instrumentaal fantastisch, qua vocals verschrikkelijk. Zó beperkt gewoon, niet normaal. Eerlijk is eerlijk, er was één moment, heel even, dat ik oprecht onder de indruk was, met name helemaal in de strofes van Wicked World. Dat klonk bijna als een zanger.

Maar goed, er zijn nog altijd de instrumenten natuurlijk! Wat kan ik daar nog over zeggen dat hier nog geen vijfig keer is gezegd? Geniaal, innovatief, virtuoos, swingend, duister, ... noem maar op. Niets dan lof en bewondering daarvoor. En op dat vlak vond ik het eigenlijk wel nog fijn om eens mijn tijd te nemen en een heel album te horen en de historische waarde ervan echt te ervaren. Ik ga het wellicht nooit meer opzetten, er bestaat gewoon teveel muziek die beter is, maar ik ben (en was altijd) het er absoluut mee eens dat Black Sabbath een classic band is, hoe zeer ik Ozzy's vocals ook veracht. :tongue:

Volgende wordt Masters of Reality denk ik!
Zeer benieuwd naar, want als ik een "favoriet" Sabbath-nummer zou hebben, zou het Children of the Grave zijn. :unsure:
Op NIB vind ik em ook wel straf ze
 
Op NIB vind ik em ook wel straf ze
Alee jong, meent ge dat nu?
Ik heb speciaal nog eens geluisterd om zeker te zijn dat ik het niet gemist had. De manier waarop hij besluit om "your love for me has just got to be real, before you know the way I'm going to feel" zingt is gewoon hilarisch slecht. Exact gelijk die ene zatlap in het publiek die luidop in uw oor meezingt om het concert van uw favoriete band te komen verkakken. :tongue:

Eigenlijk is Ozzy op zijn manier een soort Tom Waits, maar dan zonder zangtalent.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Alee jong, meent ge dat nu?
Ik heb speciaal nog eens geluisterd om zeker te zijn dat ik het niet gemist had. De manier waarop hij besluit om "your love for me has just got to be real, before you know the way I'm going to feel"
En dat vind ik er juist zo goed aan, hij smijt er zich wel volledig in.

Nu ik ga er gewoon eerlijk over zijn: solo vind ik op crazy train en mr crowley na alles ook maar meh. Maar Iommi bied Ozzy wel met zijn geniale riffs de structuur en het ritme waarop Ozzy kan leunen. En dat heeft Zakk Wylde of zelfs Randy Rhoads hem nooit kunnen bieden hoe geniaal die laatste ook was en maakt het op Sabbath wel goed doenbaar
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan