Goed zo,
@Kid_C, kan ik eindelijk deze tekst posten! Aangezien ik veel AOTWs heb kunnen skippen de voorbije weken, heb ik met die vrije luisteruren dit varkentje al op voorhand gewassen nadat ik bij het opruimen drumtabs van hen tegenkwam. Hier gaan ook superfans van Metallica en Alex Agnew zitten, dus als ik iets feitelijk fout zeg: verbeter me. Ik heb weinig met Metallica, er passeert wel eens een nummer op shuffle maar als ik Metallica hoor, associeer ik dat vooral met lijstjes als ‘De Tijdloze’ waar iedere kutpresentator van Studio Brussel plots doet alsof dat echte muziek is terwijl ze de hele week uRbAn RoMmeL moeten spelen omdat hun radiodirecteur besloten heeft dat dat het te bewandelen pad is sinds de aanslagen in Brussel, voor het nationale gevoel weet ge wel.
True story, zonder moslimterrorisme was Guy nooit zwanger geraakt, maar ondertussen doet iedereen die ook maar iets van naam wil maken in die industrie alsof dat dé muzikant is. Dus neen, Stubruluisteraars, ge zijt niet cool maar gewoon een consument van een bandwerkproduct op exact dezelfde wijze zoals dat door u gehate Q-musicmarktaandeel dat is, ge luistert naar een om de vijf jaar met opzet veranderend segment verkocht door inhoudsloze presentatoren die denken dat radio maken gelijk staat aan geforceerd de intro vollullen van een nummer dat dertig keer per week afgespeeld wordt in de hoop dat ze eens uitgenodigd worden door Van Looy voor het al even vreselijk afgetakelde De Slimste Mens om zo hun naamsbekendheid nog wat te vergroten. “Ja we nu hebben een DABpluszender volledig gewijd aan de Tijdloze.” Waarom enkel daar? Omdat daar wel goede muziek kan gedraaid worden zonder dat het doel reclame of een product verkopen is? Het lied van Squid Game is toch geen muziek, man godverdomme toch, en toch komt dat ook dertig keer per week voorbij. Ge zijt zelf die marginale Kevin die in zijn ééncylinderige Opel Corsa met tuningstickers rond de kerktoren probeerde te driften op de tonen van Sven Ornelis zijn Bumpershow twintig jaar terug. Zelfs met giften tijdens die pluimstrijkende Warmste Week, ook iets dat enkel dienst doet voor het eigen merk en de ego’s van de presentatoren, kunt ge uw geweten niet aanzuiveren. Gij zijt die marginale schlagerfestivalganger die naar MNM luistert om het geluid te raden. Of is het “Wie is de wekker”? Laat me niet lachen. Ge hebt het bloed aan uw handen waarmee amoebe Merckpoel haar haar rood wast in vlogs tegenwoordig. Maar terug naar de gedachten wanneer ik de merknaam Metalica hoor .... dan denk ik ook meteen aan die platte commerciële PR van de Schuur voor een concert van hen op Werchter. Of aan die onhebbelijke Alex Agnew die met een onnozele tongval of babygeluidje via ‘hurr durr metalllll zwart zweetbandjeuh’ zijn ego probeert te meten aan dat van Ulrich in iets als De Zwaarste Lijst ... op Studio Brussel natuurlijk, de cirkel is rond! Vooral negatieve gedachten buiten de muziek dus. Dat laatste is slechts een bedenking van mij aangezien ik alles mijd van Agnew, algeheel schertsfiguur in zijn spannende gilet, omdat die ZwangereGuygewijs zijn hele carrière te danken heeft aan een zwaar accent en overgewicht.
Ik ken echter best wel wat nummers van Metallica, nooit hele albums geluisterd buiten een keer
Death Magnetic maar ik geraak zeker aan twintig songs die ik wel ken. Da’s voor later, laat me eerst verder mijn gevoel bij deze band kaderen: Metallica is een gitaarband. Even terug naar de tijd dat ik een drum kocht en mezelf dat probeerde aan te leren. Eén van de dingen waarmee ik begon was
Coffee & TV van Blur, een simpele song met een klassiek rockpatroon. Dat ging goed en na wat andere drumtabs te hebben verkend, kwam ik bij Metallica uit, een paar tracks van
The Black Album om te preciseren:
Enter Sandman, Sad But True, Wherever I May Roam en
Nothing Else Matters voor de weetgraagjes. Ik kende toen amper iets van hen maar had wel het beeld van een epische band met vijftig wereldklasseplaten, in alles groter dan groots, mede door onder andere die verpletterende WerchterPR (volgend jaar is het weer zo ver blijkbaar dus
I pray the Lord my soul to keep in april en mei
2022). Ik kon echter niet vatten dat die drums zo fundamenteel simpel waren bij zo’n band!
Enter Sandman, easy.
Nothing Else Matters, eveneens.
Sad But True ... schei toch uit. Indertijd heb ik dat opgevolgd met wat singles van
Load/Reload/St Anger want die laatste was toen recent uitgekomen en dat was van hetzelfde laken een broek. Begrijp me niet verkeerd: zoiets vinden als begeleidend drumspel is iets anders dan naspelen, en ik kom uiteraard niet in de buurt van hem als muzikant, dat is niet wat ik wil zeggen en ik wil ook zeker niet tekeergaan zoals
@Nahrtent dat zal doen. Maar wat een eentonige meuk speelt die onsympathieke knuppel, het is een gevoel dat ik ook bij Red Hot Chili Peppers en recent Faith No More had. Simpele fills, vrij simpele ritmes, zowat alles wordt gespeeld binnen dat kader, en dat dan oeverloos aangevuld met die snare/cymbaal combo op “onverwachte” momenten, met een dubbele bas en reverb om het interessant en vullend te doen lijken. Check wat drumsolo’s van hem op Youtube en daar is die armoede ook duidelijk te horen, het woord machinaal past goed, geen flow of verschil in slagen. Goed, toch op die nummers toen, dus niet verder de moeite genomen iets anders te beluisteren want ik had toen mijn Nirvanatabs nog te voltooien. Vandaar gitaarband, al past dat drumwerk er zeker bij en heeft Ulrich een enorme verdienste in die band, zeker als schrijver/aanjager. Hammett vind ik eigenlijk niets uitstralen, Hetfield vind ik dan wel weer een coole en krachtige frontman! Een pluspunt is dat die niet over de rooie gaat qua schreeuwen, buiten op
Frantictictictictoc, dus dat ligt me. Voor zover ik dat kan beoordelen, lijkt me dat ook best een normale en weldenkende mens in tegenstelling tot Lulrich, die toch in elke seconde beeldmateriaal dat er van hem bestaat, al dan niet geconcentreerd gebracht op dit forum in gifvorm door
@Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield, als een dwaze egotripper met een stoornis of drie overkomt. Na al die jaren eens zien of daar iets aan veranderd kan worden door alle albums te luisteren.
Mijn eerste feitelijke correctie nog voor ik een seconde afgespeeld heb: Metallica heeft amper tien studioalbums???? Een enorme verrassing, zo weinig.
Hit The Lights dan, pets binnenkomer! Bij Black Sabbath dacht ik dat ik voor de tragere metal was, maar dit lepelt lekker binnen. En wat een verschil met de Metallica die ik hierboven leerde kennen.
Seek&Destroy is geweldig natuurlijk, al heb ik wel altijd het gevoel dat de gitaarstukken iets vloeiender gespeeld konden worden, zoals de intro bijvoorbeeld. Ook niet meteen zot van het gitaargeluid zelf, ik kan het het best omschrijven alsof vele klanken uit de versterker getrokken worden in plaats van dat ze eruit blazen. Verder worden die twee nummers en het geniale
The Four Horsemen aangevuld met energieke tracks die wel nog wat afwerking missen, al is de tweede solo op
Jump In The Fire alweer moordend. Sterk debuut alleszins.
Met
Fight Fire With Fire vreesde ik dat ze die progressie, die ik wist dat er zou komen natuurlijk, niet zouden maken, maar dan zijn er
Ride The Lightning,
For Whom The Bells Tolls en
Fade To Black! Dikke dikke schijven die de energie combineren met dat meer melodieuze bovenop een dozijn riffjes. Zeker de titeltrack is een atoombom, mijn favoriet nummer van de hele discografie: die vreemde bliksemschichtachtige intro, het verhaal op zich, cool chorus, dat tragere riff net voor de solo dat alles even afremt maar waarop Hammett (of Mustaine?) eens goed losgaat, Hetfields kracht in zijn stem terwijl hij om goddelijke hulp schreeuwt, ... schitterend. Die solo trekt ook wel op die tweedelige van
The Four Horsemen, met een trager eerste deel en een blazend tweede deel, maar dan samengevoegd tot een geheel. Die twee van
The Four Horsemen zijn wel net dat tikkeltje beter, ook niet volledig gedubbeltracked zoals die van
Ride The Lightning maar met af en toe andere stukjes als ik het goed heb, voor mij de twee beste van alles wat ze gemaakt hebben. Het tweede deel van het album is misschien wat minder buiten
@Creeping Death als knoert, een nummer dat zeker zo goed is als onze medeposter hier.
Call Of Khtulu is dan wel instrumentaal maar blaast toch ook enorm eigenlijk dus zoveel minder is die achterkant ook weer niet. Buiten
Escape allicht, beetje vreemde eend in de bijt met dat eerder lieflijke/popachtige chorus en die verdwaalde solo.
Over
Master Of Puppets moet ik niets zeggen. Toch niet over de eerste zijde van de plaat, hun piek wordt algemeen aangenomen zeker? Al verkies ik zelf de kanjers van
Ride The Lightning als favoriet. B-kant nog steeds hoogstaand, maar mist buiten het instrumentale
Orion net dat epische en melodieuze van de voorkant voor mij.
Op
...And Justice For All weer een uitstekende voorkant te vinden, geen klagen. Coole intro van
Blackened met dat aanzwellend geluid.
The Shortest Straw en
Harvester Of Sorrow wisten me wat minder te bekoren, en het begin van
To Live Is To Die =
Nothing Else Matters toch? Bij
Dyers Eve begon ik toch eens te vermoeden dat ik die solo nu precies al eens gehoord had, of niet? Die drums zeker wel. Het ontbreken van de bas na het op te zoeken is wel schrijnend, en dan nog met opzet door Ulrich de eikel. Na die historie wat gegrasduind op Youtube voor aangepaste versies, en aldaar ook onder andere
Ride The Lightning met aangepaste bas en zonder tussenpauzes gevonden, dus er is zo niet alleen “
...And Jason For All/... And Justice for Jason” beschikbaar in een betere versie
, aanraders! Die eerste vier platen zijn top, de drums zijn hier ook veel beter al kan dat evenzeer aan de kracht en snelheid van de gitaren errond liggen, ik durf het los van elkaar niet zeggen. Saai of eentonig zijn ze zeker niet, en het past er perfect bij ook al lijken ze ondanks de ritmewisselingen nog altijd simpel, maar dik in orde voor mij dus, pluspuntjes. Al moet ge maar de solo of
het einde van Ride The Lightning beluisteren om weer de meest basale fills te horen. Ulrich was natuurlijk nog maar twintig op dat moment ... Dat kwartet albums heeft ook stuk voor stuk een coole naam met een bijbehorende cover art en intro. Toch ook daar een duidelijke breuklijn te bespeuren tussen die platen en de CDs die hierna komen.
The Black Album of “Metallica” dan. Eponiemen als het niet uw debuut betreft voorspellen weinig goeds ... ik dacht dat
Enter Sandman eigenlijk over een pedo ging, maar blijkbaar toch niet. Wel nog cool, zowel zang als riff, met een wonderschone gitaarklank als intro, maar IMO toch echt te simpel om bij hun topnummers te horen als ge de vorige albums hebt gehoord? Ook geen fan van het sologeluid.
Sad But True vind ik een enorme kuttrack: traag, saaie drums, zegt me echt niets.
The Unforgiven wel goed met een ander type solo, en
Nothing Else Matters is een iconisch nummer natuurlijk ook al ben ik geen grote fan, zeker niet van de stem daarop. Het samenspel van solo/zware rhythm eronder vind ik dan toch weer auditief pakkend, ook al is de solo zelf niet zo denderend. Het einde van dat album gaat wel steil bergaf. Buiten enkele momenten snap ik persoonlijk het grote succes van dit album niet, vind ik het een fout ingeslagen richting en zeker een regressie ten opzichte van het werk daarvoor. Het klinkt technisch natuurlijk wel pakken beter, voller en gebalanceerder. Vergeleken met die kwaliteit op
Ride The Lightning is dat amateurs tegen profs. Bleek ook dat dit het opzet van
The Black Album was: kortere nummers voor de live shows and iets meer ‘radiovriendelijkheid’ door tragere nummers. Over de drums hierop ben ik alleszins nog geen centimeter van gedacht veranderd, dat geldt ook voor
Load/Reload hieronder. Een interessant iets is dat gedurende de opnames van eerste albums die drums duizenden keren werden opgenomen en geknipt/geplakt, terwijl op dit album het meeste in één ruk werd gespeeld en geregistreerd. Lijkt me dat dat een grote reden kan zijn voor de simpliciteit.
Album nummer zes en zeven dan ... wat is daar ineens gebeurd zeg? Als die twee platen niet als Metallica worden uitgebracht, kijkt niemand daar toch naar om?
King Nothing vind ik nog wel supercatchy als rocksong, die choruszanglijn over de doorzingende gitaar is het enige dat ik wil onthouden van die hele CD, maar ook dat stelt uiteindelijk toch bijzonder weinig voor als Metallicanummer. De triestig kunstmatige clip erbij onderstreept dat ook. Tracks als
Hero Of The Day of
Cure, jongens jongens, tragisch. Nu er geen gitaargeweld meer te bespeuren is, klinken de drums eens zo saai en rechtlijnig.
Poor Twisted Me bijvoorbeeld hahaha, Ulrich met “een groove”, schei toch uit. Dit klinkt echt niet, en ik dacht dat het einde van
The Black Album al bergaf ging, wat met het laatste halfuur van
Load dan?
Bleeding Me en
Outlaw Torn zouden zich zogezegd bij de top van hun oeuvre moeten scharen, ook volgens de bandleden zelf, maar dat hoor ik er toch echt niet in hoor.
Reload hetzelfde, die poging tot groove van Ulrich halverwege
Fuel jajaja. Al was dat ook al te merken bij nummers als
The Four Horsemen als die in het midden voor de solo even gas terug nemen. Eigenlijk lijden de meeste nummers op die plaat onder diezelfde zielloze beat en trage gitaar. Op het randje van generische muziek, muziek die ook niet bij de band past IMO, serieuze missers die ik niet meer zal opzetten.
St Anger ... een poging tot terugkeer op alle vlakken maar het is toch vooral onnodig lang, en lijkt voor mij op een coverband die Metallica probeert na te doen in plaats van de eigenlijke band. Ik vind het wel niet superslecht, maar gewoon middelmaat met soms eens een interessante melodie erbij zoals ergens in
Sweet Amber of titeltrack
St Anger. Maar toch vooral grotendeels oninteressant en automatische piloot, klinkt toch ook echt slecht doorheen het hele album. De solo’s dumpen waren deel van het ontwenningsproces of zo? Bizar hoor.
Death Magnetic klinkt terug ‘zoals’ de oude tijd, met een coole titel en cover art als bonus, maar dan zonder de duivelskunstenarij van de eerste vier albums, vind ik. Ze proberen wel hard,
The Day That Never Comes heeft nog wel iets, en
Cyanide (bridge/solo 3m10-5m20) vind ik melodisch eigenlijk zeer cool, maar de rest klinkt toch vooral als generische muziek die deze keer wel nog bij de band past, gemaakt om het merk terug in de markt te zetten. Het type album waar de zichzelf cool vindende Stubruluisteraar een T-shirt van zou kopen om te laten zien aan de andere klanten bij de bakker terwijl hij een speltbrood bestelt, want dat werd aangeprezen tijdens het reclameblok voor het nieuws van elf de vorige dag, om te eten tijdens het lezen van de samenvattingen van de Slimste Mens in Humo. Hier zou ik niet naar luisteren als dit niet onder Metallica viel, een dik uur ploeteren in dezelfde poel, ik heb dit ooit al eens volledig opgezet maar weinig van blijven hangen. Die drums op
Now That We’re Dead, zo karakterloos man! Vreselijk. Dit lijkt me een schoolvoorbeeld van hoe tieners hun
drive/angst verliezen als miljonairrocksterren van middelbare leeftijd maar nog steeds hopeloos vervlogen tijden willen imiteren. Strijdliederen van tien minuten, enkel niet meer door soldaten voor wie iets op het spel staat maar door generaals in een veilige bunker. Al krijgen ze toch ook wel respect voor dit na wat ik op
Load/Reload gehoord heb, ze staan toch alweer op het slagveld in plaats van in Plopsaland te spelen.
Van
Hardwired kende ik niets, buiten een paar clipjes op YouTube met
behind the scenes beelden hoe enkele nummers gemaakt worden. Lars en James doen alles, Hammett komt in tien seconden zijn solo opnemen en is weer weg ... curieus. Meh, iets beter maar toch nog hetzelfde als
Death Magnetic: een band die het heilige vuur al lang verloren is maar nog altijd graag speelt, en serieus goed kan spelen, vanzelfsprekend. Erg drumgeörienteerd of drumgebaseerd heb ik de indruk, dat kan het fantasieloze nog wat extra benadrukken. Hetzelfde als bij
Load; ik zie dat bepaalde nummers bij de top van de discografie gezet worden door vele fans maar daar moet ik toch voor passen.
Moth Into Flame is daar een perfect voorbeeld van, zogezegd top maar dit komt toch niet in de buurt van 80s Metallica?
Die zang, riffs, solo, chorusmelodie, algemene klank?
Toch gewoon een ripoff van zichzelf dertig jaar terug?
Conclusie: eerste vier albums top, vijfde heeft nog zijn momenten, en de laatste vijf hadden ze gewoon mogen skippen want ik zou niets gemist hebben na de vorige platen te kennen. Dat betekent dat ze buiten hun eerste vijf (of acht) jaar van hun nu bijna veertigjarige carrière niets noemenswaardig gemaakt hebben. Verrassend, en spijtig. De magie die ze in die eerste vijf jaar voor elkaar hadden, is er wel eentje voor de eeuwigheid. Ik had ook geen idee dat ik het leeuwendeel van die eerdere nummers (her)kende en dat die allemaal op drie of vier albums staan, ga ik zeker nog vaak opzetten en aan de nummers die me net iets minder lagen ga ik wel gewoon raken. Hetfield blijf ik een beer van een frontman vinden; krachtig, strak en cool, zowel op gitaar als stem, en aangenaam in de paar interviews die ik gezien heb, de demonen van de drank even buiten beschouwing gelaten. Verder moeten de fans hier me nog helpen met de vraag wat het heilige vuur was: Mustaine/Burton of gewoon een logisch verval door rocksterdom? Als ik naar de
writing credits kijk, durf ik toch het tweede zeggen ook al is het eerste cooler om te vinden allicht. Maar een band is ook meer dan enkel die credits, en na wat oud live materiaal te hebben bekeken op Youtube is Burton wel een enorme krachtpatser, dus zeg maar. Beide redenen tegelijk kan ook natuurlijk. Ik zie wel wat gelijkenissen met het verloop van mijn geliefde Jane’s Addiction: geoefende muzikanten die blijven spelen ook al was hun relatief korte piek te vinden in de jaren 80 en was het over eens de bassist verdween. Zo, en nu weer de hele voormiddag naar Joris Brys luisteren die mijn Winerbergerdakpannen probeert te verkopen tussen de zoveelste zeiktrack van Imagine Dragons of Yungblud door.
----- Ondertussen zijn we twee maanden verder na het schrijven van bovenstaande en heb ik
Hit The Lights, The Four Horsemen, Jump In The Fire en dan heel
Ride The Lightning erachter een keer of dertig gespeeld, denk ik. Te goed.
Master Of Puppets is muzikaal echt uitstekend maar ligt me na al die weken toch echt gewoon iets minder,
... And Justice For All bevindt zich dan weer wel op de bovenste plank. De rest heb ik niet meer aangeraakt, al is die Queencover
Stone Cold Crazy nog wel strak! Ik dank
@willydrama voor de nominatie en daardoor ook voor de soundtrack van de voorbije heuglijke twee maanden voor mij, dus die eerste vier platen zijn niet alleen topmuziek maar zullen eveneens voor altijd aan die heuglijkheid gelinkt zijn. Wat kan ik nog meer willen?
Omdat ik naast het geklaag ook wat leuke dingen wil meegeven, hier wat geïsoleerde stukjes die ik steengoed vind:
Ride The Lightning Solo Anderhalve minuut blazen, wonderbaarlijk.
Ride The Lightning wat basrifjes samen
Ride The Lightning vocalen
Cyanide solo om toch iets van het latere werk te nemen
Seek & Destroy solo (ook al ontspoort die halverwege wel tot tien seconden voor het einde IMO)
Hit The Lights solo De binnenkomer
One solo van Kirk Van Halen
Creeping Death wat basrifjes samen
Orion ook wat basrifjes samen
For Whom The Bells Toll vocalen “Blackened roar, massive roar, fills the crumbling sky, Shattered goal fills his soul with a ruthless cry”
... And Justice For All vocalen
en.wikipedia.org
Ik wil (met veel traantjes) een Do spelen , of was het een Sol .
