Waarom zoveel moeite?
Black Sabbath
- Onderwerp starter Kid_C
- Startdatum
- Classic Artists
D
Deleted member 95
Guest
Ik haat Ozzy. Dat is gewoon een beunhaas eerste klas, en geen kat die mij van het tegendeel gaat kunnen overtuigen. Hij kan niets en hij heeft nooit iets gekund. Uiteraard is dat voor een groot deel gekleurd door zijn live "prestaties" van de afgelopen tien jaar, maar ik kan niet naar Black Sabbath luisteren zonder mij hem in te beelden zoals ik hem ken: uit de maat aan het klappen, geeuwen in het midden van een refrein (echt gebeurd), los naast elke noot zitten... ik ben op enkele uitzonderingen na ook gewoon zeer vocal-minded in mijn muzieksmaak, dus dat helpt allemaal niet.
Ik heb hetzelfde probleem met Lars Ulrich. Zo weinig talent, niet eens hard gewerkt, en toch zo veel bereikt. Ik kan daar geen respect voor opbrengen, met de beste wil van de wereld niet.
Het blijft natuurlijk wel dé pionier van mijn favoriet genre, en Tony Iommi en Geezer Butler zijn koningen, geen discussie. Dus ik zal luisteren, voor hen. En ik kijk vooral uit naar de albums met RJD en Ian Gillan, die ik niet echt ken moet ik zeggen. Ook al is dat dan zogezegd niet het "echte" Sabbath, het maakt veel meer kans om goede muziek te zijn voor mij.
Vanaf morgen.
Het is al minstens (minstens!) 10 jaar zielig. En dat is dan nog enkel als je hem vergelijkt met zijn "gloriejaren". Zet hem naast gelijk welke echte zanger die naam waardig en je kan alleen maar concluderen dat hij bij wijze van spreken zielig geboren is. Los van zijn tragische jeugd, of course, maar daar kan ik ook niets aan doen.
En toch ben ik al altijd naar de wei afgezakt, ergens in de veronderstelling dat hij voor hetzelfde geld dood zou neervallen op het podium en dan had ik dat toch ook maar mooi meegemaakt. Maar hooguit vier nummers later (mijn record is zeven nummers maar dat was bij zijn laatste passage en ik verdenk hem er sterk van autotune gebruikt te hebben) kon het mij geen bal meer schelen en ben ik het afgebold, om dan toch maar gemarteld te blijven worden door zijn stemgeluid dat helaas ook de camping wist te bereiken.
Laatst bewerkt door een moderator:
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Voila. Ik heb ooit van ne leraar van mij gehoord dat Ozzy live verschrikkelijk was. Die had hem in de 90's ook live gezien en blijkbaar ging het toen zelfs zo ver dat Ozzy toen geen controle had over zijn sluitspier, maar op plaat merk je daar niets van.
De man heeft gewoon een riff nodig om zijn zanglijn te kunnen houden. Let er gewoon eens op bij paranoid of Iron man hij volgt daar het ritme van Iommi zen riff en zelf een zanglijn creëeren en die volgen doet hij niet.
Vergeet ook niet dat tussen 2006 en 2010 de band speelde onder de naam heaven and hell en onder die naam ook een album hebben uitgebracht
D
Deleted member 95
Guest
Dat is gewoon een vriendelijke manier om te zeggen dat hij niet kan zingen. En ge merkt dat wél.
Misschien minder in de studio dan live (het zou er nog aan mankeren), maar gelijk welke andere zanger veegt er de vloer mee aan. En het steeds terugkerende argument is dan "Ja maar het past wel bij de muziek". Okay then, sorry dat ik de lat graag iets hoger leg.
Maar bon, morgen luister ik. Met een zo open mogelijke geest als ik maar kan, beloofd. Want behalve de hits (en dat zijn er toch wat) en de nummers die ik live heb "mogen" horen, ken ik effectief niet veel van Black Sabbath, en dat ligt hélemaal aan Ozzy.
D
Deleted member 95
Guest
Heaven and Hell is met Dio toch ook gewoon, niet? Maar dan na de Black Sabbath met Dio periode.
Kan het zijn dat Iommi en Butler eigenlijk ook liever een echte zanger hadden om muziek mee te maken?
Kan het zijn dat Iommi en Butler eigenlijk ook liever een echte zanger hadden om muziek mee te maken?
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Ja met dio en vinny appice. De mob rules line up eigenlijk.
Nattefrost
Well-known member
Toch een beetje het minst vaak vernoemde lid van de klassieke line-up: Bill Ward. Wat een beest gewoon. Uit die periode spreekt iedereen met recht en reden over John Bonham maar Bill Ward kon toch ook pakske krachtig drummen. Mijn favoriete nummer van de eerste plaat is The Wizard en dat ligt toch voornamelijk aan z'n fantastisch en creatief drumwerk. Ook die beat onder Supernaut is héérlijk. Oké misschien ook wel de beste gitaarriff die Iommi ooit geschreven heeft, en dat wil wat zeggen.
Edit: Dit bedoel ik dus, godvedomme wat een performance van Bill Ward!
Ik kan me niet voorstellen dat War Pigs ooit beter gebracht is dan in deze clip. Als dat de standaard jaren 70 Black Sabbath gig was, jawadde.
Edit: Dit bedoel ik dus, godvedomme wat een performance van Bill Ward!
Ik kan me niet voorstellen dat War Pigs ooit beter gebracht is dan in deze clip. Als dat de standaard jaren 70 Black Sabbath gig was, jawadde.
Laatst bewerkt:
Ik moet (jammer genoeg) Nahrtetn wel gelijk geven cfr. Ozzy. Dat is toch echt een intriest figuur. Ik heb hem 2 keer live gezien over ~20jaar, en dat was 2 keer inderdaad achterlijk uit ritme klappen, wat schuifelen naar rechts en links, soms wat zingen... maar nooit tesamen hoor. Dat vroeg waarschijnlijk teveel coördinatie.
Uiteindelijk was dit niet beter als je zijn vroegere live shows bekijkt. En dan kan je inderdaad niet anders dan concluderen dat hij vooral iconisch is door zijn drugsgebruik en gekke toeren
.
Jammer wel, want Sabbath heeft een paar enorm goede nummers. Ik heb wel onmetelijk meer respect voor Dio, zowel bij Sabbath, solo als Heaven & Hell. H&H een 10tal jaren geleden eens gezien op Hellfest, en dat was echt wel
.
Ik heb de meeste platen en nummers wel al gehoord, maar eigenlijk ken ik bitter weinig van Sabbath. Dus een deep-dive zou wel leuk zijn.
Ik ga jammer genoeg niet mee te doen deze week. Dus have fun allemaal, ge zijt verlost van mijn gezaag.
Uiteindelijk was dit niet beter als je zijn vroegere live shows bekijkt. En dan kan je inderdaad niet anders dan concluderen dat hij vooral iconisch is door zijn drugsgebruik en gekke toeren
.Jammer wel, want Sabbath heeft een paar enorm goede nummers. Ik heb wel onmetelijk meer respect voor Dio, zowel bij Sabbath, solo als Heaven & Hell. H&H een 10tal jaren geleden eens gezien op Hellfest, en dat was echt wel
.Ik heb de meeste platen en nummers wel al gehoord, maar eigenlijk ken ik bitter weinig van Sabbath. Dus een deep-dive zou wel leuk zijn.
Ik ga jammer genoeg niet mee te doen deze week. Dus have fun allemaal, ge zijt verlost van mijn gezaag
.
kakature
Well-known member
Daar krijg ik kippenvel van, heerlijk. Ik ken enkel het Paranoid album (waarschijnlijk het bekendste, niet?) en kijk er enorm naar uit om de rest te ontdekken.
D
Deleted member 2145
Guest
The prince of darkness of zou het de prince of schit zijn .
de Waaslandwolf
Well-known member
Los van de grammaticale incoherentie kan ik u wel meedelen dat Kid_C beslist heeft dat we twee weken Sabbath doen!Ik heb de meeste platen en nummers wel al gehoord, maar eigenlijk ken ik bitter weinig van Sabbath. Dus een deep-dive zou wel leuk zijn.
Ik ga jammer genoeg niet mee te doen deze week. Dus have fun allemaal, ge zijt verlost van mijn gezaag
de Waaslandwolf
Well-known member
Dubbelpost, maar deze dient om mensen die door het bos de bomen niet zien enigszins wegwijs te maken. Duuus, Black Sabbath! De band voorstellen is al in de openingspost gebeurd, maar waar begint een mens aan een discografie van net geen twintig albums? De meest voor de hand liggende suggestie is ook hier van toepassing: begin bij het begin. Black Sabbath.
Ruwweg wordt de band opgedeeld in twee periodes: de eerste zes albums die echt de toon gezet hebben inzake wat metal nu eigenlijk is, en al wat erna komt. Verder kan je eventueel nog wat indelen naargelang de zanger met als meest noemenswaardige Ozzy (technisch lang niet hun beste zanger), Dio, Ian Gillan en Tony Martin (ge weet wel, de wielrenner en voormalig wereldkampioen tijdrijden). De originele line-up van de eerste albums met Ozzy, Tommy Iommi, Geezer Butler en Bill Ward blijft echter de meest iconische. Ehbon, in volgorde:
Black Sabbath
Hoewel Black Sabbath niet de band is waarvoor de term 'heavy metal' bedacht is (dat was Sir Lord Baltimore, langs de neus weg een absolute aanrader) is de self-titled een album dat mee aan de basis ligt van al wat metal is, en het openingsnummer Black Sabbath ook meteen de basis voor een subgenre: doom metal. In die tijd - wordt mij toch wijsgemaakt door oude knakkers die het van op de eerste rij hebben mogen meemaken - was dit echt ongehoord: de beklemmende sfeer en stemming waren een openbaring. Voor een debuut is dit ook een verdomd solide album, hoewel het soms steken laat vallen. Groovy plaat, en verder wel hun meest bluesy album. Zwaar voor die tijd, en mét mondharmonica.
Paranoid
Mogelijk wel het album dat metal naar de mainstream katapulteerde, en ook nu nog hun bekendste. Bevat absolute klassiekers als War Pigs, Iron Man, Paranoid (blijkbaar ontstaan op een verloren moment in de studio) en - persoonlijke favoriet - Hand of Doom. De band is duidelijk een pak gegroeid, en is niet vies van wat experimenteren met bv Planet Caravan, stiekem ook wel een uitstekend stukje muziek dat blijkbaar ook vandaag nog veel bands inspireert.
Master of Reality
Een album dat vaak gezien wordt als de basis van de stoner metal. Nummers als Sweet Leaf en Lord of This World maken duidelijk waarom, een inmiddels ook iconische band als Sleep heeft bij dat laatste nummer duidelijk de mosterd gehaald voor Dragonaut. Geezer Butler zijn bass klinkt ook heerlijk op dit album. Niet mijn favoriet van de eerste zes albums, maar heeft ook weer enorm veel invloed gehad.
Vol. 4
Hoewel evenzeer iconisch, heeft deze plaat misschien niet de invloed gehad van de drie vorige albums, maar dat verandert niks aan het feit dat dit een topalbum is. Duidelijk weer een evolutie tegenover zijn voorgangers, maar tjokvol heerlijke riffjes, links en rechts nu ook keyboards, en wat Snowblind ook weer een klassiek nummer. Ook enkele van hun - voor mij toch beste nummers - die wat over het hoofd gezien worden, zoals Wheels of Confusion en Under the Sun, waarvan trouwens een heerlijke vuile cover van Bongzilla bestaat.
Sabbath Bloody Sabbath
Heeft bij mij nooit echt geklikt zoals de andere albums - al is het titelnummer wel weer een schot in de roos. Mankeert verder voor mij enigszins de punch en riffs die de vorige albums legendarisch maakten. Blijft goed, maar voor mij een tikje minder.
Sabotage
Weeft verder op het vorige album en voor mij persoonlijk daarom samen daarmee het zwakke broertje van de eerste vier platen. Bevat echter wel het nummer Megalomania, zonder meer een van de beste stukken muziek die Black Sabbath ooit heeft voortgebracht.
Technical Ecstacy & Never Say Die!
Nog twee albums met Ozzy, maar niet van hetzelfde niveau als de voorgaande zes. Op zich niet volledig onverdienstelijk maar gewoon duidelijk een trapje lager. Met uitzondering van 13 ook wel de laatste keer dat de band opneemt met Ozzy.
Heaven & Hell
Weg Ozzy, welkom Dio. Nieuwe zanger, nieuwe wind, en deze voert de band naar meer klassieke mid-tempo heavy metal. Een klassieker in dat segment. Niet mijn ding, maar samen met de eerste zes albums wel het meest 'klassieke' albums van de hele discografie.
Mob Rules
Wordt vaak wat vergeten ten nadele van zijn voorganger, maar laat dat geen excuus zijn om het over te slaan. Dit albums is wat sneller, snediger en donkerder dan Heaven & Hell, en voor eenieder die dat leest als zijnde meer zijn dan wel haar meug, is dit vermoedelijk het betere album van de twee.
Born Again, Seventh Star & The Eternal Idol heb ik zelf ook nog niet beluisterd
Headless Cross
Zie Heaven & Hell. Heeft niet dezelfde klassieke status maar tapt gevoelsmatig wel uit hetzelfde vaatje: klassieke mid-tempo heavy metal met een episch kantje. Aanrader voor wie dat als muziek in de oren klinkt.
Tyr is er eentje dat ik ook nog niet gehoord heb. Goeie reviews wel blijkbaar.
Edit: zonet beluisterd, en dit is de goeie reviews inderdaad waard. Een gedegen heavy metal album, van dezelfde soort als opvolger Dehumanizer.
Dehumanizer
Verruilt het epische kantje van Headless Cross voor een meer doomy donker kantje, degelijk album.
Cross Purposes, Forbidden & 13
Ook een rijte albums dat ik zelf nog niet gehoord heb - met uitzondering van een enkele luisterbeurt voor 13, waar in alle eerlijkheid niks van is blijven hangen. Het etiket 'memorabel' hoort er dus al vermoedelijk niet op thuis.
Ruwweg wordt de band opgedeeld in twee periodes: de eerste zes albums die echt de toon gezet hebben inzake wat metal nu eigenlijk is, en al wat erna komt. Verder kan je eventueel nog wat indelen naargelang de zanger met als meest noemenswaardige Ozzy (technisch lang niet hun beste zanger), Dio, Ian Gillan en Tony Martin (ge weet wel, de wielrenner en voormalig wereldkampioen tijdrijden
). De originele line-up van de eerste albums met Ozzy, Tommy Iommi, Geezer Butler en Bill Ward blijft echter de meest iconische. Ehbon, in volgorde:Black Sabbath
Hoewel Black Sabbath niet de band is waarvoor de term 'heavy metal' bedacht is (dat was Sir Lord Baltimore, langs de neus weg een absolute aanrader) is de self-titled een album dat mee aan de basis ligt van al wat metal is, en het openingsnummer Black Sabbath ook meteen de basis voor een subgenre: doom metal. In die tijd - wordt mij toch wijsgemaakt door oude knakkers die het van op de eerste rij hebben mogen meemaken - was dit echt ongehoord: de beklemmende sfeer en stemming waren een openbaring. Voor een debuut is dit ook een verdomd solide album, hoewel het soms steken laat vallen. Groovy plaat, en verder wel hun meest bluesy album. Zwaar voor die tijd, en mét mondharmonica.
Paranoid
Mogelijk wel het album dat metal naar de mainstream katapulteerde, en ook nu nog hun bekendste. Bevat absolute klassiekers als War Pigs, Iron Man, Paranoid (blijkbaar ontstaan op een verloren moment in de studio) en - persoonlijke favoriet - Hand of Doom. De band is duidelijk een pak gegroeid, en is niet vies van wat experimenteren met bv Planet Caravan, stiekem ook wel een uitstekend stukje muziek dat blijkbaar ook vandaag nog veel bands inspireert.
Master of Reality
Een album dat vaak gezien wordt als de basis van de stoner metal. Nummers als Sweet Leaf en Lord of This World maken duidelijk waarom, een inmiddels ook iconische band als Sleep heeft bij dat laatste nummer duidelijk de mosterd gehaald voor Dragonaut. Geezer Butler zijn bass klinkt ook heerlijk op dit album. Niet mijn favoriet van de eerste zes albums, maar heeft ook weer enorm veel invloed gehad.
Vol. 4
Hoewel evenzeer iconisch, heeft deze plaat misschien niet de invloed gehad van de drie vorige albums, maar dat verandert niks aan het feit dat dit een topalbum is. Duidelijk weer een evolutie tegenover zijn voorgangers, maar tjokvol heerlijke riffjes, links en rechts nu ook keyboards, en wat Snowblind ook weer een klassiek nummer. Ook enkele van hun - voor mij toch beste nummers - die wat over het hoofd gezien worden, zoals Wheels of Confusion en Under the Sun, waarvan trouwens een heerlijke vuile cover van Bongzilla bestaat.
Sabbath Bloody Sabbath
Heeft bij mij nooit echt geklikt zoals de andere albums - al is het titelnummer wel weer een schot in de roos. Mankeert verder voor mij enigszins de punch en riffs die de vorige albums legendarisch maakten. Blijft goed, maar voor mij een tikje minder.
Sabotage
Weeft verder op het vorige album en voor mij persoonlijk daarom samen daarmee het zwakke broertje van de eerste vier platen. Bevat echter wel het nummer Megalomania, zonder meer een van de beste stukken muziek die Black Sabbath ooit heeft voortgebracht.
Technical Ecstacy & Never Say Die!
Nog twee albums met Ozzy, maar niet van hetzelfde niveau als de voorgaande zes. Op zich niet volledig onverdienstelijk maar gewoon duidelijk een trapje lager. Met uitzondering van 13 ook wel de laatste keer dat de band opneemt met Ozzy.
Heaven & Hell
Weg Ozzy, welkom Dio. Nieuwe zanger, nieuwe wind, en deze voert de band naar meer klassieke mid-tempo heavy metal. Een klassieker in dat segment. Niet mijn ding, maar samen met de eerste zes albums wel het meest 'klassieke' albums van de hele discografie.
Mob Rules
Wordt vaak wat vergeten ten nadele van zijn voorganger, maar laat dat geen excuus zijn om het over te slaan. Dit albums is wat sneller, snediger en donkerder dan Heaven & Hell, en voor eenieder die dat leest als zijnde meer zijn dan wel haar meug, is dit vermoedelijk het betere album van de twee.
Born Again, Seventh Star & The Eternal Idol heb ik zelf ook nog niet beluisterd
Headless Cross
Zie Heaven & Hell. Heeft niet dezelfde klassieke status maar tapt gevoelsmatig wel uit hetzelfde vaatje: klassieke mid-tempo heavy metal met een episch kantje. Aanrader voor wie dat als muziek in de oren klinkt.
Tyr is er eentje dat ik ook nog niet gehoord heb. Goeie reviews wel blijkbaar.
Edit: zonet beluisterd, en dit is de goeie reviews inderdaad waard. Een gedegen heavy metal album, van dezelfde soort als opvolger Dehumanizer.
Dehumanizer
Verruilt het epische kantje van Headless Cross voor een meer doomy donker kantje, degelijk album.
Cross Purposes, Forbidden & 13
Ook een rijte albums dat ik zelf nog niet gehoord heb - met uitzondering van een enkele luisterbeurt voor 13, waar in alle eerlijkheid niks van is blijven hangen. Het etiket 'memorabel' hoort er dus al vermoedelijk niet op thuis.
Laatst bewerkt:
Het is ok, ik kan je schrijfsels wel ontcijferen, niet te druk in maken
.Oh boy dit wordt leuk!
Hoe ouder ik word, hoe beter ik deze band vind ook (if it's too slow, you're too young blijkbaar)
Ik heb het altijd enorm gehad voor Heaven & Hell en Mob Rules gezien dat de combinatie is van Iommi's geweldig gitaarspel met de beste zanger aller tijden. Ozzy's stemgeluid (en het tempo) heeft me een lange tijd weg gehouden van de eerste platen maar de laatste jaren begin ik die toch ook meer en meer te appreciëren. Vooral muzikaal dan, al valt de stem echt wel goed mee op plaat.
Vreemd genoeg nooit de platen met de andere zangers gespeeld, dat wordt dan iets voor deze week, kwestie van toch iets nieuws te horen.
Ik heb zowel de Heaven & Hell line-up als de afscheidstour live gezien en dat was beiden toch echt wel dik in orde hoor. Vooral Iommi bezig zien is geweldig. Die man staat daar riffs te spelen waar de rest van de lineup van het hele festival nooit in hun leven aan geraakt met zo'n nonchalante houding, alsof hij gewoon staat aan te schuiven aan de kassa vd gb, heerlijk.
Een van mijn beste maten zijn vader stond naast me op die afscheidstour op Graspop, volledig uit de bol te gaan. "Tis den tweede keer dat ik ze zie! Eerste keer was in 1969 in een jeugdhuis in Poperinge!" Iets zegt me dat het toen nog net iets beter was.
Hoe ouder ik word, hoe beter ik deze band vind ook (if it's too slow, you're too young blijkbaar)
Ik heb het altijd enorm gehad voor Heaven & Hell en Mob Rules gezien dat de combinatie is van Iommi's geweldig gitaarspel met de beste zanger aller tijden. Ozzy's stemgeluid (en het tempo) heeft me een lange tijd weg gehouden van de eerste platen maar de laatste jaren begin ik die toch ook meer en meer te appreciëren. Vooral muzikaal dan, al valt de stem echt wel goed mee op plaat.
Vreemd genoeg nooit de platen met de andere zangers gespeeld, dat wordt dan iets voor deze week, kwestie van toch iets nieuws te horen.
Ik heb zowel de Heaven & Hell line-up als de afscheidstour live gezien en dat was beiden toch echt wel dik in orde hoor. Vooral Iommi bezig zien is geweldig. Die man staat daar riffs te spelen waar de rest van de lineup van het hele festival nooit in hun leven aan geraakt met zo'n nonchalante houding, alsof hij gewoon staat aan te schuiven aan de kassa vd gb, heerlijk.
Een van mijn beste maten zijn vader stond naast me op die afscheidstour op Graspop, volledig uit de bol te gaan. "Tis den tweede keer dat ik ze zie! Eerste keer was in 1969 in een jeugdhuis in Poperinge!" Iets zegt me dat het toen nog net iets beter was.
Avondland
Well-known member
Black Sabbath in de beginjaren moet inderdaad een fenomeen zijn geweest. Die ene keer op Graspop was ... muzikaal dik in orde maar Ozzy was toen al jarenlang een karikatuur. Dat MTV-programma heeft daar alleszins geen deugd aan gedaan. De laatste keer dat ik Lemmy zag was het vet ook duidelijk van de soep, dat moet in de hoogdagen heel wat anders zijn geweest. Maar bon, ik kan ze dan toch weer mooi afvinken.
D
Deleted member 621
Guest
Ik heb het altijd gehad voor trage en zware metal (zie al mijn bijdragen in het stoner & doomtopic) en daar kan BS natuurlijk niet aan ontbreken. Master Of Reality en hun eerste album zijn mijn favorieten. De perfecte balans tussen flower power en doom, en altijd wel een beetje mystiek. Daar maak je mij nooit boos mee!
Paranoid is natuurlijk ook heel erg sterk, maar ik vind de bovengenoemde albums toch nog iets beter. Het nummer zelf is leuk, maar naar mijn mening een beetje overgewaardeerd. Dat album heeft naar mijn mening (veel) betere nummers, zoals War Pigs (uiteraard), Iron Man, Hand of Doom en Fairies Wear Boots.
Sabbath Bloody Sabbath kan ik ook wel smaken.
Albums met Dio heb ik nooit beluisterd eigenlijk, enkel The Devil You Know. Spijtig dat hij niet meer is.
Paranoid is natuurlijk ook heel erg sterk, maar ik vind de bovengenoemde albums toch nog iets beter. Het nummer zelf is leuk, maar naar mijn mening een beetje overgewaardeerd. Dat album heeft naar mijn mening (veel) betere nummers, zoals War Pigs (uiteraard), Iron Man, Hand of Doom en Fairies Wear Boots.
Sabbath Bloody Sabbath kan ik ook wel smaken.
Albums met Dio heb ik nooit beluisterd eigenlijk, enkel The Devil You Know. Spijtig dat hij niet meer is.
Strijkijzer
Event Crew
Ja, wel een goeie opener. Ook het eerste album is opleggen. Ken er zelf maar enkele nummers van en die bevielen me wel.
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Nog nekeer 13 opgelegd. Op zich niks memorabel maar wel nog altijd goed. Het heeft niet de sfeer van de 6 klassiekers maar dat hoeft ook niet denk ik. Op Loner recycleren ze N.I.B wel een beetje ( wat een zalig nummer is dat)
Als Ozzy zingt ' cause I'm already death' geloof ik hem wel.
Als Ozzy zingt ' cause I'm already death' geloof ik hem wel.
D
Deleted member 621
Guest
En dan die hoes. Past totaal bij de hele mystieke sfeer op dat album.
Vergelijkbare onderwerpen
