Xbox One

De woestijn; telkens geïllustreerd als een kille, dorre locatie vol met levensgevaarlijke perikelen, en zo ook in videogames. In The Legend of Zelda: Breath of the Wild bijvoorbeeld bezwijkt Link aan de snikhete temperaturen zonder beschermende kledij of als je niet in schaduwen afkoelt, en in talloze andere spellen gooit men voortdurend dreigingen naar de speler toe zoals schorpioenen, giftige slangen en dergelijke stereotypische oppositie. Soms is de woestijn ook qua omvang een bewust eenzame omgeving, zoals we dat zagen met thatgamecompany’s Journey, een invalshoek die centraal staat in Sable van Shedworks. Toch voeren deze ontwikkelaars dit concept niet op dezelfde manier uit, en bekijkt men zelfs de aard van de woestijn op introspectieve wijze, dus hoe monteerden ze hun project juist in elkaar?

O kijk, een moeilijke 2D game met antropomorfische beestjes, dat is ook al weer een tijdje geleden. Sarcasme terzijde is Tails of Iron uiteraard een totaal andere game dan F.I.S.T. waar je een paar dagen geleden al een recensie van kon lezen. Om te beginnen speel je niet als een konijn, maar als een rat. Snorhaartjes terzijde hebben die knaagdieren toch een iets minder gezellige reputatie. Ook op vlak van gameplay is Tails of Iron een totaal ander beestje, dit is namelijk geen Metroidvania maar een regelrechte Soulslike.

Ik ben altijd al in de ban geweest van Vlaamse politiereeksen. Iedere aflevering start met de plaats delict waar een wetsdokter geknield zit naast het slachtoffer om in alle rust en stilte de precieze omstandigheden van het overlijden te achterhalen. Tijdens dit denkproces komen de rechercheurs, vaak zijn ze met vier, aangewaggeld om na het aanhoren van de eerste vaststellingen een buurtonderzoek uit te voeren waar meestal toch niets uit voortvloeit. Het leven van het slachtoffer wordt vervolgens grondig uitgespit, alibi’s worden gecheckt en na vijftig minuten volgt er een aha-erlebnis waarna de dader wordt geklist. Klinkt allemaal zeer procedureel en toch blijf ik ernaar kijken. Het begon met Flikken en de guitige lach van Joke Devynck, waarna Witse op zondagavond ten tonele verscheen voor de trouwe VRT-kijkers. De commerciële omroep kon niet achterblijven en gooide het charisma en borsthaar van Herbert Flack in de strijd om de kijkcijfers met Aspe, een reeks gebaseerd op de...

Basketbal. Het doet me terugdenken aan mijn kindertijd. Samen met mijn stiefvader naar de play-offs kijken, languit in de zetel genieten van de Slam Dunk Contests en All-Star games. Het waren toen de gloriedagen van The Chicago Bulls. Net als menig andere tiener, was ik op dat moment uiteraard ook een grote Bulls-fan en was het al Michael Jordan wat de klok sloeg. Mijn stiefpa niet, die had het meer voor Kobe Bryant en Shaquille O’Neal bij de Lakers. Uiteraard zetten we onze voorliefde voor basketbal ook geregeld om in wedstrijdjes tegen elkaar. Zowel in real life op de oprit (voor mijn moeder tot vervelens toe), als virtueel in de toenmalige NBA Live-reeksen. Het doet nog steeds pijn om het toe te geven, maar mijn stiefvader maakte mij geregeld in. Zoveel jaar later wordt het misschien tijd voor een rematch. Hoewel ik zelf de NBA iets minder volg dan vroeger, is het voor mijn stiefpa nog steeds een wekelijks gebeuren. Gamen doet hij zelf niet meer, maar het wordt misschien de...

Het perfecte plaatje. Zo zou ik Lost in Random eigenlijk kunnen omschrijven, omdat het twee van mijn passies combineert: videogames en bordspellen. Lost in Random is dus een videogame waarin je op tijd en stond een soort bordspel speelt. Of het ook een geslaagde combinatie is, kom je te weten in deze review.

Als kind van de nineties ben ik opgegroeid met de films van Rocky. Vooral Rocky 4, de clash tussen Ivan Drago en Rocky, is me altijd bij gebleven. Ik heb alle films meermaals bekeken, dus het leek me de ideale kans om de Rocky Saga te herbeleven met de nieuwe titel van Survios: Big Rumble Boxing: Creed Champions. Mijn laatste ervaring met boxing games dateert van mijn Xbox-periode met de Fight Night-series. De visuals waren toen indrukwekkend, de gezichten van de boksers zagen er soms gruwelijk uit na een aantal rondes.

Noorse mythologie, al dan niet in het gezelschap van een woedende meute vikingen, is het soort thema dat meermaals plotseling de rage wordt voor eender welke mediaformaat. Neem de videogame-industrie nu bijvoorbeeld: gedurende een relatief korte periode zoals de laatste vijf jaar groeiden onder andere Assassin’s Creed: Valhalla, de PS4-reboot van God of War en Valheim uit tot ontzettend populaire producten. Laat staan dat ook ettelijke indie titels zoals The Banner Saga, Tribes of Midgard en Northgard ons ondertussen voorbij gingen. Betekent dit dat developers inmiddels de eindstreep voor deze zogenaamde trend in het vizier hebben? Helemaal niet, want nog meer van zulke exemplaren komen onze richting uit! Song of Iron, tot leven gewekt door Resting...

Puzzelgames kunnen steeds rekenen op mijn aandacht. De euforie die je overvalt na het vinden van de oplossing, nadat je enige tijd met de handen in het haar hebt gezeten, plaats ik in de categorie van de gelukzalige gevoelens. Tetragon beloofde een uitdaging te worden voor spelers die genoten hebben van The Witness en The Talos Principle. Vermits eerstgenoemde is terug te vinden in mijn lijst van favoriete games aller tijden, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Of Tetragon erin is geslaagd om zich eveneens een weg naar mijn hart te banen, kom je in deze review te weten.

Ik vind coöperatieve spellen bijzonder leuk, maar moet hierbij wel een kanttekening maken. Als er geen online co-op functie aanwezig is, ben ik gebonden aan mijn vriendin. Haar vaardigheden liggen voor de volle honderd procent bij games voor tablet, waaronder Homescapes en Gardenscapes. Hoewel ze al meermaals (gedwongen) een controller in de hand heeft gehad, bakt ze er (net als in de keuken) niet veel van. Maar liefde overwint alles, dus ook het gezaag tijdens het spelen van coöperatieve spellen zoals Gelly Break Deluxe.

Wie onlangs mijn review heeft gelezen van RiMS Racing, weet dat ik fan ben van racegames. Hoewel ik in het verleden eerder arcade-racers speelde, ben ik met RiMS Racing toch nieuwsgieriger geworden naar de realistische race-simulators. Eentje dat in dat geval niet aan het rijtje mag ontbreken, is een game uit de WRC-franchise. We zitten ondertussen aan WRC 10! Ik onderwierp het spel aan een test en vertel jullie in onderstaande review over mijn ervaring op de PlayStation 5!