Puzzelgames kunnen steeds rekenen op mijn aandacht. De euforie die je overvalt na het vinden van de oplossing, nadat je enige tijd met de handen in het haar hebt gezeten, plaats ik in de categorie van de gelukzalige gevoelens. Tetragon beloofde een uitdaging te worden voor spelers die genoten hebben van The Witness en The Talos Principle. Vermits eerstgenoemde is terug te vinden in mijn lijst van favoriete games aller tijden, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Of Tetragon erin is geslaagd om zich eveneens een weg naar mijn hart te banen, kom je in deze review te weten.
In een kort introductiefilmpje wordt het achterliggend verhaal geschetst. Je speelt met Lucios, een houthakker wiens zoon naar het universum van Tetragon wordt gelokt met behulp van een portaal. Als bezorgde vader zit er natuurlijk niets anders op dan je zoon achterna te reizen en hem zonder kleerscheuren terug thuis te brengen. In dit nieuwe universum kruisen er allerlei schimmige figuren zijn pad. Een witte hoedanigheid in de vorm van een vierkant begeleidt je tijdens je zoektocht, maar blijkt er een verborgen agenda op na te houden. Ondertussen word je ook lastiggevallen door een dief die op zoek is naar een juweel. Het universum herbergt verschillende geheimen die jij dient te achterhalen. Alsof dit nog niet vreemd genoeg is, komt de geest van je zoon je meermaals waarschuwen voor naderend onheil. Hoe ver zou jij gaan om je kind te redden? Het is een vraag die Tetragon meermaals opwerpt. Het verhaal ontplooit zich terloops tijdens de levels, maar wist me nooit volledig te overtuigen. Het is slechts een middel om het geheel aan elkaar te binden, koester dus geen al te hoge verwachtingen.
De wereld op zijn kop
De game is opgebouwd uit vier werelden met een eigen thema. Iedere wereld bestaat uit verschillende levels die dienen te worden voltooid. Het doel hierin is vrij eenvoudig: het portaal bereiken dat je toegang verleent tot het volgende level. Het speelveld van een level bevindt zich volledig in een vierkant. ‘Hoe kan het puzzelen dan uitdagend zijn?’, vraag je je ongetwijfeld af. Je kan het speelveld namelijk kantelen waardoor de richting van de zwaartekracht verandert en je de spelwereld vanuit een ander perspectief te zien krijgt. Op deze manier is het mogelijk om het portaal te bereiken dat in eerste instantie boven je hoofd zweefde. De ontwikkelaar laat je wennen aan het concept door te starten met puzzels die weinig denkwerk vereisen. Later in de game wordt het concept geïntroduceerd waarbij je pilaren kan verplaatsen. Naar het einde toe zorgt de combinatie van deze twee gameplay-elementen voor een verhoging van de moeilijkheid. Je kan in sommige levels tevens Tetragen-fragmenten verzamelen. Deze zien eruit als groene, halve maantjes en zijn over het algemeen moeilijker te bereiken dan het portaal. Dit zorgt meteen voor een extra uitdaging tijdens het spelen. Een inschatting van de totale speelduur maken is moeilijk, vermits iedereen er een ander tempo zal op nahouden. Zonder hulp in te schakelen van buitenaf zal je er op zijn minst enkele uren zoet mee zijn.
Op het vlak van besturing had enige verfijning zeer welkom geweest. Lucios door de levels loodsen was op bepaalde momenten een taak op zich. De handeling om hem naar een bovenliggende richel te laten springen, werd vaak pas na enkele keren geregistreerd, hoewel ik van het scherm kon aflezen dat ik de input weldegelijk had gegeven. Ik ben ook enkele keren vast komen te zitten in de omgeving tijdens het kantelen van de spelwereld. Op dat moment begint Lucios namelijk te zweven, maar de ontwikkelaar heeft er blijkbaar geen rekening mee gehouden dat je dan weleens in aanraking kan komen met omliggende objecten. Het selecteren van pilaren verliep ook moeizamer dan verhoopt. Aan de hand van de schouderknoppen kan je de gewenste pilaar aanduiden. Soms dien je echter binnen een bepaalde tijdslimiet een specifieke pilaar te verschuiven. Indien je er echter eentje wil aanduiden die niet grenst aan de reeds geselecteerde pilaar, vraagt het enig geluk om deze tijdig te pakken te krijgen en vervolgens te verschuiven. Dit leidde vaak tot trial-and-error met de nodige frustraties als gevolg. Op pc zal dit hoogstwaarschijnlijk niet voor problemen zorgen, maar daar hebben de spelers van de consoleversie uiteraard geen boodschap aan.
Besturing leidt tot veel frustraties
Een andere rariteit kan je terugvinden in het laatste level. Daar krijg je ineens een soort van boss level voorgeschoteld waarin je met de aangeleerde concepten moet zien te overleven. Zo kan het verhaal op een mooie manier worden afgesloten, maar het voelde toch enigszins misplaatst aan. De overgang tussen het rustig ontdekken van de omgeving om vervolgens een plan van aanpak op te stellen zodat je een level succesvol kan voltooien en het naarstig op zoek moeten gaan naar manieren om te overleven vooraleer je weer van vooraf aan kan beginnen omdat je weeral maar eens bent gestorven, staat nogal haaks op elkaar. Gelukkig blijft het maar bij deze eenmalige gebeurtenis waarna de credits over het scherm rollen en het avontuur reeds zijn einde kent. De presentatie van de game is eerder aan de sobere kant. Zo krijg je enkel aan het begin en het einde een cutscene te zien. Er werd echter niet gedacht om voor de bijbehorende tekst een voice-over te voorzien. De soundtrack is eerder teleurstellend en weet het puzzelplezier niet op de gepaste manier te ondersteunen. De levels zelf zijn gelukkig wel prachtig vormgegeven en doen de game, samen met het leuke puzzelconcept, net boven de middelmaat uitstijgen.
In een kort introductiefilmpje wordt het achterliggend verhaal geschetst. Je speelt met Lucios, een houthakker wiens zoon naar het universum van Tetragon wordt gelokt met behulp van een portaal. Als bezorgde vader zit er natuurlijk niets anders op dan je zoon achterna te reizen en hem zonder kleerscheuren terug thuis te brengen. In dit nieuwe universum kruisen er allerlei schimmige figuren zijn pad. Een witte hoedanigheid in de vorm van een vierkant begeleidt je tijdens je zoektocht, maar blijkt er een verborgen agenda op na te houden. Ondertussen word je ook lastiggevallen door een dief die op zoek is naar een juweel. Het universum herbergt verschillende geheimen die jij dient te achterhalen. Alsof dit nog niet vreemd genoeg is, komt de geest van je zoon je meermaals waarschuwen voor naderend onheil. Hoe ver zou jij gaan om je kind te redden? Het is een vraag die Tetragon meermaals opwerpt. Het verhaal ontplooit zich terloops tijdens de levels, maar wist me nooit volledig te overtuigen. Het is slechts een middel om het geheel aan elkaar te binden, koester dus geen al te hoge verwachtingen.
De wereld op zijn kop
De game is opgebouwd uit vier werelden met een eigen thema. Iedere wereld bestaat uit verschillende levels die dienen te worden voltooid. Het doel hierin is vrij eenvoudig: het portaal bereiken dat je toegang verleent tot het volgende level. Het speelveld van een level bevindt zich volledig in een vierkant. ‘Hoe kan het puzzelen dan uitdagend zijn?’, vraag je je ongetwijfeld af. Je kan het speelveld namelijk kantelen waardoor de richting van de zwaartekracht verandert en je de spelwereld vanuit een ander perspectief te zien krijgt. Op deze manier is het mogelijk om het portaal te bereiken dat in eerste instantie boven je hoofd zweefde. De ontwikkelaar laat je wennen aan het concept door te starten met puzzels die weinig denkwerk vereisen. Later in de game wordt het concept geïntroduceerd waarbij je pilaren kan verplaatsen. Naar het einde toe zorgt de combinatie van deze twee gameplay-elementen voor een verhoging van de moeilijkheid. Je kan in sommige levels tevens Tetragen-fragmenten verzamelen. Deze zien eruit als groene, halve maantjes en zijn over het algemeen moeilijker te bereiken dan het portaal. Dit zorgt meteen voor een extra uitdaging tijdens het spelen. Een inschatting van de totale speelduur maken is moeilijk, vermits iedereen er een ander tempo zal op nahouden. Zonder hulp in te schakelen van buitenaf zal je er op zijn minst enkele uren zoet mee zijn.
Het leuke puzzelconcept wordt ondermijnd door de gebrekkige besturing.
Op het vlak van besturing had enige verfijning zeer welkom geweest. Lucios door de levels loodsen was op bepaalde momenten een taak op zich. De handeling om hem naar een bovenliggende richel te laten springen, werd vaak pas na enkele keren geregistreerd, hoewel ik van het scherm kon aflezen dat ik de input weldegelijk had gegeven. Ik ben ook enkele keren vast komen te zitten in de omgeving tijdens het kantelen van de spelwereld. Op dat moment begint Lucios namelijk te zweven, maar de ontwikkelaar heeft er blijkbaar geen rekening mee gehouden dat je dan weleens in aanraking kan komen met omliggende objecten. Het selecteren van pilaren verliep ook moeizamer dan verhoopt. Aan de hand van de schouderknoppen kan je de gewenste pilaar aanduiden. Soms dien je echter binnen een bepaalde tijdslimiet een specifieke pilaar te verschuiven. Indien je er echter eentje wil aanduiden die niet grenst aan de reeds geselecteerde pilaar, vraagt het enig geluk om deze tijdig te pakken te krijgen en vervolgens te verschuiven. Dit leidde vaak tot trial-and-error met de nodige frustraties als gevolg. Op pc zal dit hoogstwaarschijnlijk niet voor problemen zorgen, maar daar hebben de spelers van de consoleversie uiteraard geen boodschap aan.
Besturing leidt tot veel frustraties
Een andere rariteit kan je terugvinden in het laatste level. Daar krijg je ineens een soort van boss level voorgeschoteld waarin je met de aangeleerde concepten moet zien te overleven. Zo kan het verhaal op een mooie manier worden afgesloten, maar het voelde toch enigszins misplaatst aan. De overgang tussen het rustig ontdekken van de omgeving om vervolgens een plan van aanpak op te stellen zodat je een level succesvol kan voltooien en het naarstig op zoek moeten gaan naar manieren om te overleven vooraleer je weer van vooraf aan kan beginnen omdat je weeral maar eens bent gestorven, staat nogal haaks op elkaar. Gelukkig blijft het maar bij deze eenmalige gebeurtenis waarna de credits over het scherm rollen en het avontuur reeds zijn einde kent. De presentatie van de game is eerder aan de sobere kant. Zo krijg je enkel aan het begin en het einde een cutscene te zien. Er werd echter niet gedacht om voor de bijbehorende tekst een voice-over te voorzien. De soundtrack is eerder teleurstellend en weet het puzzelplezier niet op de gepaste manier te ondersteunen. De levels zelf zijn gelukkig wel prachtig vormgegeven en doen de game, samen met het leuke puzzelconcept, net boven de middelmaat uitstijgen.
Conclusie
Tetragon is een toffe puzzelgame die leuke concepten introduceert en hierrond uitdagende levels weet te bouwen. De verschillende werelden werden leuk ontworpen en kregen een eigen look en kleurenpalet mee. Het verhaal en de soundtrack vallen hierdoor een beetje uit de toon, maar het is vooral de gebrekkige besturing die de game ervan weerhoudt om een blijvende indruk na te laten. Puzzelfans zullen hier zeker iets van hun gading vinden, maar het grote publiek zal waarschijnlijk niet kunnen worden bekoord met dit eindresultaat.
Pro
- Uitdagende puzzels
- Leuk spelconcept
- Mooie vormgegeven levels
Con
- Gebrekkige besturing
- Bugs
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
12 augustus 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Cafundó
Uitgever
- Buka Entertainment
