Ooit streefden spelontwikkelaars ernaar om steeds scherpere graphics op het beeld te toveren. Elke pixel die je met het blote oog kon onderscheiden, was bijna een schande te noemen. Intussen is men al enige tijd terug de charme van pixels gaan inzien, als ze op de juiste manier gebruikt worden. Zogenaamde retrogames zijn zodanig normaal geworden dat het bijna raar wordt om nog te spreken van retro. Het is een stijl die vooral gehanteerd wordt door indie-developers. Ondertussen woedt bij de grote studio’s de strijd om de meest realistische beelden natuurlijk ongeremd verder. Wat we iets minder vaak te zien krijgen, is voxel-art. Een voxel is de driedimensionale versie van een pixel. Ook dit ogenschijnlijk primitieve blokje kan tot ware kunst verheven worden. En bij deze introduceer ik: Station to Station!
Station to Station is een minimalistisch spel dat hetzelfde ontspannende effect heeft als Dorfromantik of Townscaper. Het competitieve aspect is bijna (maar niet volledig) afwezig en je kunt je laten onderdompelen in een prachtige wereld, vergezeld van een al even minimalistische soundtrack die je volledig tot rust brengt. Hoe onderscheidt Station to Station zich dan van dergelijke spellen? Je moet aan het puzzelen gaan om opdrachten tot een goed einde te brengen, maar het zijn dan streefdoelen waarbij de uitkomst er doorgaans niet eens echt toe doet.
Het basisprincipe van Station to Station is eenvoudig. Je start een level met enkele gebouwen die grondstoffen produceren en andere gebouwen die die grondstoffen nodig hebben om verder te verwerken in een product. Die producten moet je vervolgens naar een stad brengen. Zo is er landbouwgrond waar tarwe geproduceerd wordt, dat je met een trein naar een molen moet brengen waar het vermalen wordt tot bloem. Of een boerderij waar koeien gemolken worden. Een stad wil niet enkel melk, maar ook kaas. In dat geval breng je melk zowel naar de stad als naar de kaasboer. Later in het spel worden iets complexere zaken geïntroduceerd, zoals gereedschap dat in een fabriek gemaakt wordt die staal nodig heeft. De staalfabriek heeft dan weer steenkool en ijzererts nodig. Station to Station ontpopt zich dus al snel tot een heuse puzzelgame, maar wel eentje die steeds ontspannend blijft, en zelden je hersenpan echt zal doen kraken.
Verder zijn er ook kaarten die je krijgt bij het voltooien van verbindingen. Die kaarten leveren allerlei voordelen op. Zo krijg je bijvoorbeeld met een bepaalde kaart extra geld als je twee steden met elkaar verbindt, of krijg je korting op een brug of een treinspoor. Elk level gaat gepaard met twee opdrachten. Die zijn niet van belang voor je vooruitgang in het spel, maar geven sommige levels wel een leuke extra uitdaging en laten je het vormen van het spoornetwerk op een andere manier benaderen dan je gewoonlijk zou doen. Denk maar aan levels waarbij je moet vermijden om bruggen te bouwen of bomen om te hakken, of waar je zo veel mogelijk gebouwen met elkaar moet verbinden met één doorlopende spoorlijn in plaats van afzonderlijke trajecten.
Er zijn zes werelden aanwezig die elk een verschillende stijl en eigenschappen hebben. De eigenschappen mochten wat mij betreft iets diverser zijn, want eigenlijk is het verschil vooral esthetisch. Elke wereld bestaat vervolgens uit een handvol levels die steeds groter en complexer worden in opzet. Ten slotte is er ook nog een spelmodus waarin je zelf de spelregels bepaalt. Je kiest in welke wereld je speelt, hoe groot het level is, welke types van gebouwen er zijn, enzovoort. Station to Station is niet het meest uitgebreide spel, maar dankzij de unieke opdrachten per level en de custom level modus zul je er toch even mee zoet zijn, en heb je genoeg redenen om ernaar terug te keren. Ik denk dat in de meeste gamers nog wel een innerlijk kind schuilt dat het geweldig vindt om met treintjes te spelen, en het feit dat het dan ook nog eens op zo'n zen-manier gebeurt, is de kers op de taart.
Station to Station is een minimalistisch spel dat hetzelfde ontspannende effect heeft als Dorfromantik of Townscaper. Het competitieve aspect is bijna (maar niet volledig) afwezig en je kunt je laten onderdompelen in een prachtige wereld, vergezeld van een al even minimalistische soundtrack die je volledig tot rust brengt. Hoe onderscheidt Station to Station zich dan van dergelijke spellen? Je moet aan het puzzelen gaan om opdrachten tot een goed einde te brengen, maar het zijn dan streefdoelen waarbij de uitkomst er doorgaans niet eens echt toe doet.
Mooooooooi!
Het eerste dat opvalt als ik Station to Station begin te spelen, is hoe ongelofelijk mooi alles is vormgegeven. Als je inzoomt op de omgeving, stel je vast dat alles uit blokjes is opgebouwd in ware Minecraft-stijl, maar de game engine, belichting en dieptezicht maken het geheel misschien wel de mooiste voxelgame die ik al gezien heb. Screenshots doen het spel geen eer aan, dit moet je in beweging zien. Je begint met een wereld die er wat bleekjes uitziet, maar eens je gebouwen begint toe te voegen en deze met elkaar gaat verbinden met spoorwegen, komt alles tot leven en spatten de kleuren van je scherm. Maar goed, we weten allemaal dat looks niet alles zijn, maar ik kan de geruststelling meegeven dat ook de gameplay helemaal goed zit.Station to Station ontpopt zich al snel tot een heuse puzzelgame, maar wel eentje die steeds ontspannend blijft.
Het basisprincipe van Station to Station is eenvoudig. Je start een level met enkele gebouwen die grondstoffen produceren en andere gebouwen die die grondstoffen nodig hebben om verder te verwerken in een product. Die producten moet je vervolgens naar een stad brengen. Zo is er landbouwgrond waar tarwe geproduceerd wordt, dat je met een trein naar een molen moet brengen waar het vermalen wordt tot bloem. Of een boerderij waar koeien gemolken worden. Een stad wil niet enkel melk, maar ook kaas. In dat geval breng je melk zowel naar de stad als naar de kaasboer. Later in het spel worden iets complexere zaken geïntroduceerd, zoals gereedschap dat in een fabriek gemaakt wordt die staal nodig heeft. De staalfabriek heeft dan weer steenkool en ijzererts nodig. Station to Station ontpopt zich dus al snel tot een heuse puzzelgame, maar wel eentje die steeds ontspannend blijft, en zelden je hersenpan echt zal doen kraken.
All aboard the zen-train
Je start een level met een budget dat eigenlijk de enige echte beperking vormt tijdens het spelen. Het hoeft dus niet te verwonderen dat je zo efficiënt mogelijke trajecten moet voorzien tussen de steden en andere gebouwen. Als je een succesvolle verbinding hebt opgezet tussen twee gebouwen, of een stad voorzien hebt van diens vereisten, krijg je er terug een schep geld bij. Je begint ook steeds met enkele gebouwen op een grote map en naarmate je die gebouwen met elkaar hebt verbonden, komen er nieuwe gebouwen bij, waardoor er een kluwen van treinsporen kan ontstaan. Je ziet wel de plekken waar in de toekomst een gebouw zal bij komen, dus je kunt er rekening mee houden bij het uitstippelen van je trajecten.Verder zijn er ook kaarten die je krijgt bij het voltooien van verbindingen. Die kaarten leveren allerlei voordelen op. Zo krijg je bijvoorbeeld met een bepaalde kaart extra geld als je twee steden met elkaar verbindt, of krijg je korting op een brug of een treinspoor. Elk level gaat gepaard met twee opdrachten. Die zijn niet van belang voor je vooruitgang in het spel, maar geven sommige levels wel een leuke extra uitdaging en laten je het vormen van het spoornetwerk op een andere manier benaderen dan je gewoonlijk zou doen. Denk maar aan levels waarbij je moet vermijden om bruggen te bouwen of bomen om te hakken, of waar je zo veel mogelijk gebouwen met elkaar moet verbinden met één doorlopende spoorlijn in plaats van afzonderlijke trajecten.
Er zijn zes werelden aanwezig die elk een verschillende stijl en eigenschappen hebben. De eigenschappen mochten wat mij betreft iets diverser zijn, want eigenlijk is het verschil vooral esthetisch. Elke wereld bestaat vervolgens uit een handvol levels die steeds groter en complexer worden in opzet. Ten slotte is er ook nog een spelmodus waarin je zelf de spelregels bepaalt. Je kiest in welke wereld je speelt, hoe groot het level is, welke types van gebouwen er zijn, enzovoort. Station to Station is niet het meest uitgebreide spel, maar dankzij de unieke opdrachten per level en de custom level modus zul je er toch even mee zoet zijn, en heb je genoeg redenen om ernaar terug te keren. Ik denk dat in de meeste gamers nog wel een innerlijk kind schuilt dat het geweldig vindt om met treintjes te spelen, en het feit dat het dan ook nog eens op zo'n zen-manier gebeurt, is de kers op de taart.
Conclusie
Station to Station is tegenwoordig mijn trouwste metgezel na een hectische dag. Je kunt in deze lichte puzzelgame helemaal tot rust komen en je laten onderdompelen in een wondermooie wereld die volledig bestaat uit voxels. Ik kan blijven staren naar treintjes die op hun dooie gemakje door het landschap tjokken terwijl je in de verte vogels ziet vliegen en paarden (eveneens bestaande uit voxels) rustig langs een meer wandelen. Dit speel je niet om zo goed mogelijk te scoren op een leaderboard of wat dan ook. Er zijn optionele streefdoelen voor diegenen die graag net wat meer uitdaging willen, en met de custom level modus kun je nog eindeloos lang spelen op de manier die jij wil. Het kan weleens gebeuren dat je budget op is of dat je treinsporen nadelig hebt gelegd voor gebouwen die achteraf worden toegevoegd, maar echt frustrerend wordt dit spel nooit. Er had iets meer variatie mogen zitten tussen de verschillende werelden, of misschien een aparte spelmodus met moeilijkere puzzels voor wie dat wenst. Station to Station is hoe dan ook een spel dat nog wel even op mijn pc zal blijven staan.
Pro
- Prachtige grafische stijl
- Zen-ervaring
- Toegankelijke opzet
- Niet te moeilijk ...
Con
- ... maar voor sommigen misschien te weinig uitdaging
- Iets te weinig variatie
8
Over
Beschikbaar vanaf
3 oktober 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Galaxy Grove
Uitgever
- Prismatika
