Noorse mythologie, al dan niet in het gezelschap van een woedende meute vikingen, is het soort thema dat meermaals plotseling de rage wordt voor eender welke mediaformaat. Neem de videogame-industrie nu bijvoorbeeld: gedurende een relatief korte periode zoals de laatste vijf jaar groeiden onder andere Assassin’s Creed: Valhalla, de PS4-reboot van God of War en Valheim uit tot ontzettend populaire producten. Laat staan dat ook ettelijke indie titels zoals The Banner Saga, Tribes of Midgard en Northgard ons ondertussen voorbij gingen. Betekent dit dat developers inmiddels de eindstreep voor deze zogenaamde trend in het vizier hebben? Helemaal niet, want nog meer van zulke exemplaren komen onze richting uit! Song of Iron, tot leven gewekt door Resting Relic, stelt zichzelf kandidaat om verdere inspanningen te leveren, maar beschikt het over de nodige kwaliteiten om velen bij te blijven?
Song of Iron gaat bij aanvang van het spel rechtstreeks naar het kernpunt van het verhaallijn: na het kiezen van ofwel een mannelijke of vrouwelijke krijger - die laatste komt trouwens met een smaakvol ontwerp zonder bikini harnas - speel jij de rol van één van de weinige overlevenden van jouw dorp, waar (na een plotse stormloop) zo goed als iedereen werd uitgemoord door een vijandelijke vikingstam. Het ergst van allemaal is dat de romantische wederhelft van je personage - iemand die komisch genoeg als “Loved one” werd benoemd - eveneens een slachtoffer werd van deze strijdlustige groep, en zo dus begint een door wraak gemotiveerde queeste. Ambitieus is het plot vanaf dit moment echter niet; op zich geen teleurstelling, omdat veel games toch overdrijven met hun expositie, maar het banale scenario evolueert zelden met noemenswaardige evenementen. Apart van een uitzonderlijke tonale wending die tijdens de laatste momenten van de campagne plaatsvindt, hoewel het gebeuren in kwestie voor een korte periode duurt. Grappiger is echter dat het hoofdpersonage nooit iets uitspreekt gedurende aangaande tekstdialogen - de schrijver opteerde telkens voor een ellips - ondanks dat er feitelijk woorden worden uitgewisseld, op basis van hoe andere karakters reageren...
Grab the viking by the horns!
Niettegenstaande dat ik in de bovenste alinea reeds zat te muggenziften, zit de actievolle gameplay ten minste goed in elkaar? Helaas niet. Alvorens ik een meer concreet antwoord aflever, even een paar zaken verduidelijken. Vijandige ontmoetingen draaien niet zozeer rond over-the-top krachtmetingen, noch een meer klassieke aanpak zoals het recente Demons of Asteborg dat deed, maar eerder rond gegronde gevechten met opzettelijke limitaties. Geen dubbele sprong, meters voor zowel stamina als magie, beperkte mobiliteit, enzovoort. Op papier zien de beschikbare opties er veelzijdig genoeg uit: je kan onder andere de balans van tegenstrevers verstoren met een trap, blokkeren met een (breekbaar) schild, defensief ergens naartoe rollen, handwapens naar de oppositie gooien en een boog utiliseren zolang je jezelf met pijlen bevoorraadt. Stealth is eveneens soms een geldige optie, er bestaat geen tekort van relevante uitrusting om op te rapen en na verloop van tijd schakel je nieuwe vaardigheden vrij zoals elementale schade voor specifieke aanvallen, of de mogelijkheid om tijdelijk extra snel te lopen.
Waar knelt het figuurlijke schoentje dan? In de cruciale nuances, kort samengevat. Allemaal goed en wel als de combat foute zetten van de speler wilt afstraffen om voortaan twee keer na te denken, iets wat Song of Iron zeker tracht uit te voeren, maar er ontbreekt heel wat om het boeltje interessant te houden. De verscheidene types vijanden zijn laag in kwantiteit, zelfs met sporadische fantasie-inclusies zoals kobolden, waardoor de gevechten snel vervelen. Geen goed nieuws als het spel maximaal twee à drie uur duurt. De kracht van je offensieve manoeuvres zijn ook niet voldoende uitgedacht, want sommigen zijn zeer sterk, terwijl anderen ter vergelijking amper nut hebben. Bovendien voelen je aanvallen verre van bevredigend aan; geen heftige audiovisuele feedback na een voltreffer, de meeste wapens verschillen nauwelijks van elkaar en veel erger is de frequentie van bugs. Acties worden willekeurig trager uitgevoerd of zelfs helemaal niet nadat je op een knop drukt, soms sta je eventjes stil, pijlen kunnen potentieel verdwijnen vooraleer je ze verzamelt, drempels doen lastig omdat je personage weigert er fatsoenlijk over te klimmen, en de lijst blijft doorgaan. Oorspronkelijk twijfelde ik of het eigenlijk aan mij lag, want in zulke spellen moet je je manier van doen regelmatig aanpassen, maar in deze instantie is het mechanische aspect van Song of Iron gewoonweg wispelturig.
Axe a viking a question, I dare you...
De presentatie daarentegen is niet mis. Steriel qua esthetische smaak, maar gedetailleerd genoeg om niet als goedkoop over te komen, mede dankzij de redelijk knappe belichting. M’n nederige GTX 1080Ti ervaarde overigens weinig framerate fluctuaties, ook wanneer ik de hoogste instelling voor alle grafische keuzes selecteerde, dus de algemene performance liet geen slechte indrukken voor de PC-versie achter. Over de Xbox-port kan ik niet spreken. Het animatiewerk voor individuele bewegingen is lang niet slecht, hoewel jammer genoeg de overgang van de ene naar de andere soms abrupt gebeurt, wat potentieel ook niet naar behoren werkt. Verder is de soundtrack van componist Will Goss de grootste ster in dit gebied, want zijn muzikale klanken vertonen meer persoonlijkheid en afwisseling dan zowaar alle andere onderdelen van het spel. Enkel is het spijtig dat het ontwerp voor kleinere geluiden (zoals aanvallen) behoorlijk te wensen overlaat.
Song of Iron gaat bij aanvang van het spel rechtstreeks naar het kernpunt van het verhaallijn: na het kiezen van ofwel een mannelijke of vrouwelijke krijger - die laatste komt trouwens met een smaakvol ontwerp zonder bikini harnas - speel jij de rol van één van de weinige overlevenden van jouw dorp, waar (na een plotse stormloop) zo goed als iedereen werd uitgemoord door een vijandelijke vikingstam. Het ergst van allemaal is dat de romantische wederhelft van je personage - iemand die komisch genoeg als “Loved one” werd benoemd - eveneens een slachtoffer werd van deze strijdlustige groep, en zo dus begint een door wraak gemotiveerde queeste. Ambitieus is het plot vanaf dit moment echter niet; op zich geen teleurstelling, omdat veel games toch overdrijven met hun expositie, maar het banale scenario evolueert zelden met noemenswaardige evenementen. Apart van een uitzonderlijke tonale wending die tijdens de laatste momenten van de campagne plaatsvindt, hoewel het gebeuren in kwestie voor een korte periode duurt. Grappiger is echter dat het hoofdpersonage nooit iets uitspreekt gedurende aangaande tekstdialogen - de schrijver opteerde telkens voor een ellips - ondanks dat er feitelijk woorden worden uitgewisseld, op basis van hoe andere karakters reageren...
Grab the viking by the horns!
Niettegenstaande dat ik in de bovenste alinea reeds zat te muggenziften, zit de actievolle gameplay ten minste goed in elkaar? Helaas niet. Alvorens ik een meer concreet antwoord aflever, even een paar zaken verduidelijken. Vijandige ontmoetingen draaien niet zozeer rond over-the-top krachtmetingen, noch een meer klassieke aanpak zoals het recente Demons of Asteborg dat deed, maar eerder rond gegronde gevechten met opzettelijke limitaties. Geen dubbele sprong, meters voor zowel stamina als magie, beperkte mobiliteit, enzovoort. Op papier zien de beschikbare opties er veelzijdig genoeg uit: je kan onder andere de balans van tegenstrevers verstoren met een trap, blokkeren met een (breekbaar) schild, defensief ergens naartoe rollen, handwapens naar de oppositie gooien en een boog utiliseren zolang je jezelf met pijlen bevoorraadt. Stealth is eveneens soms een geldige optie, er bestaat geen tekort van relevante uitrusting om op te rapen en na verloop van tijd schakel je nieuwe vaardigheden vrij zoals elementale schade voor specifieke aanvallen, of de mogelijkheid om tijdelijk extra snel te lopen.
Steriel qua esthetische smaak, maar gedetailleerd genoeg om niet als goedkoop over te komen, mede dankzij de redelijk knappe belichting.
Waar knelt het figuurlijke schoentje dan? In de cruciale nuances, kort samengevat. Allemaal goed en wel als de combat foute zetten van de speler wilt afstraffen om voortaan twee keer na te denken, iets wat Song of Iron zeker tracht uit te voeren, maar er ontbreekt heel wat om het boeltje interessant te houden. De verscheidene types vijanden zijn laag in kwantiteit, zelfs met sporadische fantasie-inclusies zoals kobolden, waardoor de gevechten snel vervelen. Geen goed nieuws als het spel maximaal twee à drie uur duurt. De kracht van je offensieve manoeuvres zijn ook niet voldoende uitgedacht, want sommigen zijn zeer sterk, terwijl anderen ter vergelijking amper nut hebben. Bovendien voelen je aanvallen verre van bevredigend aan; geen heftige audiovisuele feedback na een voltreffer, de meeste wapens verschillen nauwelijks van elkaar en veel erger is de frequentie van bugs. Acties worden willekeurig trager uitgevoerd of zelfs helemaal niet nadat je op een knop drukt, soms sta je eventjes stil, pijlen kunnen potentieel verdwijnen vooraleer je ze verzamelt, drempels doen lastig omdat je personage weigert er fatsoenlijk over te klimmen, en de lijst blijft doorgaan. Oorspronkelijk twijfelde ik of het eigenlijk aan mij lag, want in zulke spellen moet je je manier van doen regelmatig aanpassen, maar in deze instantie is het mechanische aspect van Song of Iron gewoonweg wispelturig.
Axe a viking a question, I dare you...
De presentatie daarentegen is niet mis. Steriel qua esthetische smaak, maar gedetailleerd genoeg om niet als goedkoop over te komen, mede dankzij de redelijk knappe belichting. M’n nederige GTX 1080Ti ervaarde overigens weinig framerate fluctuaties, ook wanneer ik de hoogste instelling voor alle grafische keuzes selecteerde, dus de algemene performance liet geen slechte indrukken voor de PC-versie achter. Over de Xbox-port kan ik niet spreken. Het animatiewerk voor individuele bewegingen is lang niet slecht, hoewel jammer genoeg de overgang van de ene naar de andere soms abrupt gebeurt, wat potentieel ook niet naar behoren werkt. Verder is de soundtrack van componist Will Goss de grootste ster in dit gebied, want zijn muzikale klanken vertonen meer persoonlijkheid en afwisseling dan zowaar alle andere onderdelen van het spel. Enkel is het spijtig dat het ontwerp voor kleinere geluiden (zoals aanvallen) behoorlijk te wensen overlaat.
Conclusie
Laat me allereerst bekennen dat ik ten volle respect heb voor Resting Relic, het ontwikkelingsbedrijf dat alleen uit Joe Winters bestaat, want iemand anders z’n werk volledig afkraken doe ik namelijk niet graag. Het is eerlijk gezegd opmerkelijk dat hij op eigen houtje een game wist te vervolledigen, zeker in een veld waar ‘eenvoudige’ aspiraties gevuld zijn met haast oneindige moeilijkheden. Ik betreur het me dus dat er talloze puntjes op de i’s ontbreken wat betreft de afwerking van Song of Iron, ongeacht enkele prima fundamentele (doch ordinaire) ideeën. De halfbakken gameplay moest meer tijd in de oven spenderen, de dramatische momenten komen niet bepaald in opspraak, het is onmogelijk om de rare controls voor zowel gamepad als keyboard te herconfigureren, en de grotendeels geslaagde presentatie zorgt er niet voor om al de rest te doen vergeten. Een eerzame poging voor een ‘one man show,’ maar alles behalve een herspeelbare hack ‘n slash à la Volgarr the Viking...
Pro
- Mooie muziek
- Soms grafisch appetijtelijk
- Eindwending vertoont toekomstig potentieel
Con
- Weinig diepgang in het vechten
- Klungelige knoppenconfiguratie…
- … met irritant aanvoelende controls
- Best buggy
- Nogal saai
5.5
Over
Beschikbaar vanaf
31 augustus 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Resting Relic
Uitgever
- Resting Relic
