Review: Demons of Asteborg

Selecte indie developers hunkeren nog steeds naar games voor lang uitgestorven retro hardware, met de SEGA Mega Drive - internationaal beter bekend als de Genesis - voor de één of andere reden een eigenaardige zonderling. Zo verzon ontwikkelaar WaterMelon de beat ‘em up Paprium (epilepsie waarschuwing) evenals het JRPG-achtige Pier Solar, bedacht Bitmap Bureau het Smash TV-eerbetoon Xeno Crisis, ontwierp Big Evil Corporation TANGLEWOOD met z'n vosmascotte en blies ININ Games het destijds geschrapte Ultracore nieuw leven in. Dit zijn maar een handvol recente voorbeelden, met nog meer van zulke aanbiedingen ofwel op komst of reeds beschikbaar, zoals Demons of Asteborg van Neofid Studios. Is deze action-platformer echter de moeite waard?

Over het verhaal heb ik weinig te vertellen: scenario's met clichés, zoals een middeleeuwse stad dat door monsters wordt belaagd, gecommandeerd door een demonische leider (genaamd Zadimus) die natuurlijk verantwoordelijk is voor het organiseren van zulke misdaden. Gareth, een bekwame ridder die zelfs vóór deze gebeurtenissen een wrok tegenover Zadimus droeg wegens persoonlijke redenen, achtervolgt deze leider om voor eeuwig z’n terreurbewind te beëindigen. Genoeg voor een smoesje waarmee spelers verscheidene levels mogen bezoeken, maar de ontwikkelaars probeerden via conversaties meer diepgang te creëren. Compleet overbodig in feite, want ze verstoren plotseling het anders vlotte tempo van de game. Zulke cutscenes kun je sneller doen verlopen door een knop in te drukken, maar ze volledig overslaan is op moment van schrijven helaas onmogelijk. Mild irritant als je de campaign of een individueel level herspeelt, vooral op de Hardcore moeilijkheidsgraad.

Demons_of_Asteborg_R_02.jpg


Demons bad, humans good!

Tijd voor een gladde overgang naar een relevant onderwerp, namelijk de uitdaging van Demons of Asteborg! Titels die bewust een oudere stijl nabootsen houden ervan om een beetje terug te duwen, wat net de reden is waarom het laatste bovenstaande detail juist ergerde. Gareth is niet te fragiel en slaat niet te zwak toe, maar op lange termijn moet je alsnog oppassen wegens een relatief lage kwantiteit checkpoints, tenminste op Normal en Hardcore. Om te genezen moet je meestal hopen op een tikkeltje geluk (via drops van afgeslachte vijanden) en wanneer je je voorraad van 1-UP’s uitput, dan stuurt het spel je terug naar het begin van je huidige level. Het merendeel van niet uitgegeven geld dat je continu verzamelde, wat nodig is voor het aankopen van upgrades of 1-UP’s, speel je na zo’n Game Over ook kwijt. Verpruts je je progressie, dan twijfelt het spel niet om je met oldschool methodes af te straffen, gelukkig zonder dat het oneerlijk aanvoelt.

Het spel twijfelt niet om je met oldschool methodes af te straffen, gelukkig zonder dat het oneerlijk aanvoelt.


Kort samengevat bevat Demons of Asteborg quasi geen willekeurige bullshit à la Ghosts ‘n Goblins waar de drang om je haren uit te rukken per mislukte poging blijft groeien. Wegens duidelijk getelegrafeerde bewegingen bedriegen de (meestal) voorspelbare vijanden zelden en meerdere monsters tegelijkertijd bekampen valt heus mee dankzij Gareth’s veelzijdigheid. Hij springt hoog, beschikt onmiddellijk over een wall jump, z’n zwaard heeft een schappelijk bereik en z’n secundaire meter (waarover dadelijk meer) vult zichzelf automatisch op. Dit laatste element wordt trouwens benut voor speciale, magische gaven die per level veranderen zodra je ze weet te bemachtigen, gaande van een vuurspreuk (dat je ook voor puzzels aanwent) of de opportuniteit om eender welke vijand te beheersen. Aanvankelijk vond ik de wegwerpbare implementatie van zulke vaardigheden bizar, tot dat ik inzag dat de developers expliciet zowel de levels als de boss fights rond dit idee ontwierpen, soms met creatieve gevolgen vandien.

Demons_of_Asteborg_R_01.jpg


Through hell and fire...

Als liefhebber van pixel art was ik eveneens best tevreden over wat ik in Demons of Asteborg zag. Vloeiende, expressieve animaties met uitbundig gebruik van smear frames, kleurrijke achtergronden die bovendien niet schuwen om parallax scrolling te hanteren en sporadisch zelfs optische illusies waar zogenaamde 3D-elementen in werkelijkheid 2D sprites zijn! Niet bepaald het neusje van de zalm voor zo’n tekenstijl, maar dit neemt niet weg dat de artiesten achter dit spel hoogst getalenteerd waren met een grondig begrip over de kunst erachter. Verder klonk de soundtrack - al ben ik zelf geen expert van SEGA consoles - getrouw aan de stereotypische geluiden van de hardware, met enkele aanstekelijke deuntjes als extraatje.

Demons of Asteborg is een vermakelijke action-platformer dat niet op nostalgische emoties aast.


Heb ik dan enige klachten? Eigenlijk wel, hoewel deze voornamelijk kleine smetjes zijn op het oppervlak van de game. Soms zag ik wat flikkerende sprites of dwalende pixels die ergens niet thuis hoorden, maar zo’n momenten zijn feitelijk zeldzaam. Erger is echter de audio die herhaaldelijk kraakt, ongeacht dat dit neveneffect qua volume nogal dof aanhoorde. Configuratie-opties voor controllers of monitors zijn grofweg inbegrepen, met dit laatste als ideaal voorbeeld. In het standaard Options-menu vind je op PC daar niets over terug, maar wél in een apart menu dat alleen opent na het indrukken van de ESC-knop op je toetsenbord. Pech voor de doorsnee gamepad. Een correcte aspect ratio kun je intact houden, althans met een flauwe logo-schermrand dat je niet kunt uitschakelen. Lelijk, maar tenminste lang niet zo degoutant als het uitrekken van 4:3 visuals om breedbeeldresoluties op te vullen. Achievements functioneren blijkbaar voor haast niemand, er ontbreekt het soort knoppen weergave dat automatisch aanpast naargelang het type controller, de vijanden mochten over meer heldere geluidseffecten beschikken om hun manoeuvres buiten het zicht beter te identificeren, enzovoort. Ik heb ondertussen genoeg van zulke minieme mankementen opgesomd, want de v1.1 patch zou toch binnenkort arriveren.

Conclusie

Demons of Asteborg is een vermakelijke action-platformer dat niet op nostalgische emoties aast, en tevens het zoveelste (weliswaar obscure) Kickstarter-project met een happy ending. Het spel voelt vlot aan, Neofid Studios voorzag gevarieerde gameplay dat niet langer blijft duren dan het welkom is en grafisch is het best aantrekkelijk, gezien de limitaties van diens Mega Drive-oorsprong. Koop je de Steam-versie, dan krijg je zelfs een ROM voor die console er gratis bij, maar eerlijk gezegd zou de PC-port (los van dit gegeven) baat hebben van een meer gepolijste afwerking in specifieke gebieden. Desondanks is de game op vaardige wijze samengesteld en wil ik in de toekomst gerust meer zien van deze capabele ontwikkelaars.

Pro

  • Geslaagde muziek en pixel art
  • Responsieve retro gameplay
  • Ideale lengte qua levensduur

Con

  • Meerdere kleine bugs
  • Ruwe implementatie van opties
  • Achievements werken niet
8

Over

Beschikbaar vanaf

4 augustus 2021

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. Nintendo Switch
  2. PC

Ontwikkelaar

  1. Neofid Studios

Uitgever

  1. Neofid Studios
 
Terug
Bovenaan