Ik ben altijd al in de ban geweest van Vlaamse politiereeksen. Iedere aflevering start met de plaats delict waar een wetsdokter geknield zit naast het slachtoffer om in alle rust en stilte de precieze omstandigheden van het overlijden te achterhalen. Tijdens dit denkproces komen de rechercheurs, vaak zijn ze met vier, aangewaggeld om na het aanhoren van de eerste vaststellingen een buurtonderzoek uit te voeren waar meestal toch niets uit voortvloeit. Het leven van het slachtoffer wordt vervolgens grondig uitgespit, alibi’s worden gecheckt en na vijftig minuten volgt er een aha-erlebnis waarna de dader wordt geklist. Klinkt allemaal zeer procedureel en toch blijf ik ernaar kijken. Het begon met Flikken en de guitige lach van Joke Devynck, waarna Witse op zondagavond ten tonele verscheen voor de trouwe VRT-kijkers. De commerciële omroep kon niet achterblijven en gooide het charisma en borsthaar van Herbert Flack in de strijd om de kijkcijfers met Aspe, een reeks gebaseerd op de boeken van de alom bekende auteur, dat het maar liefst tien seizoenen volhield. Zone Stad, nog zo’n pareltje uit de VTM-stal, eindigde met een cliffhanger waarbij Natali Broods Guy Van Sande op de sporen legde van een aanstormende trein. Vandaag zou dit tafereel op applaus worden onthaald, maar door de escapades van onze Koen De Bouw van den Aldi zullen we de afloop nooit te weten komen. Kortom, ik ben een fan van politiereeksen die het Case of the Week-principe hanteren. In Murder Mystery Machine haal ik mijn innerlijke Werenfried naar boven om gerechtigheid te doen geschieden.
Je speelt als Cassandra Clarke, een briljante dame die uitblonk in haar opleiding aan de politieschool en met grandioze cijfers afstudeerde. Ze heeft de politiediensten voor het uitkiezen en besluit om aan de slag te gaan bij de District Crime Agency, ook wel de DCA genoemd. Wie had gehoopt op een hartelijk ontvangst, komt bedrogen uit. Geen gigantisch kantoor met een panoramisch zicht over de stad, maar een rommelige kelder waarin van enig zonlicht geen sprake is. Zoals het nu eenmaal gaat met een groentje die recht van de schoolbanken komt, wordt haar aanwezigheid allerminst in dank afgenomen door de enige werknemer van de dienst. Nate Huston, zo heet haar collega en tevens overste, wil liever zijn eigen gangetje gaan en is haar dan ook liever kwijt dan rijk. ‘Geef het een beetje tijd en ze vallen elkaar liefdevol in de armen’, dacht ik bij mezelf. Zo gaat het toch vaak in series waar de schrijvers geen originele ideeën meer kunnen neerpennen na een seizoen of vier. Hun eerste moord brengt hen naar de woonst van een politicus die neergeschoten werd in zijn woonkamer. Dit is de start van een resem zaken die op het eerste zicht niets met elkaar gemeen hebben, maar uiteindelijk toch dezelfde rode draad bevatten. Iedere zaak start trouwens met hetzelfde introfilmpje, wat ervoor zorgt dat je je echt in een televisiereeks waant.
Ik moest toch elke steen omdraaien?
Murder Mystery Machine schotelt je acht zaken voor waarvan je de ware toedracht moet zien te achterhalen. Het ontrafelen van zo’n mysterie verloopt in verschillende stappen, die in de game scènes worden genoemd. Zo start je traditiegetrouw op de plaats delict en tracht je voldoende informatie te achterhalen om je onderzoek verder te zetten. Hiervoor dien je verbanden te zoeken tussen de aanwijzingen die je ontdekt tijden het uitpluizen van de omgeving en de tegenstrijdigheden die je ontdekt tijdens het ondervragen van verdachten. Zo speel je nieuwe dialogen vrij die je een beter inzicht verschaffen over de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden en je hierbij steeds een stapje dichter brengen bij de waarheid. Iedere scène speelt zich af op een specifieke locatie die wordt weergegeven via een isometrisch aanzicht. Dit betekent dat je de ruimte vanuit iedere hoek kan bekijken in vogelperspectief. De aangrenzende muren van de hoek waaruit je de kamer bekijkt, worden niet weergegeven zodat je een mooi overzicht hebt over de ganse ruimte. Met de schouderknoppen kan je tussen hoeken wisselen en het perspectief veranderen. Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar voelt zeer natuurlijk aan tijdens het spelen. Het zorgt voor een intieme belevenis, vermits je alles op kleine schaal ervaart. Aan het einde van iedere scène dien je steeds een conclusie te poneren over het uitgevoerde onderzoek. Denk hierbij aan het bepalen van een motief, het achterhalen van een adres en uiteindelijk het ontmaskeren van de dader. Moest je het echter niet meer zien zitten, kan je steeds om een hint vragen om je verder op weg te zetten. Na elke conclusie word je beloond met een score, die kan oplopen tot A+ indien je elke noodzakelijke link kan leggen.
De presentatie van de game is enigszins opmerkelijk. De ontwikkelaar koos niet voor een realistische weergave, maar lijkt een cartooneske filter te hebben gebruikt voor de weergave van de personages en omgevingen. Dit heeft vooral invloed op de gezichten die er zo soms onnatuurlijk uitzien. De omgevingen waarin je je begeeft, zijn steeds mooi vormgegeven en kleurrijk. De soundtrack is niet memorabel, maar men heeft toch een poging gedaan om deze te laten aansluiten bij de desbetreffende scène. Zo werd ik tijdens de scène in de arcadehal teruggekatapulteerd naar een tijd waarin ik nog beschikte over een volle haarlijn. Alle nostalgie ten spijt was ik die irritante geluiden redelijk snel beu. Als immersie kan dat wel tellen natuurlijk. De besturing zelf voelt met momenten stroef aan. De handelingen die je moet uitvoeren, zijn veel vlotter te verwezenlijken met een muis. Het bewegen van de cursor over het bord met alle bewijzen verloopt net iets te traag. Het spel is tevens twee keer vastgelopen tijdens een scène, wat zeer vervelend is vermits je dan van vooraf aan mag beginnen. Ik werd aangenaam verrast bij het opstarten van de game: deze is namelijk speelbaar in het Nederlands. Spelers die de Engelse taal niet volledig machtig zijn, kunnen met een gerust hart aan deze game beginnen.
Woorden schieten tekort
Ik heb tijdens het spelen van deze game vaak aan Phoenix Wright moeten denken. De gameplay bestond daar ook grotendeels uit het verzamelen van bewijsmateriaal en het ondervragen van verdachten. Hier worden de dialogen echter doorspekt met taalgrapjes en de opgevoerde personages zijn zo absurd, flamboyant en hilarisch tegelijkertijd dat ik ze nog steeds voor de geest kan halen in een oogopslag. Een vergelijking maken tussen beide games is misschien niet eerlijk, Murder Mystery Machine presenteert zich immers niet als een visual novel, maar dat waren toch de ingrediënten die voor mij ontbraken. De personages zijn flets en inwisselbaar, de dialogen zijn to the point en lijken wel door een robot geschreven. Het oplossen van een zaak voelt heel procedureel aan. Ironisch gezien trekt dat me zo hard aan in televisiereeksen, maar aan het begin van zaak drie voelde de gameplay reeds aan als bandwerk. “Another one!”, zoals DJ Khaled steeds schreeuwt bij het begin van zijn nummers. Als deze man door je hoofd spookt tijdens het spelen van een game, kan je er maar beter zo snel mogelijk mee stoppen.
Je speelt als Cassandra Clarke, een briljante dame die uitblonk in haar opleiding aan de politieschool en met grandioze cijfers afstudeerde. Ze heeft de politiediensten voor het uitkiezen en besluit om aan de slag te gaan bij de District Crime Agency, ook wel de DCA genoemd. Wie had gehoopt op een hartelijk ontvangst, komt bedrogen uit. Geen gigantisch kantoor met een panoramisch zicht over de stad, maar een rommelige kelder waarin van enig zonlicht geen sprake is. Zoals het nu eenmaal gaat met een groentje die recht van de schoolbanken komt, wordt haar aanwezigheid allerminst in dank afgenomen door de enige werknemer van de dienst. Nate Huston, zo heet haar collega en tevens overste, wil liever zijn eigen gangetje gaan en is haar dan ook liever kwijt dan rijk. ‘Geef het een beetje tijd en ze vallen elkaar liefdevol in de armen’, dacht ik bij mezelf. Zo gaat het toch vaak in series waar de schrijvers geen originele ideeën meer kunnen neerpennen na een seizoen of vier. Hun eerste moord brengt hen naar de woonst van een politicus die neergeschoten werd in zijn woonkamer. Dit is de start van een resem zaken die op het eerste zicht niets met elkaar gemeen hebben, maar uiteindelijk toch dezelfde rode draad bevatten. Iedere zaak start trouwens met hetzelfde introfilmpje, wat ervoor zorgt dat je je echt in een televisiereeks waant.
Ik moest toch elke steen omdraaien?
Murder Mystery Machine schotelt je acht zaken voor waarvan je de ware toedracht moet zien te achterhalen. Het ontrafelen van zo’n mysterie verloopt in verschillende stappen, die in de game scènes worden genoemd. Zo start je traditiegetrouw op de plaats delict en tracht je voldoende informatie te achterhalen om je onderzoek verder te zetten. Hiervoor dien je verbanden te zoeken tussen de aanwijzingen die je ontdekt tijden het uitpluizen van de omgeving en de tegenstrijdigheden die je ontdekt tijdens het ondervragen van verdachten. Zo speel je nieuwe dialogen vrij die je een beter inzicht verschaffen over de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden en je hierbij steeds een stapje dichter brengen bij de waarheid. Iedere scène speelt zich af op een specifieke locatie die wordt weergegeven via een isometrisch aanzicht. Dit betekent dat je de ruimte vanuit iedere hoek kan bekijken in vogelperspectief. De aangrenzende muren van de hoek waaruit je de kamer bekijkt, worden niet weergegeven zodat je een mooi overzicht hebt over de ganse ruimte. Met de schouderknoppen kan je tussen hoeken wisselen en het perspectief veranderen. Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar voelt zeer natuurlijk aan tijdens het spelen. Het zorgt voor een intieme belevenis, vermits je alles op kleine schaal ervaart. Aan het einde van iedere scène dien je steeds een conclusie te poneren over het uitgevoerde onderzoek. Denk hierbij aan het bepalen van een motief, het achterhalen van een adres en uiteindelijk het ontmaskeren van de dader. Moest je het echter niet meer zien zitten, kan je steeds om een hint vragen om je verder op weg te zetten. Na elke conclusie word je beloond met een score, die kan oplopen tot A+ indien je elke noodzakelijke link kan leggen.
Het originele uitgangspunt levert geen intrigerende game op.
De presentatie van de game is enigszins opmerkelijk. De ontwikkelaar koos niet voor een realistische weergave, maar lijkt een cartooneske filter te hebben gebruikt voor de weergave van de personages en omgevingen. Dit heeft vooral invloed op de gezichten die er zo soms onnatuurlijk uitzien. De omgevingen waarin je je begeeft, zijn steeds mooi vormgegeven en kleurrijk. De soundtrack is niet memorabel, maar men heeft toch een poging gedaan om deze te laten aansluiten bij de desbetreffende scène. Zo werd ik tijdens de scène in de arcadehal teruggekatapulteerd naar een tijd waarin ik nog beschikte over een volle haarlijn. Alle nostalgie ten spijt was ik die irritante geluiden redelijk snel beu. Als immersie kan dat wel tellen natuurlijk. De besturing zelf voelt met momenten stroef aan. De handelingen die je moet uitvoeren, zijn veel vlotter te verwezenlijken met een muis. Het bewegen van de cursor over het bord met alle bewijzen verloopt net iets te traag. Het spel is tevens twee keer vastgelopen tijdens een scène, wat zeer vervelend is vermits je dan van vooraf aan mag beginnen. Ik werd aangenaam verrast bij het opstarten van de game: deze is namelijk speelbaar in het Nederlands. Spelers die de Engelse taal niet volledig machtig zijn, kunnen met een gerust hart aan deze game beginnen.
Woorden schieten tekort
Ik heb tijdens het spelen van deze game vaak aan Phoenix Wright moeten denken. De gameplay bestond daar ook grotendeels uit het verzamelen van bewijsmateriaal en het ondervragen van verdachten. Hier worden de dialogen echter doorspekt met taalgrapjes en de opgevoerde personages zijn zo absurd, flamboyant en hilarisch tegelijkertijd dat ik ze nog steeds voor de geest kan halen in een oogopslag. Een vergelijking maken tussen beide games is misschien niet eerlijk, Murder Mystery Machine presenteert zich immers niet als een visual novel, maar dat waren toch de ingrediënten die voor mij ontbraken. De personages zijn flets en inwisselbaar, de dialogen zijn to the point en lijken wel door een robot geschreven. Het oplossen van een zaak voelt heel procedureel aan. Ironisch gezien trekt dat me zo hard aan in televisiereeksen, maar aan het begin van zaak drie voelde de gameplay reeds aan als bandwerk. “Another one!”, zoals DJ Khaled steeds schreeuwt bij het begin van zijn nummers. Als deze man door je hoofd spookt tijdens het spelen van een game, kan je er maar beter zo snel mogelijk mee stoppen.
Conclusie
De makers achter Murder Mystery Machine kozen voor een origineel uitgangspunt, maar mispakten zich enigszins aan de uitwerking. Het gebrek aan variatie in de gameplay doet het oplossen van een zaak vrij snel als een sleur aanvoelen. De dialogen zijn zeer zakelijk opgesteld, intrigerende verdachten zijn onbestaande en de chemie tussen de twee hoofdpersonages komt niet oprecht over. De mooi vormgegeven levels met behulp van het isometrisch aanzicht kunnen deze game jammer genoeg niet redden van de middelmaat.
Pro
- Voelt aan als een televisiereeks
- Leuke ontworpen scènes
- Speelbaar in het Nederlands
Con
- Stroeve besturing
- Eenzijdige gameplay
- Dialogen niet beklijvend genoeg
- Fletse personages
- Bugs
5.5
Over
Beschikbaar vanaf
25 augustus 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Blazing Griffin
Uitgever
- Microids
