Xbox One

In 1992 bracht de Sint mij wat zo ongeveer elk kind gevraagd had: de Game Boy-bundel met Tetris. Ik speelde bijna non-stop (stoppen alleen wanneer het te donker werd en de nachtlamp uit moest en je bijgevolg geen steek meer zag), ik vond het fantastisch. Met Kerst kreeg ik Fist of the North Star. Wat mijn moeder bezielde toen ze met een mand vol Barbie-toebehoren van de verkoper te horen kreeg ‘dat haar dochter dit heel tof zou vinden’ godweetet dus bleef Tetris nog een maand of twee langer mijn enige grote liefde. Mettertijd kwamen er natuurlijk spelletjes bij en kwam ik tot een verrassende ontdekking: games maken van mij een enorme zemelpees. Ik schiet in de stress na niveau één - maybe twee - van zo ongeveer elk spel. Bugs Bunny is ooit nog door mijn raam gevlogen. Tijdens mijn tienerjaren heb ik Lara Croft erger vervloekt dan een afgewezen lief met een exemplaar van Hekserij voor Dummies. Misschien verwondert het u dan niet dat Pac-Man en ik indertijd geen...

Wie de spellen Limbo en/of Inside heeft gespeeld, weet ongetwijfeld dat die spellen een blijvende indruk nalaten. De zwart-witte graphics, de unieke sfeer, de gameplay an sich ... Beide games zorgen voor een onvergetelijke ervaring. Qua sfeer en art kun je Silt in dezelfde groep plaatsen. Een van de weinige verschillen is dat de game door een andere studio werd gemaakt. Ik neem je graag mee op onderwateravontuur voor mijn review van Silt.

Drinkbox, de studio bekend van Guacamelee!, bracht dit jaar Nobody Saves The World uit. In deze game neem je de leiding over Nobody. Dat ik niet niemand schrijf, maar Nobody, is een weggever over het feit dat dit zijn naam is. Een beetje zoals in Nobody is perfect, I’m nobody. Maar het is ook wel van toepassing op onze vriend, want eigenlijk weet niemand, zelfs hijzelf, niet goed wie hij is. Zoals veel helden aan het begin van hun epos lijdt ook Nobody aan geheugenverlies. Voeg daarbij nog eens het feit dat een eeuwenoude Calamaty wakker is geworden, en de enige persoon die de wereld kan redden, namelijk een wijze magiër, spoorloos is verdwenen en je weet dat Nobody het mag gaan oplossen.

Lang geleden dat ik me nog eens aan een city builder waagde. Hoewel ik vroeger enorme fan was van games zoals SimCity of tbs-varianten zoals Civilization, is het sinds mijn pc-gaming periode geleden (we spreken hier over meer dan tien jaar) dat ik het genre een kans gaf. Toen Before We Leave werd aangekondigd, trok het meteen mijn aandacht en werd ik opnieuw getriggerd om aan de slag te gaan om van de grond af aan een stad op te bouwen. Toegegeven, het is niet meteen het soort spel dat ik op een console zou spelen, maar ik was toch benieuwd hoe vlot het speelbaar zou zijn op PlayStation 5. Ook benieuwd naar mijn ervaringen? Je leest ze in onderstaande review!

Het moet je eens overvallen … Jij en menige soldaten (die deel uitmaken van een bataljon) staan te popelen om in een rivaliserend koninkrijk op een slagveld te engageren, maar ze worden door hun bevelhebber gecommandeerd om in een grot te wachten om zo vijandelijke troepen met een verrassingsaanval te belagen. Deze poging om een val op poten te zetten komt echter een vroeg einde tegemoet, want onverwachts beginnen gedeelten van de grot in kwestie in te storten, inclusief je uitgang. Desondanks die abrupte commotie is bijna iedereen zo goed als ongedeerd, hoewel het niet lang duurt alvorens een Valkyrie - denk terug aan Noorse mythologie - de hele bende informeert dat ze allen gegarandeerd in deze grot zullen sterven. Ten minste indien ze haar hulp niet aanvaarden, want de Valkyrie is in staat om een portaal naar een ander gebied te openen. Na wat getwijfel en enkele kritische vragen accepteren de soldaten haar aanbod, en ze worden allemaal getransporteerd naar Terragaya, een...

Wie een gevoel voor ritme heeft, heeft enkele mogelijkheden. Danslessen volgen bijvoorbeeld, of je laten gaan op de laatste nieuwe versie van Just Dance. Wat ook mogelijk is, is het spelen van het eerder deze maand verschenen Soundfall. Dit spel is een dungeon crawler met een unieke feature. Je verkent namelijk al 'looter-shootend' kerkers met een muzikale twist. Hoe dit origineel concept uitpakt, kom je te weten in deze review.

In het Pantheon van platformmascottes zijn de eerste helden die in het oog springen uiteraard de Mario’s, Sonic’s en andere Crash Bandicoots van deze wereld. Het zijn stuk voor stuk personages die decennia geleden reeds enorme populariteit wisten te vergaren en door slimme reboots ook vandaag nog de nodige relevantie hebben. Wanneer je lager op de trap gaat kijken, dan wordt het al snel ietwat obscuurder. De meesten onder ons herinneren zich Rayman nog en ook Jak en Daxter doen nog een belletje rinkelen, maar kent iemand nog Bubsy en Spot? Het is in die categorie van ietwat vergeten helden met een aaibaarheidsfactor dat we ook Kao The Kangaroo terugvinden.

Fundamenteel gesproken mogen roguelikes en roguelites hun duidelijke verschillen hebben, maar beide concepten concentreren zich hoe dan ook op één centraal punt: randomisatie! Wegens deze gedistilleerde fixatie kun je bijna altijd een zekere graad aan onvoorspelbaarheid verwachten, ongeacht het aanvullende subgenre waar ontwikkelaars van roguelites onderling voor kozen. Wel moet ik er nog even bij zeggen dat zelfs binnen dezelfde gameplay-niche enkele noemenswaardige afwijkingen zullen ontstaan: als platformer valt Spelunky niet te vergelijken met Dead Cells, enzovoort. Rogue Legacy is eveneens een toepasselijk voorbeeld omtrent dit breder onderwerp, welke recent toevallig een sequel ontving! Hoe exact sloegen Cellar Door Games erin om hun nieuwste titel doen op te vallen, en is het überhaupt superieur wanneer je het naast diens voorganger zet?