Traditionele JRPG’s draaien meestal rond een groep helden, avonturiers of excentriekelingen die al dan niet een kwaadaardige invloed trachten te bestrijden. Vaak paart men dit met fantasievolle elementen, wat dus resulteert in ervaringen zoals onder andere Dragon Quest. Voor meer strategische diepgang kun je daarentegen terecht bij enige alternatieven: role-playing games zoals Disgaea volgen een ludieke wending op, terwijl anderen zoals Final Fantasy Tactics of Tactics Ogre meer politieke klemtonen benadrukken. Die laatste categorie is het type spel waar Square Enix nogmaals interesse in toonde na het onthullen van Triangle Strategy, mede mogelijk gemaakt door hetzelfde team achter Bravely Default en Octopath Traveler. Een nieuw stukje entertainment van ontwikkelaars met een tot nu toe betrouwbare reputatie, maar houden ze dit vol met hun nieuwe Nintendo Switch-exclusive?
Je merkte het waarschijnlijk al op, maar de ontwikkelaars hebben dus een gewoonte om bizarre namen te bedenken op basis van een alles omvattende, conceptuele logica. Voor Triangle Strategy
betekent dit concreet dat er meerdere invalshoeken bestaan die tevens voor primaire aandachtspunten zorgen, inclusief hoe men het verhaal vertelt. Het bereik van het plot is te groot om het vluchtig te beschrijven, maar bij aanvang opteerde men bewust voor een trager tempo. Gedurende deze constructieve periode kom je veel te weten over de geschiedenis van het middeleeuwse Norzelia-continent, de drie machthebbende facties die hierin wonen en natuurlijk ook een varia aan individuen uit iedere regering. Elementen die voortdurend relevantie met zich meedragen …
World in Conflict
Het jonge hoofdpersonage dat je bestuurt leeft in een pacifistisch tijdperk, maar de bovenstaande introductie verduidelijkte al snel dat die overeengekomen vrede niet zo lang geleden pas ontstond. Iedereen loopt dus met andere woorden nog op eieren, telkens met hun eigen motivaties in het achterhoofd. Iets wat je best onthoudt zodra het spel daadwerkelijk start, want spanningen tussen enige figuren kunnen potentieel eender wanneer opduiken. Hierdoor ontstaan er filosofische categorieën (betreffende de leidinggevende protagonist) die een aantal in-game eigenschappen beïnvloeden, zoals dialoog-gerelateerde reacties of wat voor iemand je al dan niet kunt ontmoeten, en in sommige instanties ontketenen die spanningen zelfs uitdrukkelijke wendingen in het plot! Narratieve takken die op hun beurt morele overwegingen impliceren of praktische consequenties veroorzaken, waardoor je vroeg of laat geconfronteerd door het gewicht van de beslissingen die je voordien nam.
Af en toe presenteert dit gegeven een relatief subtiel eindresultaat, zij het aan de positieve of de negatieve kant, maar dit is net het interessante ingrediënt binnenin de campagne. Ik geef toe dat diens algemene verloop soms wat langdradig aanvoelt, laat staan dat het voor sommigen net iets te droog geschreven is, maar al bij al apprecieerde ik de details die de ontwikkelaars erin propten. Zelfs ordinaire inwoners van een gebied aanspreken kan eventueel voordelig zijn tijdens de (quasi optionele) exploratie fases, en rimpeleffecten produceren vervolgens taferelen die een huidige scenario doen opbloeien. Ongeacht iemands standpunt omtrent de eigenlijke inhoud van het verhaal, Triangle Strategy’s variabele infrastructuur is hetgeen wat iemand kan motiveren om een tweede playthrough te overwegen, louter voor meer narratieve paden te ontdekken. Een zeldzaam gevoel, in tegenoverstelling tot de meeste concurrerende JRPG’s!
Age of Empires
Natuurlijk komen directe conflicten met een groep tegenstrevers uiteindelijk ter sprake, want van nature uit concentreert deze game zich op een resem strategische facetten. Per confrontatie mag je aangeworven personages selecteren, welke telkens een gespecialiseerde klasse vertegenwoordigen, en daarna kies je hun startpositie. Per missie verwisselt men eveneens de criteria voor een overwinning, om nog maar te zwijgen dat je (vanwege de turn-based gameplay) in zekere mate je beurt moet afwachten, die je via statistische kenmerken of situationele acties ook doorgaans kunt manipuleren. Die gezamenlijke factoren brengen redelijk wat uitdaging met zich mee - zelfs op de standaard moeilijkheidsgraad - en hierdoor is voorzichtig denkwerk in principe cruciaal. Op papier klinkt dit amper speciaal, maar de aanwezige nuances zorgen voor zowel leuke dynamieken als ruimschoots voldoende diepgang.
Iedereen zal wel zijn subjectieve preferenties hebben wat betreft turn-based of real-time gevechten, maar los van zulke persoonlijke gevoelens slaagt Triangle Strategy er met vlag en wimpel in om spelers tijdens diens schermutselingen te engageren. Het gameplay-formaat ondersteunt veel onderdelen waarmee je diverse tactieken kunt uitdokteren: het reliëf van het slagveld, verhoogde efficiëntie via synergetische aanvallen, verscheidene upgrade-methoden met unieke pluspunten, vaardigheden die gradueel toegewijde niches construeren, weersomstandigheden, enzovoort! Benut hetgeen wat ik net opsomde en het spel beloont je daarbovenop met het Kudos-systeem, waardoor je nota bene nóg meer opties vrij kunt schakelen. Square Enix moedigde het zorgvuldig voorbereiden en het succesvol uitvoeren van een plan dus absoluut aan, waardoor samengestelde strategieën die van een leien dakje lopen hier behoorlijk bevredigend aanvoelen!
“Surrender, or die in obscurity!”
Op zich klinkt dit eerder vermelde geheel misschien intimiderend; een begrijpelijke opinie, hoewel Triangle Strategy trouwens permadeath (à la XCOM of Fire Emblem) excludeerde. Gelukkig assisteert de User Interface enigszins bij het onthouden van informatie, want alle weetjes komen terecht in hun respectievelijke menu. Daarnaast visualiseert het raster (tijdens een gevecht) alsook alle nodige inlichtingen voor zowel je eigen eenheden als die van de oppositie, en de ontwikkelaars implementeerden enkele handige luxes zoals een Fast-Forward knop. Gelijkaardige gemakken voor narratieve momenten vergat men eveneens niet, waaronder een logboek voor gesprekken en alomtegenwoordige synopsissen voor alle karakters. De kern zit dus stevig in elkaar.
Toch heb ik een beperkte hoeveelheid klachten. Om te beginnen mocht de User Interface her en der meer duidelijkheid scheppen, zodat het begrijpen en tevens het correct aanwenden van bijvoorbeeld bepaalde statistieken (plus andere nuances) intuïtiever kon gebeuren. Bovendien doet de camera in sommige missies wat lastig; voor onbekende redenen stribbelt het sporadisch, zonder dat er obstakels in de weg staan van het isometrisch perspectief. Verder duren de berekeningen van vijandelijke zetten soms willekeurig langer, inclusief na het activeren van Fast-Forward. Er zijn meer van zulke functionele onvolmaaktheden, maar ik klasseer deze eerder als kleine irritaties in plaats van een regelrechte ramp.
Medieval: Total War
Octopath Traveler bewees dat de HD-2D look garant stond voor een prachtige hybride stijl op de Nintendo Switch, en kort samengevat herhaalt Triangle Strategy deze esthetische, retro-geïnspireerde prestatie. De driedimensionale omgevingen bootsen het uiterlijk van de tweedimensionale pixel art sprites gedeeltelijk na, bekleed met moderne grafische effecten zoals dynamische schaduwen, Depth-of-Field en verschillende fraaie trucjes met de belichting. Dit alles draait op Unreal Engine 4 en het spel doet dit tegen een quasi vaste 30 frames per seconde - plus een aanvaardbare resolutie voor zowel de handheld als docked modi à propos - terwijl het beeldkwaliteit zelden onder de technologische druk verzwikt.
Men componeerde eveneens een uitstekende orchestrale soundtrack, wat meestal de norm is voor Square Enix-aanbiedingen met een hoge budget. Wat helaas ook een wederkerende cliché is voor titels van de JRPG-gigant, is dat het Engelstalige acteerwerk te wensen overlaat. Sommige personages praten namelijk met een houterige of onnatuurlijke intonatie, wat niet altijd te wijten valt aan de opzettelijke toon van het script, of ze klinken jonger / ouder dan dat hun voorkomen aanvankelijk doet vermoeden. In beide gevallen creëerde dit voor mij een afleidend effect, zeker wanneer andere karakters juist wél een gepaste, charismatische aanwezigheid tentoonstellen. Oneffen vocale optredens met andere woorden, maar men voorzag ten minste ook de Japanse stemmen indien dit fenomeen te hard begint te storen.
Je merkte het waarschijnlijk al op, maar de ontwikkelaars hebben dus een gewoonte om bizarre namen te bedenken op basis van een alles omvattende, conceptuele logica. Voor Triangle Strategy
World in Conflict
Het jonge hoofdpersonage dat je bestuurt leeft in een pacifistisch tijdperk, maar de bovenstaande introductie verduidelijkte al snel dat die overeengekomen vrede niet zo lang geleden pas ontstond. Iedereen loopt dus met andere woorden nog op eieren, telkens met hun eigen motivaties in het achterhoofd. Iets wat je best onthoudt zodra het spel daadwerkelijk start, want spanningen tussen enige figuren kunnen potentieel eender wanneer opduiken. Hierdoor ontstaan er filosofische categorieën (betreffende de leidinggevende protagonist) die een aantal in-game eigenschappen beïnvloeden, zoals dialoog-gerelateerde reacties of wat voor iemand je al dan niet kunt ontmoeten, en in sommige instanties ontketenen die spanningen zelfs uitdrukkelijke wendingen in het plot! Narratieve takken die op hun beurt morele overwegingen impliceren of praktische consequenties veroorzaken, waardoor je vroeg of laat geconfronteerd door het gewicht van de beslissingen die je voordien nam.
Triangle Strategy slaagt er met vlag en wimpel in om spelers tijdens diens schermutselingen te engageren.
Af en toe presenteert dit gegeven een relatief subtiel eindresultaat, zij het aan de positieve of de negatieve kant, maar dit is net het interessante ingrediënt binnenin de campagne. Ik geef toe dat diens algemene verloop soms wat langdradig aanvoelt, laat staan dat het voor sommigen net iets te droog geschreven is, maar al bij al apprecieerde ik de details die de ontwikkelaars erin propten. Zelfs ordinaire inwoners van een gebied aanspreken kan eventueel voordelig zijn tijdens de (quasi optionele) exploratie fases, en rimpeleffecten produceren vervolgens taferelen die een huidige scenario doen opbloeien. Ongeacht iemands standpunt omtrent de eigenlijke inhoud van het verhaal, Triangle Strategy’s variabele infrastructuur is hetgeen wat iemand kan motiveren om een tweede playthrough te overwegen, louter voor meer narratieve paden te ontdekken. Een zeldzaam gevoel, in tegenoverstelling tot de meeste concurrerende JRPG’s!
Age of Empires
Natuurlijk komen directe conflicten met een groep tegenstrevers uiteindelijk ter sprake, want van nature uit concentreert deze game zich op een resem strategische facetten. Per confrontatie mag je aangeworven personages selecteren, welke telkens een gespecialiseerde klasse vertegenwoordigen, en daarna kies je hun startpositie. Per missie verwisselt men eveneens de criteria voor een overwinning, om nog maar te zwijgen dat je (vanwege de turn-based gameplay) in zekere mate je beurt moet afwachten, die je via statistische kenmerken of situationele acties ook doorgaans kunt manipuleren. Die gezamenlijke factoren brengen redelijk wat uitdaging met zich mee - zelfs op de standaard moeilijkheidsgraad - en hierdoor is voorzichtig denkwerk in principe cruciaal. Op papier klinkt dit amper speciaal, maar de aanwezige nuances zorgen voor zowel leuke dynamieken als ruimschoots voldoende diepgang.
Iedereen zal wel zijn subjectieve preferenties hebben wat betreft turn-based of real-time gevechten, maar los van zulke persoonlijke gevoelens slaagt Triangle Strategy er met vlag en wimpel in om spelers tijdens diens schermutselingen te engageren. Het gameplay-formaat ondersteunt veel onderdelen waarmee je diverse tactieken kunt uitdokteren: het reliëf van het slagveld, verhoogde efficiëntie via synergetische aanvallen, verscheidene upgrade-methoden met unieke pluspunten, vaardigheden die gradueel toegewijde niches construeren, weersomstandigheden, enzovoort! Benut hetgeen wat ik net opsomde en het spel beloont je daarbovenop met het Kudos-systeem, waardoor je nota bene nóg meer opties vrij kunt schakelen. Square Enix moedigde het zorgvuldig voorbereiden en het succesvol uitvoeren van een plan dus absoluut aan, waardoor samengestelde strategieën die van een leien dakje lopen hier behoorlijk bevredigend aanvoelen!
“Surrender, or die in obscurity!”
Op zich klinkt dit eerder vermelde geheel misschien intimiderend; een begrijpelijke opinie, hoewel Triangle Strategy trouwens permadeath (à la XCOM of Fire Emblem) excludeerde. Gelukkig assisteert de User Interface enigszins bij het onthouden van informatie, want alle weetjes komen terecht in hun respectievelijke menu. Daarnaast visualiseert het raster (tijdens een gevecht) alsook alle nodige inlichtingen voor zowel je eigen eenheden als die van de oppositie, en de ontwikkelaars implementeerden enkele handige luxes zoals een Fast-Forward knop. Gelijkaardige gemakken voor narratieve momenten vergat men eveneens niet, waaronder een logboek voor gesprekken en alomtegenwoordige synopsissen voor alle karakters. De kern zit dus stevig in elkaar.
Wat helaas ook een wederkerende cliché is voor titels van de JRPG-gigant, is dat het Engelstalige acteerwerk te wensen overlaat.
Toch heb ik een beperkte hoeveelheid klachten. Om te beginnen mocht de User Interface her en der meer duidelijkheid scheppen, zodat het begrijpen en tevens het correct aanwenden van bijvoorbeeld bepaalde statistieken (plus andere nuances) intuïtiever kon gebeuren. Bovendien doet de camera in sommige missies wat lastig; voor onbekende redenen stribbelt het sporadisch, zonder dat er obstakels in de weg staan van het isometrisch perspectief. Verder duren de berekeningen van vijandelijke zetten soms willekeurig langer, inclusief na het activeren van Fast-Forward. Er zijn meer van zulke functionele onvolmaaktheden, maar ik klasseer deze eerder als kleine irritaties in plaats van een regelrechte ramp.
Medieval: Total War
Octopath Traveler bewees dat de HD-2D look garant stond voor een prachtige hybride stijl op de Nintendo Switch, en kort samengevat herhaalt Triangle Strategy deze esthetische, retro-geïnspireerde prestatie. De driedimensionale omgevingen bootsen het uiterlijk van de tweedimensionale pixel art sprites gedeeltelijk na, bekleed met moderne grafische effecten zoals dynamische schaduwen, Depth-of-Field en verschillende fraaie trucjes met de belichting. Dit alles draait op Unreal Engine 4 en het spel doet dit tegen een quasi vaste 30 frames per seconde - plus een aanvaardbare resolutie voor zowel de handheld als docked modi à propos - terwijl het beeldkwaliteit zelden onder de technologische druk verzwikt.
Een hypothetische Triangle Strategy 2 ... ? Dat zie ik wel helemaal zitten!
Men componeerde eveneens een uitstekende orchestrale soundtrack, wat meestal de norm is voor Square Enix-aanbiedingen met een hoge budget. Wat helaas ook een wederkerende cliché is voor titels van de JRPG-gigant, is dat het Engelstalige acteerwerk te wensen overlaat. Sommige personages praten namelijk met een houterige of onnatuurlijke intonatie, wat niet altijd te wijten valt aan de opzettelijke toon van het script, of ze klinken jonger / ouder dan dat hun voorkomen aanvankelijk doet vermoeden. In beide gevallen creëerde dit voor mij een afleidend effect, zeker wanneer andere karakters juist wél een gepaste, charismatische aanwezigheid tentoonstellen. Oneffen vocale optredens met andere woorden, maar men voorzag ten minste ook de Japanse stemmen indien dit fenomeen te hard begint te storen.
Conclusie
JRPG-liefhebbers smullen de laatste jaren, aangezien een torenhoge aanbod van traditionele exemplaren in de winkels terecht kwam, bestaande uit zowel heruitgaven van titels uit het verleden als kersverse, moderne iteraties. Wegens ettelijke redenen boeit het merendeel me echter nauwelijks, dus ik was aangenaam verrast toen ik uitzonderlijk van Triangle Strategy genoot! Geen episch schouwspel met een meute uitverkorene wereldreizigers, maar wel een (ter vergelijking) gegronde belevenis waar Square Enix veel belangstelling plaatste in een genuanceerde, diplomatische cyclus. Men kon de game in bepaalde opzichten wel beter uitvoeren, maar het team achter dit spel contrasteerde dit met onder andere complexiteit voor de gevechten, flexibiliteit in het narratief en een aantrekkelijke audiovisuele presentatie. Een hypothetische Triangle Strategy 2 waarin men een nieuwe compacte locatie bezoekt, gecombineerd met ideeën die men verfijnde of uitbreidde? Dat zie ik wel helemaal zitten!
Pro
- Ontzettend veel diepgang in de gevechten en diens systemen
- Herspeelbaar verhaal dankzij het formaat met impactvolle keuzes
- Thematisch minder overdreven dan de meeste JRPG's
- Technisch en esthetisch pico bello
- Voldoende uitdaging
Con
- Engelstalige voice-acting kon bij enkele personages beter
- Meer duidelijkheid in bepaalde UI-elementen was gewenst
- Misschien iets te droog voor zij die een bombastisch avontuur zoeken
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
4 maart 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Genre
- JRPG
- Strategy
Ontwikkelaar
- Square Enix
Uitgever
- Nintendo
