Xbox One

Lightgun games … Een concept dat de jonge knapen in ons midden wellicht weinig tot geen persoonlijke ervaring mee hebben. Enerzijds omdat arcadehallen wereldwijd met uitsterven zijn bedreigd - zelfs alvorens COVID-19 de opbrengsten voor zulke niche zaken deed krimpen - en anderzijds omdat ontwikkelaars dit genre (logischerwijze) als een te grote financiële investering beschouwen. Opties zoals de ‘Wiimote’ met z’n IR-sensoren of hedendaagse controllers met hun gyroscopische motoren zijn alles behalve slechte alternatieven, maar de ouwe rotten in het gamend publiek merken meteen noemenswaardige verschillen tussen deze technologieën op. Met als gevolg is het moeilijk om het authentiek gevoel dat eigen is aan lightguns succesvol na te bootsen, waardoor de spellen die vroeger zulke apparaten symboliseerden, uiterst zelden tevoorschijn komen. Daarom was de onthulling van The House of the Dead: Remake juist een verrassing, maar weet het vandaag de dag nog te...

Met de komst van titels zoals Ghost of Tsushima en Sekiro: Shadows Die Twice, kunnen we gerust stellen dat spellen die zich afspelen in het land van de rijzende zon in populariteit toenemen. De wereld van de samoerai en daimyō, ninja's en geisha's spreekt dan ook tot de verbeelding. Maar zelfs spellen zoals de Yakuza-reeks, die zich in het hedendaagse Japan afspelen, waren ooit nichespellen en zijn nu populairder dan ooit. Wanneer Trek to Yomi werd aangekondigd, kwam het spel al snel op de radar van vele gamers, waaronder die van mij, omdat het spel ons recht in een klassieke Chanbarafilm leek te plaatsen.

Lang, lang geleden, het moet ondertussen bijna twintig jaar zijn, werd één van mijn meest favoriete RPG’s uitgebracht voor de pc. Het was een game die mij volledig onderdompelde in de boeiende maar donkere wereld van de vampieren en die erin slaagde, ondanks de vele bugs, om zowel horrorelementen als heerlijke actie te combineren met een uiterst robuuste role play. Het zal me altijd bijblijven hoe je in deze game tijdens de vele interessante dialogen met de overigens prima uitgewerkte npc's een scala aan speciale vaardigheden kon aanwenden om zowel het gesprek als het verdere plot grotendeels naar je hand te zetten. Ik heb hier het natuurlijk over Vampire: The Masquerade - Bloodlines, de cult-classic waarvan we hopen ooit nog eens de opvolger te kunnen spelen.

Hoog in de lucht, zien we de Torens der Gekte. We moeten de Derde Poort openen om toegang te geven aan de maan, zonder dat we dit echt willen doen, maar het moet nu éénmaal. Met deze even intrigerende als abstracte introductie begint Source of Madness, een indie-titel die eindelijk de Early Access-fase verlaten heeft. Het bewonderenswaardige van de game is dat deze probeert om het Lovecraft-thema te combineren met een Roguelite. Een geslaagde formule? Ik vertel het je hier.

Er was eens een kantoorbediende die Stanley heette. Stanley was een wat saaie, in zichzelf gekeerde man, maar wel een harde werker. Elke werkdag was hij non-stop bezig met de orders in te tikken op zijn computer. Tot hij op een dag merkte dat er al een uur geen bestellingen meer binnenkwamen en dat al zijn collega’s gewoon verdwenen waren. Zo begint dus het surrealistische verhaal van The Stanley Parable, een pc-game die toen deze uitgebracht werd in 2013 zeker opviel, omwille van de dynamische generatie van zowel het gesproken verhaal als van het level design, waardoor elke playthrough een unieke ervaring opleverde. Gestuurd door een babbelzieke verteller moest de speler de vele wendingen en grillen van het plot vooral ondergaan, terwijl de game zichzelf ook nog eens op geen enkel moment serieus nam. Het idee was geniaal en de uitvoering des te beter, de game werd een enorm succes.

‘Immersive sim’ is een abstracte term om uit te leggen. Hiermee willen ontwikkelaars vaak zeggen dat allerlei systemen tegelijkertijd actief zijn en gezamenlijk potentiële kettingreacties kunnen veroorzaken, of gewoonweg invloed hebben op de manier waarop je kunt spelen. In games zoals Deus Ex merk je zelfs verschillen in de wereld rondom je personage op, waardoor het gedrag van bijvoorbeeld NPC’s of hele missies verandert, op basis van je keuzes of geselecteerde specialisaties. Titels zoals de recente Hitman-trilogie daarentegen concentreren zich voornamelijk op hun kenmerkende stealth-fixatie, maar juist omdat men zich liet inspireren door immersive sims - zoals onder andere diens onafhankelijke A.I. routines - vallen die spellen niet te vergelijken met hun concurrentie. Het genre nodigt dus veel conceptuele verbeelding uit, en WolfEye Studios wilt met Weird West (oftewel hun debuut) een ervaring op poten zetten waar een "oorzaak en gevolg" filosofie centraal...

Een potje racen, wie doet het nu niet graag. Sommigen verkiezen om hun eigen krachten te gebruiken, anderen gaan dan weer voor een gemotoriseerd hulpmiddel. Zelf geef ik de voorkeur aan autoraces, maar in de virtuele wereld waag ik me af en toe ook graag eens aan een racegame waarbij er geracet wordt met tweewielers. In deze categorie is het vooral de Italiaanse ontwikkelaar Milestone die met de scepter zwaait met reeksen zoals MotoGP, Monster Energy Supercross, MXGP en Ride. Al brachten Nacon en Race Ward met RiMS Racing vorig jaar een te duchten concurrent, ook al was ik minder fan van dat hele onderhoudsgedoe.