Er was eens een kantoorbediende die Stanley heette. Stanley was een wat saaie, in zichzelf gekeerde man, maar wel een harde werker. Elke werkdag was hij non-stop bezig met de orders in te tikken op zijn computer. Tot hij op een dag merkte dat er al een uur geen bestellingen meer binnenkwamen en dat al zijn collega’s gewoon verdwenen waren. Zo begint dus het surrealistische verhaal van The Stanley Parable, een pc-game die toen deze uitgebracht werd in 2013 zeker opviel, omwille van de dynamische generatie van zowel het gesproken verhaal als van het level design, waardoor elke playthrough een unieke ervaring opleverde. Gestuurd door een babbelzieke verteller moest de speler de vele wendingen en grillen van het plot vooral ondergaan, terwijl de game zichzelf ook nog eens op geen enkel moment serieus nam. Het idee was geniaal en de uitvoering des te beter, de game werd een enorm succes.
Nu bijna negen jaar later doet ontwikkelaar en uitgever Crows Crows Crows het huzarenstukje nog eens over. Met de release van The Stanley Parable: Ultra Deluxe beloven zij trouwens nog méér af te leveren dan louter een facelift om te voldoen aan de huidige grafische standaarden. Omdat ik de oorspronkelijke editie destijds met plezier gespeeld heb, wou ik dan ook met evenveel genoegen deze Ultra Deluxe-editie uittesten, en dit niet enkel om te zien of deze belofte nagekomen werd.
Op het eerste gezicht een gewone remaster, maar schijn bedriegt
Het spel begint in ieder geval al een beetje bijzonder doordat het de speler telkens bij de opstart om het huidige tijdstip vraagt. Na dit braafjes, al dan niet correct, in te geven, ratelt de verteller het verhaal af waarmee ik deze review aanvatte. Niet veel later krijg je de controle over Stanley in het lege kantoorgebouw en kan de fun beginnen. De verteller geeft geregeld aan welke richting je zou moeten lopen om aan zijn ideale verhaal te voldoen, maar niets is natuurlijk leuker dan hem tegen te werken, alleen al om een reactie bij hem uit te lokken. Geregeld zal de verteller namelijk jouw eerder zinloze acties bekritiseren of je eerstvolgende acties proberen te voorspellen. Daarnaast komt hij erg graag met suggesties voor de dag hoe je terug in zijn perfecte verhaal zou kunnen belanden. Hoe dan ook, hem niet gehoorzamen brengt je meestal net op interessante plaatsen waar je anders nooit zou gekomen zijn of smijt je in gekke scenario’s die je met een standaard-playthrough niet meegemaakt zou hebben. Het is net die unieke ervaring, met daarbovenop de reactie van de verteller op je keuzes en daden die de originele game zo verslavend maakte. Gelukkig is dit iets wat in deze editie ook niet veranderd is.
Ook deze Ultra Deluxe-versie is dus de ultieme leermeester in het misleiden, het voor de gek houden en het bedriegen. De ironie en het sarcasme die de verteller uitkraamt is nog steeds over-the-top, grafisch ziet alles er iets scherper uit en de belichting blijkt ook wat vernieuwd. Inhoudelijk lijk je na enkele playthroughs (want ja, je kan de game in enkele minuten uitspelen, al is dit natuurlijk niet het echte doel) nogal weinig verschillen te merken in vergelijking met de oorspronkelijke game. Het standaardplot kent precies hetzelfde verloop, de verteller vertelt grotendeels dezelfde zaken en er is nog steeds weinig interactie mogelijk met de doorgaans statische omgevingen. Je kunt ook geen voorwerpen oprapen of zelf de gewenste deur openen, want de deuren die relevant zijn voor de playthrough openen vanzelf wel. Ik begon stilaan te bedenken dat de Ultra Deluxe-toevoegingen nogal minimaal zijn, maar dat idee verdween echter als sneeuw voor de zon toen ik meer en meer van het ideale pad begon af te wijken en de pijlen begon te volgen die me naar de nieuwe content verwezen.
Nieuwe content die soms overdrijft, maar nog meer raak treft
Die nieuwe content blijkt echt wel veel ruimer en kwalitatief beter te zijn dan ik ooit had kunnen verwachten. Zowel de nieuwe Memory Zone, met quotes uit negatieve Steam-reviews van de originele game, evenals het Stanley Parable-museum, vond ik - naast knap gemaakt - ronduit hilarisch. Zonder al te veel te willen verpesten illustreert dat fragment van de game, naast het talent in parodieën maken, mooi hoe de ontwikkelaars de kritiek op hun vorige game maar al te graag bestrijden met humor. Al moet ook gezegd worden dat de verteller op een gegeven moment zodanig begint te overdrijven, waardoor de ondertoon van de aanvankelijk gewiekste repliek verschuift naar een John Cleese-achtige verbaal sterke, maar onophoudelijke rant. Mijns inziens hoefde men het dan ook weer niet zó ver te drijven.
Er zijn heel wat nieuwe, bijzondere ervaringen te beleven in deze Ultra Deluxe-versie. Ik denk terug aan het ogenblik waarop je je nieuwe beste vriend, de emmer, ontmoet en welke gekke dingen erna wel gebeuren. Memorabel zijn ook de reeks nieuwe features van The Stanley Parable 2 die je alvast kunt uittesten. Ook is er een moment waarop de game zelf spot met het überhaupt bestaan van Ultra Deluxe-edities in videogamewereld en waar tevens de zinloosheid van het nastreven van game achievements aan de kaak gesteld wordt via het verplicht trekken aan een hendel. Of die donkere, muisstille ruimte waar je plots opgesloten zit zogezegd voor langer dan een jaar. Ergens neem je daar al genoegen met de situatie dat je voor eeuwig gevangen bent. Allemaal zijn het gedenkwaardige momenten die je maar weinig in games zult meemaken, gewoon door de manier waarop ze je geduld beproeven, je lichtjes van je melk brengen of misschien zelfs door hoe ze je persoonlijk raken.
Nu bijna negen jaar later doet ontwikkelaar en uitgever Crows Crows Crows het huzarenstukje nog eens over. Met de release van The Stanley Parable: Ultra Deluxe beloven zij trouwens nog méér af te leveren dan louter een facelift om te voldoen aan de huidige grafische standaarden. Omdat ik de oorspronkelijke editie destijds met plezier gespeeld heb, wou ik dan ook met evenveel genoegen deze Ultra Deluxe-editie uittesten, en dit niet enkel om te zien of deze belofte nagekomen werd.
Op het eerste gezicht een gewone remaster, maar schijn bedriegt
Het spel begint in ieder geval al een beetje bijzonder doordat het de speler telkens bij de opstart om het huidige tijdstip vraagt. Na dit braafjes, al dan niet correct, in te geven, ratelt de verteller het verhaal af waarmee ik deze review aanvatte. Niet veel later krijg je de controle over Stanley in het lege kantoorgebouw en kan de fun beginnen. De verteller geeft geregeld aan welke richting je zou moeten lopen om aan zijn ideale verhaal te voldoen, maar niets is natuurlijk leuker dan hem tegen te werken, alleen al om een reactie bij hem uit te lokken. Geregeld zal de verteller namelijk jouw eerder zinloze acties bekritiseren of je eerstvolgende acties proberen te voorspellen. Daarnaast komt hij erg graag met suggesties voor de dag hoe je terug in zijn perfecte verhaal zou kunnen belanden. Hoe dan ook, hem niet gehoorzamen brengt je meestal net op interessante plaatsen waar je anders nooit zou gekomen zijn of smijt je in gekke scenario’s die je met een standaard-playthrough niet meegemaakt zou hebben. Het is net die unieke ervaring, met daarbovenop de reactie van de verteller op je keuzes en daden die de originele game zo verslavend maakte. Gelukkig is dit iets wat in deze editie ook niet veranderd is.
Ook deze versie is de ultieme leermeester in het misleiden, het voor de gek houden en het bedriegen.
Ook deze Ultra Deluxe-versie is dus de ultieme leermeester in het misleiden, het voor de gek houden en het bedriegen. De ironie en het sarcasme die de verteller uitkraamt is nog steeds over-the-top, grafisch ziet alles er iets scherper uit en de belichting blijkt ook wat vernieuwd. Inhoudelijk lijk je na enkele playthroughs (want ja, je kan de game in enkele minuten uitspelen, al is dit natuurlijk niet het echte doel) nogal weinig verschillen te merken in vergelijking met de oorspronkelijke game. Het standaardplot kent precies hetzelfde verloop, de verteller vertelt grotendeels dezelfde zaken en er is nog steeds weinig interactie mogelijk met de doorgaans statische omgevingen. Je kunt ook geen voorwerpen oprapen of zelf de gewenste deur openen, want de deuren die relevant zijn voor de playthrough openen vanzelf wel. Ik begon stilaan te bedenken dat de Ultra Deluxe-toevoegingen nogal minimaal zijn, maar dat idee verdween echter als sneeuw voor de zon toen ik meer en meer van het ideale pad begon af te wijken en de pijlen begon te volgen die me naar de nieuwe content verwezen.
Nieuwe content die soms overdrijft, maar nog meer raak treft
Die nieuwe content blijkt echt wel veel ruimer en kwalitatief beter te zijn dan ik ooit had kunnen verwachten. Zowel de nieuwe Memory Zone, met quotes uit negatieve Steam-reviews van de originele game, evenals het Stanley Parable-museum, vond ik - naast knap gemaakt - ronduit hilarisch. Zonder al te veel te willen verpesten illustreert dat fragment van de game, naast het talent in parodieën maken, mooi hoe de ontwikkelaars de kritiek op hun vorige game maar al te graag bestrijden met humor. Al moet ook gezegd worden dat de verteller op een gegeven moment zodanig begint te overdrijven, waardoor de ondertoon van de aanvankelijk gewiekste repliek verschuift naar een John Cleese-achtige verbaal sterke, maar onophoudelijke rant. Mijns inziens hoefde men het dan ook weer niet zó ver te drijven.
Er zijn gedenkwaardige momenten te ervaren die je maar weinig in games zult meemaken.
Er zijn heel wat nieuwe, bijzondere ervaringen te beleven in deze Ultra Deluxe-versie. Ik denk terug aan het ogenblik waarop je je nieuwe beste vriend, de emmer, ontmoet en welke gekke dingen erna wel gebeuren. Memorabel zijn ook de reeks nieuwe features van The Stanley Parable 2 die je alvast kunt uittesten. Ook is er een moment waarop de game zelf spot met het überhaupt bestaan van Ultra Deluxe-edities in videogamewereld en waar tevens de zinloosheid van het nastreven van game achievements aan de kaak gesteld wordt via het verplicht trekken aan een hendel. Of die donkere, muisstille ruimte waar je plots opgesloten zit zogezegd voor langer dan een jaar. Ergens neem je daar al genoegen met de situatie dat je voor eeuwig gevangen bent. Allemaal zijn het gedenkwaardige momenten die je maar weinig in games zult meemaken, gewoon door de manier waarop ze je geduld beproeven, je lichtjes van je melk brengen of misschien zelfs door hoe ze je persoonlijk raken.
Conclusie
Even zat de schrik er bij mij in dat deze remaster van The Stanley Parable slechts het zwakkere broertje van de originele game ging zijn, maar onverwacht haalt deze editie dan toch weer uit met een heel uitgebreid aanbod aan nieuwe en uiterst kwalitatieve content, waardoor ook deze versie een uiterst impressionante game geworden is. Nog meer dan in de originele editie het geval was, gaat deze interpretatie van de parabel onder meer over de contrasten tussen vrij versus opgesloten zijn, radeloosheid versus vastberadenheid, het blindelings volgen van instructies en toch niet weten waar je naartoe moet versus het niet luisteren maar het ook niet weten. Af en toe krijg je ook het gevoel dat The Stanley Parable: Ultra Deluxe je terug wil aanleren hoe om te gaan met stilte of met gesprekken die je totaal niet interesseren. De game geniet er ook constant van om jou en jouw tijd te gijzelen. Wie echter zelf tijd en moeite voor Stanley wil opofferen, krijgt daar enorm veel voor terug, want er zijn erg bijzondere momenten te beleven. Naast het feit dat het een geslaagde parodie op een videogame is, valt er verder eigenlijk niets meer te zeggen over The Stanley Parable: Ultra Deluxe. Dit is namelijk een game die je vooral zelf gespeeld, geproefd en gevoeld moet hebben, om te kunnen beseffen wat voor een kunstwerk het precies is.
Pro
- Elke playthrough is kunst
- Nieuwe content is uitgebreid, diep, leerrijk en fun
- Enorm verslavend
Con
- Soms overdrijft de verteller iets te hard
9
Over
Beschikbaar vanaf
27 april 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- Crows Crows Crows
Uitgever
- Crows Crows Crows
