Platformer

Toen de vraag kwam wie interesse had om Skul: The Hero Slayer te reviewen, moet ik toegeven dat ik nog niet eerder van de game had gehoord. Ik zocht wat meer informatie op over het spel en was meteen onder de indruk van de simpele, maar zeer aimabele pixel-art. Dat het roguelite-genre mij best bevalt, kon je eerder al lezen in mijn review van Hades. Aangezien het niet altijd AAA-titels moeten zijn, gaf ik het spel meteen een kans. Of ik er evenveel van genoot als van Hades, kom je te weten in onderstaande review!

Zo maken ze ze doorgaans niet meer. Het is een dooddoener die in het geval van Pumpkin Jack doeltreffend is. Wanneer je dit kleine spelletje begint te spelen stap je namelijk in een tijdmachine naar het begin van de jaren 2000 toen simpele platformers met excentrieke personages schering en inslag waren. Pumpkin Jack doet spontaan denken aan titels als Jak and Daxter en Gex. De hamvraag is dan ook of er in 2021 op de PlayStation 5 nog nood is aan een game die naar het verleden kijkt voor inspiratie. Tijd om dat even te ontdekken in de review.

De tijd dat ik iedere ochtend bij de onthaalmoeder werd afgezet vooraleer ik naar de kleuterschool vertrok, ligt al even achter mij. Onbezonnen amusement met mijn klasgenootjes zonder dat er van enig huiswerk sprake was. Het weekend werd iedere vrijdagmiddag stevig ingezet door de verhalen van oma Germaine. Deze marionet was op een blauwe maandag in elkaar gestoken door juf Els. Zij wist op deze manier die kleine snotters tomeloos te boeien met haar fascinerende vertelsels. Ik ben blijkbaar niet de enige nostalgische ziel die met de nodige weemoed terugkijkt op deze zorgeloze periode. Ontwikkelaar kaleidoscube doet het poppenspel herleven in A Juggler’s Tale, een sprookje waarin de wanderlust van een klein meisje heel wat teweegbrengt. In deze review kom je te weten of ze dit originele uitgangspunt hebben weten om te zetten naar een leuke game.

Niet veel franchises profiteren van een allure zo sterk, dat trouwe fanaten zelfs ettelijke jaren later nog steeds reikhalzend uitkijken naar een volgende uitgave. Metroid, the granddaddy of them all - of is het feitelijk grootmoeder? - was er als eerste bij voor het ondertussen populaire Metroidvania-genre, en dus blijft het voor eeuwig veel invloed uitoefenen… zolang Nintendo interesse vertoont. Het deskundige team bij Retro Studios gaf dan wel geboorte aan de Metroid Prime-serie, maar op het gebied van 2D-avonturen is het sinds 2002 geleden (oftewel de lancering van Metroid Fusion) dat het bedrijf een authentiek vervolg op de huidige, gevestigde saga vergunde. Een pijnlijke situatie voor liefhebbers ervan, want het verhaallijn was maar één stap van z’n definitieve conclusie verwijderd... Als lezer kan je dus makkelijk de blijdschap van het globale gamende gemeenschap inbeelden toen Metroid Dread sinds juni dit jaar plotseling werd aangekondigd!

Met veel plezier heb ik al de kans gekregen om enkele mooie games te reviewen voor BeyondGaming. Het voelt altijd zeer uitdagend om een game te reviewen waarvan je of nog nooit gehoord hebt of een genre waar je weinig voeling voor hebt. Frostpunk en The Survivalists waren zeer leuke ervaringen en was me een waar genoegen om deze uit te proberen. Wordt AWAY: The Survival Series van de onafhankelijke ontwikkelingsstudio Breaking Walls een volgende topper om te reviewen?

Er komt een onvermijdelijke fase in het leven van elk jongetje waarbij we even door het leven willen gaan als ninja. Je kleedt je in je meest donkere pyjama, trekt een bivakmuts over je hoofd en begint door het huis te sluipen en je te verstoppen. Je schuilt achter de sofa of kruipt in de kleerkast en probeert zo hard mogelijk je adem en gegiechel in te houden, wachtend op het opportuun moment om toe te slaan. Wanneer je prooi na oneindig lang wachten ten tonele verschijnt spring je "Bonsai!!!" schreeuwend tevoorschijn. Ninja! Helaas heb ik ondertussen geleerd dat eens je de dertig gepasseerd bent vriendinnen maar matig onder de indruk zijn van dat soort streken, al helemaal niet wanneer je strijdkreet zoveel betekent als miniatuurboompje. Het is dan ook maar wat goed dat Ghostrunner de voorbije dagen op mijn PlayStation 5 vertoefde om mijn innerlijke ninja nog eens de kans tot schitteren te geven. Het risico op afkeurende blikken van mijn betere helft is een stuk kleiner op console.

Als ik beelden zag van Spelunky had ik altijd een hoog Indiana Jones-gevoel. Een rondrennende avonturier die zich gewapend met een zweep een weg baant door met boobytraps gevulde grotten en ander bizarre omgevingen. Ook komen er nostalgische herinneringen naar boven van de games uit de Rick Dangerous-serie, welke ik in de periode niet lang na de release in 1989 veel speelde op onder andere de Commodore Amiga 500 van een kameraad van mij. Spelunky heeft effectief wel enkele raakvlakken met Rick Dangerous, maar is verder totaal verschillend.

Puzzelgames kunnen steeds rekenen op mijn aandacht. De euforie die je overvalt na het vinden van de oplossing, nadat je enige tijd met de handen in het haar hebt gezeten, plaats ik in de categorie van de gelukzalige gevoelens. Tetragon beloofde een uitdaging te worden voor spelers die genoten hebben van The Witness en The Talos Principle. Vermits eerstgenoemde is terug te vinden in mijn lijst van favoriete games aller tijden, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Of Tetragon erin is geslaagd om zich eveneens een weg naar mijn hart te banen, kom je in deze review te weten.

Ik vind coöperatieve spellen bijzonder leuk, maar moet hierbij wel een kanttekening maken. Als er geen online co-op functie aanwezig is, ben ik gebonden aan mijn vriendin. Haar vaardigheden liggen voor de volle honderd procent bij games voor tablet, waaronder Homescapes en Gardenscapes. Hoewel ze al meermaals (gedwongen) een controller in de hand heeft gehad, bakt ze er (net als in de keuken) niet veel van. Maar liefde overwint alles, dus ook het gezaag tijdens het spelen van coöperatieve spellen zoals Gelly Break Deluxe.

De ontwikkeling van een game gaat vaak niet van een leien dakje. Deze uitspraak geldt ook voor Hoa, dat ontwikkeld werd door het Singaporese Skrollcat Studio. Bij de start werkten slechts vier personen in hun vrije tijd aan deze platformer. Al gauw vonden ze een partner in de Vietnamese ontwikkelaar Kyx Studio waardoor alles in een stroomversnelling terechtkwam. Het resultaat van deze samenwerking is sinds kort te spelen op pc en consoles. In deze review kom je te weten of er van een geslaagd huwelijk kan worden gesproken.

Puzzle games barsten soms van de verbeelding, gebaseerd op de geboetseerde methodes die spelers grondig moeten uitpluizen, om vervolgens de logica van ofwel de setting, of de eigenlijke mechanische werkingen te ontcijferen. Neem een innovatief spel zoals pakweg Return of the Obra Dinn: hier neem je zowaar de rol van een detective aan, wie op zijn beurt het lot achter de bemanning van een schip moet ontraadselen, maar als speler moet je bovendien weten hoe je het tijdsverloop omtrent hun mysterieuze omstandigheden exact kunt benutten. Voor zulke games bestaat er tevens geen tekort van genre hybrides, waardoor je regelmatig zogezegde hersenkrakers ziet in bijvoorbeeld point ‘n click avonturen van weleer, actievolle spellen à la Ninja Gaiden Black of zelfs volwaardige stealth-ervaringen zoals de Hitman-serie. Toodee and Topdee, dat recent uitkwam, benadrukt maar al te graag waarom puzzle games synoniem...