Puzzle games barsten soms van de verbeelding, gebaseerd op de geboetseerde methodes die spelers grondig moeten uitpluizen, om vervolgens de logica van ofwel de setting, of de eigenlijke mechanische werkingen te ontcijferen. Neem een innovatief spel zoals pakweg Return of the Obra Dinn: hier neem je zowaar de rol van een detective aan, wie op zijn beurt het lot achter de bemanning van een schip moet ontraadselen, maar als speler moet je bovendien weten hoe je het tijdsverloop omtrent hun mysterieuze omstandigheden exact kunt benutten. Voor zulke games bestaat er tevens geen tekort van genre hybrides, waardoor je regelmatig zogezegde hersenkrakers ziet in bijvoorbeeld point ‘n click avonturen van weleer, actievolle spellen à la Ninja Gaiden Black of zelfs volwaardige stealth-ervaringen zoals de Hitman-serie. Toodee and Topdee, dat recent uitkwam, benadrukt maar al te graag waarom puzzle games synoniem staan met de eerder vermelde gameplay flexibiliteit!
Het verhaal van het spel spreekt aanvankelijk over een god die het universum gradueel naar zijn eigen voorkeuren creëert, met behulp van een zelfgemaakte assistent wie (achter de rug van z’n schepper) de hele boel opzettelijk verknoeit, dit wegens paranoïde gedachten. Andere narratieve elementen onthullen relevante uitleg over specifieke gegevens, maar eigenlijk vertelt men hier vooral als een humoristische allegorie betreffende de ontwikkelingsprocedure van videogames. Er bestaat geen twijfel hieromtrent, aangezien rare in-game fenomenen uitdrukkelijk als glitches worden bestempeld, laat staan dat men een NPC ontwierp met een geanimeerde texture die feitelijk de fundamentele code is waarmee het spel fungeert! Natuurlijk spendeert de algemene vertolking - cutscenes die je zonder moeite kunt overslaan - enige tijd aan de twee hoofdpersonages, weliswaar met een vluchtige houding, maar dit geeft mij de gelegenheid om prompt de gameplay te omschrijven.
“It’s not a bug, it’s a feature!”
Door middel van diens speelbare karakters fixeert het centrale aspect van het spel zich op twee camerastandpunten: Toodee representeert een plat 2D-zicht (verrassing!) en zodra je Topdee bestuurt, bekijk je het speelveld vanuit een quasi 3D-vogelperspectief. Overschakelen tussen beide leden van dit spontane duo gebeurt haast onmiddellijk wanneer je de knop ervoor indrukt, en elk bepalen ze wat voor acties jij voortaan uitvoert. Met Toodee kun je rondhuppelen zoals in een standaard platformer, terwijl Topdee eerder interactieve componenten (zoals dozen) opraapt of ergens naartoe duwt. Op zich klinkt dit wellicht beperkt, maar de game is uitgerust met bijna honderd levels, verdeeld tussen zes werelden met ieder hun unieke, thematische eigenschappen.
Dit laatste is grotendeels waarin de complexiteit van Toodee and Topdee schuilt, met de nodige variatie van dien. Het straalt elegante eenvoud uit, soms met momenten die wat finesse vereisen, zonder dat de oplossingen vergezocht lijken. Frustreren deed het alleszins niet dankzij duidelijke individuele puzzel-onderdelen, inclusief subtiele zijdelingse functies die zelden verwarden. Ontwikkelaar dietzribi verrichtte hier goed werk, want zo’n balans bewaren - in een spel waar je herhaaldelijk over meerdere perspectieven tegelijkertijd moet nadenken - is niet makkelijk. Leukst van allemaal blijft natuurlijk de manier waarop Toodee and Topdee met je gevoel voor diepgang solt; misschien niet even inventief als The Pedestrian, Echochrome of Superliminal, maar desalniettemin was ik tevreden over deze gave gimmick. Zo heb je (afhankelijk van je perspectief) onder andere blokken met variërende gewichten, water dat van volume verandert, lineaire vijanden die plots uithalen met een breder bewegingsbereik, en een voortreffelijke gameplay climax die voor mij zelfs iets langer mocht duren.
“Riddle me this...”
Voor ervaren puzzelfanaten zal Toodee and Topdee echter tekort schieten qua uitdaging; in dit opzicht valt het niet te vergelijken met het niveau van aartsmoeilijke exemplaren zoals Baba is You, Snakebird of Stephen’s Sausage Roll. De verzamelbare lieveheersbeestjes, collectibles met doelgerichte criteria zoals onder andere snelheid, brengen daar gedeeltelijk verandering in, omdat ze een optionele wereld openen na het accumuleren van een bepaalde hoeveelheid. Verder zijn de plezierige boss fights van het spel gelukkig geen doetjes, maar niettemin relatief simplistisch. Dit soort opmerkingen vermeld ik louter voor zij die liever hun denkvermogen ten volle willen uittesten, in plaats van ze als automatische nadelen te kenmerken. Diegenen die liever willen ontspannen hoeven zich overigens ook geen zorgen te maken, want de developers bedachten (naast enkele mildheden en zichtbaarheidsopties) een handvol toegankelijkheid features zoals een trager tempo, meer levenspunten, enzovoort.
Wellicht de grootste verrassing was trouwens het kaliber van de soundtrack. Begrijp me niet verkeerd: het kwalitatieve gehalte van de game is in bijna alle opzichten best hoog, maar de muziek viel meteen op. Geruststellend tijdens het puzzelen en levendig tijdens de meer energieke momenten zoals boss fights, zonder dat de deuntjes uren later beginnen te storen. Het is gewoon prettig om naar te luisteren, met af en toe situationele details zoals wanneer de tonale diepte van de composities lichtjes wijzigt telkens je van personage verwisselt. Voor de visuals kiest het spel er echter voor om bescheiden te blijven, wat hier op z’n minst een voordelig compromis is voor beide perspectieven. Kleurrijk, geen overvloed aan grafische effecten die (hypothetisch gesproken) informatie verbergen, sprites met persoonlijkheid en men hanteert zelfs een rooster voor de isometrische camera. Met andere woorden, amper ruimte voor klachten omtrent de presentatie.
Het verhaal van het spel spreekt aanvankelijk over een god die het universum gradueel naar zijn eigen voorkeuren creëert, met behulp van een zelfgemaakte assistent wie (achter de rug van z’n schepper) de hele boel opzettelijk verknoeit, dit wegens paranoïde gedachten. Andere narratieve elementen onthullen relevante uitleg over specifieke gegevens, maar eigenlijk vertelt men hier vooral als een humoristische allegorie betreffende de ontwikkelingsprocedure van videogames. Er bestaat geen twijfel hieromtrent, aangezien rare in-game fenomenen uitdrukkelijk als glitches worden bestempeld, laat staan dat men een NPC ontwierp met een geanimeerde texture die feitelijk de fundamentele code is waarmee het spel fungeert! Natuurlijk spendeert de algemene vertolking - cutscenes die je zonder moeite kunt overslaan - enige tijd aan de twee hoofdpersonages, weliswaar met een vluchtige houding, maar dit geeft mij de gelegenheid om prompt de gameplay te omschrijven.
“It’s not a bug, it’s a feature!”
Door middel van diens speelbare karakters fixeert het centrale aspect van het spel zich op twee camerastandpunten: Toodee representeert een plat 2D-zicht (verrassing!) en zodra je Topdee bestuurt, bekijk je het speelveld vanuit een quasi 3D-vogelperspectief. Overschakelen tussen beide leden van dit spontane duo gebeurt haast onmiddellijk wanneer je de knop ervoor indrukt, en elk bepalen ze wat voor acties jij voortaan uitvoert. Met Toodee kun je rondhuppelen zoals in een standaard platformer, terwijl Topdee eerder interactieve componenten (zoals dozen) opraapt of ergens naartoe duwt. Op zich klinkt dit wellicht beperkt, maar de game is uitgerust met bijna honderd levels, verdeeld tussen zes werelden met ieder hun unieke, thematische eigenschappen.
Een respectabele aanbieding voor een debuterende titel, in een genre waar het lastig is om verfrissende wendingen te bedenken.
Dit laatste is grotendeels waarin de complexiteit van Toodee and Topdee schuilt, met de nodige variatie van dien. Het straalt elegante eenvoud uit, soms met momenten die wat finesse vereisen, zonder dat de oplossingen vergezocht lijken. Frustreren deed het alleszins niet dankzij duidelijke individuele puzzel-onderdelen, inclusief subtiele zijdelingse functies die zelden verwarden. Ontwikkelaar dietzribi verrichtte hier goed werk, want zo’n balans bewaren - in een spel waar je herhaaldelijk over meerdere perspectieven tegelijkertijd moet nadenken - is niet makkelijk. Leukst van allemaal blijft natuurlijk de manier waarop Toodee and Topdee met je gevoel voor diepgang solt; misschien niet even inventief als The Pedestrian, Echochrome of Superliminal, maar desalniettemin was ik tevreden over deze gave gimmick. Zo heb je (afhankelijk van je perspectief) onder andere blokken met variërende gewichten, water dat van volume verandert, lineaire vijanden die plots uithalen met een breder bewegingsbereik, en een voortreffelijke gameplay climax die voor mij zelfs iets langer mocht duren.
“Riddle me this...”
Voor ervaren puzzelfanaten zal Toodee and Topdee echter tekort schieten qua uitdaging; in dit opzicht valt het niet te vergelijken met het niveau van aartsmoeilijke exemplaren zoals Baba is You, Snakebird of Stephen’s Sausage Roll. De verzamelbare lieveheersbeestjes, collectibles met doelgerichte criteria zoals onder andere snelheid, brengen daar gedeeltelijk verandering in, omdat ze een optionele wereld openen na het accumuleren van een bepaalde hoeveelheid. Verder zijn de plezierige boss fights van het spel gelukkig geen doetjes, maar niettemin relatief simplistisch. Dit soort opmerkingen vermeld ik louter voor zij die liever hun denkvermogen ten volle willen uittesten, in plaats van ze als automatische nadelen te kenmerken. Diegenen die liever willen ontspannen hoeven zich overigens ook geen zorgen te maken, want de developers bedachten (naast enkele mildheden en zichtbaarheidsopties) een handvol toegankelijkheid features zoals een trager tempo, meer levenspunten, enzovoort.
Voor ervaren puzzelfanaten zal Toodee and Topdee echter tekort schieten qua uitdaging...
Wellicht de grootste verrassing was trouwens het kaliber van de soundtrack. Begrijp me niet verkeerd: het kwalitatieve gehalte van de game is in bijna alle opzichten best hoog, maar de muziek viel meteen op. Geruststellend tijdens het puzzelen en levendig tijdens de meer energieke momenten zoals boss fights, zonder dat de deuntjes uren later beginnen te storen. Het is gewoon prettig om naar te luisteren, met af en toe situationele details zoals wanneer de tonale diepte van de composities lichtjes wijzigt telkens je van personage verwisselt. Voor de visuals kiest het spel er echter voor om bescheiden te blijven, wat hier op z’n minst een voordelig compromis is voor beide perspectieven. Kleurrijk, geen overvloed aan grafische effecten die (hypothetisch gesproken) informatie verbergen, sprites met persoonlijkheid en men hanteert zelfs een rooster voor de isometrische camera. Met andere woorden, amper ruimte voor klachten omtrent de presentatie.
Conclusie
Het moge geen originele klassieker zijn zoals Phil Fish’s FEZ of Jonathan Blow’s Braid, maar dietzribi’s Toodee and Topdee stelt niet teleur zolang je geen uiterst ingewikkelde probleem scenario's anticipeert. Een respectabele aanbieding voor een debuterende titel van twee gebroeders uit dezelfde familie, in een genre waar het lastig is om verfrissende wendingen te bedenken. Er mankeert niets aan de controls, het heeft een fatsoenlijk uiterlijk, de soundtrack klinkt fantastisch en het wordt verkocht met een redelijk prijskaartje ten opzichte van de kwantiteit aan content. Laat de volgende creatie (of mogelijk zelfs DLC) van deze developers maar komen!
Pro
- Simpel, verfijnd concept
- De soundtrack
- Couch co-op
- Speelse attitude
Con
- Puzzels mochten complexer zijn
- Geen unieke coöperatieve levels
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
4 augustus 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Platformer
- Puzzle
Ontwikkelaar
- dietzribi
Uitgever
- dietzribi
