Grootste angst als ouder

[Deleted member 2181]

Hoe ging je ermee om, om juist dat te overwinnen? ( Als dat al kan eigenlijk?)

In mijn geval is dat :

Wat als er iets fysiek levensbedreigend met 1 van men 2 kinderen overkomt...

Kan mij precies niet in het reine brengen met mezelf op die vraag.. is mss normaal

Vandaar de niet voor iedereen vraag/topic.

 

[wiseguy444]

Als mijn dochter een jaar of 5,6 was lag ze op sterven op kerstavond. Ze was eerst met een verkeerde diagnose naar huis gestuurd bij een andere pediater dan onze vaste. We zijn enkele uren daarna via spoed terug binnengegaan waar we dan onze vaste pediater hadden.
Dr Rentmeesters. Fantastische dokter, die vrouw ben ik tot in mijn graf dankbaar. Na een kort onderzoek liep ze naar de deur van haar cabinet en riep van in de gang naar de verplegingspost aan de hele andere kant. Dr... en dr... en dr... hier binnen 10 min en kan me niet schelen dat ze kerst aan het vieren zijn! Mijn dochter had op korte tijd een dikke "bol" op haar zijnkant van de keel/nek. Dan werden we voor een beslissing gezet om te behandelen met de zwaarste medicatie mogelijk of opereren waarbij we dan duidelijk advies kregen van Dr Rentmeesters.
Opereren had het grote risico op verlammingen e.d. door de complexiteit van de locatie en haar kleine keel/nek.
Advies uiteraard opgevolgd en onmiddellijk gestart met die medicatie. Na korte periode waar het kantje-boordje was is ze stilaan beter geworden.

Als ze dan beter was heeft Dr Rentmeesters excuses aangeboden in de naam van de andere pediator en openlijk toegegeven dat ze een fout had gemaakt. Die pediater heeft haar niet durven laten zien wat toen naar mijn mening het beste was want dan had ik niet verantwoordelijk voor mezelf geweest.

Je hebt het gevoel van die moment alle kanten op te vliegen en uw brein draait overuren maar het overheersende gevoel is toch zonder twijfel onmacht. Je wil helpen, iets doen maar je kan niets meer doen dan wachten en alles uit handen te geven op 1 van de belangrijkste periodes in het leven van uw kind.
En hoewel het nu al een klein decennium geleden is, kerst zal voor ons nooit meer zijn wat het vroeger was.

 

[Avondland]

1. Het verhaal zoals hierboven, en dan uitgebreid tot fatale ziekte/ongeval/aanranding/ ... vooral de onmacht die je hebt als ouder wanneer je kind iets overkomt.
2. Op dit moment (dochter is 15 maanden): dat ik haar een seconde uit het oog verlies en ze onder een auto loopt of dat ik ze laat vallen en ze héél verkeerd terecht komt zodat ze levenslang verlamd is ... als zoiets gebeurt is dat een zéér zwaar kruis dat je levenslang moet dragen.

Een tijd geleden had ik bijna zo'n moment meegemaakt toen ze stikte in een stuk appel en die eerste vijf seconden dacht ik echt dat het gedaan was (en dat gevoel bleef nog héél lang nazinderen: "wat als ..."), maar gelukkig ging het slechts om een verslikking. Toch geef ik ze nog altijd met een klein hartje kaasblokjes, maar ergens is dat ook loslaten. Je kind beschermen is uiteraard een goede zaak, maar overbeschermen is evenzeer schadelijk.

Héél cru gezegd: elke geboorte is een doodsvonnis, dat is de natuurlijke loop van het leven. Ik kan alleen maar hopen dat ze een fascinerend en rijk leven kan leiden en op hoge leeftijd in relatieve gezondheid kan heengaan.

Bij deze heb ik ze nog eens over haar hoofdje geaaid.

 

[Cerv.Be]

Schrik voor uw kind kwijt te raken uiteraard, maar ik denk ook aan zaken als een diep ongelukkig kind, gepest worden, geen vrienden, verkeerd milieu terechtkomen, drugs, criminaliteit, lange slopende ziektes, etc.

Er zijn zoveel zaken die je als ouder niet wil meemaken .

 

[anders.]

Goh, hier bij de geboorte al wel het een en ander van het lijstje kunnen schrappen. Het was blijkbaar even nipt, maar dat krijg je in zo'n geval allemaal pas achteraf te horen... Je merkt wel dat er iéts niet goed is, maar je kan eigenlijk niet inschatten hoe erg het is.

Ook kreeg ze nadien te weinig glucose binnen (wat wij meerdere keren hebben aangegeven bij de vroedvrouwen, die hier dan totaal niet goed op reageerden, ik ga nooit meer naar het ziekenhuis in Lier).

Nu is de grootste angst (zoals bij de meeste ouders, denk ik), dat er ofwel een ongeval gebeurt, ofwel dat haar ontwikkeling niet goed zou lopen. Maar dat zijn 2 dingen die je eigenlijk niet in de hand hebt, dus niks mee te doen.

 

[gamer5]

Toen mijn oudste geboren is 3,5 jaar geleden had ik het daar heel moeilijk mee. Je komt tot het besef dat er een wezen volledig afhankelijk is van jouw inschattingen en acties, en dat woog me heel zwaar.

Ik ben ook iemand die zijn verstand nooit stilstaat en elke situatie schat ik in wat er kan gebeuren, en ik neig dan meestal naar het ergste dat er kan gebeuren. Dan was een absolute ramp als die net begon te stappen. Overal zag ik een hoekje en kantje waar die op kan vallen. Hij kon uitschuiven en verkeerd vallen, tijdens zijn slaap verkeerd rollen en stikken, stikken tijdens het eten (is ooit gebeurd, vriendin heeft heimlich (versie voor kinderen) moeten doen),… Kan ook niet meer tellen hoeveel keer ik dat kind zijn leven al gered heb.

Nu moet ik zeggen dat dat na 3 jaar fel geminderd is. Kans blijft klein dat er iets ernstig gebeurd en je moet een kind laten ontdekken en een kind laten zijn. Met de jongste heb ik dat gelukkig dus al veel minder.

 

[Agony]

Toen mijn zoontje pas geboren was had ik zelfs plots schrik dat ik een auto-ongeluk zou kunnen krijgen. Gelukkig is dat snel overgegaan.

Bovendien ben ik veel voorzichtiger en beschermend dan ik had verwacht als het komt op leren lopen enzo. Uit schrik dat hij valt en zich zwaar zal bezeren.

Raar want schrik zit niet zo snel in mij normaal gezien. Niets is nog hetzelfde na de geboorte

 

[Flappy]

Hier ook, iets fysiek. Vooral in het verkeer bijvoorbeeld. Maar ook minder directe aspecten, zoals gepest worden, of oudere begeleiders bijvoorbeeld die het slecht voorhebben met hen. Allemaal van die dingen waar je niet aan wilt denken.

 

[Sir.Killalot]

Ik heb lang getwijfeld of ik kinderen wou, omdat ik toen al wist dat ik enorm bezorgd zou zijn. Ik ben blij dat ik er toch ben voor gegaan, maar die angst dat er iets met ze zou gebeuren is wel enorm. Ik ben daar dagelijks mee bezig, en da's dagelijks een strijd om die angst niet te laten overheersen.

Als hen effectief iets zou overkomen, dan is het met mij ook gewoon gedaan.

 

[gamer5]

Ohja en die vrees, hoewel al beter nu, manifesteerde zich nog steeds als het niet kunnen droog houden als er iets gebeurd met een kind in een film of als er iets in de krant komt over zo een zaken. Ik mijd artikels over leed bij kinderen als de pest bijvoorbeeld want ik kan het gewoon niet zien.

Paar weken terug er me toch nog is aan gewaagd met dat kind (Arthur) dat in Engeland door zijn ouders zo verwaarloosd is en uiteindelijk gestorven is. Heb er uren kwaad van rondgelopen.

 

[Vrouwtje Theelepel]

Toen ik pas terug aan het werken was na mijn bevalling (zoon was toen nog geen 4 maanden) ben ik geconfronteerd geworden met een zelfmoord van een jonge gast van 18 jaar. Toen kwam het besef echt bij me binnen van shit zeg, er gaan dingen gebeuren in mijn zoon zijn leven die ik niet volledig in de hand heb. Bijvoorbeeld: hoe goed gaat hij in zijn vel zitten? Wat als hij gepest wordt? Ongelukkig is? Geen vrienden heeft?
Ik kan alleen maar hopen dat moest hij ooit niet goed in zijn vel zitten of ongelukkig zijn dat hij iemand heeft waar hij bij terecht kan.
Dus nu heb ik niet alleen schrik voor een ongeval of iets fysiek maar ook voor de andere dingen.
Ik kan die angst gelukkig wel relativeren maar het zit in uw achterhoofd he.
Vriendin van mij is haar enigste zoon verloren, dat is verschrikkelijk zoiets. Ik denk niet dat iemand ooit zoiets te boven komt. Dat is dan zoeken naar een manier om ermee te leren leven denk ik.

 

[Creeping Death]

Teveel om op te noemen om eerlijk te zijn. Er zijn echt zo veel dingen die verkeerd kunnen lopen: van een kleine onoplettendheid die grote gevolgen heeft (zoals @Avondland zegt bv in het verkeer) tot later foute vrienden leren kennen en op het verkeerde pad gaan.
Of dat op een bepaald moment de relatie verzuurt waardoor ze niets meer met je te maken willen hebben, of je gewoon niet meer vertrouwen.
Of dat er iets met mij gebeurt. 't idee dat ze dan zoveel verdriet zouden hebben en dat ik zoveel mooie momenten zou missen..

Ik probeer er zo weinig mogelijk over na te denken. Want op den duur staat ge daar te veel bij stili en dat werkt te verlammend.

 

[kay-gell]

Interessante topic!

Dat er iets met mijn toekomstig kind zou gebeuren is ook meteen één van de redenen waarom ik er geen wil, buiten oa de praktische.
Heb mensen gekend die hun kind verloren zijn in het verkeer, aan leukemie,...
Heeft die mensen hun leven toch totaal over hoop gegooid. Het verliezen van ouders, vrienden ed... lijkt me op één of andere manier meer onderdeel van het leven.
Het verliezen van een kind lijkt me dan weer op een totaal ander niveau.

 

[Str8_6]

Toen mijn zoontje pas geboren was had ik zelfs plots schrik dat ik een auto-ongeluk zou kunnen krijgen. Gelukkig is dat snel overgegaan.

Bovendien ben ik veel voorzichtiger en beschermend dan ik had verwacht als het komt op leren lopen enzo. Uit schrik dat hij valt en zich zwaar zal bezeren.

Raar want schrik zit niet zo snel in mij normaal gezien. Niets is nog hetzelfde na de geboorte

Dat heb ik ook een hele tijd gehad maar dan meer angst voor de dood in het algemeen omdat ze zouden zonder vader moeten opgroeien en er veel verdriet van zouden hebben. Ik kreeg er zelfs angstaanvallen van in de auto.

En die angstaanvallen zijn begonnen toen ik eens op een attractie zat met mijn zoon en ik hem echt goed moest vasthouden omdat hij er anders zeker uit ging liggen. Ik ben daaraf gekropen en een paar minuten later een paniekaanval gekregen.

 

[Archaos]

Uiteraard om ze te verliezen, of voor fysiek zware ongevallen die voor de rest van hun leven een impact hebben.

'Verbranden' daar heb ik altijd wel een 'grote' schrik voor gehad. Ik ben altijd 200% beducht als er hete kookpotten, hete tassen thee/koffie, ... in de buurt zijn. Zeker toen ze echt nog peuter waren, kon ik mij daar ook echt druk in maken als andere mensen in mijn omgeving daar wat lakser mee omgingen.

Nu ze al een beetje ouder worden, hoop je toch ook steeds meer dat ze niet gepest gaan worden of de foute vrienden tegen het lijf lopen.

 

[Avondland]

Interessante topic!

Dat er iets met mijn toekomstig kind zou gebeuren is ook meteen één van de redenen waarom ik er geen wil, buiten oa de praktische.
Heb mensen gekend die hun kind verloren zijn in het verkeer, aan leukemie,...
Heeft die mensen hun leven toch totaal over hoop gegooid. Het verliezen van ouders, vrienden ed... lijkt me op één of andere manier meer onderdeel van het leven.
Het verliezen van een kind lijkt me dan weer op een totaal ander niveau.

Een collega van me verloor enkele jaren geleden haar tienerzoon aan botkanker. Regelmatig post die daar wel iets van op sociale media en dat hakt er telkens toch wel in, zéker nu ik zelf een kind heb. Een kind verliezen tijdens de zwangerschap is al een mokerslag, maar wat moet dat wel niet zijn met een kind verliezen dat al bijna volwassen is?

 

[Str8_6]

Toen ik pas terug aan het werken was na mijn bevalling (zoon was toen nog geen 4 maanden) ben ik geconfronteerd geworden met een zelfmoord van een jonge gast van 18 jaar. Toen kwam het besef echt bij me binnen van shit zeg, er gaan dingen gebeuren in mijn zoon zijn leven die ik niet volledig in de hand heb. Bijvoorbeeld: hoe goed gaat hij in zijn vel zitten? Wat als hij gepest wordt? Ongelukkig is? Geen vrienden heeft?
Ik kan alleen maar hopen dat moest hij ooit niet goed in zijn vel zitten of ongelukkig zijn dat hij iemand heeft waar hij bij terecht kan.
Dus nu heb ik niet alleen schrik voor een ongeval of iets fysiek maar ook voor de andere dingen.
Ik kan die angst gelukkig wel relativeren maar het zit in uw achterhoofd he.
Vriendin van mij is haar enigste zoon verloren, dat is verschrikkelijk zoiets. Ik denk niet dat iemand ooit zoiets te boven komt. Dat is dan zoeken naar een manier om ermee te leren leven denk ik.

ja dat zie ik vaak op mijn werk jammer genoeg. Overlaatst een jongen van een jaar of 16 die zelfmoord gedaan heeft met zijn vader zijn geweer (en het was geen mooi tafereel). Die jongen had wel al een tijd psychologische problemen maar dan nog blijft het je kind.

En dan kwam in die week een wapenvergunning toe voor een nieuw geweer.. Ik heb ze nog altijd bij mij liggen want ik denk niet dat die mens daar nog behoefte aan zal hebben.

Dan denk ik daar ook soms aan want psychologische problemen staat niemand vrij van.

 

[toru]

Ook kreeg ze nadien te weinig glucose binnen (wat wij meerdere keren hebben aangegeven bij de vroedvrouwen, die hier dan totaal niet goed op reageerden, ik ga nooit meer naar het ziekenhuis in Lier).

Mag ik vragen waarom en hoe lang dat geleden is? Ik heb zelf enorm negatieve ervaringen in het ziekenhuis hier, maar ik kon van de materniteit op geen enkel vlak klagen. Als ik ooit met spoed in Lier moet opgenomen worden vraag ik een kamer daar.

Ontopic: de normale angst dat er iets met men kind zal voorvallen. Nog erger wanneer ik zelf een fout zou maken (bv ongeval veroorzaken, …). Ik twijfel ten zeerste dat ik met zo een verdriet zou kunnen leven.

 

[Pieterjan94]

Dat het een verslaving aan drugs zou ontwikkelen.

 

[anders.]

Mag ik vragen waarom en hoe lang dat geleden is? Ik heb zelf enorm negatieve ervaringen in het ziekenhuis hier, maar ik kon van de materniteit op geen enkel vlak klagen. Als ik ooit met spoed in Lier moet opgenomen worden vraag ik een kamer daar.

Ontopic: de normale angst dat er iets met men kind zal voorvallen. Nog erger wanneer ik zelf een fout zou maken (bv ongeval veroorzaken, …). Ik twijfel ten zeerste dat ik met zo een verdriet zou kunnen leven.

Januari 2021.

Ik begrijp best dat het toen een lastige periode was (volop in een corona-golf). Maar als wij meermaals aangeven dat ons dochtertje eigenlijk nooit huilt en amper wakker te krijgen is, zouden er al alarmbellen moeten af gaan. De borstvoeding lukte niet goed in het begin, en dan kregen we naar onze voeten dat we wel "om de 2u moeten eten geven he". Ja, dat deden we, maar als wij 2u lang moeten proberen omdat ze continu in slaap valt...
En als we dan op het belletje duwen, dan duurt het (letterlijk) 2u voor er iemand langs komt... We hebben dan zelf aangegeven dat het misschien beter was om te beginnen kolven ofzo, maar dat mocht niet. Uiteindelijk is de dochter dan op neo-natale terecht gekomen, en daar heeft de vroedvrouw ons dan effectief geholpen, zijn we beginnen kolven en toen is alles wat op gang geschoten.