Onze grootste angst is relatief nauwgezet; een domme (frontale) val tijdens het spelen op de tanden.
Een kindermond is eigenlijk belachelijk kwetsbaar en gevoelig voor trauma. Zelfs een onschuldige val kan al voldoende zijn. De gevolgen zijn vaker als je denkt ronduit dramatisch. Het trauma doet de melktanden afsterven maar beschadigt (of doodt) ook de onderliggende definitieve tanden. Als je niet onmiddellijk (binnen het uur) bij een tandarts in de stoel ligt valt er vaak amper nog wat te redden.
Er is uiteraard de pijn en schok van het trauma voor het jonge kind - maar dat is nog maar het begin van de lijdensweg. Omdat de schedel van een kind uiteraard niet volgroeid is kan je in die mond dus ook geen implantaten zetten. Tot ze ongeveer 23 jaar oud zijn. Het kind moet dus de gehele jeugd en puberteit, tot een eind in het vroege volwassen leven, overbruggen met bruggen of gebitjes. Dat zijn steeds tijdelijk oplossing (het kind groeit) en nooit ideaal. En dan hebben we het nog niet gehad over de neveneffecten van dergelijke oplossingen op de ontwikkeling van de spraak, het eigen zelfbeeld (puberteit), of de kostprijs van een volledige herstelling met implantaten wanneer de schedel uiteindelijk volgroeid is die in dramatische gevallen enkele tienduizenden euro's kan zijn.
Ik ken een tandarts die op kerstavond in zijn auto is gesprongen om zo snel mogelijk een kindje te zien dat een ongeluk had gedaan op openluchtschaatspiste van Leuven. Iedereen met tandpijn denkt dat de wereld vergaat, maar bij zo'n gevallen is dat voor de patiënt écht het geval. Twijfel dus nooit bij dergelijke trauma als ouder, bel je tandarts!
.
