Werk Balans werk-privé en prioriteiten

[Bloembak]

In mijn interpretatie is dat mac-bc constant aan het balanceren is tussen al zijn duties, puur om het hoofd boven water te houden. Hij is zelf de speelbal, en zolang die kan blijven rondkaatsen verzuipt hij niet.

Terwijl Ares volgens mij het heeft over dat elke duty apart op zichzelf in balans moet zijn. Waarbij je als owner of spil van de duty ook gewoon moet kunnen delegeren of doorgeven en de bal terugkaatst of doorkaatst i.p.v. zelf de bal te zijn die rondgekaatst wordt.

 

[Primauteit-Art24lid3WIB92]

Blijf toch ook altijd een vicieuze cirkel voor mac-bc, hoeveel keer er hier al goede opmerkingen gemaakt zijn door verschillende personen, om dan toch op één of andere manier ze toch weer te gaan neersabelen of gaan neer te zetten als onmogelijk? Zeer triestig voor jezelf, kom tot inzicht, verander aspecten en leef terug.

Misschien een BG interventie doen, zijn account bannen buiten de sectie "Je werkglimlach van de dag!" Vanzodra hij daar 3 gemeende reacties in plaatst mag hij weer volledige toegang hebben.

 

[Spoiler]

Het helpt natuurlijk ook niet als je de avond ervoor met een goede vriendin-ambtenaar hebt gebeld die letterlijk zei dat ze op sommige dagen haar laptop niet eens heeft opengedaan omdat er 0,0 controle is. Bij dezelfde overheid.

1+1 is nog altijd 2.

In een maatschappij waarin eenzelfde groep er al te vaak de kantjes vanaf loopt, ten koste van een andere groep die dat telkens opnieuw moet compenseren met extra hard werken om dat allemaal te blijven financieren, daarin krijg je uiteraard dat soort wrevel. Hopelijk verbaast niemand dat.

Maar bon, dat is een andere discussie.

Hoewel ik vaak vind dat je wat te zwart-wit bent in wat je schrijft, merk ik wel dat ik dit sterk herken. Ook in onze vriendengroep zit een sterk gevarieerde groep aan profielen en sectoren. Veelal ook (zeer) goed verdienende, hogere functies, paar ambtenaren, ... Die komen er toch gewoon openlijk voor uit intussen dat thuis werken de facto extra dagen verlof zijn met af en toe eens een online meeting of wat mailtjes sturen. Als ik dan bekijk wie van de vrienden in bv sectoren als de zorg werken, is de eerlijke balans echt wel zoek. Ik ben er me natuurlijk van bewust dat dit ook maar anekdotisch is uit de eigen kring, maar dan nog.

Hoewel ik zeker niet te klagen heb qua job of verdienste en mijn werk ook oprecht graag doe zijn er de laatste maanden veel vaker 'miserietoestanden' die meer energie vragen dan ik zou willen. Het totaal afwezig zijn van fiscale optimalisatie en de quasi onmogelijkheid voor thuiswerk wegen dan meer door, ook als ik alle verhalen en humble brags in dit soort topics lees. Ik geef toe dat dit mij de laatste tijd groen maakt van jaloezie. Ik ben dan ook zelf stilaan aan het kijken om ook het groene gras aan de overkant eens te gaan opzoeken en elders te solliciteren.

 

[mac-bc]

Without trying to take a piss at you: oa dit is dus één van die feedbacks die je hier op dit forum geeft, die mij alvast de indruk geven dat je gewoon niet echt geschikt bent voor het type rol die je doet.

Je kan dat uiteraard wel doen en je kan dat uiteraard op voorhand bespreken ("moeten" is wellicht iets te dwingend but it comes close, beter dat op voorhand doorsgesproken hebben dan in the heat of the moment dat te moeten doen). Dat is an sich weinig meer dan "wat als..."-denken, al dan niet met wat plan B/C/D-scenario's er naast; iets dat basic practice is in leidinggevend projectmatig werk.

Hier is de base rule ook dat "the big boss" instaat voor de school-gerelateerde topics/issues/deviations en dat is ook waarom zij als eerste contact opgegeven staat. Zijn er momenten dat zij het nodig heeft dat ik die duties opneem, dan laat ze dat weten en zet ik dat ook zo in mijn agenda. Works like a charm, en die ene keer of twee keer per jaar dat er dan eens iets urgent en onvoorzien voorvalt, is er altijd wel iemand die snel kan schakelen.

Without trying to take a piss at you but it's not omdat je het hele management-bullshit-talk bingokaartje hebt gevuld in uw post, dat jij hier de betere (project-)manager bent hoor.

Zeg dan gewoon zoals het is: jij bent niet capabel om in crisissituaties prioriteiten te stellen. En dus maak je een heel rigide plannetje op voorhand waar je je krampachtig aan vasthoudt uit angst om controle te verliezen.

Terwijl wij, zelfs in crisissituaties, steeds de juiste prioriteiten weten te behouden. Als ik de volgende dag in mijn agenda een tot-in-de-puntjes voorbereide onderhandeling heb staan over een groot contract en in mijn vrouw haar agenda staat niets bijzonders ingepland, dan blijft mijn vrouw thuis. En vice versa. Ik ga dan niet mijn collega's en mijn klanten in de stront steken omdat "computer says no", of beter "ons rigide gezinsplannetje says no".
Meer zelfs, en nu gaan jullie mij helemaal zot verklaren, wanneer een ziek kind meerdere dagen moet thuisblijven dan gebeurt het vaak dat mijn vrouw en ik elkaar aflossen in halve dagen familiaal verlof in functie van belangrijke meetings.

 

[Ares]

Without trying to take a piss at you but it's not omdat je het hele management-bullshit-talk bingokaartje hebt gevuld in uw post, dat jij hier de betere (project-)manager bent hoor.

Ook goed, doe er dan maar je eigen ding mee.

 

[Loser]

Terwijl wij, zelfs in crisissituaties, steeds de juiste prioriteiten weten te behouden (...) wanneer een ziek kind meerdere dagen moet thuisblijven dan gebeurt het vaak dat mijn vrouw en ik elkaar aflossen in halve dagen familiaal verlof in functie van belangrijke meetings.

Om te beginnen: ik ben het eens met een groot stuk van je post, en zelfs met de geest van dit stuk. Maar .
Hoewel ik het een lovenswaardige en flexibele instelling vind van jou, en zelfs eentje waar de werkgever blij mee mag zijn en die meer werknemers zouden mogen hebben, lijkt die lovenswaardigheid en flexibiliteit vooral eenzijdig te zijn in je verhaal. Dus: "en wat krijg je daarvoor terug?"

Want anders weet ik wel niet of ik het eens ben met je stelling dat jij tenminste de juiste prioriteiten weet te behouden, als je werkt terwijl je kind ziek is en daar niks/te weinig tegenover staat. Dat kan dan passen in het brutoloontopic, als het om een geldelijke vergoeding moet gaan, maar niet alles is geld natuurlijk. Werkvreugde of flexibiliteit van de werkgever kan ook iets zijn wat daartegenover staat. En dan is de keuze aan jou om te beslissen of dat volstaat.

 

[Nijntje]

Without trying to take a piss at you but it's not omdat je het hele management-bullshit-talk bingokaartje hebt gevuld in uw post, dat jij hier de betere (project-)manager bent hoor.

Zeg dan gewoon zoals het is: jij bent niet capabel om in crisissituaties prioriteiten te stellen. En dus maak je een heel rigide plannetje op voorhand waar je je krampachtig aan vasthoudt uit angst om controle te verliezen.

Terwijl wij, zelfs in crisissituaties, steeds de juiste prioriteiten weten te behouden. Als ik de volgende dag in mijn agenda een tot-in-de-puntjes voorbereide onderhandeling heb staan over een groot contract en in mijn vrouw haar agenda staat niets bijzonders ingepland, dan blijft mijn vrouw thuis. En vice versa. Ik ga dan niet mijn collega's en mijn klanten in de stront steken omdat "computer says no", of beter "ons rigide gezinsplannetje says no".
Meer zelfs, en nu gaan jullie mij helemaal zot verklaren, wanneer een ziek kind meerdere dagen moet thuisblijven dan gebeurt het vaak dat mijn vrouw en ik elkaar aflossen in halve dagen familiaal verlof in functie van belangrijke meetings.

@Ares maakt desondanks een fair punt. Je voert je taken wel uit maar erg stressbestendig ben je niet, of althans dat laat je zo uitschijnen in de oneindige zondvloed aan frustraties die je hier overal neerpent.

Je slaagt er niet in binnen je huidige job om ‘satisfaction’ te halen en je krijgt de work/life balance niet onder controle. Lijkt me een zeer faire stelling dus en er is geen reden om weer passief/agressief in de verdediging te duiken.

 

[Castil]

Without trying to take a piss at you but it's not omdat je het hele management-bullshit-talk bingokaartje hebt gevuld in uw post, dat jij hier de betere (project-)manager bent hoor.

Zeg dan gewoon zoals het is: jij bent niet capabel om in crisissituaties prioriteiten te stellen. En dus maak je een heel rigide plannetje op voorhand waar je je krampachtig aan vasthoudt uit angst om controle te verliezen.

Terwijl wij, zelfs in crisissituaties, steeds de juiste prioriteiten weten te behouden. Als ik de volgende dag in mijn agenda een tot-in-de-puntjes voorbereide onderhandeling heb staan over een groot contract en in mijn vrouw haar agenda staat niets bijzonders ingepland, dan blijft mijn vrouw thuis. En vice versa. Ik ga dan niet mijn collega's en mijn klanten in de stront steken omdat "computer says no", of beter "ons rigide gezinsplannetje says no".
Meer zelfs, en nu gaan jullie mij helemaal zot verklaren, wanneer een ziek kind meerdere dagen moet thuisblijven dan gebeurt het vaak dat mijn vrouw en ik elkaar aflossen in halve dagen familiaal verlof in functie van belangrijke meetings.

Volgorde van belang
Kinderen
Gezin
Uzelf/partner

werk

En dat zeg ik als zelfstandige en als bedrijfsleider van een KMO.

Om het met een belachelijke slogan te zeggen: Je werkt om te leven, je leeft niet om te werken.

 

[Baldarich]

Volgorde van belang
Kinderen
Gezin
Uzelf/partner

werk

En dat zeg ik als zelfstandige en als bedrijfsleider van een KMO.

Om het met een belachelijke slogan te zeggen: Je werkt om te leven, je leeft niet om te werken.

En toch denkt niet iedereen er zo over, eigelijk al helemaal niet.
Ik denk wel dat iedereen zo iemand kent.

 

[Castil]

En toch denkt niet iedereen er zo over, eigelijk al helemaal niet.
Ik denk wel dat iedereen zo iemand kent.

Mag natuurlijk, ieder zijn eigen leven maar kom dan niet telkens weer dezelfde klaagzang afsteken over keuzes die je keer op keer (fout) neemt in uw leven.

Ik kende er zo ook een paar die voor hun werk kozen, sommige al gestorven en telkens 1 wederkerende levenswijsheid op hun sterfbed: Waarom?
Ken er een paar die rijk geërfd hebben, maar liever een gezin gevormd hadden met hun ouders ipv het geld te krijgen en geen warmte te kennen.

Doe wat je graag doet, maar weet dat je voor een gezin kiest. (en @mac-bc is daar stappen aan het in zetten en ik hoop oprecht dat zijn zelfstandige plan snel van de grond raakt en hij terug gelukkig kan zijn).

 

[Nijntje]

Volgorde van belang
Kinderen
Gezin
Uzelf/partner

werk

En dat zeg ik als zelfstandige en als bedrijfsleider van een KMO.

Om het met een belachelijke slogan te zeggen: Je werkt om te leven, je leeft niet om te werken.

Hier is het al jaren werk first in de zin dat mijn prive leven daar wel onder moet lijden af en toe.
Hangt natuurlijk af van waar je naartoe werkt I guess. Vrouw, dochter van 6 maand, 2 hondjes en veel goede vrienden. Soms gewoon tijd tekort om alles mee te maken maar daar komt spoedig hopelijk verandering in. (Close to 40 BUT NOT YET, mooie target dus )

Was hier een weloverwogen keuze. Altijd volgas. Zijn op 10 jaar tijd van kleine startup met 2 mensen gegroeid naar een financieel supergezonde middelgrote KMO met 130+ mensen. Dit is dan voor mij ook geen job maar een levenswerk/once in a lifetime run. Logisch dat je daar dan natuurlijk wel wat dingen voor moet opofferen. Moet ieder voor zich uitmaken: wat wil ik bereiken, waar ben ik toe bereid, wat verwacht ik zelf van het leven?
Niet iedereen heeft daar zin in of de behoefte aan. Veel tijd spenderen met het gezin is voor andere mensen de voorkeur en werk is tijdsinvulling en omdat het moet. Mijn plan was: nu werken dat er later tijd en ruimte zat is om te doen en laten met het gezin wat je wil en geen professionele verplichtingen meer te hebben als ik dat niet zou willen.

 

[Castil]

Hier is het al jaren werk first in de zin dat mijn prive leven daar wel onder moet lijden af en toe.
Hangt natuurlijk af van waar je naartoe werkt I guess. Vrouw, dochter van 6 maand, 2 hondjes en veel goede vrienden. Soms gewoon tijd tekort om alles mee te maken maar daar komt spoedig hopelijk verandering in. (Close to 40 BUT NOT YET, mooie target dus )

Was hier een weloverwogen keuze. Altijd volgas. Zijn op 10 jaar tijd van kleine startup met 2 mensen gegroeid naar een financieel supergezonde middelgrote KMO met 130+ mensen. Dit is dan voor mij ook geen job maar een levenswerk/once in a lifetime run. Logisch dat je daar dan natuurlijk wel wat dingen voor moet opofferen. Moet ieder voor zich uitmaken: wat wil ik bereiken, waar ben ik toe bereid, wat verwacht ik zelf van het leven?
Niet iedereen heeft daar zin in of de behoefte aan. Veel tijd spenderen met het gezin is voor andere mensen de voorkeur en werk is tijdsinvulling en omdat het moet. Mijn plan was: nu werken dat er later tijd en ruimte zat is om te doen en laten met het gezin wat je wil en geen professionele verplichtingen meer te hebben als ik dat niet zou willen.

Zeer veel respect voor, maar uw thuissituatie is hierop afgesteld en het is met een visie op langere termijn.
Is iets helemaal anders dan een werknemer rond dezelfde leeftijd die elke dag klaagt en zaagt en niets onderneemt om hierin te veranderen en er geen voordeel uit doet werkgerelateerd.

Ikzelf werk ook meer dan de klassieke 40 uur/werkweek maar mij vrouw vangt veel op, zodat we privé niets missen.
Mijn vrije tijd thuis is wel heilig, af en toe ontspannen is nodig.

 

[parabellum]

Niet iedereen heeft daar zin of de behoefte aan. Veel tijd spenderen met het gezin is voor andere mensen de voorkeur. Mijn plan was: nu werken dat er later tijd en ruimte zat is om te doen en laten met het gezin wat je wil en geen professionele verplichtingen meer te hebben als ik dat niet zou willen.

Legitieme keuze maar ik ken niemand die het zo gedaan heeft en er geen spijt van heeft. Onlangs nog gehoord van iemand die op z'n 45e op pensioen is gegaan met 50+ eigendommen om te verhuren. Ging de verloren tijd met zijn kinderen inhalen maar is in een depressie gesukkeld omdat hij eigenlijk een vreemde voor hen is. Droomde ook van quality time maar in realiteit is er zelfs nauwelijks sprake van time aangezien zijn kinderen hun eigen leven hebben en hij daar als buitenstaander niet zomaar in kan binnenbreken.

Mijn beste vriend had ook ouders met een stevige carriere en als tieners vonden wij dat zalig. We konden daar altijd doen en laten wat we wilden, en mijn vriend had volledige vrijheid en zelfstandigheid, en wat zotte reizen met zijn ouders tijdens de vakanties. Echter, nu we ouder zijn, heeft hij verteld dat hij eigenlijk veel liever ouders had gehad die wel gewoon thuis waren 's avonds, maar als tiener verborg hij die gevoelens. Hij heeft wel een goede band met zijn ouders en die halen de verloren tijd nu wel in, maar de gevoelens van eenzaamheid uit zijn jeudgjaren verdwijnen daar niet mee.

En had mijn eigen broer zo gedacht dan had hij nooit tijd gehad voor zijn kinderen want hij is gestorven toen ze nog tiener waren.

 

[Nijntje]

Legitieme keuze maar ik ken niemand die het zo gedaan heeft en er geen spijt van heeft. Onlangs nog gehoord van iemand die op z'n 45e op pensioen is gegaan met 50+ eigendommen om te verhuren. Ging de verloren tijd met zijn kinderen inhalen maar is in een depressie gesukkeld omdat hij eigenlijk een vreemde voor hen is. Droomde ook van quality time maar in realiteit is er zelfs nauwelijks sprake van time aangezien zijn kinderen hun eigen leven hebben en hij daar als buitenstaander niet zomaar in kan binnenbreken.

Mijn beste vriend had ook ouders met een stevige carriere en als tieners vonden wij dat zalig. We konden daar altijd doen en laten wat we wilden, en mijn vriend had volledige vrijheid en zelfstandigheid, en wat zotte reizen met zijn ouders tijdens de vakanties. Echter, nu we ouder zijn, heeft hij verteld dat hij eigenlijk veel liever ouders had gehad die wel gewoon thuis waren 's avonds, maar als tiener verborg hij die gevoelens. Hij heeft wel een goede band met zijn ouders en die halen de verloren tijd nu wel in, maar de gevoelens van eenzaamheid uit zijn jeudgjaren verdwijnen daar niet mee.

En had mijn eigen broer zo gedacht dan had hij nooit tijd gehad voor zijn kinderen want hij is gestorven toen ze nog tiener waren.

Goh mijn traject heeft de finish in zicht. Dochter is nog maar 6 maand oud nu, ik ga nog heel haar leven hopelijk kunnen meemaken.
Bewust kindje zo lang mogelijk uitgesteld maar ik snap je insteek. Ik ken ook wel iemand die fungeerde als top CEO van specifieke tak van VAG auto's, heel zijn leven kapot gewerkt. Mens gaat op pensioen, half jaar later sterft zijn dochter van 34 aan kanker uit het niets. Diagnose en 4 maand later was ze er niet meer. Dan denk ik inderdaad dat je met een giga schuldgevoel achterblijft.

Is niet zozeer dat ik mijn gezin zou achtersteken maar in the bigger picture moet dat nu enigszins wijken nu de finish in aantocht is. Als mijn dochter zwaar ziek zou worden of mijn vrouw, ga je me ook niet snel terug op kantoor zien en spring ik ook meteen in de wagen richting huis.
We proberen paar keer per jaar te reizen of weekendje mee te pikken hier en daar. Is niet zo dat er sprake is van complete verwaarlozing hehe. Ik leun wel zeer hard op mijn vrouw en vraag daar heel veel van haar maar nogmaals, bigger picture in mind. Ze ondervindt veel nadelen van wat ik doe maar ze geniet ook wel van de voordelen. We hebben nu eenmaal wel wat financiele ruimte die andere gezinnen niet hebben. Kunnen makkelijker iets kopen zonder er moeten bij na te denken of wat specialere reizen doen. Draait daar het leven om? Misschien niet, of beter, waarschijnlijk niet. Echter was dit altijd al een life goal van mij, hoe oppervlakkige of materialistisch ook. I always want to win en de beste zijn, is zakelijk niet anders. Het mooiste eraan is dat ik het nu ook doe met het idee van: de dochter gaat nooit in haar leven in de problemen kunnen komen. Dat is toch wel een heel ander aspect aan mijn drive over de jaren dat er nu aan toegevoegd is. De volgende zorg zal zijn: haar leren dat niet alles zomaar in de schoot geworpen wordt. Zorgen voor later

Bij mij is dat allemaal redelijk goed 'gepland' denk ik. Net doordat de dochter zo klein is, gaat het an sich weinig uitmaken. Werk ook niet meer de uren van jaren geleden en tegenwoordig ben ik zelfs vaak thuis in weekends. Straffe toeren!

 

[Castil]

Als de stappen gaan in de richting waarover hij verteld heeft, dan zie ik die zelfstandige activiteit geen positieve invloed hebben op zijn work/life balance. Niet elke zelfstandige activiteit kan vlot aangepast worden aan de noden van het gezin.

Ik heb niet alles meegelezen, geen idee eigenlijk welke kant hij op wilt.

Grotendeels mee eens, maar 't is natuurlijk complexer dan dat. Anders ging ik niet werken . Je moet gewoon tijd voor alles vinden, maar daarnaast een "vrij potje" hebben dat je kan flexibel besteden aan werk, maar waarbij je indien nodig kinderen, gezin etc prioritair kan stellen.

Ja, werken is voor de meeste natuurlijk nodig om te kunnen leven, met maten

 

[mac-bc]

@Ares maakt desondanks een fair punt. Je voert je taken wel uit maar erg stressbestendig ben je niet, of althans dat laat je zo uitschijnen in de oneindige zondvloed aan frustraties die je hier overal neerpent.

Je slaagt er niet in binnen je huidige job om ‘satisfaction’ te halen en je krijgt de work/life balance niet onder controle. Lijkt me een zeer faire stelling dus en er is geen reden om weer passief/agressief in de verdediging te duiken.

Jij zegt dat uit mijn reeks frustraties automatisch voortvloeit dat ik niet stressbestendig zou zijn.
Terwijl het ook perfect mogelijk kan zijn dat uit mijn reeks frustraties voortvloeit... wat ik létterlijk zeg in mijn frustraties:

• hoe ik het ballonnetje doorprik van hoe consultancy-bedrijven omgaan met hun personeel (wegwerproduct)
• hoe ik het balonnetje doorprik van het geween "we vinden geen ingenieurs!" terwijl veel werkgevers ze als stront behandelen en enkel om de haverklap staan wenen in de media om op die manier een voldoende grote instroom te blijven krijgen
• hoe sales (op commissie gedreven) de meest onmogelijke dingen loopt te verkopen aan een zo klein mogelijk budget tegen onmogelijke deadlines, en het vervolgens aan "operations" is om de onmogelijke taak te klaren en alle beloftes in sales-fase te klaren.

Maar goed, als jij stelt dat dat allemaal niet klopt en het enkel aan mac-bc zijn stressbestendigheid ligt, be my guest. Maar doe dan wel even de moeite om al die punten te weerleggen.

Edit: Waar ik wel de hand in eigen boezem wil steken is het feit dat ik té vaak vertrek vanuit een soort optimistische "can do"-mentaliteit waarna ik mezelf bij de minste tegenvaller in 't zak zet. Zoals vandaag:
Ik zat in de auto op weg naar Project X, terwijl ik een meeting aan het bijwonen was voor project Y, belt ook nog eens iemand van het management mij op om druk te zetten om zeker de deadline van project Z te halen tegen vanavond. Gegeven het multitasken wou ik het kort houden aan de telefoon en na een vlug rekensommetje dacht ik dat het nog wel zou lukken.
Natuurlijk; meeting was gigantisch uitgelopen en tegen dat ik terug thuis was moesten de kinderen al in bed worden gestoken. Daarna nog wat ruzie met mijn vrouw en de avond was al gedaan. Deadline niet gehaald dus nu is dat weer een taakje voor morgen, op mijn "vrije" dag...

Dat moet ik echt stoppen. Ik moet meer buffertijd eisen. Ook al zou het theoretisch gezien nog lukken, -> gewoon zeggen dat het niet zal lukken.

 

[Nijntje]

Jij zegt dat uit mijn reeks frustraties automatisch voortvloeit dat ik niet stressbestendig zou zijn.
Terwijl het ook perfect mogelijk kan zijn dat uit mijn reeks frustraties voortvloeit... wat ik létterlijk zeg in mijn frustraties:

• hoe ik het ballonnetje doorprik van hoe consultancy-bedrijven omgaan met hun personeel (wegwerproduct)
• hoe ik het balonnetje doorprik van het geween "we vinden geen ingenieurs!" terwijl veel werkgevers ze als stront behandelen en enkel om de haverklap staan wenen in de media om op die manier een voldoende grote instroom te blijven krijgen
• hoe sales (op commissie gedreven) de meest onmogelijke dingen loopt te verkopen aan een zo klein mogelijk budget tegen onmogelijke deadlines, en het vervolgens aan "operations" is om de onmogelijke taak te klaren en alle beloftes in sales-fase te klaren.

Maar goed, als jij stelt dat dat allemaal niet klopt en het enkel aan mac-bc zijn stressbestendigheid ligt, be my guest. Maar doe dan wel even de moeite om al die punten te weerleggen.

Edit: Waar ik wel de hand in eigen boezem wil steken is het feit dat ik té vaak vertrek vanuit een soort optimistische "can do"-mentaliteit waarna ik mezelf bij de minste tegenvaller in 't zak zet. Zoals vandaag:
Ik zat in de auto op weg naar Project X, terwijl ik een meeting aan het bijwonen was voor project Y, belt ook nog eens iemand van het management mij op om druk te zetten om zeker de deadline van project Z te halen tegen vanavond. Gegeven het multitasken wou ik het kort houden aan de telefoon en na een vlug rekensommetje dacht ik dat het nog wel zou lukken.
Natuurlijk; meeting was gigantisch uitgelopen en tegen dat ik terug thuis was moesten de kinderen al in bed worden gestoken. Daarna nog wat ruzie met mijn vrouw en de avond was al gedaan. Deadline niet gehaald dus nu is dat weer een taakje voor morgen, op mijn "vrije" dag...

Dat moet ik echt stoppen. Ik moet meer buffertijd eisen. Ook al zou het theoretisch gezien nog lukken, -> gewoon zeggen dat het niet zal lukken.

''hoe ik het ballonnetje doorprik van hoe consultancy-bedrijven omgaan met hun personeel (wegwerproduct)''
Lijkt me toch een redelijk eenzijdige stelling. Ik heb een aanzienlijk aantal consultants in mijn vriendengroep/omgeving en dergelijke perceptie kom ik toch niet tegen. Er zijn ongetwijfeld bedrijven met shit management maar om ze daarom over dezelfde kam te scheren?

''hoe ik het balonnetje doorprik van het geween "we vinden geen ingenieurs!" terwijl veel werkgevers ze als stront behandelen en enkel om de haverklap staan wenen in de media om op die manier een voldoende grote instroom te blijven krijgen''
Zie vorig punt en tekorten zijn er overal. Some companies are just shit, niet allemaal.

''hoe sales (op commissie gedreven) de meest onmogelijke dingen loopt te verkopen aan een zo klein mogelijk budget tegen onmogelijke deadlines, en het vervolgens aan "operations" is om de onmogelijke taak te klaren en alle beloftes in sales-fase te klaren.''
Dat zie je in veel grote bedrijven wel is vaker, komt ook doordat de departementen onderling matig tot slecht communiceren. Het is aan het operationele management om daar aan de alarmbel te trekken en te zeggen 'Heren, dit krijgen we niet rond of de kwaliteit/personeel gaat eronder lijden' en dat is op de lange term altijd voor miserie vragen ergo slecht management. (wat uw vorige punten ook staven dat dat een groot issue is in uw werkomgeving)

Over die can do-mentaliteit? Dat is top e man. Dat is hoe je er moet in staan. Je hebt duidelijk gewoon hetzelfde kwaaltje dat ik heb: matig tot slecht time management. Ik overschat ook vaak wat ik op een dag klaar krijg want hoe ik het ook draai of keer, er komen ALTIJD dingen tussen. Dat is de reden dat ik graag 's avonds nog is thuis werk. Als ik op kantoor ben loopt er elke x minuten wel iemand binnen met een vraag.
Ook gewoon is durven zeggen: ''Nee, dit kan ik er niet bijnemen vandaag, krijg dat niet deftig rond''
Zoals je zelf aangeeft, ze zoeken overal volk. Als je u shit voelt binnen dat bedrijf en niet gewaardeerd omdat ze misbruik maken of teveel verwachten van u (heb je mss ook deels zelf in de hand gewerkt door altijd ja te zeggen), kunt ge ook gewoon zeggen ''screw you guys, I don't need this, ik word hier niet genoeg voor betaald'' en gewoon move on! Gefrustreerd tijdens de werkdag om dan thuis te komen in een gefrustreerde omgeving. Toxische cocktail dat waar je niet snel uit geraakt.

 

[Musk]

Die kinderen zijn 5 en 7
Hij heeft die job een jaar - 1,5j geleden aangenomen

Terwijl je weet: verantwoordelijkheden, onregelmatige uren, soms weten wanneer ge start, maar niet wanneer gedaan

Dan bespreek je dat op voorhand met uw partner? "Is deze job haalbaar in onze situatie gezien jou job + de kinderen" "Kan jij je soms ook vrijmaken in bepaalde situaties"

Deze situatie kan idd plots zijn, het gegeven dat een kind opvang en zorg nodig heeft is niet plots. Dat is vanaf de geboorte.

Nu, op zich moet Mac wat meer zoals mijn collega reageren van "het is wat het is, niks aan te doen"
Maar op lange termijn moet je (nood)oplossingen op voorhand voorzien of een keuze maken en desnoods ene een stap terug zetten

Ik begrijp het eigenlijk niet waarom je boos op hem bent. Hij had een babysit geregeld en die is opeens ziek. Dan zit je gewoon vast er op dat moment niemand anders beschikbaar is.

 

[Loser]

Jij zegt dat uit mijn reeks frustraties automatisch voortvloeit dat ik niet stressbestendig zou zijn.
Terwijl het ook perfect mogelijk kan zijn dat uit mijn reeks frustraties voortvloeit... wat ik létterlijk zeg in mijn frustraties:

• hoe ik het ballonnetje doorprik van hoe consultancy-bedrijven omgaan met hun personeel (wegwerproduct)
• hoe ik het balonnetje doorprik van het geween "we vinden geen ingenieurs!" terwijl veel werkgevers ze als stront behandelen en enkel om de haverklap staan wenen in de media om op die manier een voldoende grote instroom te blijven krijgen
• hoe sales (op commissie gedreven) de meest onmogelijke dingen loopt te verkopen aan een zo klein mogelijk budget tegen onmogelijke deadlines, en het vervolgens aan "operations" is om de onmogelijke taak te klaren en alle beloftes in sales-fase te klaren.

Maar goed, als jij stelt dat dat allemaal niet klopt en het enkel aan mac-bc zijn stressbestendigheid ligt, be my guest. Maar doe dan wel even de moeite om al die punten te weerleggen.

Edit: Waar ik wel de hand in eigen boezem wil steken is het feit dat ik té vaak vertrek vanuit een soort optimistische "can do"-mentaliteit waarna ik mezelf bij de minste tegenvaller in 't zak zet. Zoals vandaag:
Ik zat in de auto op weg naar Project X, terwijl ik een meeting aan het bijwonen was voor project Y, belt ook nog eens iemand van het management mij op om druk te zetten om zeker de deadline van project Z te halen tegen vanavond. Gegeven het multitasken wou ik het kort houden aan de telefoon en na een vlug rekensommetje dacht ik dat het nog wel zou lukken.
Natuurlijk; meeting was gigantisch uitgelopen en tegen dat ik terug thuis was moesten de kinderen al in bed worden gestoken. Daarna nog wat ruzie met mijn vrouw en de avond was al gedaan. Deadline niet gehaald dus nu is dat weer een taakje voor morgen, op mijn "vrije" dag...

Dat moet ik echt stoppen. Ik moet meer buffertijd eisen. Ook al zou het theoretisch gezien nog lukken, -> gewoon zeggen dat het niet zal lukken.

Bij je opsomming over ballonnetjes doorprikken en theorietjes, dat gaat alleen maar op als het in andere bedrijven of andere takken anders is. En dat lees ik wel vaak in je posts, dat je kijkt naar de anderen die het "veel beter" hebben. Ik ben daar niet zo zeker van. Het zou ook kunnen dat jij in de situatie van die andere exact dezelfde problemen hebt.

Want de ballonnetjes die je doorprikt, zijn wat mij betreft echt open deuren die in elk bedrijf gelden en wat iedereen wel weet. De vraag is hoe je ermee omgaat, niet of het waar is of niet.

 

[mac-bc]

Ik wou reageren op bovenstaande posts maar de realiteit haalt mij al opnieuw in. Een paar minuten geleden een nieuwe mail in mijn privé-inbox:

Dienst onderwijs en buitenschoolse opvang kondigen 2 stakingen aan. Zie brief in bijlage.

Wéér stakingen. Wéér oplossingen zoeken. Wéér onbetaald verlof inzetten.
"Maar mac-bc toch, je hebt waanbeelden als je denkt dat het in andere sectoren beter is".

Fucking bullshit, ja.

Het zijn telkens dezelfde gepriviligeerden die nog meer privileges willen en die bij het minste de boel platgooien. Maar ach, zij ligger niet van wakker. Zij krijgen immers stakingsvergoedingen. Maar de ouders die opnieuw flexibel moeten zijn, die opnieuw in de bres moeten springen, ... moeten onbetaald verlof opnemen om eerstgenoemden hun foliekes te helpen doordrukken.

Het zijn telkens dezelfden in dit land.

Ik heb het al vaak gezegd tegen mijn vrouw: projecteer mijn werkomgeving op een fabrieksomgeving, een onderwijsomgeving of een overheidsomgeving, het land lag niet alleen plat van de stakingen, het stond verdomme in brand. En ze zouden er een nieuwe Daens-film over maken. Modern Times 2.0. In plaats van de band steeds sneller te laten draaien, wordt hier de knop van de timetracking, de billability en de "efficiëntie" steeds sneller gedraaid.

Het onderwijs: "Er doen geruchten de ronde dat er in de politiek misschien (!) overwogen wordt om... en omwille van die onzekerheid gaan we alvast preventief staken! "
En oh ja, bijna vergeten, hier is alvast uw gegarandeerde loonsopslag die je sowieso krijgt zonder een poot te moeten uitsteken.

In een privé-omgeving met hoogopgeleiden: "Hallo, we hebben hier zonet een hele afdeling buitengesmeten en dat werk wordt nu verdeeld onder de rest van het team, alsook het werk van diegenen die uitgevallen zijn met een burn-out. Mac-bc, aangezien jij nu de senior bent, neem jij even dat project van 50 miljoen euro erbij tussen de soep en de patatten? Expertise hebben we niet meer, maar vraag eens na in uw netwerk hé."
Wat? Loonsopslag? Goh, moeilijke economische tijden. Oei oei. Goh, indexeringen. Oei oei. We gaan het eens bekijken als we eens 5 minuten tijd hebben! Maar mac-bc, we zijn wreed content van u! Echt, ik ben blij dat je in mijn team zit! Zo'n kerel, gij!