TV, Series & Films

Het is ondertussen al acht jaar geleden dat er een einde kwam aan How I Met Your Mother, waar we negen seizoenen samen met Ted Mosby en zijn vriendengroep op zoeken gingen naar de ware. Die dan vrij prompt… Tja, ik wil niks spoilen, zelfs na al die jaren, maar het einde maakte online wel wat los. Sommige mensen vonden het best wel poëtisch en hoopgevend. Meer mensen hebben het einde naar de Galerij van Grote Televisiezonden verbannen. Volgens Hulu zit er nog rek op het concept single en wanhopig to mingle en dus krijgen we vanaf dit jaar How I Met Your Father. De half uur durende sitcom is sinds de hoogdagen van Friends wel wat veranderd dus is de vraag ‘kan een HIMYF in 2022 nog scoren’?

Review zonder spoilers!

Doctor Strange is terug van nooit weggeweest. Niet enkel steelt hij de show in zijn eigen films, ook in andere films uit het uitgebreide MCU-aanbod maakt hij regelmatig zijn opwachting. Daarnaast was hij ook een van de belangrijkste personages in Spider-Man: No Way Home, waardoor een miljoenenpubliek al kon genieten van zijn kunnen. In Spider-Man: No Way Home opende hij zelfs, al dan niet per ongeluk, het multiversum. Op dat elan gaan we nu verder. Of Doctor Strange in the Multiverse of Madness de moeite is, lees je in deze review.

Ik heb moeten denken. Toegegeven, ik ben nog steeds aan het denken. The Last Days of Ptolemy Grey. Op maandag de eerste twintig minuten gekeken en gedacht ‘mja … dit zal em niet worden’. Op woensdag dan toch opnieuw begonnen en op twee nachten uitgekeken. Dat had één nacht kunnen zijn, maar om drie uur ‘s morgens heb ik mij toch maar tot enige slaap gedwongen. ‘s Nachts was overigens een ideaal moment om deze zesdelige Apple Original te bekijken want het voelt ‘fout’ om gestoord te worden in het kijken. Ptolemy Grey is fictie en drama, maar op een manier gebracht die je het gevoel geeft bijna een voyeur te zijn, een getuige van het soort menselijk drama dat mensen binnen familie, binnenshuis, houden. Net daarom dat ik dus nog aan het denken ben, het voelt een beetje als roddelen.

Er kan veel gezegd worden over Nicolas Cage en zijn uitvoerige carrière. Is er iets wat deze national treasure nog niet gedaan heeft? De man slaagt erin om tegelijk in een van de betere films van het jaar op te duiken (Pig) om dan erna weer op te draven in een van de meest teleurstellende cinema ervaringen die ik de voorbije jaren had (Prisoners of the Ghostland). The Unbearable Weight of Massive Talent zorgt alleszins voor tal van nieuw meme-materiaal en een performance van Cage waar fans op zitten te wachten.

That is a whole lotta pretty in a whole lotta crazy. Neen, ik ga geen verhaal opduikelen over Harley Quinn maar wel over Elizabeth Anne Holmes, centraal figuur in de achtdelige Disney+ reeks The Dropout en centraal figuur in een van de grootste Silicon Valley schandalen van de laatste decennia. Je zal het verhaal wel kennen maar het verháál… nee, dat zal je met stijgende verbazing volgen. Wij hebben de hele reeks in één sitting uitgekeken en nog zijn we er eigenlijk niet echt uit ‘hoe’ ze het nu gedaan heeft. Maar ze hééft het gedaan en haar naam zal de geschiedenis ingaan. Alleen niet direct hoe zij het gepland had.

Geef schrijver en regisseur Robert Eggers 65 miljoen dollar om een film te maken en je krijgt twee en een half jaar later The Northman op het scherm, dat wegens de coronacrisis nog eens ongeveer 25 miljoen dollar extra kostte om te maken. Als liefhebber van Eggers' vorige films, de folklore horrorfilm The VVitch en het psychologische zwart-wit drama The Lighthouse, die een veel lager budget hadden maar er toch fantastisch uitzien, keek ik reikhalzend uit naar wat deze cineast allemaal uit de kast zou trekken voor The Northman. Hieronder mijn bevindingen!

Eindelijk, hij is er. Atlantis ging in première tijdens de Biennale van Venetië in 2019, werd opgenomen in de programmatie van menig filmfestival op het internationaal circuit, maar niet lang nadien bracht corona daar een abrupt einde aan. Tijdens de lockdown was hij voor een tijdje gratis te streamen dankzij het lovenswaardige Vlaamse bioscopencollectief ‘Please Release Me’, en na de heropening van de film- en cultuurhuizen genoot hij maar van een sporadische vertoning op het grote doek. Maar nu, drie jaar na zijn eerste vertoning, krijgt Atlantis eindelijk een wijde release in België. En dat was het wachten waard. Enerzijds omdat de film sinds de Russische invasie van Oekraïne plots duizendmaal actueler werd, maar anderzijds omdat het een steengoede film is die de complexiteit en wanhoop van het naoorlogse leven weergeeft, maar ook aantoont hoe de overlevende gemeenschap toch nog de moed kan bijeenschrapen om elkaar te helpen en te bouwen aan een toekomst, hoe ver die ook moge zijn.