Ik heb moeten denken. Toegegeven, ik ben nog steeds aan het denken. The Last Days of Ptolemy Grey. Op maandag de eerste twintig minuten gekeken en gedacht ‘mja … dit zal em niet worden’. Op woensdag dan toch opnieuw begonnen en op twee nachten uitgekeken. Dat had één nacht kunnen zijn, maar om drie uur ‘s morgens heb ik mij toch maar tot enige slaap gedwongen. ‘s Nachts was overigens een ideaal moment om deze zesdelige Apple Original te bekijken want het voelt ‘fout’ om gestoord te worden in het kijken. Ptolemy Grey is fictie en drama, maar op een manier gebracht die je het gevoel geeft bijna een voyeur te zijn, een getuige van het soort menselijk drama dat mensen binnen familie, binnenshuis, houden. Net daarom dat ik dus nog aan het denken ben, het voelt een beetje als roddelen.
Het menselijk brein is een magistraal instrument. We hebben sinds ons "twee plus twee is vuur"-moment gigantische stappen kunnen zetten, allemaal omdat een halve kilo gelatine bij bepaalde mensen connecties kan maken die dromen werkelijkheid laten worden. Wanneer dat brein ons in de steek laat, kan dit aanvoelen als het verraad van een beste vriend. Mijn brein - ja, ik heb er eentje - maakt niet alles wat nodig is, dus zie ik de zaken wat zwarter dan een meer meewerkend brein. Het brein van Ptolemy Grey laat hem ook vallen, maar dan op de meest onmenselijke manier. Ptolemy zit op de steeds steilere afdaling van een dementerende geest.
The Last Days of Ptolemy Grey bestaat uit zes afleveringen en is nu integraal te zien op Apple TV.
The older you get, the more you live in the past
Samuel L. Jackson geeft als Ptolemy Grey een heel ander soort vertolking dan we van hem gewoon zijn. De man mag dan een ere-Oscar gekregen hebben voor zijn volledig werk, als Ptolemy Grey zien we wat hij nog in zijn mars heeft en daarvoor mag hij gerust specifieker in de prijzen vallen. ‘Papa’ Grey is 91 en in een vrij vergevorderd stadium van dementie. Hij woont in een overvolle, vuile flat waar hij leeft op koude blikken pork and beans en de deur niet uit durft omdat hij lastig gevallen wordt door allerhande daklozen en verslaafden die in de zieke man een makkelijke prooi zien. Zijn enige band met de buitenwereld is zijn achterneef Reggie. Een begane man die veel wil betekenen voor de buurt en de familie en al sinds kindsbeen af een liefdevolle band heeft met Papa Grey.
In deze reeks krijgen we niet enkel te maken met dementie. De achtergesteldheid en inherente problemen van grote delen van de zwarte gemeenschap in Amerika, spelen een rol in het verhaal. Reggie krijgt te maken met black-on-black violence, geweld is een onvermijdelijk onderdeel van het dagelijks bestaan voor een deel van de familie Grey (en door hen duidelijk voor velen) en zelfs tussen familie is er een zinderend wantrouwen. Zelf overleven kost alles.
The Last Days geeft ons een aantal verhaallijnen, die samen het verhaal van Ptolemy vertellen. Via zijn arts krijgt Grey een afspraak bij dokter Rubin (Walton Goggins, Justified, Tomb Raider). Rubin heeft een unieke kans voor de snel verachterende man: een injectiekuur die hem zijn volledige brein terug kan geven. Alles wat de patiënt ooit geweten heeft, zal hij terug weten. Maar, eens uitgewerkt - na ongeveer een maand - is het een onherroepelijke terugkeer naar de dementerende staat en kan deze zelfs nog versnellen.
I got to set things right
Ptolemy Grey is een man met een missie. Wanneer hij in het begin nog midden in de orkaan van zijn ziekte zit, ziet hij (en consequent ook wij) figuren uit zijn verleden. Doorheen de afleveringen, hoe meer lucide Grey weer wordt, leren we meer over deze mensen en zien we Ptolemy in drie fases die zijn leven vorm hebben gegeven. De zevenjarige Pitty leeft in een houten barak met zijn moeder en in huis genomen vriendinnetje Maude. Het is een leven van zware armoede, gecombineerd met het gevaar dat een zwarte Amerikaan liep. Al zeker in het Zuiden. Maar Pitty heeft een liefhebbende thuis en een vaderfiguur in een zekere Coydog (Damon Gupton). Coy ontfermt zich over de jongen, leert hem levenswijsheden en probeert hem door het vrij donkere bestaan te loodsen. Hij heeft grote hoop voor Pitty om iets te betekenen in de verdere emancipatie van hun volk en geeft hem aanwijzingen om een werkelijke schat te vinden.
Hier komen we eigenlijk aan het enige minpunt van dit verhaal: de zoektocht door herinneringen naar Coydogs schat … is vrij ver gezocht voor een verhaal dat anders in feite een heel realistische lijn volgt. Een - al is het tijdelijk - geneesmiddel voor dementie kan er zeker komen. Families zijn moeilijk. Zwart Amerika heeft een probleem met onderling geweld en een buitenwereld die er niet om maalt. Een schat lijkt bijna frivool binnen zoveel serieux. Maar gewoon omdat het een minder realistisch element is, wil dit niet zeggen dat het niet werkt of stoort. Jackson slaagt erin om het belang van zijn belofte aan Coy echt over te brengen en je gaat mee met Papa Grey in wat hij nog zo graag zou volbrengen. Naast kleine Pitty, zien we ook Pittypapa (er zijn nogal wat bijnamen) ofte Ptolemy wanneer hij een stukje in de dertig is. Hij leeft een eenvoudig leven met een allesbehalve eenvoudige vrouw: Sensia (Cynthia Kaye McWilliams). Met Sensia is het ware, albeit disfunctionele, liefde. En als laatste natuurlijk Ptolemy in de maand die hij krijgt dankzij het wondermiddel van dokter Rubin. Alles komt samen in een ultieme poging voor Ptolemy Roberts Grey om beloftes na te komen en het beste na te laten voor zijn familie. Hoe oneens zij het ook zijn met zijn keuzes.
The Last Days of Ptolemy Grey is gebaseerd op een boek van Walter Mosley uit 2010. Hierdoor kan je vrij zeker zijn dat het originele verhaal veel meer diepgang en detail zal hebben dan je op tv kan weergeven als limited series. Je merkt dit ook, zeker in de weergave van familieleden. Er is Niecie (Marsha Stephanie Blake), een nicht die naar haar gevoel al jaren moeite doet voor haar oom. Niecie’s zoon Hilliard (DeRon Horton) die op een tweesprong staat (Ptolemy zegt het zelf ‘he goin’ to jail’) en beide personages komen hier nogal vlak en ééndimensionaal over. Terwijl één van de wijsheden die je meekrijgt wel is dat niemand compleet goed of slecht is, moet je wel wat moeite doen om menselijke nuances te zien in deze familieleden. In het boek zal je normaliter meer uitdieping vinden en zal het ‘familie ligt moeilijk’-thema beter functioneren.
Robyn Barnett (Dominique Fishback) is de als door God gezonden hulp voor Pittypapa. Fishback speelt een kwetsbare tiener die door omstandigheden bij de verwarde Grey terechtkomt en hem langzamerhand uit het vuil haalt. Wat begint als de nood aan een slaapplaats voor een getraumatiseerde jonge vrouw, evolueert naar een fantastisch neergezette vader/dochter-relatie. De momenten tussen Samuel L Jackson en Dominique Fishback zijn oprecht, de chemie tussen beiden als elkaars reddingsmiddel is volkomen aannemelijk. Robyns liefde en zorg voor Ptolemy, zijn affectie voor haar, … Bij momenten speelt Fischback haar tegenspeler van het scherm. Op het einde lijkt TLDoPG een beetje de weg te verliezen maar als je er bij stil staat is een einde nooit 'netjes'. Bij familiezaken is het zeldzaam dat alles in een pakketje met een strik afgewerkt is, zeker als iedereen in de overtuiging werkt van het grote gelijk te hebben.
Het menselijk brein is een magistraal instrument. We hebben sinds ons "twee plus twee is vuur"-moment gigantische stappen kunnen zetten, allemaal omdat een halve kilo gelatine bij bepaalde mensen connecties kan maken die dromen werkelijkheid laten worden. Wanneer dat brein ons in de steek laat, kan dit aanvoelen als het verraad van een beste vriend. Mijn brein - ja, ik heb er eentje - maakt niet alles wat nodig is, dus zie ik de zaken wat zwarter dan een meer meewerkend brein. Het brein van Ptolemy Grey laat hem ook vallen, maar dan op de meest onmenselijke manier. Ptolemy zit op de steeds steilere afdaling van een dementerende geest.
The Last Days of Ptolemy Grey bestaat uit zes afleveringen en is nu integraal te zien op Apple TV.
The older you get, the more you live in the past
Samuel L. Jackson geeft als Ptolemy Grey een heel ander soort vertolking dan we van hem gewoon zijn. De man mag dan een ere-Oscar gekregen hebben voor zijn volledig werk, als Ptolemy Grey zien we wat hij nog in zijn mars heeft en daarvoor mag hij gerust specifieker in de prijzen vallen. ‘Papa’ Grey is 91 en in een vrij vergevorderd stadium van dementie. Hij woont in een overvolle, vuile flat waar hij leeft op koude blikken pork and beans en de deur niet uit durft omdat hij lastig gevallen wordt door allerhande daklozen en verslaafden die in de zieke man een makkelijke prooi zien. Zijn enige band met de buitenwereld is zijn achterneef Reggie. Een begane man die veel wil betekenen voor de buurt en de familie en al sinds kindsbeen af een liefdevolle band heeft met Papa Grey.
In deze reeks krijgen we niet enkel te maken met dementie. De achtergesteldheid en inherente problemen van grote delen van de zwarte gemeenschap in Amerika, spelen een rol in het verhaal. Reggie krijgt te maken met black-on-black violence, geweld is een onvermijdelijk onderdeel van het dagelijks bestaan voor een deel van de familie Grey (en door hen duidelijk voor velen) en zelfs tussen familie is er een zinderend wantrouwen. Zelf overleven kost alles.
You cannot tell a man from his color, his clothes, nor his nationality, nor his God. You can only know a man from what he has in his heart.
The Last Days geeft ons een aantal verhaallijnen, die samen het verhaal van Ptolemy vertellen. Via zijn arts krijgt Grey een afspraak bij dokter Rubin (Walton Goggins, Justified, Tomb Raider). Rubin heeft een unieke kans voor de snel verachterende man: een injectiekuur die hem zijn volledige brein terug kan geven. Alles wat de patiënt ooit geweten heeft, zal hij terug weten. Maar, eens uitgewerkt - na ongeveer een maand - is het een onherroepelijke terugkeer naar de dementerende staat en kan deze zelfs nog versnellen.
I got to set things right
Ptolemy Grey is een man met een missie. Wanneer hij in het begin nog midden in de orkaan van zijn ziekte zit, ziet hij (en consequent ook wij) figuren uit zijn verleden. Doorheen de afleveringen, hoe meer lucide Grey weer wordt, leren we meer over deze mensen en zien we Ptolemy in drie fases die zijn leven vorm hebben gegeven. De zevenjarige Pitty leeft in een houten barak met zijn moeder en in huis genomen vriendinnetje Maude. Het is een leven van zware armoede, gecombineerd met het gevaar dat een zwarte Amerikaan liep. Al zeker in het Zuiden. Maar Pitty heeft een liefhebbende thuis en een vaderfiguur in een zekere Coydog (Damon Gupton). Coy ontfermt zich over de jongen, leert hem levenswijsheden en probeert hem door het vrij donkere bestaan te loodsen. Hij heeft grote hoop voor Pitty om iets te betekenen in de verdere emancipatie van hun volk en geeft hem aanwijzingen om een werkelijke schat te vinden.
Hier komen we eigenlijk aan het enige minpunt van dit verhaal: de zoektocht door herinneringen naar Coydogs schat … is vrij ver gezocht voor een verhaal dat anders in feite een heel realistische lijn volgt. Een - al is het tijdelijk - geneesmiddel voor dementie kan er zeker komen. Families zijn moeilijk. Zwart Amerika heeft een probleem met onderling geweld en een buitenwereld die er niet om maalt. Een schat lijkt bijna frivool binnen zoveel serieux. Maar gewoon omdat het een minder realistisch element is, wil dit niet zeggen dat het niet werkt of stoort. Jackson slaagt erin om het belang van zijn belofte aan Coy echt over te brengen en je gaat mee met Papa Grey in wat hij nog zo graag zou volbrengen. Naast kleine Pitty, zien we ook Pittypapa (er zijn nogal wat bijnamen) ofte Ptolemy wanneer hij een stukje in de dertig is. Hij leeft een eenvoudig leven met een allesbehalve eenvoudige vrouw: Sensia (Cynthia Kaye McWilliams). Met Sensia is het ware, albeit disfunctionele, liefde. En als laatste natuurlijk Ptolemy in de maand die hij krijgt dankzij het wondermiddel van dokter Rubin. Alles komt samen in een ultieme poging voor Ptolemy Roberts Grey om beloftes na te komen en het beste na te laten voor zijn familie. Hoe oneens zij het ook zijn met zijn keuzes.
The Last Days of Ptolemy Grey is gebaseerd op een boek van Walter Mosley uit 2010. Hierdoor kan je vrij zeker zijn dat het originele verhaal veel meer diepgang en detail zal hebben dan je op tv kan weergeven als limited series. Je merkt dit ook, zeker in de weergave van familieleden. Er is Niecie (Marsha Stephanie Blake), een nicht die naar haar gevoel al jaren moeite doet voor haar oom. Niecie’s zoon Hilliard (DeRon Horton) die op een tweesprong staat (Ptolemy zegt het zelf ‘he goin’ to jail’) en beide personages komen hier nogal vlak en ééndimensionaal over. Terwijl één van de wijsheden die je meekrijgt wel is dat niemand compleet goed of slecht is, moet je wel wat moeite doen om menselijke nuances te zien in deze familieleden. In het boek zal je normaliter meer uitdieping vinden en zal het ‘familie ligt moeilijk’-thema beter functioneren.
Robyn Barnett (Dominique Fishback) is de als door God gezonden hulp voor Pittypapa. Fishback speelt een kwetsbare tiener die door omstandigheden bij de verwarde Grey terechtkomt en hem langzamerhand uit het vuil haalt. Wat begint als de nood aan een slaapplaats voor een getraumatiseerde jonge vrouw, evolueert naar een fantastisch neergezette vader/dochter-relatie. De momenten tussen Samuel L Jackson en Dominique Fishback zijn oprecht, de chemie tussen beiden als elkaars reddingsmiddel is volkomen aannemelijk. Robyns liefde en zorg voor Ptolemy, zijn affectie voor haar, … Bij momenten speelt Fischback haar tegenspeler van het scherm. Op het einde lijkt TLDoPG een beetje de weg te verliezen maar als je er bij stil staat is een einde nooit 'netjes'. Bij familiezaken is het zeldzaam dat alles in een pakketje met een strik afgewerkt is, zeker als iedereen in de overtuiging werkt van het grote gelijk te hebben.
Conclusie
Je zal The Last Days of Ptolemy Grey volgend jaar niet nog eens opzetten voor een avondje Apple & Chill en zelfs voor een eerste keer kijken is het geen popcorntelevisie. Maar het is wel een avond (of zes) waar men je heel sterke acteerprestaties en stof tot nadenken geeft, iets wat we allemaal bij momenten wel kunnen smaken. Apple durft bij tijden net iets meer dan Netflix en dat levert mooi gevarieerde programmatie af. Soms meandert het verhaal een beetje en - was ik dit begonnen toen elke week een aflevering werd gedropt - weet ik niet of ik het had volgehouden. Maar als je de verbintenis aangaat van één of twee avondjes kijken dan is The Last Days of Ptolemy Grey de ervaring waard. Het hoofdpersonage is een man waarvoor je zal duimen. Zijn rugzak eentje die je zal vervloeken om hoe zwaar hij is. Het is een origineel verhaal die ons ook op bepaalde feiten drukt die zeker nog wat luider mogen omgeroepen worden. De problematiek die veel achtergestelde gemeenschappen hebben, is hier steeds aanwezig. Een vervelend gezoem waar men niet van kan weglopen. Precies hier komt mijn eerder vermeldde ‘voyeur’-gevoel vandaan. Je bent getuige van wat men eigenlijk graag verborgen wil houden. Maar pas met de mist te laten optrekken, kan er echt verandering zijn.
Pro
- Acteerprestaties doen je vergeten dat het fictie is
- Origineel verhaal
- Mooie generiek
Con
- Soort verhaal dat baat had bij de diepgang van een boek
- De aftakeling is niet gemakkelijk om zien
- Voor een realistische vertolking, zijn sommige dingen een tikje ver gezocht.
7.5
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
1 april 2022
Genre
- Drama
- Misdaad
Speelduur
59 minuten
Regie
Debbie Allen, Guillermo Navarro, Hanelle M Culpepper
Cast
Samuel L Jackson, Dominique Fishback, Damon Gupton, ea
Uitgever
AppleTV
