Zo'n anderhalf jaar geleden verscheen The Last of Us Part I, een remake van het originele verhaal dat in 2013 voor PlayStation 3 werd uitgebracht. Part II is sinds 2020 voor PlayStation 4 beschikbaar, maar krijgt middels deze Remastered-versie ook een volwaardige upgrade voor PlayStation 5. Zoals de titel van de game al verraad is deze geen remake, maar een 'simpele' remaster. Moet je The Last of Us Part II Remastered in huis halen als je het originele tweede deel reeds gespeeld hebt op PlayStation 4? Je komt het in deze review te weten. Opmerking: deze review bevat kleine spoilers over het eerste spel, maar géén spoilers over The Last of Us Part II.
The Last of Us Part I, de remake dus, was een van de weinige spellen die ik met een perfecte score beoordeelde. Daar kwam (terecht) wat kritiek op, maar ik had het originele spel nooit uitgespeeld. Niet in 2013 toen de game voor PlayStation 3 verscheen en ook niet toen de remastered versie verscheen voor PS4. De remake zorgde ervoor dat ik van begin tot eind werd meegezogen in het verhaal, waardoor ik voor het eerst de volledige game heb voltooid en dus pas toen kon beoordelen. Dat de multiplayer geschrapt werd, moet je er helaas wel bijnemen. Maar ... De vraag is nu of ook The Last of Us Part II Remastered
hetzelfde lot beschoren is.
Weet wel dat The Last of Us Part II nog een stuk bruter wordt dan het eerste spel. Wraak, haat en agressie zijn belangrijke elementen die het verhaal van dit tweede deel meer betekenis geven. Ellie is niet meer dat kleine meisje uit het eerste deel. Ze is nu een jongvolwassen vrouw die haar zin doet en haar plan kan trekken. Wat je ook kunt verwachten, zijn nieuwe soorten vijanden. Voor de rest moet je je laten onderdompelen in hetgeen waar Naughty Dog zo verdomd goed in is. Verhaalvertelling, de kleinere zaken die op het eerste gezicht onbelangrijk zijn, maar toch dat beetje meerwaarde bieden. Denk daarbij aan de optionele gesprekken die je kunt voeren, de rustige momenten waarbij je kunt genieten van vergezichten of interacties met dieren. Het is weer allemaal aanwezig. Het klinkt uiteraard allemaal erg bekend in de oren, en dat is niet onlogisch. We hebben het allemaal al eens gezien, maar waarom zou je een succesformule veranderen?
Je krijgt in The Last of Us Part II Remastered trouwens wat meer bewegingsvrijheid in vergelijking met het eerste deel. Sommige omgevingen zijn wat groter, waardoor je weg kunt rennen moest je ontdekt worden door vijanden. Het is dan iets eenvoudiger om terug in stealthmodus te geraken, maar zoals reeds gezegd zijn de vijanden wel slimmer geworden. Hoe groot die omgevingen ook zijn, alles is tot in de kleinste details uitgewerkt. Je zal Naughty Dog niet snel op een foutje betrappen. Er zijn geen glitches, geen technische problemen ... Dat zorgt ervoor dat je in eender welke omgeving kunt genieten van wat de ontwikkelstudio op je scherm tovert. Naughty Dog slaagde er nog maar eens in de speler kennis te laten maken met een magistrale wereld waarbij gevaar om elke hoek loert.
Erna betreed je het strijdtoneel en dan gebeurt het ... Je zult doodgaan. Vele malen! Je start namelijk een run. Breng je de eerste locatie tot een goed einde, dan ga je door naar de volgende. Ga je ergens dood, dan begin je terug van af. Je krijgt een nieuwe set van willekeurig gegenereerde locaties en start een nieuwe poging. Alles wat je onderweg had verzameld, gaande van wapens, voorwerpen en upgrades, ben je kwijt. Om het allemaal nog wat pittiger te maken, worden er ook willekeurig mods toegevoegd. Daarnaast wordt er extra afwisseling toegevoegd door de vier uitdagingen in No Return. In Capture moet je een kluis leegroven die wordt bewaakt door vijanden, terwijl je het in Assault opneemt tegen diverse golven aan vijanden. Gelukkig heb je tussen elke locatie de tijd om met de verzamelde grondstoffen wapens te upgraden of nieuwe dingen te kopen, waardoor het iets eenvoudiger zou moeten worden (haha!). Afwisseling genoeg, maar voor mij persoonlijk toch allemaal net dat tikkeltje te pittig. Het zweet staat nog op mijn rug ...
The Last of Us Part I, de remake dus, was een van de weinige spellen die ik met een perfecte score beoordeelde. Daar kwam (terecht) wat kritiek op, maar ik had het originele spel nooit uitgespeeld. Niet in 2013 toen de game voor PlayStation 3 verscheen en ook niet toen de remastered versie verscheen voor PS4. De remake zorgde ervoor dat ik van begin tot eind werd meegezogen in het verhaal, waardoor ik voor het eerst de volledige game heb voltooid en dus pas toen kon beoordelen. Dat de multiplayer geschrapt werd, moet je er helaas wel bijnemen. Maar ... De vraag is nu of ook The Last of Us Part II Remastered
Welkom in het vredige Jackson
Wie The Last of Us (Part I) gespeeld heeft, weet dat Joels beslissing aan het einde van het spel nogal grote gevolgen had voor de mensheid. Noem het gerust egoïsme, waarbij over het grotere goed niet werd nagedacht. Als speler kon je die keuze in veel gevallen begrijpen. Het is ook dankzij die keuze dat er een tweede deel gekomen is. De Cordyceps-schimmelinfectie is er vier jaar later nog steeds, de geïnfecteerden dus ook, en dus moet elk levend persoon nog dagelijks om diens leven vrezen. Joel en Ellie hebben ondertussen een stabieler leven gevonden, beiden in Jackson, Wyoming. Ook Joels broer Tommy leeft er. Het lijkt er op het eerste gezicht rustig aan toe te gaan, maar toch is het gevaar niet geweken. Dat wordt al snel duidelijk wanneer Joel en Tommy op patrouille kennismaken met ene Abby, nadat ze haar redden van enkele geïnfecteerden. De Abby waarover destijds heel wat te doen was, maar ik ga er alleszins niet dieper op in. Een spel als The Last of Us Part II moet het onder andere hebben van het verhaal, dus dat ga ik hier niet uit de doeken doen.The Last of Us Part II Remastered is opnieuw een schitterende ervaring.
Weet wel dat The Last of Us Part II nog een stuk bruter wordt dan het eerste spel. Wraak, haat en agressie zijn belangrijke elementen die het verhaal van dit tweede deel meer betekenis geven. Ellie is niet meer dat kleine meisje uit het eerste deel. Ze is nu een jongvolwassen vrouw die haar zin doet en haar plan kan trekken. Wat je ook kunt verwachten, zijn nieuwe soorten vijanden. Voor de rest moet je je laten onderdompelen in hetgeen waar Naughty Dog zo verdomd goed in is. Verhaalvertelling, de kleinere zaken die op het eerste gezicht onbelangrijk zijn, maar toch dat beetje meerwaarde bieden. Denk daarbij aan de optionele gesprekken die je kunt voeren, de rustige momenten waarbij je kunt genieten van vergezichten of interacties met dieren. Het is weer allemaal aanwezig. Het klinkt uiteraard allemaal erg bekend in de oren, en dat is niet onlogisch. We hebben het allemaal al eens gezien, maar waarom zou je een succesformule veranderen?
Rollercoasterrit
The Last of Us Part II Remastered is met om en bij de twintig tot vijfentwintig uur trouwens een stuk langer dan het eerste deel. Bereid je dus voor op een langere rollercoasterrit waarbij je emoties alle kanten op kunnen. Net zoals in het eerste deel wisselen gameplay en tussenfilmpjes elkaar naadloos af, zonder laadschermen. Ook qua gameplay mag je trouwens meer van hetzelfde verwachten, want daaraan verandert er weinig. Je hebt nog steeds een arsenaal aan wapens dat je gebruikt om zowel geïnfecteerden als menselijke tegenstanders een kopje, armpje of beentje kleiner te maken. Wapens als kapmessen, pijl en boog, shotguns en pistolen zijn terug. Het schaarse aanbod aan kogels ook. Soms is het dus zaak om zo veel mogelijk vijanden vanuit stealth neer te halen. Alles voelt wel een stuk verfijnder aan dan in The Last of Us, waarbij onder andere vijanden intelligenter geworden zijn. Ze jagen je meer op en werken beter samen. Dat zorgt voor soms wat moeilijkere (vuur)gevechten waarop je je tanden stuk kunt bijten. Toch even doorbijten is dan de boodschap.Je krijgt in The Last of Us Part II Remastered trouwens wat meer bewegingsvrijheid in vergelijking met het eerste deel. Sommige omgevingen zijn wat groter, waardoor je weg kunt rennen moest je ontdekt worden door vijanden. Het is dan iets eenvoudiger om terug in stealthmodus te geraken, maar zoals reeds gezegd zijn de vijanden wel slimmer geworden. Hoe groot die omgevingen ook zijn, alles is tot in de kleinste details uitgewerkt. Je zal Naughty Dog niet snel op een foutje betrappen. Er zijn geen glitches, geen technische problemen ... Dat zorgt ervoor dat je in eender welke omgeving kunt genieten van wat de ontwikkelstudio op je scherm tovert. Naughty Dog slaagde er nog maar eens in de speler kennis te laten maken met een magistrale wereld waarbij gevaar om elke hoek loert.
No Return
Het verschil met The Last of Us Part II is niet zo bijzonder groot. De graphics werden opgepoetst. Zo game nu je aan native 4K, zijn er een aantal geavanceerde opties om de graphics aan te passen en zijn de textures een stuk scherper. Om nog maar van de onbestaande laadtijden te zwijgen. Ook werd een Guitar Free Play-modus toegevoegd, die mijns inziens weinig meerwaarde heeft. Misschien belangrijker zijn de twee nieuwe spelmodi. Helaas gaat het hier niet over modi voor multiplayer, maar dien je dus alleen aan de slag te gaan. Speedrun Mode spreekt voor zich. Hierin wil je gewoon zo snel mogelijk door de game gaan. Toffer, maar ook een stuk uitdagender, is de nieuwe No Return-spelmodus. Deze roguelike survivalmodus zal je vaardigheden ongetwijfeld testen. Eerst kies je je 'held', waarbij onder andere Ellie, Dina, Abby en Jesse opties zijn. Elk hebben ze hun eigen unieke vaardigheden en speelstijlen. Zo zet Jesse in op resources, waarbij hij onder andere unieke voorwerpen kan kopen en dertig procent meer Currency verzamelt.Naughty Dog schotelt weer een magistrale wereld voor.
Erna betreed je het strijdtoneel en dan gebeurt het ... Je zult doodgaan. Vele malen! Je start namelijk een run. Breng je de eerste locatie tot een goed einde, dan ga je door naar de volgende. Ga je ergens dood, dan begin je terug van af. Je krijgt een nieuwe set van willekeurig gegenereerde locaties en start een nieuwe poging. Alles wat je onderweg had verzameld, gaande van wapens, voorwerpen en upgrades, ben je kwijt. Om het allemaal nog wat pittiger te maken, worden er ook willekeurig mods toegevoegd. Daarnaast wordt er extra afwisseling toegevoegd door de vier uitdagingen in No Return. In Capture moet je een kluis leegroven die wordt bewaakt door vijanden, terwijl je het in Assault opneemt tegen diverse golven aan vijanden. Gelukkig heb je tussen elke locatie de tijd om met de verzamelde grondstoffen wapens te upgraden of nieuwe dingen te kopen, waardoor het iets eenvoudiger zou moeten worden (haha!). Afwisseling genoeg, maar voor mij persoonlijk toch allemaal net dat tikkeltje te pittig. Het zweet staat nog op mijn rug ...
Conclusie
The Last of Us Part II Remastered is een van de meesterwerken van ontwikkelstudio Naughty Dog. Ik kan Sony vervloeken voor het annuleren van de The Last of Us-multiplayergame, maar vergeef het hen al snel bij het spelen van deze Remastered-versie. Opnieuw kom je terecht in een magistrale wereld waarin alles perfect werd uitgewerkt, elke dialoog een meerwaarde heeft en elk gevecht spannend is. De Guitar Free Play-modus heeft echter weinig meerwaarde en de No Return-modus is voor degenen die strijdvaardig zijn. Maar op vlak van verhaalvertelling doen weinig studio's het beter. Deze moet je in huis halen. Heb je trouwens de PlayStation 4-versie nog, dan kost de upgrade je slechts tien euro.
Pro
- Grafisch nog mooier
- Bijzonder meeslepend verhaal
- Nieuwe modi
- Slimmere vijanden
- Ontzettend knappe omgevingen
Con
- Traag begin
- Guitar Free Play heeft weinig meerwaarde
9.5
Over
Beschikbaar vanaf
19 januari 2024
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PlayStation 5
Genre
- Action
- Adventure
Ontwikkelaar
- Naughty Dog
Uitgever
- Sony Interactive Entertainment
