De Zaak Alzheimer. Ik ben eerlijk gezegd het grootste deel vergeten. Badum tss. In 1985 kwam het boek van Jef Geeraerts uit, een tweede van negen boeken rond het politieduo Vincke en Verstuyft. Geeraerts was op dat moment al established als schrijver in Vlaanderen. Een beetje (veel) een enfant terrible met boeken die het pornografische, gewelddadige en racistische niet uit de weg gingen. De schrijver slaagde alleen al door de verblufte besprekingen van zijn boeken een onbetaalbare publiciteit te vergaren. Een verhaal van Jef Geeraerts naar het scherm brengen, is niet vanzelfsprekend. Indertijd kon onze Vlaamse De Zaak Alzheimer als deftige poging, ondanks een gitzwart verhaal, op veel bijval rekenen en nu heeft Hollywood er zich ook aan gewaagd.
Memory is nu al even uit maar aangezien het niet vaak voorkomt dat Amerika richting ons kijkt voor inspiratie, is het misschien toch de moeite om een kijkje te nemen. Liam Neeson is een door de wol gekleurde leading man en met de juist nacho’s en een colaatje wil ik nog wel een paar uurtjes op de bank blijven. (nvdr het was Perrier en een appel)
Meer geld, minder bloed
In Memory volgen we Alex Lewis (Liam Neeson). Een huurmoordenaar die doet wat huurmoordenaars doen: voor een flinke som zorgt Alex er voor dat wie in jouw weg loopt, geen probleem meer vormt. Aangezien Alex niet meer piepjong is, mogen we ervan uitgaan dat hij goed is in zijn vak. Hij claimt van plan te zijn om het wat rustiger aan te doen, maar al snel blijkt dat het niet zozeer van willen is. Alex Lewis heeft snel vorderende Alzheimer. Voor een oude vriend neemt hij nog een laatste keer een zaak aan. Eentje die op het eerste gezicht vrij eenvoudig zou moeten zijn. Een van de zaken die men graag gebruikt voor misdadigers of andere antihelden is dat ze toch ergens een code hebben. Iets van regels of principes waar ze zich aan houden, meestal om ze daar dan rond het einde van de film of serie serieus op af te rekenen. Voor Alex is het hier niet anders: kinderen zijn off-limits. Een principe waar de meeste onder ons zich wel kunnen achter scharen en hetgeen ervoor zorgt dat wat een eenvoudige laatste zaak moest worden, een gigantisch boeltje wordt.
Memory werd geregisseerd door Martin Campbell, die eerder al onder andere Casino Royale, Green Lantern en The Mask of Zorro voor zijn rekening nam. Naast Liam Neeson zien we ook Guy Pearce (Memento, Iron Man 3) als Speciaal Agent Vincent Serra, die een persoonlijke interesse krijgt in de zaak waar Alex in betrokken is, en Monica Bellucci als Davana Sealman, mysterieus en gevaarlijk (comme d’hab, soit).
Het is altijd een misverstand
Het basisidee achter De Zaak Alzheimer is schitterend. Zoals al gebruikt in The Last Days of Ptolemy Grey (review door yours truly) is het een gruwelijk gegeven om volgen: verraden door je eigen brein. Alles wat je ooit wist, alle zekerheden, vallen weg tot je vastzit in een wereld van vage schimmen en stilte. Om dit dan te laten voorvallen bij een huurmoordenaar, eenvoudigweg geniaal idee. Mocht ik als veel jongere dame geen onaangename aanvaring gehad hebben met een Geeraerts-boek dat redelijk traumatisch was, ik zou het zo in huis halen. Maar ik moet het dus stellen met films en deze film doet precies wat er op de verpakking staat: een thriller rond het brein. Helaas maakt dat geen brainy thriller.
We kennen Liam Neeson de laatste jaren als go-to-guy voor actiefilms. Hij is een stuk normaler dan Tom Cruise, een stuk minder massief dan The Rock en kan over verschillende generaties rekenen op vrouwen die zwijmelen voor de Ierse charme en mannen die het een toffe pee vinden waar ze zelfs hun vrouw zouden bij achterlaten. Neeson slaagt er dan ook steeds in om af te leveren wat er verwacht wordt en dat doet hij hier dus ook. Memory is een knip-en-plak Hollywood thriller van dertien in een dozijn. En met dertien ben ik nog aardig. De formule is compleet: (anti-)held, goeie flik, slechte flik, nutteloze overheid en heel slechte slechteriken. Indien gewenst kan je bij Memory een super spelletje dronken bingo spelen en elk cliché dat aan bod komt aankruisen. Met zijn uur en vierenvijftig minuten is het een behoorlijk lange film voor het genre en niet alles gaat even vlot vooruit. Je kan je afvragen hoe dikwijls we moeten zien precies hoe slecht de slechten echt wel zijn. We snappen het heus wel. Gezien het soort zaak die centraal staat, zijn sommige scenes gewoon oncomfortabel, zelfs als ze niet erg expliciet zijn. Slechts weinig films of filmmakers kunnen met gemak ongemak brengen.
Memory is nu al even uit maar aangezien het niet vaak voorkomt dat Amerika richting ons kijkt voor inspiratie, is het misschien toch de moeite om een kijkje te nemen. Liam Neeson is een door de wol gekleurde leading man en met de juist nacho’s en een colaatje wil ik nog wel een paar uurtjes op de bank blijven. (nvdr het was Perrier en een appel)
Meer geld, minder bloed
In Memory volgen we Alex Lewis (Liam Neeson). Een huurmoordenaar die doet wat huurmoordenaars doen: voor een flinke som zorgt Alex er voor dat wie in jouw weg loopt, geen probleem meer vormt. Aangezien Alex niet meer piepjong is, mogen we ervan uitgaan dat hij goed is in zijn vak. Hij claimt van plan te zijn om het wat rustiger aan te doen, maar al snel blijkt dat het niet zozeer van willen is. Alex Lewis heeft snel vorderende Alzheimer. Voor een oude vriend neemt hij nog een laatste keer een zaak aan. Eentje die op het eerste gezicht vrij eenvoudig zou moeten zijn. Een van de zaken die men graag gebruikt voor misdadigers of andere antihelden is dat ze toch ergens een code hebben. Iets van regels of principes waar ze zich aan houden, meestal om ze daar dan rond het einde van de film of serie serieus op af te rekenen. Voor Alex is het hier niet anders: kinderen zijn off-limits. Een principe waar de meeste onder ons zich wel kunnen achter scharen en hetgeen ervoor zorgt dat wat een eenvoudige laatste zaak moest worden, een gigantisch boeltje wordt.
Memory werd geregisseerd door Martin Campbell, die eerder al onder andere Casino Royale, Green Lantern en The Mask of Zorro voor zijn rekening nam. Naast Liam Neeson zien we ook Guy Pearce (Memento, Iron Man 3) als Speciaal Agent Vincent Serra, die een persoonlijke interesse krijgt in de zaak waar Alex in betrokken is, en Monica Bellucci als Davana Sealman, mysterieus en gevaarlijk (comme d’hab, soit).
Het is altijd een misverstand
Het basisidee achter De Zaak Alzheimer is schitterend. Zoals al gebruikt in The Last Days of Ptolemy Grey (review door yours truly) is het een gruwelijk gegeven om volgen: verraden door je eigen brein. Alles wat je ooit wist, alle zekerheden, vallen weg tot je vastzit in een wereld van vage schimmen en stilte. Om dit dan te laten voorvallen bij een huurmoordenaar, eenvoudigweg geniaal idee. Mocht ik als veel jongere dame geen onaangename aanvaring gehad hebben met een Geeraerts-boek dat redelijk traumatisch was, ik zou het zo in huis halen. Maar ik moet het dus stellen met films en deze film doet precies wat er op de verpakking staat: een thriller rond het brein. Helaas maakt dat geen brainy thriller.
De formule is compleet: (anti-)held, goeie flik, slechte flik, nutteloze overheid en heel slechte slechteriken.
We kennen Liam Neeson de laatste jaren als go-to-guy voor actiefilms. Hij is een stuk normaler dan Tom Cruise, een stuk minder massief dan The Rock en kan over verschillende generaties rekenen op vrouwen die zwijmelen voor de Ierse charme en mannen die het een toffe pee vinden waar ze zelfs hun vrouw zouden bij achterlaten. Neeson slaagt er dan ook steeds in om af te leveren wat er verwacht wordt en dat doet hij hier dus ook. Memory is een knip-en-plak Hollywood thriller van dertien in een dozijn. En met dertien ben ik nog aardig. De formule is compleet: (anti-)held, goeie flik, slechte flik, nutteloze overheid en heel slechte slechteriken. Indien gewenst kan je bij Memory een super spelletje dronken bingo spelen en elk cliché dat aan bod komt aankruisen. Met zijn uur en vierenvijftig minuten is het een behoorlijk lange film voor het genre en niet alles gaat even vlot vooruit. Je kan je afvragen hoe dikwijls we moeten zien precies hoe slecht de slechten echt wel zijn. We snappen het heus wel. Gezien het soort zaak die centraal staat, zijn sommige scenes gewoon oncomfortabel, zelfs als ze niet erg expliciet zijn. Slechts weinig films of filmmakers kunnen met gemak ongemak brengen.
Conclusie
Zoek je iets voor Netflix en Chill waar je na de chill niet noodzakelijk moet gaan terugspoelen? Dan is Memory een geschikte keuze. Je kan perfect voorspellen wat er allemaal te gebeuren staat dus niks zal je ogen van te volbrengen taken afhalen. Liam Neeson en Guy Pearce zijn solide in hun respectievelijke rollen, de ondersteunende cast is … ondersteunend en Monica Bellucci blijft een pracht van een vrouw op wiens acteertalent we haar nu niet gaan afrekenen. Heb je een slapeloze nacht, dan is Memory ook een geschikte keuze. Zoek je iets waar je nog over kan nadenken achteraf en zeggen tiens, ik schrijf een review voor BeyondGaming, dan zijn er toch een aantal betere keuzes. Ik hoop ooit Liam Neeson nog eens in een rol ‘met pak aan’ te zien. Binnenkort speelt hij Phillip Marlowe, ik hoop dan de memory van dit kwijt te raken.
Pro
- Liam Neeson blijft aantrekkelijk
- Monica Bellucci blijft aantrekkelijk
Con
- Bandwerk film
- Voorspelbaar
5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
27 april 2022
Genre
- Actie
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
114 minuten
Regie
Martin Campbell
Cast
Liam Neeson, Guy Pearce, Taj Atwal, Monica Bellucci, Harold Torres, ea
Uitgever
Black Bear Pictures
