PlayStation 5

Halloween staat voor de deur en dat betekent dat we weer mogen griezelen. Ook The Dark Pictures Anthology: House of Ashes zal hierbij z'n steentje bijdragen. De derde game in de reeks die ooit uit acht games moet bestaan, doet weer het nodige om voor een spannende ervaring te zorgen. Horrorelementen moet je niet verwachten, maar het spel doet er alles aan om je continu op het puntje van je stoel te zetten. Mijn ervaring met House of Ashes lees je in deze review.

Na het maken van een Mario Kart-kloon met Nickelodeon Kart Racers was het een kwestie van tijd voor ook Smash Brothers op de kopieermachine ging in het hoofdkwartier van Nickelodeon, een magische plek waar de Turtles vriendschappelijk keuvelen met Jimmy Neutron in de cafetaria. Er valt ook hoegenaamd niks af te dingen op de kracht van dat idee. Het is weinigen gegeven om een game als Smash Bros. te imiteren, omdat je het enkel kan doen als je een diverse stal van herkenbare personages hebt. Nickelodeon, dat vele jaren onze kindertijd gekleurd heeft met animatiereeksen als Spongebob Squarepants en Hey Arnold, heeft dan ook alles in huis om een gooi te doen naar de kroon van Nintendo. Komt Nickelodeon All-Star Brawl in de buurt van de perfectie die Super Smash Bros. door de jaren heen bereikt heeft of krijgen we opnieuw een gemiste kans zoals PlayStation All-Stars te verwerken? Tijd voor een review.

Toen World War Z in 2019 uitgebracht werd, werd al heel snel de vergelijking gemaakt met Left 4 Dead 2, deels terecht en deels ten onrechte. Natuurlijk kan niet ontkend worden dat beide games er op het eerste zicht wat hetzelfde uitzien. Het zijn allebei moderne zombie shooters in een apocalyptische setting, waar de multiplayer en co-op gameplay belangrijker zijn dan het episodische verhaal. Zelfs de beschikbare klassen en aldus personages zijn in beide games te herleiden naar ongeveer dezelfde specifieke rollen binnen het team van zombiejagers. Waar World War Z zich wél in onderscheidt ten opzichte van zijn concullega, is onder meer de third person view én het upgradesysteem, waardoor je als speler extra gemotiveerd wordt om de game te blijven spelen. Doorgespoeld naar dit jaar, namelijk op 21 september, kwam World War Z: Aftermath eindelijk beschikbaar op de diverse platformen. Een ideale gelegenheid voor ons om na te gaan hoe deze game zich nu onderscheidt van zijn voorganger...

Zombies... De eeuwige zondebok! Ongeacht waar ze in tevoorschijn komen, bijna iedere keer zijn ze het onmiskenbare ‘slachtoffer’ van iemand die ze een miljoen pandoeringen wil toedienen. Met actie opgepompte stukken media (in al hun vormen en maten) exploiteren deze gedachteloze ondoden maar al te graag, waardoor videogames ze herhaaldelijk bij elkaar ronselen voor onder andere shooter ervaringen. Zeker als dit coöperatieve omstandigheden kan rechtvaardigen. Niet dat ik er iets op tegen heb, want het maakte me nog altijd nieuwsgierig over het goeds dat Turtle Rock's Back 4 Blood op tafel kon brengen. Collega's Tonerider, Edenian, Sir. K, ShPonGle en FreakyJP vertoonden eveneens interesse, en zodus leveren we samen een recensie bestaande uit meerdere opinies!

Met veel plezier heb ik al de kans gekregen om enkele mooie games te reviewen voor BeyondGaming. Het voelt altijd zeer uitdagend om een game te reviewen waarvan je of nog nooit gehoord hebt of een genre waar je weinig voeling voor hebt. Frostpunk en The Survivalists waren zeer leuke ervaringen en was me een waar genoegen om deze uit te proberen. Wordt AWAY: The Survival Series van de onafhankelijke ontwikkelingsstudio Breaking Walls een volgende topper om te reviewen?

Elf jaar na de oorspronkelijke release heeft Alan Wake nog steeds een warme plek in vele harten. Het roept nog steeds herinneringen op aan verhaalvertelling waar nauwelijks een touw aan vast te knopen was en tonnen sfeer. Het is niet verbazingwekkend dat dit één van die zeldzame titels is waar fans ruim een decennium later nog steeds blijven hunkeren naar een sequel. Voor het eerst in een lange tijd is er ook daadwerkelijk hoop in de vorm van Alan Wake Remastered. Samen met ontwikkelaar d3t brengt Remedy één van hun meest geliefde games terug onder de aandacht en brengt het Alan Wake ook naar een volledig nieuw publiek op PlayStation. Heeft deze remaster alles in huis om nieuwe zieltjes te winnen voor een opvolger? Je ontdekt het in de review.

Als je me zou vragen wie mijn favoriete gameregisseurs zijn, dan staat Hideo Kojima zeker in mijn top vijf. Dit niet enkel vanwege de Metal Gear Solid-reeks maar ook het geweldige Zone of The Enders 1 en 2. Ik was dan ook razend benieuwd naar Death Stranding toen dit in 2019 verscheen op PlayStation 4. Intussen verscheen het spel ook op PC, maar als kers op de taart kregen we eind vorige maand een geremasterde Director's Cut voor PlayStation 5, ofwel de definitieve versie van een spel zoals je er nog nooit een hebt gespeeld.

Er komt een onvermijdelijke fase in het leven van elk jongetje waarbij we even door het leven willen gaan als ninja. Je kleedt je in je meest donkere pyjama, trekt een bivakmuts over je hoofd en begint door het huis te sluipen en je te verstoppen. Je schuilt achter de sofa of kruipt in de kleerkast en probeert zo hard mogelijk je adem en gegiechel in te houden, wachtend op het opportuun moment om toe te slaan. Wanneer je prooi na oneindig lang wachten ten tonele verschijnt spring je "Bonsai!!!" schreeuwend tevoorschijn. Ninja! Helaas heb ik ondertussen geleerd dat eens je de dertig gepasseerd bent vriendinnen maar matig onder de indruk zijn van dat soort streken, al helemaal niet wanneer je strijdkreet zoveel betekent als miniatuurboompje. Het is dan ook maar wat goed dat Ghostrunner de voorbije dagen op mijn PlayStation 5 vertoefde om mijn innerlijke ninja nog eens de kans tot schitteren te geven. Het risico op afkeurende blikken van mijn betere helft is een stuk kleiner op console.

Love it or hate it, maar JRPG’s zijn niet voor iedereen weggelegd. Hoewel ik het een fantastisch genre vind, moet ik toegeven dat ik er toch wat een haat-liefdeverhouding mee heb. Met games zoals Pokémon en Final Fantasy kon ik me uuuren bezighouden, maar er zijn ook games die ik al snel saai begon te vinden. Fire Emblem en Star Ocean bijvoorbeeld. Het kwam er steeds op neer dat ik naast de gameplay toch ook sterk getriggerd moest worden door het verhaal om me voldoende geboeid te houden en het spel uit te spelen. In welk kamp Astria Ascending zich bevindt, komen jullie te weten in onderstaande review!

Hoever zou je als vader of moeder gaan om je kind te beschermen of een goede toekomst te bezorgen? Het is een vraag die zelfs op ons eigen forum tot discussies leidt. Een ouder gaat namelijk redelijk ver, soms zelfs te ver. Zo ook in Far Cry 6 waarbij de president van het Caraïbische eiland Yara en vader van Diego zijn land in een paradijs wil veranderen zodat zijn zoon hierover kan regeren. Het probleem is echter dat de weg naar het paradijs gelegd wordt ten koste van de levens van de onderdanen en het telen van serieus heftige drugs met behulp van vergif. Niet de doorsnee vader, maar wel goed voor een typisch Far Cry-verhaal.

Judgment mag als reeks dan wel fungeren als een spin-off van de Yakuza-franchise, dat neemt niet weg dat het DNA van de populaire ouder duidelijk te voelen is. Nadat Judgment eerder dit jaar al behoorlijk wat zieltjes wist te winnen op PlayStation 5 met de uitgekiende mix van verhaalvertelling, knokken en zijmissies waar Yakuza zo sterk in was, is het nu al de beurt aan Lost Judgment. Weet de sequel de hoge verwachtingen die gepaard gaan met een opvolger waar te maken?

Zoek je als ontwikkelaar naar een thema dat iemands verbeelding prikkelt en vervolgens een uitlaatklep voor flexibiliteit aanbiedt, dan is de schaal van de ruimte dé keuze zonder gelijke. Dit soort achtergrond staat reeds voor lange tijd synoniem met ‘inventiviteit’ als je even bekijkt wat voor spellen door middel ervan tot leven werden gewekt. Het zorgvuldig construeren van ingenieuze technologie doe je via exemplaren zoals Kerbal Space Program, voor RPG’s kun je terecht bij onder andere The Outer Worlds, voor eenzame exploratie heb je bijvoorbeeld The Outer Wilds, immersive sims worden vergezeld door pakweg Prey uit 2017, om nog maar te zwijgen over de talloze horror-belevenissen zoals Dead Space of het meer originele Observation. Zelfs in de hedendaagse markt zijn de creatieve wendingen nog steeds haast eindeloos, en het team bij Superbrothers wil graag een bijdrage indienen met behulp van JETT: The Far Shore.