Als je me zou vragen wie mijn favoriete gameregisseurs zijn, dan staat Hideo Kojima zeker in mijn top vijf. Dit niet enkel vanwege de Metal Gear Solid-reeks maar ook het geweldige Zone of The Enders 1 en 2. Ik was dan ook razend benieuwd naar Death Stranding toen dit in 2019 verscheen op PlayStation 4. Intussen verscheen het spel ook op PC, maar als kers op de taart kregen we eind vorige maand een geremasterde Director's Cut voor PlayStation 5, ofwel de definitieve versie van een spel zoals je er nog nooit een hebt gespeeld.
Kojima's spellen hebben vaak iets profetisch en het zijn zowaar halve filosofische traktaten. Maar Death Stranding, dat is uitgekomen net voordat de Corona-pandemie wereldwijd uitbrak, ging zelfs een stapje verder. De wereld is geplaagd door een mysterieuze ziekte en de planeet is eigenlijk zo goed als naar de kl*ten. Amerika is niet enkel een geïsoleerd maar onderling ook verdeeld land. De mensen die nog resteren, bunkeren zichzelf in en ze communiceren haast enkel nog digitaal. Bovendien zijn zij afhankelijk van leveringsdiensten... Ik weet niet goed of ik nu de wereld van Death Stranding aan het beschrijven ben of onze wereld anno 2020. Enkele maanden na de release keek ik al met andere ogen naar het spel en de mogelijkheid om het twee jaar later te herontdekken op PlayStation 5 stond dan ook garant voor een bijzondere ervaring.
Bruggen bouwen
Ongeacht een pandemie of niet, Death Stranding is eigenlijk een bijzondere ervaring op zich. De hoofdmoot van de gameplay, waarbij je leveringen moet doen door een moeilijk begaanbaar landschap, is zeker niet voor iedereen weggelegd. Het verhaal is al even bevreemdend en vraagt je om mee te gaan in een wereld met bizarre concepten zoals BT's, DOOMS, timefall, Chiralium, voidouts en personages die namen hebben zoals Deadman, Fragile en Die-Hardman. Om van het verhaal te genieten, stel je jezelf best niet teveel vragen en laat je je gewoon meenemen in de wonderlijke wereld van Death Stranding. Wat je in ruil krijgt, is een ervaring die je zelden tegenkomt in dit medium en die mij vaak met verstomming achterliet. Tragische scènes zoals die met Mama of de onthulling van Die-Hardman op het einde staan garant voor een stevige krop in de keel en wie weet zelfs een traan op de wang.
Toch is het niet het verhaal of het pakketjes bezorgen dat voor mij zo definiërend is aan wat Death Stranding zo bijzonder maakt. Death Stranding bevat voor mij de meest unieke multiplayer-ervaring sinds de Souls-franchise. In het spel speel je als Sam, een porter die leveringen uitvoert voor een bepaald bedrijf, en uiteraard ben je niet de enige porter. Hoewel je af en toe A.I.-gedreven porters tegenkomt, is het vooral de asynchronische multiplayer die het spel kenmerkt. Je kan vanalles maken, gaande van voertuigen, ladders en hangtouwen tot bruggen, laadpalen, schuilplekken en zelfs wegen. Alles wat je maakt in deze wereld blijft ook bestaan en meer zelfs, is toegankelijk voor andere spelers die je zelf nooit ziet. Zij kunnen dus jouw ladder die je daar ergens tegen een rotswand hebt gezet, gebruiken en je hiervoor zelfs 'likes' geven. Dit geeft een heel nieuwe dimensie aan het spel, waarbij spelers elkaar helpen in plaats van elkaar afmaken. Dit was Kojima's unieke visie om spelers met elkaar te verbinden. De manier waarop jouw wereld langzaam wordt uitgebreid door structuren gebouwd door andere spelers of waar zij hielpen aan mee bouwen is verbluffend, zeker als je Death Stranding hebt gespeeld net wanneer het was uitgekomen.
Nieuw likje verf
Alles wat hierboven staat, is natuurlijk ook van kracht op de basisversie die beschikbaar is op zowel PlayStation 4 als PC. De hamvraag is wat de Director's Cut toevoegt en of deze versie de moeite is om in huis te halen, ongeacht of je de normale versie al hebt gespeeld. Gelukkig voegt deze nieuwe versie heel wat meer toe dan enkel wat opgepoetste graphics. Toch wil ik met dit laatste element beginnen, want wauw, wat ziet Death Stranding er prachtig uit op PlayStation 5. Het spel zag dankzij de Decima engine van Guerrilla Games er al prachtig uit op PlayStation 4, maar dankzij grafische verbeteringen voor de draw distance en verbeterde textures voor personagemodellen, planten en water en de 4K-resolutie (native in Quality-modus of upscaled in Performance-modus, waarbij beide modi 60 frames per seconde nastreven) ziet Death Stranding er ronduit adembenemend uit. Bovendien heeft deze versie net als de PC-versie ook een Ultrawide Quality-modus, al komt deze modus vooral neer op letterboxing. Ik neem het woord fotorealistisch niet graag in de mond, maar wat de landschappen betreft, komt Death Stranding soms akelig dicht in de buurt. Combineer dit de prachtige post-rock/electronica muziek van onder andere Low Roar en Ludwig Forsell en je krijgt een spel dat garant staat voor een overweldigende audiovisuele ervaring.
Een andere belangrijke toevoeging op vlak van prestaties, zijn der enorm verbeterde laadtijden dankzij de M.2 NVMe SSD, waardoor je in enkele luttele seconden in de spelwereld bent, idem wanneer je de fast travel-functie gebruikt. Andere toevoegingen specifiek voor PlayStation 5 zijn 3D-audio en het gebruik van de DualSense Controller-functies. Deze functies worden hier uitstekend geïmplementeerd, bijvoorbeeld door de extra weerstand op de triggers om je balans te houden wanneer je meer gewicht draagt, of de zachte trillingen als het regent en de schokjes als je met je voertuig tegen een rots aanrijdt. Samen met de 3D-audio zorgen deze subtiele toevoegingen ervoor dat immersie alleen maar groter wordt.
Ludieker en toegankelijker
Daarnaast voegt deze Director's Cut ook heel wat nieuwigheden toe op vlak van gameplay, de ene al wat opvallender dan de andere. Eerst en vooral krijg je nieuwe tools om mee aan de slag te gaan zoals de Maser gun, een korteafstandswapen dat vijanden neutraliseert door ze te elektrocuteren, maar ook een nieuw exoskelet dat je meer gewicht laat dragen en je een kleine snelheidsboost geeft. Verder kan je ook nieuwe structuren bouwen die je leveringen moeten vergemakkelijken, waaronder een springschans, waar je ook trucjes op kan doen als je spring met de motor, een katapult, je eigen buddy-bot die je vergezelt en een Chiralbrug, een wandelbrug voor minder toegankelijke plaatsen. Wel opletten geblazen, want als het regent, is deze brug niet bruikbaar. Je kan zelfs een nieuwe autosnelweg bouwen in de centrale regio, wat het makkelijker moet maken om de bergen over te steken. Daarnaast krijg je nu ook in het begin routegidsen, iets dat hiervoor pas later in het spel vrijgespeeld werd. Deze toevoegingen maken het spel net iets toegankelijker voor nieuwkomers, wat zeker welkom is, want Death Stranding kan bij momenten echt een stoïcijnse ervaring zijn.
Je krijgt ook nog een hele hoop aanpassingsmogelijkheden, deels gebaseerd op Half-Life en Cyberpunk 2077, en dit niet enkel voor je voertuigen en je kostuums, maar ook voor je BB bijvoorbeeld. Sam is ook iets mobieler in deze versie. Zo kan je tijdens gevechten nu ook bijvoorbeeld dropkicks en body slams uitvoeren. Maar de grootste toevoegingen zijn de racebaan, de schietbaan, ranked missions en de nieuwe missies die ook een nieuwe locatie en nieuwe vijanden introduceren. Eens je de racebaan hebt gebouwd, krijg je enkele configuraties van de baan waarop je met een truck, motor of de nieuwe racewagen jezelf kan wagen aan enkele tijdritten. Het enige lastige hier is dat de locatie van de racebaan zeer afgezonderd is, waardoor het een hele sleur is om daar te geraken. De schietbaan geeft je naast een klassieke schietbaan waar je met je wapens kan oefenen ook een groot aantal uitdagingen die nog het meest doen denken aan de VR Missions uit Metal Gear Solid 1 en 2. De nieuwe volwaardige missies nemen je dan weer mee naar een ondergrondse fabriek en geven je wat meer inzicht in de Homo Demens, de vijandelijke factie in het spel. Deze missies trouwens hebben een stealthelement en ook hier laat Kojima zijn roots opnieuw wat zien. Tot slot kan je ook de baasgevechten herspelen en de herinneringen met Clifford herbekijken vanuit je privékamer. Hoewel al deze laatste nieuwigheden weinig toevoegen aan het hoofdverhaal, zijn het wel leuke toevoegingen die de speelduur van het spel verlengen voor zij die maar niet genoeg kunnen krijgen van Death Stranding.
Kojima's spellen hebben vaak iets profetisch en het zijn zowaar halve filosofische traktaten. Maar Death Stranding, dat is uitgekomen net voordat de Corona-pandemie wereldwijd uitbrak, ging zelfs een stapje verder. De wereld is geplaagd door een mysterieuze ziekte en de planeet is eigenlijk zo goed als naar de kl*ten. Amerika is niet enkel een geïsoleerd maar onderling ook verdeeld land. De mensen die nog resteren, bunkeren zichzelf in en ze communiceren haast enkel nog digitaal. Bovendien zijn zij afhankelijk van leveringsdiensten... Ik weet niet goed of ik nu de wereld van Death Stranding aan het beschrijven ben of onze wereld anno 2020. Enkele maanden na de release keek ik al met andere ogen naar het spel en de mogelijkheid om het twee jaar later te herontdekken op PlayStation 5 stond dan ook garant voor een bijzondere ervaring.
Bruggen bouwen
Ongeacht een pandemie of niet, Death Stranding is eigenlijk een bijzondere ervaring op zich. De hoofdmoot van de gameplay, waarbij je leveringen moet doen door een moeilijk begaanbaar landschap, is zeker niet voor iedereen weggelegd. Het verhaal is al even bevreemdend en vraagt je om mee te gaan in een wereld met bizarre concepten zoals BT's, DOOMS, timefall, Chiralium, voidouts en personages die namen hebben zoals Deadman, Fragile en Die-Hardman. Om van het verhaal te genieten, stel je jezelf best niet teveel vragen en laat je je gewoon meenemen in de wonderlijke wereld van Death Stranding. Wat je in ruil krijgt, is een ervaring die je zelden tegenkomt in dit medium en die mij vaak met verstomming achterliet. Tragische scènes zoals die met Mama of de onthulling van Die-Hardman op het einde staan garant voor een stevige krop in de keel en wie weet zelfs een traan op de wang.
Toch is het niet het verhaal of het pakketjes bezorgen dat voor mij zo definiërend is aan wat Death Stranding zo bijzonder maakt. Death Stranding bevat voor mij de meest unieke multiplayer-ervaring sinds de Souls-franchise. In het spel speel je als Sam, een porter die leveringen uitvoert voor een bepaald bedrijf, en uiteraard ben je niet de enige porter. Hoewel je af en toe A.I.-gedreven porters tegenkomt, is het vooral de asynchronische multiplayer die het spel kenmerkt. Je kan vanalles maken, gaande van voertuigen, ladders en hangtouwen tot bruggen, laadpalen, schuilplekken en zelfs wegen. Alles wat je maakt in deze wereld blijft ook bestaan en meer zelfs, is toegankelijk voor andere spelers die je zelf nooit ziet. Zij kunnen dus jouw ladder die je daar ergens tegen een rotswand hebt gezet, gebruiken en je hiervoor zelfs 'likes' geven. Dit geeft een heel nieuwe dimensie aan het spel, waarbij spelers elkaar helpen in plaats van elkaar afmaken. Dit was Kojima's unieke visie om spelers met elkaar te verbinden. De manier waarop jouw wereld langzaam wordt uitgebreid door structuren gebouwd door andere spelers of waar zij hielpen aan mee bouwen is verbluffend, zeker als je Death Stranding hebt gespeeld net wanneer het was uitgekomen.
Nieuw likje verf
Alles wat hierboven staat, is natuurlijk ook van kracht op de basisversie die beschikbaar is op zowel PlayStation 4 als PC. De hamvraag is wat de Director's Cut toevoegt en of deze versie de moeite is om in huis te halen, ongeacht of je de normale versie al hebt gespeeld. Gelukkig voegt deze nieuwe versie heel wat meer toe dan enkel wat opgepoetste graphics. Toch wil ik met dit laatste element beginnen, want wauw, wat ziet Death Stranding er prachtig uit op PlayStation 5. Het spel zag dankzij de Decima engine van Guerrilla Games er al prachtig uit op PlayStation 4, maar dankzij grafische verbeteringen voor de draw distance en verbeterde textures voor personagemodellen, planten en water en de 4K-resolutie (native in Quality-modus of upscaled in Performance-modus, waarbij beide modi 60 frames per seconde nastreven) ziet Death Stranding er ronduit adembenemend uit. Bovendien heeft deze versie net als de PC-versie ook een Ultrawide Quality-modus, al komt deze modus vooral neer op letterboxing. Ik neem het woord fotorealistisch niet graag in de mond, maar wat de landschappen betreft, komt Death Stranding soms akelig dicht in de buurt. Combineer dit de prachtige post-rock/electronica muziek van onder andere Low Roar en Ludwig Forsell en je krijgt een spel dat garant staat voor een overweldigende audiovisuele ervaring.
Een spel dat garant staat voor een overweldigende audiovisuele ervaring.
Een andere belangrijke toevoeging op vlak van prestaties, zijn der enorm verbeterde laadtijden dankzij de M.2 NVMe SSD, waardoor je in enkele luttele seconden in de spelwereld bent, idem wanneer je de fast travel-functie gebruikt. Andere toevoegingen specifiek voor PlayStation 5 zijn 3D-audio en het gebruik van de DualSense Controller-functies. Deze functies worden hier uitstekend geïmplementeerd, bijvoorbeeld door de extra weerstand op de triggers om je balans te houden wanneer je meer gewicht draagt, of de zachte trillingen als het regent en de schokjes als je met je voertuig tegen een rots aanrijdt. Samen met de 3D-audio zorgen deze subtiele toevoegingen ervoor dat immersie alleen maar groter wordt.
Ludieker en toegankelijker
Daarnaast voegt deze Director's Cut ook heel wat nieuwigheden toe op vlak van gameplay, de ene al wat opvallender dan de andere. Eerst en vooral krijg je nieuwe tools om mee aan de slag te gaan zoals de Maser gun, een korteafstandswapen dat vijanden neutraliseert door ze te elektrocuteren, maar ook een nieuw exoskelet dat je meer gewicht laat dragen en je een kleine snelheidsboost geeft. Verder kan je ook nieuwe structuren bouwen die je leveringen moeten vergemakkelijken, waaronder een springschans, waar je ook trucjes op kan doen als je spring met de motor, een katapult, je eigen buddy-bot die je vergezelt en een Chiralbrug, een wandelbrug voor minder toegankelijke plaatsen. Wel opletten geblazen, want als het regent, is deze brug niet bruikbaar. Je kan zelfs een nieuwe autosnelweg bouwen in de centrale regio, wat het makkelijker moet maken om de bergen over te steken. Daarnaast krijg je nu ook in het begin routegidsen, iets dat hiervoor pas later in het spel vrijgespeeld werd. Deze toevoegingen maken het spel net iets toegankelijker voor nieuwkomers, wat zeker welkom is, want Death Stranding kan bij momenten echt een stoïcijnse ervaring zijn.
Je krijgt ook nog een hele hoop aanpassingsmogelijkheden, deels gebaseerd op Half-Life en Cyberpunk 2077, en dit niet enkel voor je voertuigen en je kostuums, maar ook voor je BB bijvoorbeeld. Sam is ook iets mobieler in deze versie. Zo kan je tijdens gevechten nu ook bijvoorbeeld dropkicks en body slams uitvoeren. Maar de grootste toevoegingen zijn de racebaan, de schietbaan, ranked missions en de nieuwe missies die ook een nieuwe locatie en nieuwe vijanden introduceren. Eens je de racebaan hebt gebouwd, krijg je enkele configuraties van de baan waarop je met een truck, motor of de nieuwe racewagen jezelf kan wagen aan enkele tijdritten. Het enige lastige hier is dat de locatie van de racebaan zeer afgezonderd is, waardoor het een hele sleur is om daar te geraken. De schietbaan geeft je naast een klassieke schietbaan waar je met je wapens kan oefenen ook een groot aantal uitdagingen die nog het meest doen denken aan de VR Missions uit Metal Gear Solid 1 en 2. De nieuwe volwaardige missies nemen je dan weer mee naar een ondergrondse fabriek en geven je wat meer inzicht in de Homo Demens, de vijandelijke factie in het spel. Deze missies trouwens hebben een stealthelement en ook hier laat Kojima zijn roots opnieuw wat zien. Tot slot kan je ook de baasgevechten herspelen en de herinneringen met Clifford herbekijken vanuit je privékamer. Hoewel al deze laatste nieuwigheden weinig toevoegen aan het hoofdverhaal, zijn het wel leuke toevoegingen die de speelduur van het spel verlengen voor zij die maar niet genoeg kunnen krijgen van Death Stranding.
Conclusie
De kans dat de Director's Cut van Death Stranding nieuwe zieltjes zal winnen is klein. Maar als je interesse hebt in het spel en er was iets dat je weerhield van het te kopen tot nu, dan is dit dé versie om in huis te halen. Liefhebbers van het spel hebben alle reden om met deze upgrade aan de slag te gaan dankzij de leuke gameplaytoevoegingen en de verbeterde graphics en prestaties op PlayStation 5.
Pro
- Adembenemende graphics
- Prachtige muziek
- Heerlijk wereldvreemd verhaal
- Unieke multiplayerervaring
- PlayStation 5-functies optimaal benut
Con
- Plaatsing van de racebaan
- Love it or hate it-spel
9
Over
Beschikbaar vanaf
24 september 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Ontwikkelaar
- Kojima Productions
Uitgever
- Sony Interactive Entertainment
