Zoek je als ontwikkelaar naar een thema dat iemands verbeelding prikkelt en vervolgens een uitlaatklep voor flexibiliteit aanbiedt, dan is de schaal van de ruimte dé keuze zonder gelijke. Dit soort achtergrond staat reeds voor lange tijd synoniem met ‘inventiviteit’ als je even bekijkt wat voor spellen door middel ervan tot leven werden gewekt. Het zorgvuldig construeren van ingenieuze technologie doe je via exemplaren zoals Kerbal Space Program, voor RPG’s kun je terecht bij onder andere The Outer Worlds, voor eenzame exploratie heb je bijvoorbeeld The Outer Wilds, immersive sims worden vergezeld door pakweg Prey uit 2017, om nog maar te zwijgen over de talloze horror-belevenissen zoals Dead Space of het meer originele Observation. Zelfs in de hedendaagse markt zijn de creatieve wendingen nog steeds haast eindeloos, en het team bij Superbrothers wil graag een bijdrage indienen met behulp van JETT: The Far Shore.
Hun nieuwste game wordt vooral door het verhaal gedreven en vertolkt een ambitieuze reis naar het onbekende toe, met vooruitzicht naar de toekomst. De beschaving waar hoofdrolspeler Mei vandaan komt droomt van leven op een andere planeet, althans door minder positieve redenen. In de introductie alleen al geven vele factoren de impressie dat hun thuis zogezegd aan het sterven is, zij het door vervuiling, natuurlijke onstuimigheden of een aantal plaatsgevonden gebeurtenissen die men achteraf betreurde. De mensheid koestert ontzettend veel hoop in dit initiatief, tot het punt dat een menigte van “anchorites” (lees: in dit geval religieuze nomaden) er een spirituele levensstijl aan overhouden. Behoorlijk wat materiaal om van nature vragen over te stellen, ten minste als je graag observeert, vooral vanwege de melancholische toon gedurende de openingsscènes.
2021: A Space Odyssey
Eens men verduidelijkt wat er exact op het spel staat voor de menselijke samenleving, betreedt Mei een moederschip waar generaties moeiteloos aan werkten, waarin zij (net als haar collega's en duizenden andere uitverkorenen) in een bevroren staat zal slapen. Een noodzaak gezien de immense afstand die men moet afleggen om deze nieuwe, potentieel bewoonbare locatie te bereiken, wat uiteraard de nogal bedroevende sfeer net vóór iedereens vertrek verklaart. Gelukkig verloopt de reis op zich vlekkeloos, en alle relevante verkenners dalen prompt af om voorzichtig de stand van zaken te examineren, bestaande uit meerdere vereisten die men moet vervullen alvorens hun bevelhebber de goedkeuring geeft om op vreedzame wijze een intergalactische kolonie op te bouwen. De logica achter zulke behoedzaamheden lijkt flagrant, want alle ‘gekende’ informatie waarmee men op deze planeet arriveerde, is gebaseerd op een warboel van onvoltooide geschriften van een voormalige verkenner die inmiddels lang geleden stierf. Dit individu werd sinds de onthulling van z’n notaties echter beschouwd als een profetische figuur die als eerste een radiogolf van die planeet via (naar verluidt) z’n geestesoog opmerkte, alvorens geleerden het bestaan van diezelfde radiogolf bevestigden via wetenschappelijke procedures.
De oorsprong achter deze ontdekking klinkt verdacht, misschien grenzende aan pure flauwekul, maar niettemin resulteert dit in een interessant universum. Het feit dat sommige personages zelf kritisch nadenken over zulke origines, creëert des te meer instanties waar je (net als hen) niet zozeer weet hoe je voortaan iets zou aanpakken, een kwaliteit die versterkt wordt door de manier waarop de autoriteiten herhaaldelijk een geweldloze, methodische aanpak benadrukken wanneer je het lokale klimaat bestudeert. Brutaliteit wordt dus ten zeerste ontmoedigd; met jouw verkenningsschip, gradueel uitgerust met snelheidsopties, een grijphaak, een defensief energieschild, enzovoort, hoor je vooral extra details te vergaren. Door middel van een scanner bemachtig je hiermee kennis omtrent de fauna en flora, gegevens die al dan niet later relevant zullen zijn voor de gameplay of het verhaallijn, en zo blijf je meer ontdekken. Een simpele, veralgemeende routine zonder overbodige afleidingen.
Interstellar
Conceptueel ben ik ervoor te vinden, maar tegelijkertijd kampt JETT: The Far Shore met interne conflicten die het gewenste ritme enigszins verstoren. Het verkenningsschip voelt leuk aan om te besturen dankzij enkele mechanische subtiliteiten die je moet aanwenden wegens het oneffen reliëf van het landschap, maar omdat de camera telkens van afstand verandert, gebeuren er soms accidenten (weliswaar zonder grote gevolgen) waardoor je nu en dan even klungelt, in plaats van de verfijnde atmosfeer te waarderen. Je kan de afstand van de camera bepalen via een specifieke knop, maar uiteindelijk zoomt deze toch weer automatisch in of uit. Een grotere hindernis die echter niet te omzeilen valt, is de vastberadenheid van het spel om een oplossing uit te leggen. Dit in een ervaring waar men de indruk geeft dat je alles zelf hoort uit te pluizen. Meestal koppelt men deze aan scripted events (gevuld met expositie) of duurt het niet lang vooraleer zulke instructies opduiken; een domper voor het pad dat de basis gameplay in theorie kon bewandelen.
Het gebrek aan belangrijke configuratie-opties is eveneens de oorzaak van een portie irritaties, zoals hoe je personage te traag draait wanneer het oogpunt naar de (frequente) first-person secties overschakelt, of hoe je de oppervlakkige implementatie van de DualSense features - ik heb een hekel aan zowel de adaptive triggers als de haptic feedback - alleen via het menu van de PS5-console kan uitschakelen. Knoppen anders instellen binnen de game is alsook onmogelijk en er bestaat helemaal niets qua aanpassingen voor de ondertitelingen, zoals het vergroten van de tekst. Op zich is dit laatste gegeven geen desastreus probleem en ze zijn ten minste niet microscopisch klein, maar omdat iedereen in een verzonnen taal praat, kan ik me makkelijk inbeelden dat sommige spelers het opvolgen van de dialogen (tijdens proactieve momenten) niet overzichtelijk vinden. Tragischer is echter dat je de framerate niet op een precieze frequentie kan vastzetten, een trend die de laatste tijd in populariteit stijgt. Nee, ik ben in dit geval geen verwend nest dat per sé ondersteuning voor 120 Hz wilt verplichten, maar zelfs een vaste dertig frames per seconde zou hypothetisch gesproken een aanzienlijk stabieler spel afleveren.
Space... The final frontier...
“Absurd!” hoor ik velen denken over specifiek die laatste opmerking, maar in werkelijkheid is mijn redenering eenvoudig. Op de PlayStation 5-versie beperkte men de framerate van JETT: The Far Shore niet, en met als gevolg is de performantie ervan erbarmelijk. Niet even slecht als het recente Sable, maar de triestige frame pacing beïnvloedt het gevoel van het schip op een behoorlijk negatieve manier in de ergste gevallen. Een consistente zestig frames per seconde is volkomen onrealistisch in JETT’s huidige toestand en zelfs wanneer het (regelmatig) rond de dertig fps zweeft, merkte ik meermaals nóg lagere framerates op, zoals wanneer je (manueel) bepaalde HUD-elementen te lang laat weergeven. Combineer al het bovenstaande met sporadische haperingen tijdens het laden, en je ziet al gauw hoe de voorgestelde framerate restrictie bij voorzorg de beste compromis (op korte termijn) voor de developers zou zijn, alvorens ze een optimalisatie patch op het PlayStation Network kunnen gooien.
JETT: The Far Shore is nochtans geen grafische hoogvlieger, wat de wankelende framerate enkel vreemder maakt. Hiermee wil ik echter niet beweren dat het lelijk oogt; verre van zelfs, want stilistisch gezien vertoont het wel opvallende uitzichten. Vooral de belichting weet soms mooi uit de hoek te komen, gedeeltelijk door de woelige weersomstandigheden (zoals een donderstorm) die bovendien fellere watergolven veroorzaken. De gigantische wezens zien er voldoende ‘buitenaards’ uit en ik apprecieerde dat de ontwikkelaars zowel de uitrusting van de menselijke personages, als het interieur van hun schepen, met een praktische fixatie ontwierpen. Indien ze dit laatste over het hoofd zagen, ook al waren het banale gedachtes zoals “Hé, waar zijn de reserve ruimtepakken” of “hoe voeden ze zichzelf,” dan konden zulke kleinigheden stapsgewijs afbreuk doen aan hun illusie. Het beste component van allemaal betreffende de presentatie is trouwens ongetwijfeld de muziek: niet bepaald vol met aanstekelijke melodieën, maar wel een niveau van ambiance dat de meeste situaties met gepast en tactvol versiert.
Hun nieuwste game wordt vooral door het verhaal gedreven en vertolkt een ambitieuze reis naar het onbekende toe, met vooruitzicht naar de toekomst. De beschaving waar hoofdrolspeler Mei vandaan komt droomt van leven op een andere planeet, althans door minder positieve redenen. In de introductie alleen al geven vele factoren de impressie dat hun thuis zogezegd aan het sterven is, zij het door vervuiling, natuurlijke onstuimigheden of een aantal plaatsgevonden gebeurtenissen die men achteraf betreurde. De mensheid koestert ontzettend veel hoop in dit initiatief, tot het punt dat een menigte van “anchorites” (lees: in dit geval religieuze nomaden) er een spirituele levensstijl aan overhouden. Behoorlijk wat materiaal om van nature vragen over te stellen, ten minste als je graag observeert, vooral vanwege de melancholische toon gedurende de openingsscènes.
2021: A Space Odyssey
Eens men verduidelijkt wat er exact op het spel staat voor de menselijke samenleving, betreedt Mei een moederschip waar generaties moeiteloos aan werkten, waarin zij (net als haar collega's en duizenden andere uitverkorenen) in een bevroren staat zal slapen. Een noodzaak gezien de immense afstand die men moet afleggen om deze nieuwe, potentieel bewoonbare locatie te bereiken, wat uiteraard de nogal bedroevende sfeer net vóór iedereens vertrek verklaart. Gelukkig verloopt de reis op zich vlekkeloos, en alle relevante verkenners dalen prompt af om voorzichtig de stand van zaken te examineren, bestaande uit meerdere vereisten die men moet vervullen alvorens hun bevelhebber de goedkeuring geeft om op vreedzame wijze een intergalactische kolonie op te bouwen. De logica achter zulke behoedzaamheden lijkt flagrant, want alle ‘gekende’ informatie waarmee men op deze planeet arriveerde, is gebaseerd op een warboel van onvoltooide geschriften van een voormalige verkenner die inmiddels lang geleden stierf. Dit individu werd sinds de onthulling van z’n notaties echter beschouwd als een profetische figuur die als eerste een radiogolf van die planeet via (naar verluidt) z’n geestesoog opmerkte, alvorens geleerden het bestaan van diezelfde radiogolf bevestigden via wetenschappelijke procedures.
Met jouw verkenningsschip, gradueel uitgerust met snelheidsopties, een grijphaak, een defensief energieschild, enzovoort, hoor je vooral extra details te vergaren.
De oorsprong achter deze ontdekking klinkt verdacht, misschien grenzende aan pure flauwekul, maar niettemin resulteert dit in een interessant universum. Het feit dat sommige personages zelf kritisch nadenken over zulke origines, creëert des te meer instanties waar je (net als hen) niet zozeer weet hoe je voortaan iets zou aanpakken, een kwaliteit die versterkt wordt door de manier waarop de autoriteiten herhaaldelijk een geweldloze, methodische aanpak benadrukken wanneer je het lokale klimaat bestudeert. Brutaliteit wordt dus ten zeerste ontmoedigd; met jouw verkenningsschip, gradueel uitgerust met snelheidsopties, een grijphaak, een defensief energieschild, enzovoort, hoor je vooral extra details te vergaren. Door middel van een scanner bemachtig je hiermee kennis omtrent de fauna en flora, gegevens die al dan niet later relevant zullen zijn voor de gameplay of het verhaallijn, en zo blijf je meer ontdekken. Een simpele, veralgemeende routine zonder overbodige afleidingen.
Interstellar
Conceptueel ben ik ervoor te vinden, maar tegelijkertijd kampt JETT: The Far Shore met interne conflicten die het gewenste ritme enigszins verstoren. Het verkenningsschip voelt leuk aan om te besturen dankzij enkele mechanische subtiliteiten die je moet aanwenden wegens het oneffen reliëf van het landschap, maar omdat de camera telkens van afstand verandert, gebeuren er soms accidenten (weliswaar zonder grote gevolgen) waardoor je nu en dan even klungelt, in plaats van de verfijnde atmosfeer te waarderen. Je kan de afstand van de camera bepalen via een specifieke knop, maar uiteindelijk zoomt deze toch weer automatisch in of uit. Een grotere hindernis die echter niet te omzeilen valt, is de vastberadenheid van het spel om een oplossing uit te leggen. Dit in een ervaring waar men de indruk geeft dat je alles zelf hoort uit te pluizen. Meestal koppelt men deze aan scripted events (gevuld met expositie) of duurt het niet lang vooraleer zulke instructies opduiken; een domper voor het pad dat de basis gameplay in theorie kon bewandelen.
Conceptuele pluspunten kan ik probleemloos opsommen, maar tegelijkertijd verwachtte ik er meer van.
Het gebrek aan belangrijke configuratie-opties is eveneens de oorzaak van een portie irritaties, zoals hoe je personage te traag draait wanneer het oogpunt naar de (frequente) first-person secties overschakelt, of hoe je de oppervlakkige implementatie van de DualSense features - ik heb een hekel aan zowel de adaptive triggers als de haptic feedback - alleen via het menu van de PS5-console kan uitschakelen. Knoppen anders instellen binnen de game is alsook onmogelijk en er bestaat helemaal niets qua aanpassingen voor de ondertitelingen, zoals het vergroten van de tekst. Op zich is dit laatste gegeven geen desastreus probleem en ze zijn ten minste niet microscopisch klein, maar omdat iedereen in een verzonnen taal praat, kan ik me makkelijk inbeelden dat sommige spelers het opvolgen van de dialogen (tijdens proactieve momenten) niet overzichtelijk vinden. Tragischer is echter dat je de framerate niet op een precieze frequentie kan vastzetten, een trend die de laatste tijd in populariteit stijgt. Nee, ik ben in dit geval geen verwend nest dat per sé ondersteuning voor 120 Hz wilt verplichten, maar zelfs een vaste dertig frames per seconde zou hypothetisch gesproken een aanzienlijk stabieler spel afleveren.
Space... The final frontier...
“Absurd!” hoor ik velen denken over specifiek die laatste opmerking, maar in werkelijkheid is mijn redenering eenvoudig. Op de PlayStation 5-versie beperkte men de framerate van JETT: The Far Shore niet, en met als gevolg is de performantie ervan erbarmelijk. Niet even slecht als het recente Sable, maar de triestige frame pacing beïnvloedt het gevoel van het schip op een behoorlijk negatieve manier in de ergste gevallen. Een consistente zestig frames per seconde is volkomen onrealistisch in JETT’s huidige toestand en zelfs wanneer het (regelmatig) rond de dertig fps zweeft, merkte ik meermaals nóg lagere framerates op, zoals wanneer je (manueel) bepaalde HUD-elementen te lang laat weergeven. Combineer al het bovenstaande met sporadische haperingen tijdens het laden, en je ziet al gauw hoe de voorgestelde framerate restrictie bij voorzorg de beste compromis (op korte termijn) voor de developers zou zijn, alvorens ze een optimalisatie patch op het PlayStation Network kunnen gooien.
JETT: The Far Shore is nochtans geen grafische hoogvlieger, wat de wankelende framerate enkel vreemder maakt. Hiermee wil ik echter niet beweren dat het lelijk oogt; verre van zelfs, want stilistisch gezien vertoont het wel opvallende uitzichten. Vooral de belichting weet soms mooi uit de hoek te komen, gedeeltelijk door de woelige weersomstandigheden (zoals een donderstorm) die bovendien fellere watergolven veroorzaken. De gigantische wezens zien er voldoende ‘buitenaards’ uit en ik apprecieerde dat de ontwikkelaars zowel de uitrusting van de menselijke personages, als het interieur van hun schepen, met een praktische fixatie ontwierpen. Indien ze dit laatste over het hoofd zagen, ook al waren het banale gedachtes zoals “Hé, waar zijn de reserve ruimtepakken” of “hoe voeden ze zichzelf,” dan konden zulke kleinigheden stapsgewijs afbreuk doen aan hun illusie. Het beste component van allemaal betreffende de presentatie is trouwens ongetwijfeld de muziek: niet bepaald vol met aanstekelijke melodieën, maar wel een niveau van ambiance dat de meeste situaties met gepast en tactvol versiert.
Conclusie
JETT: The Far Shore gaf me al bij al een wrange smaak. Conceptuele pluspunten kan ik probleemloos opsommen, maar tegelijkertijd verwachtte ik er meer van. Niet alleen omdat de droevige PS5-port de stemming compromitteerde, maar ook omdat ik jammer genoeg nooit op eigen houtje mocht nadenken over de gameplay-toepassingen. Nochtans wist het narratief me te boeien, dankzij een verhaal waar de ontwikkelaars - die overduidelijk in de ban waren over wat het heelal in z’n wonderbaarlijk geheel representeert - een poging waagden om een geconcentreerd standpunt nauwkeurig op de kaart te zetten. Quasi het tegenovergestelde van de zoveelste power trip met ettelijke sensationele omstandigheden, oftewel concreet gezegd het type ervaring dat occasioneel intrigeert met allerlei overwegingen (evenals filosofische opvattingen) waar anderen in het genre amper tijd aan spenderen. Desondanks raad ik de PS5-port van JETT: The Far Shore in z’n huidige conditie af, tenzij je een erg hoge tolerantie hebt voor een ruwe afwerking.
Pro
- Interessant universum
- Atmosferische muziek
- Het schip bestuurt (meestal) goed
Con
- Wispelturige framerate
- PS5-port schiet tekort
- Houdt veel te vaak je hand vast
- Enkel voor specifieke gezindheden
6
Over
Beschikbaar vanaf
5 oktober 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Ontwikkelaar
- Superbrothers
Uitgever
- Superbrothers
Website
Laatst bewerkt:
