Classic Artists Nick Cave and the Bad Seeds

[willydrama]

Na 2000 kon die mij absoluut niet meer boeien

 

[Kid_C]

Na 2000 kon die mij absoluut niet meer boeien

Bedankt voor je bijdrage!

 

[FlyingHorseman]

Na 2000 kon die mij absoluut niet meer boeien

Welke platen heb je na 2000 nog beluisterd, William? Voor mij is dat zo’n beetje de meest gevarieerde periode uit z’n carrière, zeker na 2003.

 

[Eland]

Meer liefde nodig voor Push The Sky Away, die mag zeker naast Skeleton Tree staan!

Om mijn post te quoten die ik daarstraks getypt had maar nog niet gepost:

Ik zou mezelf wel fan van zijn muziek durven noemen, maar heb zeker niet alle 17 albums al beluister. Daar zal ik de komende twee weken eens week van maken, want The Prodigy deed het toch niet helemaal voor mij.

Mijn persoonlijke favoriet is het album 'Push The Sky Away' uit 2013.

Ik heb een stuk of 5 Nick Cave albums in m'n collectie plus dat Live at Alexandra Palace lockdown album, en Push The Sky Away doet me hiervan het meeste. Ghosteen is m'n ding niet helemaal, en dat heb ik dus ook niet. Van de rest heb ik wel al flarden geluisterd, maar ken ik onvoldoende.

@kenners: Waar kan ik best mijn ontdekkingstocht verderzetten?

 

[willydrama]

De voorzet was dus om tips te krijgen over z'n output. Als Grinderman 1 niet echt onder mijn huid kruipt ga 2 ook niet checken. Dig Lazarus Dig destijds kwam rap onderaan de stapel, 't is Nick Cave, 't is rock, 't is een beetje middelmaat. Die drie laatste nu net gehoord en z'n stem ligt OP de muziek, niet ermee versmolten. Cultartiesten met een lange staat van dienst zoals Tom Waits of Morrissey (hint hint samen met The Smiths) kwamen later nog altijd met interessante dingen, ik kan NC zijn stemgeluid ook geen volledig album uitzitten. 't Is zeker een classic artist maar Let Love In & Boatsman Call imo nooit meer overtroffen, misschien had hij max twee albums per decennium met Rick Rubin moeten maken ofzo.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Om mijn post te quoten die ik daarstraks getypt had maar nog niet gepost:


Ik heb een stuk of 5 Nick Cave albums in m'n collectie plus dat Live at Alexandra Palace lockdown album, en Push The Sky Away doet me hiervan het meeste. Ghosteen is m'n ding niet helemaal, en dat heb ik dus ook niet. Van de rest heb ik wel al flarden geluisterd, maar ken ik onvoldoende.

@kenners: Waar kan ik best mijn ontdekkingstocht verderzetten?

@Lint heeft een mooie post geschreven daarvoor

 

[FlyingHorseman]

Om mijn post te quoten die ik daarstraks getypt had maar nog niet gepost:


Ik heb een stuk of 5 Nick Cave albums in m'n collectie plus dat Live at Alexandra Palace lockdown album, en Push The Sky Away doet me hiervan het meeste. Ghosteen is m'n ding niet helemaal, en dat heb ik dus ook niet. Van de rest heb ik wel al flarden geluisterd, maar ken ik onvoldoende.

@kenners: Waar kan ik best mijn ontdekkingstocht verderzetten?

Push The Sky Away is een beetje een moeilijke om als uitgangspunt te nemen omdat die plaat nogal op zichzelf staat in z’n oeuvre. Qua mood komt Your Funeral... My Trial misschien het meest in de buurt, dat is ook meteen samen met Tender Prey de meest toegankelijke plaat van z’n post-punk periode, dus misschien een goeie instapplaat daarvoor.

Van z’n output uit de jaren ‘90 valt er even veel te zeggen voor Let Love In, Murder Ballads en The Boatman’s Call als volgende stap. Als je in een melancholische bui bent, zou ik voor de laatste gaan. Let Love In rockt meer en de titel van Murder Ballads dekt de lading goed, dus weet je ongeveer wat te verwachten.

De voorzet was dus om tips te krijgen over z'n output. Als Grinderman 1 niet echt onder mijn huid kruipt ga 2 ook niet checken. Dig Lazarus Dig destijds kwam rap onderaan de stapel, 't is Nick Cave, 't is rock, 't is een beetje middelmaat. Die drie laatste nu net gehoord en z'n stem ligt OP de muziek, niet ermee versmolten. Cultartiesten met een lange staat van dienst zoals Tom Waits of Morrissey (hint hint samen met The Smiths) kwamen later nog altijd met interessante dingen, ik kan NC zijn stemgeluid ook geen volledig album uitzitten. 't Is zeker een classic artist maar Let Love In & Boatsman Call imo nooit meer overtroffen, misschien had hij max twee albums per decennium met Rick Rubin moeten maken ofzo.

Ik zou misschien Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus nog wel een kans geven. Veel blues en gospelinvloeden en de groep klinkt toch alsof ze een nieuwe adem vond na de twee vorige platen. No More Shall We Part en Nocturama zou ik in jouw geval skippen. No More Shall We Part is ook wel goed maar is niet m’n favoriete plaat omdat die nogal langdradig en een beetje eentonig is. En ik zou ook Push The Sky Away nog wel eens beluisteren. Ik heb niet het probleem wat je beschrijft van de stem die op de muziek ligt, maar het is wel zo dat Cave voor de laatste twee platen traditionele songstructuren wat achterwege laat en voor een meer atmosferische aanpak kiest. De aanzet daarvoor was er ook al op PTSA, maar daar zijn de songs toch nog altijd een beetje “gegrond”.

 

[shiftyke]

From Her To Eternity is precies mijn goesting niet echt.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

From Her To Eternity is precies mijn goesting niet echt.

Staat hier op en vind het ook wat te experimenteel

 

[kakature]

From Her To Eternity is precies mijn goesting niet echt.

Same, maar 't is eerder omdat ik niet echt iets voel voor dat postpunk, experimenteel gedoe.

Je moet het wel maar durven: je debuutalbum beginnen met een cover van het formidabele Avalanche van Leonard Cohen (een perfecte artiest eigenlijk voor Classic Artists) Dat getuigt toch van ballen vind ik. De cover is bijna onherkenbaar maar wel geslaagd.

Het album straalt een soort energie uit waarvan ik denk: ze rotzooien niet, ze menen het. Voor liefhebbers van het genre snap ik wel waarom dit op zich al een goed debuutalbum is, maar ik denk niet dat ik 'm ooit nog zal opleggen. Het is gewoon mijn ding niet.

Op naar de pianoballadeperiode (ik volg Lint zijn lijstje)! Daar kijk ik naar uit want ik denk dat dat meer mijn dada zal zijn.

 

[Lint]

Net zoals @Lint is Cave, naast Waits, één van mijn absolute muzikale helden.

Waauw er heeft nog nooit iemand mij zijn muzikale held genoemd

Nog niet vermeld maar de invloed van Blixa Bargeld is ook een niet te onderschatten factor in het oevre van Cave. Hij heeft de Seeds verlaten om zich volop te concentreren op zijn eigen band, Einsturzende Neubauten...

Net zoals Tom Waits blijft Nick Cave zichzelf heruitvinden, en weet hij zich te omringen met top-muzikanten die samen zoveel meer zijn dan een som der delen.

Voor mij is hij, net zoals Tom Waits, één van de weinige artiesten die nog nooit een echt slechte plaat heeft afgeleverd. Nocturama wordt algemeen gezien als het "dieptepunt" in z'n oeuvre, maar die is nog altijd 'gewoon' goed. Alleen valt dat dan tegen als al de rest van een hoger niveau is.

Het is hier al aangehaald, maar het kan niet genoeg benadrukt worden hoe belangrijk collaboreren met andere muzikanten is voor Nick Cave. Voor hem zijn de muzikanten van The Bad Seeds er niet zomaar om z'n muzikale ideeën vorm te geven, maar hij zoekt meestal mensen om actief mee samen te werken om samen een bepaald geluid of een manier van song schrijven te bepalen. En vooral om te blijven evolueren, het valt op dat veranderingen in z'n oeuvre geregeld samen vallen met het verdwijnen van de ene muzikale partner naar de achtergrond en het winnen aan belang van de andere. Zo zijn Blixa Bargeld, Mick Harvey en momenteel Warren Ellis allemaal zeer belangrijk geweest.

Imo krijgt Cave zelf TE veel credits voor het Bad Seeds werk. Het is een briljante lyricist (en zanger), en ja hij schrijft grote delen van de muziek. Maar zonder de muzikanten zou het hem niet lukken. Alle Seeds zijn muzikale goden, maar degenen die de sound het meest hebben bepaald zijn (in volgorde) Ellis & Harvey, Blixa, Casey, Wylder & Sclavunos. Zowel Ellis als Harvey zijn echt .

Het verschil met Waits vind ik dan ook best groot. Waits zoekt en orchestreert zijn evoluties zelf. Cave laat ze afhangen van externe factoren. Daar is overigs niks mis mee en geen "diss" naar Cave, maar daarom vind ik Waits wel pakken indrukwekkender.
Waits heeft (voor mij) ook geen enkele slechte plaat. Ik kan zijn volledig oevre back2back blijven luisteren. The Seeds hebben toch wat platen die ik vaker skip.
Waits is dan ook mijn duidelijke nummer 1, de Seeds staan in de groep van een 10tal artiesten die, afhankelijk van het moment, in mijn top 5 belanden.

En voor The Bad Seeds er waren, was er natuurlijk The Birthday Party (ook met Mick Harvey), donkere post-punk die ook echoot op het eerste Seeds-album (From Her to Eternity).

From Her To Eternity is precies mijn goesting niet echt.

Staat hier op en vind het ook wat te experimenteel

Same, maar 't is eerder omdat ik niet echt iets voel voor dat postpunk, experimenteel gedoe.

Ik vind The Birthday Party zelfs gewoon beter ...
Ik schreef in mijn eerste post dat hun eerste fase (wat ik "post punk noise" noem) mijn minst favo incarnatie is. Dat is omdat The Birthday Party hetzelfde deed, maar veel wilder, chaotischer, ongecontroleerder en rauwer. De Seeds proberen die sound "volwassen en meer artsy" te maken, en maken er een geforceerd en onsamenhangend boeltje van. Het is imo pas vanaf hun 5e (Tender Prey) dat ze hun echte sound locked down hebben.

Tot slot: check zeker de docu "one more time with feeling", gemaakt tijdens de opnames van Skeleton Tree en het tragische overlijden van zijn zoon. Kippenvel gegarandeerd...

Thanks ga ik eens checken. Jij was ook degene die de Waits bio Lowside of the Road had aangeraden denk ik?
Die heb ik ondertussen gekocht (maar nog niet begonnen). Thanks !

Meer liefde nodig voor Push The Sky Away, die mag zeker naast Skeleton Tree staan!

Is ook wat ik zeg hé, ik vind de 3 laatste platen zowat even goed, dezelfde stijl, en interchangeable. Dus als ge 1 plaat van die stijl wilt: Each is fine. Maar ik raad persoonlijk Skeleton Tree aan o.w.v. het extra "cachet" van het overlijden van zijn zoon.

Ok 5 albums beluisterd en ik ben meer dan aangenaam verrast

Begonnen met The Boatman calls (omdat ik into my arms ken): zeer leuk en echt wel mooi. Het geheel heeft iets poetisch al vind ik dat er iets meer variatie in mocht zitten.

Daarna Let Love in: dit vond ik beter. Het geheel klinkt duisterder en mysterieuzer en dat interreseert mij veel meer. Iets rustigere passages worden mooi afgewisseld met meer hevige ( Ik ken de Metallica cover maar wist niet dat het origineel van Cave was, red right hand kende ik ook)

Daarna Murder ballads: ligt in de lijn van Let Love in en beviel mij dan ook heel hard maar denk dat ik Let Love in nog iets beter vind.

Daarna Skeleton tree: ook heel mooi maar op een andere manier. Het geheel doet mij denken aan The Final Cut van Pink Floyd dat Roger Waters opdroeg aan zijn vader die hij nooit gekend heeft.

Daarna Abattoir blues/The Lyre of Orpheus opgezet omdat ik Oh Children ken van Harry Potter. Voelt nooit te lang aan en het contrast tussen het bombast van Abattoir en het rustige van Orpheus werkt.

Gerangschikt
1) Let Love in
2) Murder ballads
3) Skeleton tree
4) The Boatman calls
5) Abattoir blues/The Lyre of Orpheus

Morgen Dig Lazarus Dig en het debuut

Ondanks dat The Boatsman Call in die "heilige drievuldigheid" zit, vind ik die ook wat minder. Let Love In en Murder Ballads vind ik daarentegen fantastisch. Ik denk dat mijn top 5 volgende is:

1. Murder Ballads
2. Let Love In
3. Abattoir / Lyre (muzikaal imo hun meest complete album + dat backup koor )
4. B-sides (allegaartje van rares en alternate version die soms veel beter zijn dan hun origineel + hun beste song staat hierop, zie beneden)
5. Tender Prey

Maar morgen zeg ik waarschijnlijk iets anders.




En we zullen dan maar wat songs linken:

• Mijn #1 Cave song, The Ballad of Robert Moore van B-sides ... zalige en verhalende tekst :
  
  
  
  
• Up Jumped the Devil van Tender Prey ... lekkere opwekkende tekst "oh my oh my what a wretched life, I was born on the day that my poor mother died, I was cut from her belly with a stanley knife, my daddy did a jig with the drunk midwife"
  
  
  
  
• Breathless & Babe you Turn me on van Abattoir / Lyre ... om te tonen dat Cave ook gelukig kan zijn
  

 

[Polle32]

Nu ligt The Good Son nog eens op de platenspeler... Meebrullen met The weeping song, kippenvel bij The Ship song. Toch ook 2 volwaardige klassiekers uit zijn oeuvre. En dan komt The hammer song nog, een typische, demonisch - bezwerende vertelling waar de goede man een patent op lijkt te hebben. Net zoals Waits schippert Cave in die periode tussen chaotische duisternis en bitterzoete crooners (maar altijd met een hoek af).
De wat kille productie van Flood past ook bij de songs.

 

[Polle32]

Waauw er heeft nog nooit iemand mij zijn muzikale held genoemd

Awel, bij deze

 

[Avondland]

Op de Murder Ballads vond ik Death is not the end een wat minder einde. Vandaag zit ik op kantoor, dus geen Cave. Morgen duik ik er weer in, met veel goesting!

 

[Lint]

Op de Murder Ballads vond ik Death is not the end een wat minder einde. Vandaag zit ik op kantoor, dus geen Cave. Morgen duik ik er weer in, met veel goesting!

Ik vind dat een heerlijk nummer met dat contrast van Minogue die mooi zingt en MacGowan die wat staat te brallen .
Die tekst ook: "when you're sad and when you're lonely, and you haven't got a friend, just remember, that death is not the end" nudge nudge wink wink.

Ik moet altijd denken aan deze compleet foute live versie, waar de 90s vanaf druipt, niemand lijkt te beseffen wat ze moeten doen, en niks maar dan ook echt niks van klopt:

 

[Obi-Jan]

Ik heb eens wat recentere Nick Cave platen beluisterd gisteren en deze voormiddag.

Dig, Lazarus, Dig: deze vond ik tegenvallen eigenlijk, ik vind het een van hun mindere platen. Zoals Lint al vermelde proberen ze soms terug te gaan naar hun vroegere sound, maar wat mij betreft komen ze totaal niet in de buurt. Geef mij dan maar een Firstborn is Dead plz.

Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus: Dit vind ik al direct veel beter, lang album maar voelt zeker niet te lang aan. En ik vroeg me al af van waar ik O Children herkende, maar het is dus Harry Potter

Push The Sky Away: misschien wel de beste van deze 3 voor mij, topalbum imo.

Ghosteen is up next (Skeleton Tree skip ik nu omdat ik die al redelijk goed ken, en al goed bevonden heb)

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Vandaag beluisterd:

Dig Lazarus Dig: paar goede nummers maar het geheel ligt mij minder. Met momenten voelt het heel rommelig en chaotisch.

Push the sky away: ligt mooi in de lijn van Skeleton tree en is zeker heel goed. Skeleton tree blijft de betere

From her to eternity: sommige van de nummers op de plaat zijn enkel voor spotify premium dus maar helft gehoord. Minste tot nu toe. Mooi experiment maar lijkt mij heel love it or leave it.

The good son: beste van vandaag. Vooral de combo weeping, ship en hammer song is zeer goed. The good son zelf deed mij aan een bond-song denken op een manier.

Nieuwe rangschikking
9) From her to eternity
8) Dig lazarus dig
7) Push the sky away
6) The good son
5) Boatman calls
4) Abatoir blues/ The Lyre of Orpheus
3) Skeleton tree
2) Murder Ballads
1) Let Love in

 

[Polle32]

en Into my arms dat wel eens gespeeld wordt op een huwelijk van Cavefans

Quilty as charged! Was effectief het nummer tijdens onze burgerlijke trouw, en dan gevolgd door Sure hope you mean it van Raphael Saadiq.

 

[Deleted member 621]

Ik ken vrij weinig van Nick Cave, maar moet wel altijd aan mijn pa denken omdat hij grote fan is en een hele tijd geleden elke avond (letterlijk) naar hetzelfde concert keek. Hele grote fan dus.
Zelf heb ik hem ooit live gezien. Zeker een heel goed concert. Ik ken bijna niks van hem en qua genre is hij minder mijn smaak om de één of andere reden, maar ik zou het eens een kans moeten geven.

 

[Sond]

Dig Lazarus Dig vond ik ook niet zo wauw. Het is idd een vreemde combo van punk en edgy willen doen maar het wel zo proper mogelijk willen houden. En dat wringt wat bij mij
Let Love In was beter. Dit is al meer de Cave die ik verwacht eigenlijk. Nu aan Murder Ballads bezig en dat is echt top! Ik heb dus nog een hele weg te gaan maar kvint dat precies helemaal niet erg.