willydrama
Well-known member
Na 2000 kon die mij absoluut niet meer boeien
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Bedankt voor je bijdrage!Na 2000 kon die mij absoluut niet meer boeien
Welke platen heb je na 2000 nog beluisterd, William? Voor mij is dat zo’n beetje de meest gevarieerde periode uit z’n carrière, zeker na 2003.Na 2000 kon die mij absoluut niet meer boeien
Om mijn post te quoten die ik daarstraks getypt had maar nog niet gepost:Meer liefde nodig voor Push The Sky Away, die mag zeker naast Skeleton Tree staan!
Ik heb een stuk of 5 Nick Cave albums in m'n collectie plus dat Live at Alexandra Palace lockdown album, en Push The Sky Away doet me hiervan het meeste. Ghosteen is m'n ding niet helemaal, en dat heb ik dus ook niet. Van de rest heb ik wel al flarden geluisterd, maar ken ik onvoldoende.Ik zou mezelf wel fan van zijn muziek durven noemen, maar heb zeker niet alle 17 albums al beluister. Daar zal ik de komende twee weken eens week van maken, want The Prodigy deed het toch niet helemaal voor mij.
Mijn persoonlijke favoriet is het album 'Push The Sky Away' uit 2013.
@Lint heeft een mooie post geschreven daarvoorOm mijn post te quoten die ik daarstraks getypt had maar nog niet gepost:
Ik heb een stuk of 5 Nick Cave albums in m'n collectie plus dat Live at Alexandra Palace lockdown album, en Push The Sky Away doet me hiervan het meeste. Ghosteen is m'n ding niet helemaal, en dat heb ik dus ook niet. Van de rest heb ik wel al flarden geluisterd, maar ken ik onvoldoende.
@kenners: Waar kan ik best mijn ontdekkingstocht verderzetten?
Push The Sky Away is een beetje een moeilijke om als uitgangspunt te nemen omdat die plaat nogal op zichzelf staat in z’n oeuvre. Qua mood komt Your Funeral... My Trial misschien het meest in de buurt, dat is ook meteen samen met Tender Prey de meest toegankelijke plaat van z’n post-punk periode, dus misschien een goeie instapplaat daarvoor.Om mijn post te quoten die ik daarstraks getypt had maar nog niet gepost:
Ik heb een stuk of 5 Nick Cave albums in m'n collectie plus dat Live at Alexandra Palace lockdown album, en Push The Sky Away doet me hiervan het meeste. Ghosteen is m'n ding niet helemaal, en dat heb ik dus ook niet. Van de rest heb ik wel al flarden geluisterd, maar ken ik onvoldoende.
@kenners: Waar kan ik best mijn ontdekkingstocht verderzetten?
Ik zou misschien Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus nog wel een kans geven. Veel blues en gospelinvloeden en de groep klinkt toch alsof ze een nieuwe adem vond na de twee vorige platen. No More Shall We Part en Nocturama zou ik in jouw geval skippen. No More Shall We Part is ook wel goed maar is niet m’n favoriete plaat omdat die nogal langdradig en een beetje eentonig is. En ik zou ook Push The Sky Away nog wel eens beluisteren. Ik heb niet het probleem wat je beschrijft van de stem die op de muziek ligt, maar het is wel zo dat Cave voor de laatste twee platen traditionele songstructuren wat achterwege laat en voor een meer atmosferische aanpak kiest. De aanzet daarvoor was er ook al op PTSA, maar daar zijn de songs toch nog altijd een beetje “gegrond”.De voorzet was dus om tips te krijgen over z'n output. Als Grinderman 1 niet echt onder mijn huid kruipt ga 2 ook niet checken. Dig Lazarus Dig destijds kwam rap onderaan de stapel, 't is Nick Cave, 't is rock, 't is een beetje middelmaat. Die drie laatste nu net gehoord en z'n stem ligt OP de muziek, niet ermee versmolten. Cultartiesten met een lange staat van dienst zoals Tom Waits of Morrissey (hint hint samen met The Smiths) kwamen later nog altijd met interessante dingen, ik kan NC zijn stemgeluid ook geen volledig album uitzitten. 't Is zeker een classic artist maar Let Love In & Boatsman Call imo nooit meer overtroffen, misschien had hij max twee albums per decennium met Rick Rubin moeten maken ofzo.
Staat hier op en vind het ook wat te experimenteelFrom Her To Eternity is precies mijn goesting niet echt.
Same, maar 't is eerder omdat ik niet echt iets voel voor dat postpunk, experimenteel gedoe.From Her To Eternity is precies mijn goesting niet echt.
Waauw er heeft nog nooit iemand mij zijn muzikale held genoemdNet zoals @Lint is Cave, naast Waits, één van mijn absolute muzikale helden.
Nog niet vermeld maar de invloed van Blixa Bargeld is ook een niet te onderschatten factor in het oevre van Cave. Hij heeft de Seeds verlaten om zich volop te concentreren op zijn eigen band, Einsturzende Neubauten...
Net zoals Tom Waits blijft Nick Cave zichzelf heruitvinden, en weet hij zich te omringen met top-muzikanten die samen zoveel meer zijn dan een som der delen.
Imo krijgt Cave zelf TE veel credits voor het Bad Seeds werk. Het is een briljante lyricist (en zanger), en ja hij schrijft grote delen van de muziek. Maar zonder de muzikanten zou het hem niet lukken. Alle Seeds zijn muzikale goden, maar degenen die de sound het meest hebben bepaald zijn (in volgorde) Ellis & Harvey, Blixa, Casey, Wylder & Sclavunos. Zowel Ellis als Harvey zijn echt .Voor mij is hij, net zoals Tom Waits, één van de weinige artiesten die nog nooit een echt slechte plaat heeft afgeleverd. Nocturama wordt algemeen gezien als het "dieptepunt" in z'n oeuvre, maar die is nog altijd 'gewoon' goed. Alleen valt dat dan tegen als al de rest van een hoger niveau is.
Het is hier al aangehaald, maar het kan niet genoeg benadrukt worden hoe belangrijk collaboreren met andere muzikanten is voor Nick Cave. Voor hem zijn de muzikanten van The Bad Seeds er niet zomaar om z'n muzikale ideeën vorm te geven, maar hij zoekt meestal mensen om actief mee samen te werken om samen een bepaald geluid of een manier van song schrijven te bepalen. En vooral om te blijven evolueren, het valt op dat veranderingen in z'n oeuvre geregeld samen vallen met het verdwijnen van de ene muzikale partner naar de achtergrond en het winnen aan belang van de andere. Zo zijn Blixa Bargeld, Mick Harvey en momenteel Warren Ellis allemaal zeer belangrijk geweest.
En voor The Bad Seeds er waren, was er natuurlijk The Birthday Party (ook met Mick Harvey), donkere post-punk die ook echoot op het eerste Seeds-album (From Her to Eternity).
From Her To Eternity is precies mijn goesting niet echt.
Staat hier op en vind het ook wat te experimenteel
Ik vind The Birthday Party zelfs gewoon beter ...Same, maar 't is eerder omdat ik niet echt iets voel voor dat postpunk, experimenteel gedoe.
Thanks ga ik eens checken. Jij was ook degene die de Waits bio Lowside of the Road had aangeraden denk ik?Tot slot: check zeker de docu "one more time with feeling", gemaakt tijdens de opnames van Skeleton Tree en het tragische overlijden van zijn zoon. Kippenvel gegarandeerd...
Is ook wat ik zeg hé, ik vind de 3 laatste platen zowat even goed, dezelfde stijl, en interchangeable. Dus als ge 1 plaat van die stijl wilt: Each is fine. Maar ik raad persoonlijk Skeleton Tree aan o.w.v. het extra "cachet" van het overlijden van zijn zoon.Meer liefde nodig voor Push The Sky Away, die mag zeker naast Skeleton Tree staan!
Ondanks dat The Boatsman Call in die "heilige drievuldigheid" zit, vind ik die ook wat minder. Let Love In en Murder Ballads vind ik daarentegen fantastisch. Ik denk dat mijn top 5 volgende is:Ok 5 albums beluisterd en ik ben meer dan aangenaam verrast
Begonnen met The Boatman calls (omdat ik into my arms ken): zeer leuk en echt wel mooi. Het geheel heeft iets poetisch al vind ik dat er iets meer variatie in mocht zitten.
Daarna Let Love in: dit vond ik beter. Het geheel klinkt duisterder en mysterieuzer en dat interreseert mij veel meer. Iets rustigere passages worden mooi afgewisseld met meer hevige ( Ik ken de Metallica cover maar wist niet dat het origineel van Cave was, red right hand kende ik ook)
Daarna Murder ballads: ligt in de lijn van Let Love in en beviel mij dan ook heel hard maar denk dat ik Let Love in nog iets beter vind.
Daarna Skeleton tree: ook heel mooi maar op een andere manier. Het geheel doet mij denken aan The Final Cut van Pink Floyd dat Roger Waters opdroeg aan zijn vader die hij nooit gekend heeft.
Daarna Abattoir blues/The Lyre of Orpheus opgezet omdat ik Oh Children ken van Harry Potter. Voelt nooit te lang aan en het contrast tussen het bombast van Abattoir en het rustige van Orpheus werkt.
Gerangschikt
1) Let Love in
2) Murder ballads
3) Skeleton tree
4) The Boatman calls
5) Abattoir blues/The Lyre of Orpheus
Morgen Dig Lazarus Dig en het debuut
Awel, bij dezeWaauw er heeft nog nooit iemand mij zijn muzikale held genoemd
Ik vind dat een heerlijk nummer met dat contrast van Minogue die mooi zingt en MacGowan die wat staat te brallen .Op de Murder Ballads vond ik Death is not the end een wat minder einde. Vandaag zit ik op kantoor, dus geen Cave. Morgen duik ik er weer in, met veel goesting!
Quilty as charged! Was effectief het nummer tijdens onze burgerlijke trouw, en dan gevolgd door Sure hope you mean it van Raphael Saadiq.en Into my arms dat wel eens gespeeld wordt op een huwelijk van Cavefans