Gavin
Well-known member
Nick Cave ken ik, zoals enkelen ook al in de thread gepost hebben, enkel van bepaalde nummers en zijn toch wel verdacht lang haar voor een man van zijn leeftijd. Niet met opzet of uit smaak, dat Roses nummer met Kylie Minogue vind ik top, en Into My Arms ook. Grinderman heeft ooit eens opgestaan, en hij stond in mijn library dus ik heb er sowieso wel eens een nummer op shuffle van gehoord. Maar dat is het dan weer voordat ik hieraan begon, dacht ik, al kende ik na alles te luisteren er toch zeven nummers van. Ik hield qua periode en stijl uiteraard rekening met @Lint zijn uitstekende post op de eerste pagina, maar aangezien Lint hier ook niet moet denken dat hij alles zomaar kan beslissen, heb ik ze toch gewoon allemaal chronologisch opgezet! Ik verwachtte melancholische of deprimerende vertellingen met muzikale begeleiding die vooral ten dienste staat van Cave zijn monologen.
Zeventien zijn er wel heel veel, dus ik ga niet de moeite doen om dat allemaal uit te typen want niemand leest dat, maar hier toch een screenshotje ter documentatie:
De eerste twee albums waren niet mijn ding. Veel hit and miss als principe zou ik zeggen, maar weinig hit persoonlijk helaas buiten Tupelo. Het begin van het debuut vond ik het minste, dat lag allicht aan mijn verwachtingen dus dat moet ik later nog eens opnieuw opzetten nu ik een beter beeld heb van Cave. Ik zou het omschrijven als weten dat ze een eigen sound en identiteit hebben, maar ook dat ze hier nog erg zoekende zijn hoe dat het best tot uiting te laten komen. Langs de andere kant was ik even zoekende over waar deze band nu precies voor stond natuurlijk, dat helpt niet. (Cabin Fever! heb ik voor dit alles te posten nog eens opgezet en vind ik toch nog altijd meer rommel dan iets anders.)
Hetzelfde voor het derde album (Kicking), ik had hier wat positieve vermeldingen gezien van The Hammer Song en ik vond dat uiteindelijk maar heel matig. Bleek dan dat ze gewoon twee nummers hebben die The Hammer Song heten en dat dit niet die The Hammer Song was, verwarrend! En, net na die teleurstelling, plots babading badaboom: nummertje tien Something’s Gotten Hold Of My Heart, cover of niet, klinkt gelijk ik mij Cave zou inbeelden een week terug. Hier klikte het, en album nummer vier (Your Funeral... ) gaat verder in stijgende lijn met onder andere Stranger Than Kindness en Jack’s Shadow. Ik moet nog altijd bekennen dat ik er geen peil kan op trekken wat ik nu precies echt goed vind en wat niet, komt neer op het gevoel of het moment zelf, maar ik vind toch al dingen oprecht goed.
Tender Prey dan, hoppa, dat was er los op. Het begin toch, The Mercy Seat, Up Jumped The Devil en Deanna direct de toon gezet waar ik dat bij de vier vorige platen niet had, buiten Tupelo maar toch niet gelijk dit. De rest ook nog goed met bijvoorbeeld City Of Refuge in het midden! The Good Son was een beetje teleurstellend gezien de opwaartse curve van de vorige twee albums, en dat begon al met het beginnummer dat me weer helemaal niet meehad. Henry’s Dream was dan wel weer een meevaller! Ik heb, vreemd genoeg, na alles te beluisteren gezien dat hij zelf niet echt tevreden was over dit album maar dat zal me worst wezen, ook al doet mijn mening er niet om en heeft Cave zijn beoordeling net iets meer gewicht.
Dan tijd voor de zogezegde heilige drievuldigheid: Let Love In. Als ik de cover gewoon als een foto gezien zou hebben, had ik gezegd dat het Lou Reed was die erop stond met zijn karakterkop. Oh ja, dit was heel goed. Pas op, het is niet omdat ik zowat alles bij top heb gezet dat ik dat constant of zelfs veel zou opzetten, daarvoor is het me te zwaarwichtig. Red Right Hand zag ik dat heel veel plays had op Spotify (Peaky Blinders soundtrack blijkbaar, volg ik niet), maar dat vond ik toch ook iets minder eigenlijk, ook al had dat perfect moeten passen voor mij. Of ik vond dat nummer toch niet boven de rest van dat album uitsteken, zeker niet, en dat zegt meer over de rest dan dat ene nummer. Naast Kylie doet ook PJ Harvey mee op Murder Ballads, dus daarvan ik kon op voorhand alles bij top zetten ... maar dat viel wat tegen eigenlijk, zeker gezien de tips in deze thread. Stagger Lee is een “cover” die ik maar weinig kon smaken, en dat was ook zo bij een deel van die gecoverde songs op al hun platen het geval. O’Malley’s Bar is wel uitstekend, een kwartier lang, dat ging dan wel weer vlotjes binnen net zoals het schitterende Where The Wild Roses Grow. Gelukkig speelde Spotify This Is Love van PJ Harvey toen dit album gedaan was, had ik toch mijn fix want ik had hier meer van verwacht na Let Love In. Daarna het langverwachte The Boatman’s Call, Into My Arms een dikke opener maar net zoals de vorige plaat toch ook wat teleurstellend in zijn geheel. Uiteraard nog altijd een deel mooie songs en goed gemaakt, maar het had me niet echt mee zoals Let Love In, en bij There Is A Kingdom vond ik het zelfs zagerig. Let Love In steekt er van de drie toch echt wel bovenuit voor mij.
No More Shall We Part vond ik echt minder, mogelijk zelfs onderaan het stapeltje van zeventien, ook al vond ik bepaalde nummers nog wel dik in orde. Ik kreeg een uur lang het gevoel dat ik het wel al eens gehoord had. Weinig variatie ook, en durf ik misschien zelfs eentonig zeggen, beetje op een uitgeblust moment na hun drievuldigheid of zo? Al snap ik wel dat dat, zoals zowat alles, nog steeds goed gemaakt is. Het kan ook een gevolg zijn van een vierde of vijfde dag op rij naar Cave te luisteren, na vier jaar wachten op dit album zal dat wel anders geklonken hebben. Nocturama begon hetzelfde maar plots waren er Bring It On en Dead Man In My Bed in het midden van het album als voorbode voor een andere weg, en dat werd tijd. De geweldige afsluiter Babe, I’m On Fire effent een kwartier lang het pad voor wat zou volgen helemaal, echt een KLEPPER inclusief clip.
Woooooow Abattoir Blues! Waar ik nog geen tien nummers geleden op mijn horloge aan het kijken was hoelang de resterende albums nog gingen duren, is het hier weer prijs. Ongeveer alles bij top en meteen een tweede keer geluisterd! Terug wat kleurrijker en muzikaal veel plezanter om te beluisteren. The Lyre Of Orpheus neemt ietwat gas terug, maar vind ik nog altijd uitstekend. Meest complete van alles, denk ik. Dig, Lazarus, Dig!!! vond ik dan weer vreemd hierna. Alsof de ruigere nummers daar te zacht en voorzichtig zijn, maar de wat zachtere tracks hebben dan dat iets zwaardere kantje. Dat laatste type tracks vond ik dan ook beter hier, iets wat ik na al de vorige albums in zijn geheel misschien eerder omgekeerd zou vinden. De titeltrack schreeuwt toch om een veel vuilere versie bijvoorbeeld, gemiste kans IMO.
Die ambient trilogie dan: Push The Sky Away, bwa, deed me weinig, niet mijn ding en wellicht ben ik daar muzikaal niet intelligent genoeg voor. Weer allemaal vakkundig gemaakt en de bassen op een paar nummers zijn vet, gewoon niet iets waar ik naar luister. Skeleton Tree beetje hetzelfde ... wel een sterk begin, waarvan ik de eerste twee nummers zelfs vreemd genoeg echt kende en echt goed vind, maar daarna moet ik weer wat schipperen tussen top en goed vanuit het perspectief eenmaal luisteren. Ik voel de enorme atmosfeer wel, dus dat is zeker een pluspunt. Ghosteen net hetzelfde, buiten dat de B-kant of de tweede CD wel indruk maakte. Zeker Hollywood als laatste nummer. Drie platen waarvan ik kan zeggen dat ze echt mooi zijn, diep gaan en kwaliteit uitstralen, maar buiten een nummer of vijf niet meteen weer wil of zal opzetten. Het is wat het is, wel top natuurlijk dat een band die dertig jaar terug begon met dat gejengel nu met zoiets esthetisch uitpakt!
tl;dr: Ik eindig dan bij Tender Prey, Let Love In en Abbatoir Blues/The Lyre Of Orpheus als top drie, met een compilatie van het begin van Skeleton Tree en het einde van Ghosteen uit de latere stijlperiode. Dat is niet ver van de posts van Cavefans in deze thread dus lijkt me dik in orde! Drie echte toppers, tien goede met wat rake tracks, en vier mindere albums. Wel veel verscheidenheid en vakmanschap, alleen net wat te weinig dat echt blijft hangen of ik speciaal vind. Abbatoir Blues heb ik twee keer beluisterd maar ik kan me daar nu niets van herinneren zonder hulp bijvoorbeeld. Aardige tot zeer grote appreciatie voor zowat 70-80% percent van wat ik gehoord heb, en buiten een nummer of vijf alles met plezier beluisterd. Maar mezelf nu een fan noemen ga ik nog niet doen, kan ook eigenlijk niet na zo een repertoire één keer te horen, eerst eens laten bezinken. Zou het wel kunnen worden, kan zijn dat ik binnen afzienbare tijd hem ergens tegenkom en dan toch weer terug één van zijn verhalen wil horen, wie weet.
Goede nominatie van de verder onbekende @eyn093, het was nodig dat ik hier eens naar zou luisteren, en samen met Black Sabbath goede muziek ontdekt van toch wel echte classic artists. Zonder dit initiatief was het er nooit van gekomen, zoals anderen hier eigenlijk ook al hebben gepost, en het helpt enorm dat ik tijdens het luisteren hier (uitgebreide!) posts kan lezen met tips van members die ik ken of kan kaderen, het zijn geen anonieme reviews op het internet. Waarvoor dank. Het mindere is wel dat ik naar de volgende zes/zeven van de classic artists niet meteen uitkijk, dus ik heb het leukste al gehad van deze lichting kandidaten.
Zeventien zijn er wel heel veel, dus ik ga niet de moeite doen om dat allemaal uit te typen want niemand leest dat, maar hier toch een screenshotje ter documentatie:
De eerste twee albums waren niet mijn ding. Veel hit and miss als principe zou ik zeggen, maar weinig hit persoonlijk helaas buiten Tupelo. Het begin van het debuut vond ik het minste, dat lag allicht aan mijn verwachtingen dus dat moet ik later nog eens opnieuw opzetten nu ik een beter beeld heb van Cave. Ik zou het omschrijven als weten dat ze een eigen sound en identiteit hebben, maar ook dat ze hier nog erg zoekende zijn hoe dat het best tot uiting te laten komen. Langs de andere kant was ik even zoekende over waar deze band nu precies voor stond natuurlijk, dat helpt niet. (Cabin Fever! heb ik voor dit alles te posten nog eens opgezet en vind ik toch nog altijd meer rommel dan iets anders.)
Hetzelfde voor het derde album (Kicking), ik had hier wat positieve vermeldingen gezien van The Hammer Song en ik vond dat uiteindelijk maar heel matig. Bleek dan dat ze gewoon twee nummers hebben die The Hammer Song heten en dat dit niet die The Hammer Song was, verwarrend! En, net na die teleurstelling, plots babading badaboom: nummertje tien Something’s Gotten Hold Of My Heart, cover of niet, klinkt gelijk ik mij Cave zou inbeelden een week terug. Hier klikte het, en album nummer vier (Your Funeral... ) gaat verder in stijgende lijn met onder andere Stranger Than Kindness en Jack’s Shadow. Ik moet nog altijd bekennen dat ik er geen peil kan op trekken wat ik nu precies echt goed vind en wat niet, komt neer op het gevoel of het moment zelf, maar ik vind toch al dingen oprecht goed.
Tender Prey dan, hoppa, dat was er los op. Het begin toch, The Mercy Seat, Up Jumped The Devil en Deanna direct de toon gezet waar ik dat bij de vier vorige platen niet had, buiten Tupelo maar toch niet gelijk dit. De rest ook nog goed met bijvoorbeeld City Of Refuge in het midden! The Good Son was een beetje teleurstellend gezien de opwaartse curve van de vorige twee albums, en dat begon al met het beginnummer dat me weer helemaal niet meehad. Henry’s Dream was dan wel weer een meevaller! Ik heb, vreemd genoeg, na alles te beluisteren gezien dat hij zelf niet echt tevreden was over dit album maar dat zal me worst wezen, ook al doet mijn mening er niet om en heeft Cave zijn beoordeling net iets meer gewicht.
Dan tijd voor de zogezegde heilige drievuldigheid: Let Love In. Als ik de cover gewoon als een foto gezien zou hebben, had ik gezegd dat het Lou Reed was die erop stond met zijn karakterkop. Oh ja, dit was heel goed. Pas op, het is niet omdat ik zowat alles bij top heb gezet dat ik dat constant of zelfs veel zou opzetten, daarvoor is het me te zwaarwichtig. Red Right Hand zag ik dat heel veel plays had op Spotify (Peaky Blinders soundtrack blijkbaar, volg ik niet), maar dat vond ik toch ook iets minder eigenlijk, ook al had dat perfect moeten passen voor mij. Of ik vond dat nummer toch niet boven de rest van dat album uitsteken, zeker niet, en dat zegt meer over de rest dan dat ene nummer. Naast Kylie doet ook PJ Harvey mee op Murder Ballads, dus daarvan ik kon op voorhand alles bij top zetten ... maar dat viel wat tegen eigenlijk, zeker gezien de tips in deze thread. Stagger Lee is een “cover” die ik maar weinig kon smaken, en dat was ook zo bij een deel van die gecoverde songs op al hun platen het geval. O’Malley’s Bar is wel uitstekend, een kwartier lang, dat ging dan wel weer vlotjes binnen net zoals het schitterende Where The Wild Roses Grow. Gelukkig speelde Spotify This Is Love van PJ Harvey toen dit album gedaan was, had ik toch mijn fix want ik had hier meer van verwacht na Let Love In. Daarna het langverwachte The Boatman’s Call, Into My Arms een dikke opener maar net zoals de vorige plaat toch ook wat teleurstellend in zijn geheel. Uiteraard nog altijd een deel mooie songs en goed gemaakt, maar het had me niet echt mee zoals Let Love In, en bij There Is A Kingdom vond ik het zelfs zagerig. Let Love In steekt er van de drie toch echt wel bovenuit voor mij.
No More Shall We Part vond ik echt minder, mogelijk zelfs onderaan het stapeltje van zeventien, ook al vond ik bepaalde nummers nog wel dik in orde. Ik kreeg een uur lang het gevoel dat ik het wel al eens gehoord had. Weinig variatie ook, en durf ik misschien zelfs eentonig zeggen, beetje op een uitgeblust moment na hun drievuldigheid of zo? Al snap ik wel dat dat, zoals zowat alles, nog steeds goed gemaakt is. Het kan ook een gevolg zijn van een vierde of vijfde dag op rij naar Cave te luisteren, na vier jaar wachten op dit album zal dat wel anders geklonken hebben. Nocturama begon hetzelfde maar plots waren er Bring It On en Dead Man In My Bed in het midden van het album als voorbode voor een andere weg, en dat werd tijd. De geweldige afsluiter Babe, I’m On Fire effent een kwartier lang het pad voor wat zou volgen helemaal, echt een KLEPPER inclusief clip.
Woooooow Abattoir Blues! Waar ik nog geen tien nummers geleden op mijn horloge aan het kijken was hoelang de resterende albums nog gingen duren, is het hier weer prijs. Ongeveer alles bij top en meteen een tweede keer geluisterd! Terug wat kleurrijker en muzikaal veel plezanter om te beluisteren. The Lyre Of Orpheus neemt ietwat gas terug, maar vind ik nog altijd uitstekend. Meest complete van alles, denk ik. Dig, Lazarus, Dig!!! vond ik dan weer vreemd hierna. Alsof de ruigere nummers daar te zacht en voorzichtig zijn, maar de wat zachtere tracks hebben dan dat iets zwaardere kantje. Dat laatste type tracks vond ik dan ook beter hier, iets wat ik na al de vorige albums in zijn geheel misschien eerder omgekeerd zou vinden. De titeltrack schreeuwt toch om een veel vuilere versie bijvoorbeeld, gemiste kans IMO.
Die ambient trilogie dan: Push The Sky Away, bwa, deed me weinig, niet mijn ding en wellicht ben ik daar muzikaal niet intelligent genoeg voor. Weer allemaal vakkundig gemaakt en de bassen op een paar nummers zijn vet, gewoon niet iets waar ik naar luister. Skeleton Tree beetje hetzelfde ... wel een sterk begin, waarvan ik de eerste twee nummers zelfs vreemd genoeg echt kende en echt goed vind, maar daarna moet ik weer wat schipperen tussen top en goed vanuit het perspectief eenmaal luisteren. Ik voel de enorme atmosfeer wel, dus dat is zeker een pluspunt. Ghosteen net hetzelfde, buiten dat de B-kant of de tweede CD wel indruk maakte. Zeker Hollywood als laatste nummer. Drie platen waarvan ik kan zeggen dat ze echt mooi zijn, diep gaan en kwaliteit uitstralen, maar buiten een nummer of vijf niet meteen weer wil of zal opzetten. Het is wat het is, wel top natuurlijk dat een band die dertig jaar terug begon met dat gejengel nu met zoiets esthetisch uitpakt!
tl;dr: Ik eindig dan bij Tender Prey, Let Love In en Abbatoir Blues/The Lyre Of Orpheus als top drie, met een compilatie van het begin van Skeleton Tree en het einde van Ghosteen uit de latere stijlperiode. Dat is niet ver van de posts van Cavefans in deze thread dus lijkt me dik in orde! Drie echte toppers, tien goede met wat rake tracks, en vier mindere albums. Wel veel verscheidenheid en vakmanschap, alleen net wat te weinig dat echt blijft hangen of ik speciaal vind. Abbatoir Blues heb ik twee keer beluisterd maar ik kan me daar nu niets van herinneren zonder hulp bijvoorbeeld. Aardige tot zeer grote appreciatie voor zowat 70-80% percent van wat ik gehoord heb, en buiten een nummer of vijf alles met plezier beluisterd. Maar mezelf nu een fan noemen ga ik nog niet doen, kan ook eigenlijk niet na zo een repertoire één keer te horen, eerst eens laten bezinken. Zou het wel kunnen worden, kan zijn dat ik binnen afzienbare tijd hem ergens tegenkom en dan toch weer terug één van zijn verhalen wil horen, wie weet.
Goede nominatie van de verder onbekende @eyn093, het was nodig dat ik hier eens naar zou luisteren, en samen met Black Sabbath goede muziek ontdekt van toch wel echte classic artists. Zonder dit initiatief was het er nooit van gekomen, zoals anderen hier eigenlijk ook al hebben gepost, en het helpt enorm dat ik tijdens het luisteren hier (uitgebreide!) posts kan lezen met tips van members die ik ken of kan kaderen, het zijn geen anonieme reviews op het internet. Waarvoor dank. Het mindere is wel dat ik naar de volgende zes/zeven van de classic artists niet meteen uitkijk, dus ik heb het leukste al gehad van deze lichting kandidaten.
.
. Het is daarmee dat ik deze diss maar zal laten passeren:
.
