Classic Artists Nick Cave and the Bad Seeds

[Kid_C]

Na de gemengde reacties op The Prodigy gaan we verder op ontdekkingstocht (toch voor sommigen): Nick Cave & The Bad Seeds.

De Australier schrijft zijn nummers zoals een echte ambtenaar; van 9 tot 5. En dat zie je aan zijn oeuvre met The Bad Seeds: 17 releases sinds 1984! We zullen dus makkelijk twee weken kunnen vullen met één van de grootste muzikale poëten van de laatste decennia.
The Bad Seeds zijn ondertussen al enkele transformaties verder en dat zal je ook horen in de evolutie van hun muziek. Met Warren Ellis werkte Cave ook aan enkele soundtracks en hij richtte samen met Ellis, Martyn P. Casey en Jim Sclavunos (allemaal Bad Seeds) de band Grinderman op. Maar die laatste twee zullen we hier even naast ons laten, om het toch een beetje haalbaar te houden.

Meer informatie:

https://rateyourmusic.com/artist/nick-cave-and-the-bad-seeds

Nick Cave and the Bad Seeds - Wikipedia

en.wikipedia.org

 

[Deleted member 95]

@Lint begin er maar aan, man. Laat ook even weten waar The Good Son zich ongeveer situeert in zijn oeuvre, want die plaat vond ik echt een dikke meevaller! Ik wacht op uw deskundige begeleiding alvorens ik hieraan begin, no pressure.

 

[shiftyke]

Ik zal maar beginnen met te bekennen dat het enige Nick Cave album dat ik ooit beluisterd heb Ghosteen is...

 

[Avondland]

Ik ken er flarden van (collabs zoals All the pretty little horses met Current 93 of Where the wild roses grow met Kylie Minogue of zijn samenwerking met Warren Ellis of nummers zoals From Her to Eternity in Der Himmel über Berlin en Into my arms dat wel eens gespeeld wordt op een huwelijk van Cavefans) en ben er nooit aan begonnen om in zijn oeuvre te duiken. Mijn vurige hoop is dat in dit topic een ware Vergillius zich openbaart en mij zijn oeuvre leert kennen.

 

[Kid_C]

Er staan jullie een fantastische twee weken te wachten.

 

[Lint]

Ik zal straks of morgen (nu aan het werk) nog wel wat toevoegen, maar heel snel uitgebraakt:

• Alle Seeds zijn geniale muzikanten, maar Cave & Ellis zijn wel de 2 toppers bij uitstek.
• Hoeveel fucking instrumenten Ellis kan bespelen is werkelijk mind-boggling. Elke keer als ge denkt "huh wtf is dat nu weer voor een raar geluid", is dat waarschijnlijk Ellis die weer iets in zijn pollen heeft.
• Ik bij Cave zijn stemgeluid. Die mag mij zowel in slaap zingen, als de openingsdans van mijn trouw, als mijn begrafenis, als mij begeleiden als ik een vrouw aan stukken snijd (wat MEER dan eens terug zal komen in zijn lyrics).
  
  
  
• Als ik zo weinig mogelijk CDs moet aanraden om ze te leren kennen, zijn het de volgende 3:
  • Dig Lazarus Dig: Omvat zowel hun early proto-punk sound, als hun ballads, als hun southern gothic rock dirty blues gedoe.
  • Murder Ballads: Piano Seeds soundtrack voor vrouwen aan stukken te snijden.
  • Skeleton Tree: Ambient Seeds
• En eigenlijk zijn bovenstaande 3 ideaal om mee te beginnen. Ik zou hierna pas naar de andere platen kijken.
  
  
  
• Als ik de volledige evolutie moet weergeven, is dat in 4 stappen:
  1. Post-Punk noise
     • Imo de minste versie van de Seeds
     • Luister: From Her To Eternity (debuut)
  2. Piano ballads
     • Imo de beste versie van de Seeds
     • Let Love In, Murder Ballads, The Boatsman call ... dit is zowat de heilige drievuldigheid voor elke Cave fan.
     • Luister: Fuck it ... alledrie, op zijn minst Murder Ballads mijn persoonlijke Cave favo, fuck dat 1 van mijn persoonlijke favo albums ever fucking ever
  3. 2 uitstapkes:
     • Abatoir Blues / Lyre of Orpheus = meer bluesy
     • Dig Lazarus Dig is teruggrijpen naar de Birthday Party / begindagen / Grinderman.
     • Luister: Dig Lazarus Dig omdat het een redelijk compleet beeld van de Seeds geeft. Maar beide zijn imo uitstekende platen.
  4. De Ambient fase:
     • De 3 laatste albums, meer "ambient & electro sound" gevoel (ik ken weinig van electro, dus don't shoot me als de terminologie fout is)
     • Luister: Skeleton Tree (Cave zijn zoon gestorven), maar alledrie redelijk interchangeable

@Lint begin er maar aan, man. Laat ook even weten waar The Good Son zich ongeveer situeert in zijn oeuvre, want die plaat vond ik echt een dikke meevaller! Ik wacht op uw deskundige begeleiding alvorens ik hieraan begin, no pressure.

The Good Son valt onder mijn #2 hierboven. Dit ... euh ... dit album was gemaakt met een happy en verliefde Cave. Het is niet helemaal een unicum, maar toch bijna . Het gros van hun oevre is een ietsiepietsie ieniemienie heel klein tikkeltje donkerder.
Alles van #2 zou u moeten aanstaan. Begin nu met Murder Ballads, Let Love In & The Boatsman call.

 

[Lint]

Ps: Ik kan toch niet de enige zijn die vind dat Nick Cave & Hans Teeuwen verdacht veel op elkaar lijken?

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Nekeer beginnen met boatsman call's

 

[Obi-Jan]

Ik ben thuis wel een beetje opgegroeid met Nick Cave. Mijn ma was een zeer grote Nick Cave fan, en dan vooral van de old school Nick Cave, ik ben dus voornamelijk bekend met jaren '80 en jaren '90 Cave.
Dus alles van From her to eternity tot The Boatman's Call zou iedereen toch eens moeten beluisteren imo, zijn maar 10 platen, moet lukken toch???

Al moet ik zeggen dat ik Skeleton Tree ook nog wel verrassend goed vond, ik ga proberen de andere recentere platen ook nog eens uit te checken komende weken.

En Peaky Blinders fans zouden toch ook al meerdere nummers moeten (her)kennen

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

The Boatmans call was wel goed, soms wel iets teveel van hetzelfde maar niet zo veel dat het afgezaagd wordt. Nu Let Love in

 

[Avondland]

Ik ben in de Murder Ballads gedoken (chronologie is zo passé) en bij het derde nummer weet ik al dat dit een heel bijzondere ontdekkingstocht gaat worden. Wauw!

 

[Bauhaus]

Ik ken alleen "oude" Cave van From Her To Eternity & The Mercy Seat.
Zal zijn latere albums eens checken, hopelijk zijn die evengoed.

 

[kakature]

Ik ken de klassieker The Boatman's Call en het recentere Skeleton Tree. Die laatste is echt wel hartverscheurend goed, zo pijnlijk dat ik me daar echt moet voor prepareren of in een bepaalde gemoedstoestand moet zijn om het album te beluisteren.

Zeer benieuwd naar de rest! Voor mij een beetje hetzelfde verhaal als bij Tom Waits: je weet dat het een classic artist is maar om één of andere reden heb je nooit de tijd genomen om je erin te verdiepen. Threads als deze maken gemakkelijk!

 

[Polle32]

Net zoals @Lint is Cave, naast Waits, één van mijn absolute muzikale helden. En ruimer dan louter muziek want Cave schrijft ook boeken (The dead of Bunny Munro!) en films (The Proposition!).

Nog niet vermeld maar de invloed van Blixa Bargeld is ook een niet te onderschatten factor in het oevre van Cave. Hij heeft de Seeds verlaten om zich volop te concentreren op zijn eigen band, Einsturzende Neubauten...
En voor The Bad Seeds er waren, was er natuurlijk The Birthday Party (ook met Mick Harvey), donkere post-punk die ook echoot op het eerste Seeds-album (From Her to Eternity).

Ik mis nog "Push the sky away" in het overzicht, voor mij een absoluut meesterwerk (samen met Live from KCRW).

Wat heel bijzonder is aan Cave is de evolutie van drugsverslaafde, nukkige en moeilijke artiest (ooit op Dranouter hem weten weglopen en roepen op de geluidstechnicus omdat de klank niet naar zijn zin was) naar volksmenner en publieks-man (in het sportpaleis enkele jaren terug werd hij letterlijk op handen gedragen door de eerste rijen) die in dialoog gaat met zijn fans en geen onderwerpen schuwt (zie The Red Hand Files, waar hij vragen van fans beantwoord, en dit ook live in theaters doet).

Net zoals Tom Waits blijft Nick Cave zichzelf heruitvinden, en weet hij zich te omringen met top-muzikanten die samen zoveel meer zijn dan een som der delen.

Tot slot: check zeker de docu "one more time with feeling", gemaakt tijdens de opnames van Skeleton Tree en het tragische overlijden van zijn zoon. Kippenvel gegarandeerd...

 

[Sond]

Zeer benieuwd naar de rest! Voor mij een beetje hetzelfde verhaal als bij Tom Waits: je weet dat het een classic artist is maar om één of andere reden heb je nooit de tijd genomen om je erin te verdiepen. Threads als deze maken gemakkelijk!

Dit vat mijn huidige kennis van Cave perfect samen.
De paar singles die ik ken van de radio etc (Into my arms, the ship song, where the wild roses grow,...) vind ik stuk voor stuk geweldig maar het is er nooit van gekomen om me echt te verdiepen in de man zijn muziek. Ik denk dat het enorm aantal albums mij gewoon heeft afgeschrikt. Gezien het feit dat de laatste keer dat ik zo'n grote naam grondig ben beginnen ontdekken ik een dikke maand down the rabbit hole ben gegaan en Springsteen me ondertussen honderden euro's heeft gekost aan platen en concerten is het misschien zelfs terecht

Ik meen me wel nog te herinneren dat ik Grinderman ooit eens gezien heb op Werchter en daar eigenlijk niks aan vond. Ik ga in elk geval @Lint zijn lijstje volgen en beginnen met Dig Lazarus Dig. Daarna probeer ik op zijn minst nog Let Love In, Murder Ballads, The Boatsman call en Skeleton Tree. We zullen daarna wel zien hoeveel zin ik nog heb om verder te gaan.

 

[Kid_C]

Meer liefde nodig voor Push The Sky Away, die mag zeker naast Skeleton Tree staan!

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Ok 5 albums beluisterd en ik ben meer dan aangenaam verrast

Begonnen met The Boatman calls (omdat ik into my arms ken): zeer leuk en echt wel mooi. Het geheel heeft iets poetisch al vind ik dat er iets meer variatie in mocht zitten.

Daarna Let Love in: dit vond ik beter. Het geheel klinkt duisterder en mysterieuzer en dat interreseert mij veel meer. Iets rustigere passages worden mooi afgewisseld met meer hevige ( Ik ken de Metallica cover maar wist niet dat het origineel van Cave was, red right hand kende ik ook)

Daarna Murder ballads: ligt in de lijn van Let Love in en beviel mij dan ook heel hard maar denk dat ik Let Love in nog iets beter vind.

Daarna Skeleton tree: ook heel mooi maar op een andere manier. Het geheel doet mij denken aan The Final Cut van Pink Floyd dat Roger Waters opdroeg aan zijn vader die hij nooit gekend heeft.

Daarna Abattoir blues/The Lyre of Orpheus opgezet omdat ik Oh Children ken van Harry Potter. Voelt nooit te lang aan en het contrast tussen het bombast van Abattoir en het rustige van Orpheus werkt.

Gerangschikt
1) Let Love in
2) Murder ballads
3) Skeleton tree
4) The Boatman calls
5) Abattoir blues/The Lyre of Orpheus

Morgen Dig Lazarus Dig en het debuut

 

[FlyingHorseman]

Ik ben een enorme fan van Nick Cave & The Bad Seeds, grote kanshebber om mijn favoriete artiest tout court te zijn.
Ik heb niet echt een voorkeur voor één bepaald album of periode, ik kan overal wel iets appreciëren. Voor mij is hij, net zoals Tom Waits, één van de weinige artiesten die nog nooit een echt slechte plaat heeft afgeleverd. Nocturama wordt algemeen gezien als het "dieptepunt" in z'n oeuvre, maar die is nog altijd 'gewoon' goed. Alleen valt dat dan tegen als al de rest van een hoger niveau is.

Mijn favoriete platen per decennium:
- jaren '80: Your Funeral... My Trial
- jaren '90: Let Love In
- jaren '00: Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus
- jaren '10: Skeleton Tree

Het is hier al aangehaald, maar het kan niet genoeg benadrukt worden hoe belangrijk collaboreren met andere muzikanten is voor Nick Cave. Voor hem zijn de muzikanten van The Bad Seeds er niet zomaar om z'n muzikale ideeën vorm te geven, maar hij zoekt meestal mensen om actief mee samen te werken om samen een bepaald geluid of een manier van song schrijven te bepalen. En vooral om te blijven evolueren, het valt op dat veranderingen in z'n oeuvre geregeld samen vallen met het verdwijnen van de ene muzikale partner naar de achtergrond en het winnen aan belang van de andere. Zo zijn Blixa Bargeld, Mick Harvey en momenteel Warren Ellis allemaal zeer belangrijk geweest.

Voor wie trouwens verder wil kijken dan enkel de discografie met The Bad Seeds: de soundtrack die hij met Warren Ellis gemaakt heeft voor The Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford (TAOJJBTCRF, zoals ik 'm in gewone dagelijkse gesprekken afkort) is één van mijn favoriete soundtracks.

 

[Nattefrost]

Ja man, dit gaat een serieuze ontdekkingstocht zijn voor mij. Een aantal van mijn vrienden - of zeg maar, bijna allemaal - zijn hier enórme fan van, maar ik heb er mij nooit in verdiept. Niet bewust vermeden, het is er gewoon niet van gekomen. Mijn actieve kennis is beperkt maar ik moet ongetwijfeld redelijk veel opgepikt hebben als achtergrondsoundtrack bij vrienden thuis.

Ik had een vaag idee wat ik moest verwachten, dus ik ben er maar gewoon chronologisch ingedoken met de eerste twee albums. Waarop mijn vage verwachtingen al meteen de vuilbak in mochten, want dat klinkt helemaal anders dan de Nick Cave die ik verwacht had. Niet de ingetogen versie die ik al eens heb horen passeren, wel een veel rauwere.

Moeilijk een oordeel te vellen na één luisterbeurt per album, maar de eerste indrukken zijn in elk geval positief. Avalanche (oké, dit is blijkbaar wel een cover) en Knockin' On Joe zijn de twee nummers die me onmiddellijk het meeste aangrepen. Benieuwd wat er nog allemaal op me afkomt.

 

[Avondland]

Voor wie trouwens verder wil kijken dan enkel de discografie met The Bad Seeds: de soundtrack die hij met Warren Ellis gemaakt heeft voor The Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford (TAOJJBTCRF, zoals ik 'm in gewone dagelijkse gesprekken afkort) is één van mijn favoriete soundtracks.

Sublieme film, trouwens. Cinematografisch en narratief top, met die prachtige soundtrack erbij. Triple check. Dat zet ik een dezer zeker nog eens op.