Snap ik dus niet.
Een voorbeeld uit de middelbare school. Heel vaak interpreteerde ik de reacties van meisjes in de zin van "Ieuw, leluk". Nuja, misschien terroriseerde ik mezelf toen al natuurlijk maar de impact van de schooltijd is wel enorm. Want nu, 31, en ik sleep het blijkbaar nog altijd mee. Ik kan me ook geen leuke dingen meer herinneren. De enige dingen die ik vers uit m'n geheugen krijg zijn zaken die ik aanzag als pesten of die me blijkbaar diep geraakt hebben. In 't lager een leerkracht die me een slag gegeven heeft, in 't kleuter m'n pet die ze in de vogelstront gegooid hebben,... Zo'n dingen kan ik me nog heel goed voor de geest halen maar vraag me a.u.b. niks over positieve dingen want dan moet ik diep graven. Die waren er wel maar andere gebeurtenissen hebben een veel zwaardere impact gehad. Onterecht maar da's rationeel bekeken maar 't zijn de gevoelens en gedachten die je op dat moment hebt die jouw beeld opmaken. Wat, helaas, vaak losstaat van het rationele aspect.
Heel simpel gezegd wil ik in een lepeltjeshouding liggen met een iets kleiner persoon als kleine lepel. 't Idee is die ander ervaart een gevoel van veiligheid en ikzelf ook door de nabijheid van die ander. Want dan ben ik blij dat ik zo'n effect kan hebben op iemand.
Ik heb er niks aan als de ander er niks aan heeft. 'Zorg dragen voor'?
't Eigenlijke punt is, is dat m'n perceptie blijkbaar zodanig afwijkt van de realiteit EN dat ik me gedraag op basis van die perceptie i.p.v. een realistischer beeld. Wat dan ook 't voordeel is van een vriendengroep. Want die geven (on)bewust feedback en counteren vaak ook gedachten omdat je interactie hebt. Maar zonder die interactie gaan de gedachten de vrije loop tot 't oneindige, bij wijze van spreken.
Gisteren een vergadering/vorming bijgewoond en daar ging het allemaal wel goed. Dus ergens kan het wel maar ik mag me niet laten sturen door m'n gedachten. Als die het overnemen ben ik eraan voor de moeite.
Professionele hulp? Weinig kans op slagen. Ik moet 'gewoon' doen. Buitenkomen. Maar ik woon nog thuis, in een boerendorp. Dus ik speel met 't idee om richting Gent te gaan. Dan ligt het letterlijk aan m'n voeten en vallen veel drempels weg. Achja.
Een mens maakt het zichzelf zoveeeeel moeilijker dan anderen. Wat inhoudt dat, als anderen het voor jou moeilijker maken, dat je er zelf nog tig scheppen bovenop doet. Tenzij je goed omkaderd wordt door vrienden, familie,... mensen waar je een band mee hebt. Bij die connectie loopt het vaak mis.
't Is eigenlijk wel ironisch want diegene die gepest is, zal zich achteraf vaak ook nog 'pesten', kleiner maken en zo inboeten in het grijpen van kansen. Ik vergelijk het soms met heien. Da's via een kraan-achtige machine palen in de grond inwerken. Wat vroeger de pesters waren (aka die machine) word je achteraf mogelijks zelf die machinebestuurder. Je bent zodanig gewoon dat bepaalde dingen gezegd/gedaan worden dat je het gedrag overneemt. Omdat dàt hetgeen is wat je kent en ironisch genoeg ook comfort biedt. Hoe eng is het als het plots anders wordt? Want dat speelt ook. De angst voor 't nieuwe, het kan anders. Maar net wat beter is ligt zover uit jouw comfortzone dat je alsnog kiest om dat schadelijke gedrag verder te zetten.
Heien:
www.beyondgaming.be
