Ik vind het oprecht erg dat je prille relatie is afgesprongen. Maar dude, je klaagzang hierboven klinkt als Calimero... Herpak je. Ik las dat je veel aan het sporten was en - succesvol - een opleiding als vrijwillige brandweerman volgde... Concentreer je toch op die dingen, vier de successen die je daarmee boekt en straal dat succes uit. Focus toch niet op de problemen met je daytime job en laat die zeker niet interfereren met je relatie. Het is maar een job hé... it pays the bills en that's it. Je bent verdorie een brandweerman... Dat is toch iets waar je met trots naar mag kijken. Een slechte collega mag je leven niet verknallen he.
Haha, niet dus hé, ik wou meedoen aan het toelatingsexamen voor vrijwillige brandweermannen. Wil dat nog steeds, maar dan wordt het opnieuw een zomer trainen.
Rationeel geef ik je 100% gelijk overigens, dit is Calimero-gedrag, voor een stuk ingegeven doordat ik het emotionele niet kan loskoppelen en me gewoon een wrak voel, maar belangrijker: ik kon vroeger me "optrekken" aan "ooit wordt het beter", dat gevoel is nu zo goed als weg, want beter heb ik nooit niet gehad/gekend.
Maar ben het wel met je eens van dat succes uitstralen, na de speeddate zij ze tegen mij dat ik eruit sprong, waarschijnlijk omdat ik vol passie/vuur gebabbeld had over alles wat ik aan het doen was, wat ik nog wou doen, kortom geluk uitstraalde en blijkbaar in haar ogen knap was... een relatie leek me toen toch iets wat ik had opgegeven, na te veel mislukte dates daarvoor. Die "je m'en fou"-houding ben ik verloren door enerzijds die mislukte sollicitatie om elders te gaan werken, en doordat ik ergens aanvoelde dat ik haar ook terug kon verliezen, net zoals ik haar gevonden had, een optie die niet eens in me was opgekomen de eerste maanden.
Ergens zou ik terug voor haar willen gaan staan en zeggen dat ik in mijn kern nog altijd die persoon ben, maar zo eenvoudig werkt dat niet, en helemaal waar is dat niet, ik moet bij momenten vechten tegen zo'n dipjes, en ben begin april terug eventjes "gebroken" geweest.
Dat herken ik in je andere posts. Iets is van toepassing op jou, je herkent het maar erkent het niet. Je geeft er dan een draai aan om het voor jezelf te relativeren of verantwoorden... Doe dat gewoon niet. Pas als je voor jezelf iets kan erkennen kan je eraan werken.
Bij sommige zaken is hoe je eraan moet werken éénvoudig hé: te veel gewicht? Ga sporten en loop het eraf.
Knie blessure? Krachttraining.
Andere job in de toekomst? Extra opleiding volgen (hoewel mijn omgeving zegt dat ik daar eigenlijk eens zou mee moeten stoppen).
Voor andere zaken? Not so much. Dat maakt het moeilijker.
Als ik één positief ding moet benoemen dat ik uit deze relatiebreuk meeneem, is dat ik veel geleerd heb uit beginnersfouten, triest om te zeggen maar mijn vorige relatie was eerder platonisch, ook iemand met een erg academische achtergrond uit een compleet andere richting dan de mijne, mentaal wel een klik, maar fysiek bij mij geen vuur, en ik heb die uiteindelijk ook stopgezet, na te veel maanden eigenlijk (vandaar de opmerking over karma).
't vervelende is dat ik met die opgedane kennis waarschijnlijk niet veel ga kunnen aanvangen, want de kans dat ik nog een keertje iemand als de laatste tegenkom voelt immens klein /calimero.
) bij ONS.
