Het grote BeyondGaming Dating topic

[Guazala]

Ben je er eigenlijk zelf al uit wat je zoekt in een relatie?

Ik vind dat een rare vraag. Alsof ge persé iets specifieks moet zoeken in een relatie. Dat ge elkaar graag ziet en 'het blijkt te werken', is toch voldoende? En wat de reden is dat het werkt zal in elke relatie een beetje anders zijn, maar om vooraf te bepalen wat de elementen gaan zijn die het doen werken, gaat gewoon zorgen dat je niet open staat voor wat ge niet kent of verwacht.

 

[KnightOfCydonia]

Ik zou hier eigenlijk ook het verhaal/relaas van mijn laatste relatie van ongeveer net geen 6 maanden eens willen neerschrijven, deels therapeutisch, mochten andere perspectieven verlichtend werken.

't zal een lange tekst worden vandaar de tussentitels & spoiler-tags:
De overbodige voorgeschiedenis voor de achtergrond:

Spoiler: wall_of_text

nog meer tussentitels en spoiler-tags:

't prachtige begin:

Spoiler: de leuke wall of text

Het begon allemaal op een speeddate ergens begin begin december, toen ik het allemaal zo goed als opgegeven had op datingvlak: een tiental dates verkregen via dating-apps, op een half jaar, niet superveel dus, en maar één tweede date daaruit gekomen... maar niets verder, geen super klik ofzo.
Tegelijkertijd ook bizar genoeg een vrij happy persoon was op andere vlakken: ik had al m'n verlofdagen opgespaard in 2021 dus ik had nog een paar routinetaakjes voor m'n job, maar voor de rest: vrijheid!

Nieuwe hobby's, veel tijd om te sporten, tijd doorbrengen met m'n petekindje...​

Eigenlijk verdomd véél geluk gehad:

ik stond op de reserve-lijst voor die speeddate en wou zelf eigenlijk annuleren wegens conflict met m'n hobby destijds (tekenkunst),​

zij was enkel daar omdat haar vriendin haar meegezeuld had...​

Fantastisch eerste gesprek, géén enkel cliché ter sprake gekomen (fuck werk/woonplaats), het ging over zaken waar we beiden passie voor hadden: elkaars hobby's, over dessertjes maken, over hoe zij iemand zocht om terug mee te gaan dansen - en hoewel ik absoluut geen vaardigheden of interesse had op dat vlak wou ik voor het eerst in m'n leven met iemand gaan dansen - en om mee op reis te gaan...
9/9 mannen had haar aangeduid, zij had er één aangeduid, ik dus. Diezelfde avond nog gestuurd, en zelfs eventjes getelefoneerd, waarbij ze wel aangaf dat ze vanuit haar vorige job een degout had van (ex-)leerkrachten dus best wel goed dat we het niet over beroepsverleden hadden gehad tijdens die speeddate.

Typerend voor mezelf misschien, maar ik dus geprobeerd de best mogelijke eerste date te regelen in tijden van nog enkele corona-regels,
dus werd het een zo'n interactieve wandeling met licht en video. Ik had al schrik dat het niet zou kunnen doorgaan want ik was destijds aan het trainen om het attest voor brandweervrijwilliger te worden te willen behalen, mijn conditie zat toen voor 't eerst in jaren écht goed, en dan verstuikte ik, oh ironie net vlakbij de brandweerkazerne, bij het hardlopen mijn enkel door fout neer te komen in een kuiltje in het pad...

Naar huis gemankt en vervolgens 2-3 dagen platgelegen en de date was nog een paar dagen later, elke tweede stap deed effectief pijn want kon nauwelijks steunen op m'n rechterenkel). Ik stuurde om te lachen dat ik desnoods krukken zou gaan huren, zij antwoordde dat ze mij wel zou ondersteunen... Ik had echter niet verwacht dat ze dat effectief zou doen, maar vanaf de parking nam ze me gewoon bij de arm omdat ze merkte dat ik het moeilijk had en na een kwartiertje verder in de tour ofzo, werd het wandelen al snel knuffelen met haar hoofd ook op mijn schouder... Ik had me nog nooit op een eerste date zo snel op m'n gemak gevoeld, maar voor een eerste kus vond ik het te vroeg...
Dus gevraagd om daarna nog iets te gaan drinken in het stadscentrum, daar een dessertje en biertje/wijntje gedeeld. Toen ze me zat te vertellen wat ik al lang wist: dat mijn favoriete bier eigenlijk nog best minstens 6 maanden moet verder gisten op fles, was ik ondertussen al aan het verdrinken in haar prachtige groene, ogen.

Wegens corona moest de tent om 23h00 dicht, dus vertrokken voor nog een late wandeling onder de sterrenhemel, verder gebabbeld, want het kostte me toen nog een uur om de moed bijeen te zoeken om haar te kussen, al was ik toegegeven ook op zoek naar een leuk plekje daarvoor, niet gewoon op een parking met pottenkijkers. En jawel, een kuspartij die wel een half uur (met tussenpozen heeft geduurd).
Tweede date heb ik ook niet eens achter moeten vragen, zij stuurde om te vragen of ik de maandag daarna vrij was, want zij kon kaarten regelen voor een theatervoorstelling...

Het mooie tussenstuk:

Spoiler: hier staat nog wat meer tekst

Die tweede date/theatervoorstelling was al even fantastisch als de eerste, de derde date volgde ook al snel, en de vierde was kerstavond dat we samen doorbrachten omdat we beiden blijkbaar Kerstmis zelf pas bij onze ouders/familie zouden vieren, en dat is niet enkel bij de avond gebleven... de fysieke vonk was er wel duidelijk dus.
Nadien volgden nog vele dates met eenvoudige maar leuke activiteiten: poolen, samen yoga gedaan, cinéma, samen gekookt, samen gesport... en zagen we elkaar wekelijks 2 à 3 keer. Een paar kleine planningsconflictjes omdat mijn tekenschool en haar kickboksen/yoga op andere dagen vielen, maar goed ik skipte al snel regelmatig de tekenschool en zij stopte met haar yoga.

Ik had haar voor Valentijn zelf een cadeau-mandje samengesteld met allemaal kleine dingen en voor haar verjaardag diezelfde week een armbandje gekocht met ♡ en ∞ symbooltjes in verwerkt, en pas daarna het lef bijeen geraapt om haar te zeggen dat ik haar ook écht graag zag.

Ik denk dat ik de periode december tot en met maart moet bestempelen als zowat de gelukkigste periode in mijn leven van de afgelopen 10 jaar, triest om te moeten erkennen misschien. Hoogtepunten waren een paar uitstapjes naar zee, een city-tripje en een uitstapje naar Pairi Daiza, en ondertussen al aan het dromen/babbelen over een reisje in de zomer naar Italië, en natuurlijk samenwonen en zelfs kindjes...

De eerste barstjes:

Spoiler: de minder leuke wall of text

Iets wat zij als een barstje zag achteraf beschouwd, was een gesprek in januari over waar we zouden gaan samenwonen, ik ben nogal gesteld op een beetje rust en een tuintje (bij m'n appartement), zij is eerder een stadsmens (dacht ik) maar zou op termijn ook liever een huisje hebben.
Ik had vermeld dat ze gerust bij mij zou kunnen komen wonen tijdelijk, zij zag dat meer als ik die niet bereid zou zijn tot compromis hierover terwijl ik er eigenlijk bij gezegd had dat ik ook gerust en liefst zou verhuizen naar iets van ons tweeën op termijn. Ik liet dat al snel los, zij is er over blijven piekeren.

Op vele vlakken is dit mijn eerste échte goede relatie geweest, een lange maar ijskoude relatie van ongeveer 4 jaar geleden buiten beschouwing, nog wat langere datereeksen die eigenlijk achteraf beschouwd misschien beter het label uitgelopen one night stands verdienen (één Tinder-date die mij letterlijk alleen voor de jeweetwelwat wou, waar ik toch nog geprobeerd heb of er meer in zat). Dus op een aantal vlakken heb ik echt nog moeten leren...
Zij kocht een nieuw bed, ik zei dat ik haar graag zou helpen dat in elkaar te steken morgen of dat weekend ofzo... belt ze diezelfde avond huilend en gefrustreerd naar mij dat het haar niet lukte... ze was er al op haar eentje aan begonnen, dus ik last minute toch nog naar haar... Ik ook in mijn achterhoofd me aan het afvragen of zij die een nieuw bed koopt geen teken was van zij die onze relatie niet zag zitten op de lange termijn, want ja, als koppel heb je maar één bed nodig.
Wel snel bijgeleerd en bij momenten waarvan ik wist dat zij eigenlijk iemand nodig had, maar te trots was om dat te zeggen, gezegd dat ik gewoon er zou zijn, zelfs al was het iets dom als een scan in een ziekenhuis waarbij ik toch buiten moest wachten (long story short: ze had geen goede herinneringen aan ziekenhuizen).

Eerste barstje dat ik pas écht heb opgemerkt begin april, ongeveer een anderhalve week ofzo voor het einde, toen ze na een teleurstellende carnavalsstoet zei dat ze het jammer vond dat we zo weinig gemeenschappelijke interesses hadden en dat ik haar bij momenten energie kostte (ik kan nogal vlot babbelen, en zij voelde zich dan minder gehoord).
Ik vond dat eerste zelf eigenlijk géén probleem, ik vond het een probleem omdat zij het een probleem vond: dus had het vrij "letterlijk" genomen en ons opgegeven voor danslessen als koppel, zocht nog andere leuke dingen om te doen want de laatste dates waren allen slechts wandelingen en iets gaan drinken...
Dat tweede zat me meer dwars, want zij is/was meer stil van nature, en ik had daar eigenlijk nog niet bij stilgestaan, dus écht op gelet om actiever te gaan luisteren... maar dan waren er plots ineens ongemakkelijke stiltes, en waren de laatste dates saaie wandelingen in plaats van dat we nog leuke nieuwe dingen samen deden want ik voelde me intern wél anders ten opzichte van haar: voordien was ik zielsgelukkig en droomde van een toekomst met haar enerzijds maar anderzijds zat ik nog in de zorgeloze roes van december: problemen of zorgen over m'n werk deden er plots niet meer toe, misschien ook omdat ik haar had, en ik zou de toekomst wel nemen zoals die zich aandiende...

Het bittere einde:

Spoiler: Het stukje dat pijn deed om te schrijven

April was voor mij geen gemakkelijke periode: fundamenteel doe ik mijn huidige job niet graag: leuke collega's behalve de collega met wie ik het nauwst moet samenwerken, die gewoon té introvert is, te eigenwijs, en met wie de kennisdeling gewoonweg niet vlot verloopt, werkzekerheid maar een matig loon en (voorlopig) geen duidelijk zicht op groeipaden...
Financieel kan ik me geen stap terug veroorloven op dit moment noch de mentale en financiële onzekerheid van een terugkeer naar 't onderwijs aan ondanks het zogenaamde lerarentekort en dat ik die job inhoudelijk liever (en beter) deed. Desondanks ben ik iemand die problemen graag aanpakt, dus ik solliciteer met enige regelmaat op geschikte en betere opportuniteiten al zijn ze zeldzaam.
Eerste maal gesolliciteerd in december: geslaagd maar niet de eerste kandidaat. Tweede maal gesolliciteerd in april, niet eens geslaagd...
Intussen corona bij zowel mijn ouders als mijn zus waardoor de familie bij wie ik normaal wekelijks een keertje langsging, niet meer beschikbaar was voor een goede babbel. Kortom Ik was een stukje minder happy, maar mind you, ik heb dat op geen enkel moment op haar uitgewerkt, maar het wél zelf opgekropt, ook niet gezond natuurlijk.
Van zodra ik echter merkte dat dit op haar afstraalde, een gesprek aangevraagd met mijn diensthoofd om de problemen binnen mijn huidige job eens op tafel te gooien en aan te pakken, wat voor een groot deel geholpen heeft voor die problemen, maar te laat voor mijn relatie...

Op een avond dat een kameraad was langs geweest, zou zijn 's avonds ook langskomen, maar ik was nog gestresseerd alles aan het opruimen, zij voelde mijn stress aan, en zij "genoeg..." ondanks dat ze niet naar mij was gekomen om het uit te maken. Ik heb gevraagd voor wat meer tijd, voor een tweede kans, maar het heeft niet mogen baten.

De (domme) fouten achteraf:

Spoiler: Dom, dommer, domst?

Ik had nog tickets voor een comedy-voorstelling, in lijn met onze tweede date, en wou de schade nog repareren, zij zag het als een vorm van afscheid nemen, dus samen nog naar die comedy-voorstelling gegaan, en ze is nog blijven slapen. Resterende liefde? Medelijden? Ik weet het niet. Ik heb alvast de fout gemaakt om bijna te smeken, dat had ik nooit niet mogen doen, maar ik zag haar zo graag en ik snapte het niet. Daarbij zijn ook gesprekken gevolgd waarbij we voor het eerst bepaalde trauma's besproken hebben, elkaars rugzakjes opengedaan om volledig te begrijpen wat de ander dreef, omwille van privacy ga ik dat hier niet openbaar gooien... maar het plaatste bepaalde domme opmerkingen van mij wel in een ander perspectief. Misschien hadden we dat eerder moeten doen, maar ik had toen ze daar bij de vierde date over wou beginnen haar wel al een paar dingen over laten vertellen, maar daarna gewoon mijn hand op haar wangetje gelegd en gezegd dat haar verleden voor mij geen rol speelde, maar dat ik haar toekomst wou, ... fout ergens, want het verelden bepaalt ook veel natuurlijk.

Blijven bellen en berichten sturen met elkaar nog een tweetal weken, deels omdat ik wou weten hoe het met een medisch onderzoek bij haar was afgelopen en omgekeerd zij de resultaten van een medisch onderzoekje bij mij wou weten. Ook één keertje om gewoon te babbelen over de finale van De Mol.

Op een gegeven moment kon ik het terug blijven denken aan haar en toch berichten sturen niet meer aan, en heb ik gevraagd of ik nog eens mocht langsgaan na haar na 3 weken niet meer gezien te hebben... 't mocht, nog een kleine avond gebabbeld, nog een afscheidskus gekregen waarin ik nochtans 100% voelde dat er nog iets moest zijn. Eén week bijna niet meer gestuurd, bij het schoonmaken (ja, ik heb mijn woning een kleine maand laten onderkomen, toch voor een stuk) nog twee dingen van haar teruggevonden, één ervan gebruikt samen met een "creatief" liefdesbriefje - tja, dat ligt nu éénmaal in mijn aard - dat ik haar nog geschreven/gemaakt had als excuus om nog eens te sturen ondanks een week stilte, en ook nog eens langs te gaan, omdat ik wist dat zij zich ook slecht voelde op haar werk, weer een tijdje gebabbeld, en misschien de grootste fout: blijven slapen... in die kus van de week ervoor voelde ik haar liefde nog, in de slaapkamer, voelde het eerder betekenisloos, maar dan 's morgens toch weer een kusje bij het afscheid waarbij ik weer twijfelde...

De toekomst die er niet meer is:

Spoiler: de kus die door m'n hoofd blijft spoken en de (on)zin van wachten

Intussen een week (bijna) niet meer gestuurd en van plan dit minstens een maand te laten duren, omdat zij zich zogezegd wilt focussen op een opleiding die ze volgt tot begin juli, en het tussentijds examen ging niet zo goed, en ook zij heeft naast een andere job gegrepen (op dat vlak zat/zit ze zowat in dezelfde situatie als mij). Zij mij het "advies" gegeven om te focussen op mijn loopwedstrijd en andere dingen, omdat ze wist dat ik op een loopwedstrijd eind juni graag mijn pover PR op de 10 km wil kloppen en onder de 52 minuten wil duiken.
Wie oud en wijs genoeg is weet dat dat natuurlijk tijd is die dient om iemand te vergeten, maar toch die kus...

Enkel een dwaas vraagt of vriendschap of elkaar nog zien na zoveel tijd nog kan, die dwaas ben ik dus, want ondanks dat we een maand verder zijn, zie ik haar nog altijd zielsgraag. Droom van haar, en ook geen halve dag gaat voorlopig voorbij vooraleer iets me wel aan haar doet denken. Van een liedje tot een voorwerp, het kan van alles zijn. Typerend voor liefdesverdriet misschien, maar dit duurt me toch echt te lang.

Ergens boos op haar dat ze mij en een mooie tijd samen heeft afgerekend op mijn mindere periode begin april, en naar mijn gevoel ook haar andere problemen (schouderblessure, stress op het werk) allemaal op onze relatie geprojecteerd heeft, en boos dat ze die kansen die ik zocht om gemeenschappelijke interesses te ontwikkelen niet wou aangrijpen. En ergste van alles: dat ze het heeft uitgemaakt in dezelfde week dat ze over samenwonen begon.
Uiteraard haar volste recht, voor een relatie moet je met z'n twee zijn, en ik mag haar redenen overkomelijk vinden, zij mag vinden van niet... maar ik vind het oh zo jammer dat een beetje meer tijd te veel gevraagd was van iemand die zei dat ze je graag zag, nog geen week geleden, die nog geen paar dagen eerder, een paaseitje verstopt had in mijn appartement als verrassing...

De pijnlijke synthese van een relatie van net geen 6 maanden en meer dan één maand liefdesverdriet:

Zelfs na iets meer dan een maand ben ik nog altijd verliefd op iemand die ik sinds de breuk nog maar een 3-tal keer gesproken (via telefoon) en 2 keer in het echt gezien heb. Dat we bij elk van die 2 keren nog gekust hebben en één keer samen geslapen helpt wellicht niet.

De drie voornaamste redenen die zij gaf voor de breuk:

• Wij hadden een andere manier van communiceren vond ze.
  
  Spoiler: miscommunicatie

  Ik ga al eens graag het debat (geen ruzie) aan, maar ben dat even snel vergeten. Zij is stiller en meer gewoon van alleen het positieve te benoemen, ik bekijk de twee kanten en kan al eens advocaat van de duivel spelen voor standpunten waar zij (vanuit een eerder extreem-links perspectief, maar soit) eenzijdig tegenaan keek.
  Ik heb haar wel gevraagd of ze ooit het gevoel heeft gehad dat ik op haarzelf of zelfs zaken die zij deed kritiek leverde, het antwoord was uiteraard (en gelukkig) neen, want op details na (roken of quiche als avondeten) vond ik haar fantastisch en heb ik haar nooit een negatieve opmerking gemaakt behalve misschien over puntje 2, maar dan onbewust...
  Ik weet dat ik hier en elders een enorm kritische indruk kan geven, maar feitelijk ben ik: hard voor mensen die ik niet ken, énorm hard voor mezelf, maar (te) soft voor mensen daartussen familie, collega's, (ex-)leerlingen, ... uitgezonderd leugenaars, die hebben bij mij snel afgedaan.
  
  
• Ik was te kritisch (geweest), vooral over de situatie qua samenwonen en haar woonplaats.
  
  Spoiler: samenwonen

  Ik heb wel dat ik geen stadsmens was en niet levenslang zou kunnen wonen vlakbij de grote ring (van Hasselt), maar dat ik gerust ergens tussen haar en mij samen een huisje wou zoeken om te kopen of te huren, maar dat dat tijd zou kosten (omdat ik genoeg mensen ken in die regio die niets vinden, huizenmarkt is naar de shit in de regio Diepenbeek/Alken/Kortessem) dat ik liefst ofwel in de tussentijd bij mij (met tuin) zou wonen ofwel afwisselend bij haar als bij mij.
  Ik weet niet hoe ik me nog meer compromisbereid had moeten tonen. Zij gaf wel aan dat zij het anders aanvoelde, vooral omdat ik met mee te willen doen voor dat brandweerattest haar voor een ultimatum stelde qua woonplaats, want tja, als je ooit iets zou willen doen met dat papiertje, moet je relatief dichtbij een brandweerkazerne wonen (zoals mijn huidige woonplaats).
  
  
• Deze laatste hakte er het zwaarst in: ik was niet meer de leuke persoon die ze in december had leren kennen, en dat ging erg genoeg over een periode van een tweetal weken... Moet je (als man) dan altijd én gelukkig én mentaal sterk zijn?
  
  Spoiler: slechte periode

  Blijkbaar was ik op korte tijd veranderd, door het naast die andere job grijpen, door mijn familie die corona had... Zij was overigens ook wat veranderd in mijn mening, maar ik schreef dat toe aan een tijdelijke dip wegens schouderblessure, werk,... en zocht naar manieren om haar op te beuren. Ergens ook wel boos: ik probeerde er steevast te zijn voor haar toen ze het nodig had, waar was zij toen ik haar even nodig had?
  Waarom doet deze zo pijn? Ik was eind vorig jaar net bezig met terug zoveel mogelijk een beter persoon te worden: werk los te laten als ik het op korte termijn kon veranderen, plezier elders zoeken met nieuwe hobby's...
  en toen kwam ik haar tegen en was ik de hemel te rijk. Ik heb een hele tijd wat zij beschreef als een "je m'en fou"-houding gehad, en dat herken ik, omdat dat de houding is die ik heb als ik écht gelukkig ben (en dat was alweer een hele tijd geleden, enkele jaren voor corona), maar zij liet mij uiteindelijk wel niet onverschillig, dus van zodra ik begon te denken dat ik haar ook kon verliezen, is mijn houding veranderd...

Wat ik nu moet doen naar de toekomst... ik weet het niet?

• Ik weet niet of ik nog opnieuw contact moet opnemen met haar... een deel van mij - het figuurlijke hart- verlangt daar wel naar, het verstand zegt dat dat niet het beste idee is, maar het is niet mijn verstand dat verliefd geworden is op haar natuurlijk...
  Voor degenen die de wall-of-text hebben overgeslagen: in onze laatste babbels het gehad over hoe we elkaar na 1 à 2 maanden, eind juni/begin juli, elkaar nog wel eens konden zien wanneer haar opleiding erop zit, als vrienden dan eerder wellicht. Voelt als het klassieke excuus om elkaar te vergeten. Probleem is ook wel, dat ik niemand anders met haar perspectief in mijn kennissen/vriendenkring heb, en ik benijd dat perspectief ergens wel énorm, heb er zelfs nood aan denk ik, want de manier waarop ik alles overdenk is ongezond...
  • Ik weet ook niet wat ik moet doen met de laatste spulletjes die ik van haar heb en ergste van alles de foto's... Ik heb niet superveel foto's van mezelf, misschien maar een tweetal waarop ik echt 100% gelukkig was: eerste foto van mij en m'n petekindje, en dan die foto van mij en haar waarop we aan het kussen waren... voor de rest is mijn geluk eerder iets dat op de vlakte blijft.
  • Ik kan het idee ook niet loslaten, dat er toch nog iets moet zijn bij haar, anders kust ge iemand zo niet na de breuk, al was ik wel degene die haar vastpakte voor een knuffel waar ik echt nood aan had,... ik ben nu ook weer niet het type adonis waarvoor alle vrouwen zomaar in zwijm vallen,... maar dat er ergens bij haar ook wel bindingsangst speelt en een "ideaalbeeld" van een relatie waar ik niet aan tegemoet kan komen, maar ik vraag me af of iemand anders wel...
  • Moet ik haar ook maar eens blokkeren in Facebook? Want het doet eigenlijk pijn haar foto bovenaan m'n messengerlijst te hebben staan, maar niets te kunnen sturen. Het voelt alsof je dan een communicatielijn doorsnijdt.
    
• Ik probeer me te herpakken, zou terug graag die persoon van december-maart zijn, niet per se (maar onbewust deels misschien toch) om haar misschien nog terug te winnen, want ja, als dat de versie van mezelf was waar zo'n fantastische vrouw wél verliefd op kon worden, was die zonder twijfel beter... alleen weet ik niet of dat nog gaat lukken. Ik vrees eerder van niet...
  • Spoiler: ongezond escapisme in sport en gamen, twijfel over toekomstdoelen versus relaties

    Als een vorm van escapisme mezelf volop op sporten gestort: 6 dagen op 7 minstens 5 km per dag lopen in combinatie met iets anders: ofwel nog eens 10 km, ofwel fitness/bootcamp/bokszaktraining/zwemmen, en als mijn mountainbike hersteld is, dat ook nog eens erbij. Terug 3 à 6 kg eraf krijgen tegen de zomer, alsof dat het verschil maakt...
    [*]Bij gebrek aan een zinvol sociaal leven terug wat meer lezen, gamen, tekenen, ...
    [*]Moet ik nog dringender een nieuwe job zoeken als ik weet dat het negativisme van m'n job om de zoveel tijd nog een weerslag heeft op m'n privéleven? Of moet ik daar nog beter mee leren omgaan?
    [*]Moet ik dat FGA/brandweer-attest idee maar laten varen als dat aanvoelt als een ultimatum qua woonplaats?
    [*]Moet ik dat idee van nog een extra opleiding hoger onderwijs laten varen?
    [*]En ergste van alles: ik weet niet of ik ooit nog dat geluk ga kunnen terugvinden, want na deze relatie besef ik hoe banaal dat geluk uit alledaagse dingen is, als je alleen bent versus met z'n twee om die dingen te delen.
• Aan mijn omgeving heb ik een beetje troost, maar weinig goed advies:
  • Spoiler: advies dat niet doordringt

    ouders: dat hoort bij het leven, het doet pijn, maar zet u erover, als ze u écht graag zag had ze u niet in de steek gelaten.
    [*]zus (beetje dezelfde rationele inslag als ik): snapt dat het pijn doet, maar uw ex-lief was een zaag, zélf te kritisch (o.a. qua woonplaats), was niet zo knap als dat gij die leek te vinden, en gij verdient beter en iemand die minder stil is...
    (ja, mijn zus kan keihard zijn maar is zonder twijfel ook een beetje gepiqueerd omdat mijn ex haar vriendschapsverzoek op Facebook niet meteen had geaccepteerd)
    [*]beperkte vriendenkring/kameraden:
    

    • groepje 1: extra vrouw het bed in gekregen, zelfs na de break-up nog eens? Hoera... goed gedaan!
      Eigenlijk compleet niet mijn levensvisie of manier waarop ik naar vrouwen wil kijken, ik vind dat zo'n foute mentaliteit...
    • groepje 2: als er nog hoop is voor X, die recent van straat is, is er ook nog hoop voor u. Cynisch...
    • groepje 3: ge hebt geen vriendin nodig om gelukkig te zijn. Ik vind dat toch een énorm gemis, zeker nu.

    [*]Psycholoog waar ik eens mee was gaan babbelen vnl. omwille van werk/thuiswerk/corona, geen klik mee eigenlijk.
    Ook weinig meerwaarde hier. Zou een nieuwe moeten zoeken, maar dat is een dure grap, € 60 per verkennend gesprek... en geen garantie dat je er niet weer eentje tegenkomt waar je analytisch kringetjes rond loopt.
    
    [*]Eigenlijk nog het beste advies gehad van een collega, ook wel genre: ge moet iemand vinden die er in slechte tijden ook voor u is,
    en misschien van @Mulan hier via PM (dat was ook een beetje hard naar mij toe, maar daarom niet slecht).
• Ik weet niet hoe ik de draad terug moet opnemen: zowel op sociaal vlak als op datingvlak in de verdere toekomst...
  • Mijn sociaal leven is door opeenvolging van een carrièreswitch en corona compleet verschraald, ik heb al jaren geen kameraden meer om een "normaal" uitgaansleven erop na te houden: ik geraak niet verder dan een cinéma-avond, een bordspellennamiddag of een avond drinken in een bruin café met steevast dezelfde mensen. Wel het "verwijt" gekregen dat ik die groepjes/mensen verwaarloosd heb tijdens m'n relatie.
    Allemaal leuke dingen daar niet van, dus ik amuseer me af en toe nog wel, maar ik kom te weinig "nieuwe" mensen tegen. Festivals ofzo waar je nog nieuwe mensen tegenkomt? Nope vergeet het maar. Terug naar die gruwelijke datingapps dan maar of terug speeddates? Ik zit zo met het gevoel dat dat niet meer kan werken nadat ik haar (mijn ex) daar ben tegengekomen, want de lat ligt nu onnoemelijk veel hoger, in die mate dat ik niet denk dat ik de eerste maanden nog mijn hart kan openstellen voor iemand anders en elke foto van mij van de afgelopen 6 tot 9 maanden is er één waar ofwel zij ofwel mijn petekindje ook op staat, dus vergeet datingapps ook maar. Nu zou ook sowieso te snel zijn, want ik wil geen rebound ofzo.
    • Ik zou graag op die vlakken een doorstart maken, maar ik weet niet hoe...
  • En ergste van alles: op de momenten dat ik haar écht mis, zit ik dieper dan ik ooit gezeten heb...
    ik heb een jaar overgedaan aan de universiteit (daarna van richting veranderd), ik ben een tijdje werkloos geweest (en ik tilde daar zwaar aan), corona grotendeels alleen doorgemaakt, ik ben een tante verloren (overlijden) die ik keigraag zag (meer dan m'n grootouders) en ik heb toen ook al wel eens zwarte gedachten gehad, maar nooit zo diep als nu, ik slaap voor het eerst in m'n leven slecht... en dat drijft mij bij momenten terug in een zéér ongezonde richting, zonder dat ik het kan tegenhouden.

Dus ja, ergens misschien karma, mijn vorige relatie (in 2018) heb ik vrij koel beëindigd omdat de vonk ontbrak en dat deed mij toen letterlijk niets, hier stond ik in vuur en vlam en voel me nu compleet opgebrand, zelfs na een maand.

 

[Nemio]

Alles gelezen, zeer hevig allemaal.

Wat ik heel positief vind is dat je dit niet opkropt en het eruit gooit (hier en tegen vrienden en familie)

Wat kan helpen is beseffen dat je door de 5 fases van verwerken van een verlies aan het gaan bent, ik herkende er al meerdere in je uitleg.
Denial, Anger, Bargaining, Depression, Acceptance
https://www.psychologytoday.com/us/blog/inside-out/201309/the-5-stages-grieving-the-end-relationship

Je verdient iemand die hetzelfde voelt voor jou als wat jij nu voelt voor haar.
Iemand die ervoor wilt vechten, ook als het even moeilijker gaat.
Zij kan of wil jou dat niet geven om welke reden dan ook.
Haar beslissing is gemaakt dus je moet je daar bij neerleggen.

Geef jezelf hoe dan ook de tijd om dit te verwerken.
Het klinkt cliché en je kan vinden dat je er nu niets aan hebt maar het wordt echt beter.
De periodes tussen wanneer je het moeilijk hebt zullen langer worden.
("It comes and goes in waves" zoals in de song "Dean Lewis - Waves" die je mss erg toepasselijk zou vinden)

ik geraak niet verder dan een cinéma-avond, een bordspellennamiddag of een avond drinken in een bruin café met steevast dezelfde mensen.

Ik zou op die mensen terug vallen en nu geen focus leggen op nieuwe (dating) contacten.
Nu te snel gaan zou zich toch wreken later.

 

[KnightOfCydonia]

Alles gelezen, zeer hevig allemaal.

Wat ik heel positief vind is dat je dit niet opkropt en het eruit gooit (hier en tegen vrienden en familie)

Wat kan helpen is beseffen dat je door de 5 fases van verwerken van een verlies aan het gaan bent, ik herkende er al meerdere in je uitleg.
Denial, Anger, Bargaining, Depression, Acceptance
https://www.psychologytoday.com/us/blog/inside-out/201309/the-5-stages-grieving-the-end-relationship

Je verdient iemand die hetzelfde voelt voor jou als wat jij nu voelt voor haar.
Iemand die ervoor wilt vechten, ook als het even moeilijker gaat.
Zij kan of wil jou dat niet geven om welke reden dan ook.
Haar beslissing is gemaakt dus je moet je daar bij neerleggen.

Merci, maar het besef dat ik het vechten niet waard was, maakt het natuurlijk net pijnlijker.
Ik blijf vooral met het gevoel achter dat zij op een gegeven moment wél hetzelfde voelde voor mij, maar dat ik het zelf heb verpest door zaken die eigen zijn aan mezelf, door een regressie naar iemand die ik vroeger nog wel al eens was.
Al moet ik toegeven dat ik dan wel vind dat de "drempel" om eruit te stappen voor haar wel erg laag lag... want qua werk heb ik me op een periode van een 2-3 weken herpakt, net te laat...

Geef jezelf hoe dan ook de tijd om dit te verwerken.
Het klinkt cliché en je kan vinden dat je er nu niets aan hebt maar het wordt echt beter.
De periodes tussen wanneer je het moeilijk hebt zullen langer worden.
("It comes and goes in waves" zoals in de song "Dean Lewis - Waves" die je mss erg toepasselijk zou vinden)

My body turns
And yearns for a sleep that won't ever come
It's never over
My kingdom for a kiss upon her shoulder
It's never over
All my riches for her smiles
When I've slept so soft against her
It's never over
All my blood for the sweetness of her laughter
It's never over
She is the tear that hangs inside my soul forever

Ik zou op die mensen terug vallen en nu geen focus leggen op nieuwe (dating) contacten.
Nu te snel gaan zou zich toch wreken later.

Hmm, weet ik hoor, ook geen behoefte aan een rebound, wél een zekere vorm van overdenken, die meestal ook probeert wat verder in de toekomst te kijken, en daar zie ik op dit moment geen licht meer aan het einde van de spreekwoordelijke tunnel, ergste van alles is dat dit het begin van de zomer nog maar is...

 

[KnightOfCydonia]

Zoek troost in de gedachte dat terwijl jij zo aan haar denkt, zij wss al met andere mannen het bed gedeeld heeft.
Maw haal haar van je pedestahl.

Bij mij gaat dat toch zo vlot niet hoor.
Al kan ik me gerust inbeelden dat een (knappe) vrouw véél gemakkelijker iemand in bed krijgt puur voor de goesting, merci voor me nog een wat meer deprimerende gedachte te bezorgen.

 

[Lint]

@KoC, jammer uw verhaal te lezen. Zoals gewoonlijk zijt ge alles wat aan het over-analyseren, maar dat weet ge zelf ook wel. Ik heb niet echt iets toe te voegen dat ge zelf nog niet aanhaalt... tijd erover laten gaan indeed.

Maar 1 ding trok mijn aandacht. Het is echt onnozel en heeft niks met uw situatie te maken, maar:

quiche als avondeten

Wat is daar mis / raar mee?

 

[KnightOfCydonia]

@KoC, jammer uw verhaal te lezen. Zoals gewoonlijk zijt ge alles wat aan het over-analyseren, maar dat weet ge zelf ook wel. Ik heb niet echt iets toe te voegen dat ge zelf nog niet aanhaalt... tijd erover laten gaan indeed.

Nu, er speelden nog wel enkele kleine dingen hé ook langs mijn kant, maar zoals in de wall of text schreef, ik wil haar privacy hier ook niet ten grabbel gooien, zelfs al is het anoniem, en de mijne ook niet volledig. Conclusie was wel voor mij dat ik mij daar wel over heen wou zetten, zij duidelijk niet (meer).

Het probleem van dat analyseren is dat zij voor het eerst een persoon was waarbij ik rust vond, een knuffel van haar en ik stopte een keertje met over alles en nog wat na te denken.

Zij had dat overdenken overigens evenzeer, één keertje was ze half in paniek bij het afspreken, omdat ik gezegd had laten we pannenkoeken gaan eten die avond... zij zei dat ze wel iets zou regelen, maar was toen plots kei-gestresseerd aan de telefoon omdat blijkbaar die dag/avond bijna alle goeie plekken gesloten waren in de buurt. Terwijl het mij eigenlijk niet uitmaakte wat we aten, ik wou die avond gewoon bij haar zijn.

Maar 1 ding trok mijn aandacht. Het is echt onnozel en heeft niks met uw situatie te maken, maar:

Wat is daar mis / raar mee?

Ik eet dat gewoon écht niet graag, dat hoort bij mij thuis in een zeldzame groep van zaken die ik niet eet: zoals andijvie of zuurmoes.
Eén keer dat ze quiche gemaakt had, was het desondanks best nog wel lekker, maar die andere...

Als ik mocht kiezen tussen haar laten stoppen met roken of nooit meer quiche eten, ik zou oprecht eventjes twijfelen. Nu goed, voor haar gezondheid zou het ook beter zijn als ze stopte, dus de keuze zou uiteindelijk wel eenvoudig zijn, maar toch. Bah, quiche...

 

[Kemu]

Zal hier maar m'n korte rant zetten, laatste keer dat het deed was het nog op 9lives. Drijft nog maar eens thuis hoe die laatste twee jaar verloren zijn.

Nu het corona-gedoe toch wat aan het minderen is dacht ik me er ook weer aan te wagen, maar de dating apps lijken nog erger dan toen ik het een paar jaar geleden al eens probeerde. Overal fake profielen, de helft die ik te zien krijg zijn FR van Brussel of Rijsel en kan die op geen enkele manier blijkbaar wegfilteren, m'n vinger doet pijn van naar links te swipen tot ik iemand uit Oost-Vlaanderen/Vlaams-Brabant tegenkom.
Op m'n werk loopt er niets rond, m'n vriendenkring en vrienden van vrienden lijken allemaal al gesettled, en op sociale gelegenheden/optredens/festivals speelt m'n eigen verlegenheid me te veel parten, zoals altijd.
Twee verspilde jaren verder in m'n 30's en ik weet niet meer wat te doen om het te beteren. Goeie voornemens van meer buiten te komen werken niet echt als je dan ergens bent en er niet in slaagt van met meer mensen om te gaan dan de vrienden die je al jaren hebt.

 

[Avondland]

Ik vind dat een rare vraag. Alsof ge persé iets specifieks moet zoeken in een relatie. Dat ge elkaar graag ziet en 'het blijkt te werken', is toch voldoende? En wat de reden is dat het werkt zal in elke relatie een beetje anders zijn, maar om vooraf te bepalen wat de elementen gaan zijn die het doen werken, gaat gewoon zorgen dat je niet open staat voor wat ge niet kent of verwacht.

Dit toch wel. Weg met lijstjes. Zoek gewoon naar dat je ne sais quoi en ga op je buikgevoel af. Er zijn misschien wel zaken die gecheckt moeten worden (genre: kindjes of niet?), maar ga intuïtief om met hoe je prille relatie ontwikkelt. Verliefdheid rationaliseren is het kapotmaken.

 

[ugar]

Dit toch wel. Weg met lijstjes. Zoek gewoon naar dat je ne sais quoi en ga op je buikgevoel af. Er zijn misschien wel zaken die gecheckt moeten worden (genre: kindjes of niet?), maar ga intuïtief om met hoe je prille relatie ontwikkelt. Verliefdheid rationaliseren is het kapotmaken.

Hier ben ik het 100% mee eens. Go with the Flow, is het advies.

 

[iamhollywood]

Je verdient iemand die hetzelfde voelt voor jou als wat jij nu voelt voor haar.
Iemand die ervoor wilt vechten, ook als het even moeilijker gaat.
Zij kan of wil jou dat niet geven om welke reden dan ook.
Haar beslissing is gemaakt dus je moet je daar bij neerleggen.

Dit. Jij kan haar imperfecties aanvaarden (roken/quiche etc), zij de jouwe niet.
Zij stoot ergens op iets waardoor ze niet hetzelfde kan voelen.
Dat is hard, maar leg je erbij neer en probeer haar inderdaad puur vriendschappelijk te zien. Er is niets zo pijnlijk als blijven hopen.

Laat het even bezinken en ga opnieuw op zoek als je er u klaar voor voelt.

 

[Wannez]

Date van morgen stelt voor om iets te gaan eten en daarna bij haar thuis nog iets te drinken.
Who am I to object

 

[jawadde001]

Date van morgen stelt voor om iets te gaan eten en daarna bij haar thuis nog iets te drinken.
Who am I to object

Eerste date met haar?

Wat doe jij met de rekening? Splitten of zelf betalen?

Zo te zien zit er voor u nog een dessertje in bij haar thuis...

Om eerlijk te zijn, zelf na een eerste date is het mij nog nooit overkomen dat een vrouw mij uitnodigt bij haar thuis.
Het lijkt dat ik alleen maar de frigide en (zeer) verlegen types aantrek.

 

[Wannez]

Eerste date met haar?

Wat doe jij met de rekening? Splitten of zelf betalen?

Zo te zien zit er voor u nog een dessertje in bij haar thuis...

Om eerlijk te zijn, zelf na een eerste date is het mij nog nooit overkomen dat een vrouw mij uitnodigt bij haar thuis.
Het lijkt dat ik alleen maar de frigide en (zeer) verlegen types aantrek.

Idd, eerste date en sowieso splitten.
En ja, de date kan ook nog altijd gewoon tegenvallen natuurlijk

 

[MisterV]

't Is toch niet omdat ze na de eerste date niet direct wil thuis afspreken dat ze daarom direct frigide is?
Heeft niet iedereen zijn/haar eigen tempo daarin? En dat kan al nekeer mismatchen met het uwe.

 

[Spiderman]

Om eerlijk te zijn, zelf na een eerste date is het mij nog nooit overkomen dat een vrouw mij uitnodigt bij haar thuis.
Het lijkt dat ik alleen maar de frigide en (zeer) verlegen types aantrek.

Meeste meisjes nodigen niet direct uit van de eerste date, het zijn meestal horny meiden die in nood zijn.

 

[recipe4hate]

Date van morgen stelt voor om iets te gaan eten en daarna bij haar thuis nog iets te drinken.
Who am I to object

Dat zei mn vriendin ook voor de eerste date: ‘als het klikt, blijf je dan de hele nacht?’

Ka-ching!

 

[Sylverscythe]

't Is toch niet omdat ze na de eerste date niet direct wil thuis afspreken dat ze daarom direct frigide is?
Heeft niet iedereen zijn/haar eigen tempo daarin? En dat kan al nekeer mismatchen met het uwe.

Dit toch vooral, als de date tegenvalt zal het wel gewoon bij een slappe koffie en dan buiten blijven. En omgekeerd kan je als het heel goed meevalt ook dan nog thuis worden uitgenodigd. Of later hé.

Meeste meisjes nodigen niet direct uit van de eerste date, het zijn meestal horny meiden die in nood zijn.

Vrouwen verschillen al eens van karakter. Het zijn net mensen.

 

[Vrouwtje Theelepel]

Om eerlijk te zijn, zelf na een eerste date is het mij nog nooit overkomen dat een vrouw mij uitnodigt bij haar thuis.
Het lijkt dat ik alleen maar de frigide en (zeer) verlegen types aantrek.

Ik ben totaal niet frigide maar zou niet direct op voorhand al aan mijn date met wie ik voor de eerste keer ga afspreken laten weten dat hij na het afspraakje nog welkom is bij mijn thuis voor een 'digestief'.

 

[jawadde001]

Dat zei mn vriendin ook voor de eerste date: ‘als het klikt, blijf je dan de hele nacht?’

Ka-ching!

Kijk, vrouwen met deze aanpak, daar hou ik van.