In mijn jonge jaren aapte ik gewoon mijn drie jaar oudere zus na. Ik heb ooit voor Kerst een Bart Kaëll cassettetje gekregen voor Kerst, gewoon omdat mijn zus daar een paar nummers van de radio van had opgenomen. In short: ik luisterde naar de standaard hitparade muziek die m'n zus ook beluisterde. Met uitzondering van Clouseau, daar vond ik niks aan
Ik kom uit het Antwerpse en mijn vader heeft veel familie in Limburg wonen waar we vaak op bezoek gingen. Tijdens de ritjes naar daar stond er ook altijd muziek op; mix tapes met daarop oa: Rolling Stones, David Bowie, The Beatles, Supertramp, Dire Straits, Pink Floyd, Bruce Springsteen..
Ik luisterde daar niet echt actief naar (als in: buiten de auto) maar ik heb daar wel goeie herinneringen aan. Sommige nummers blijven onlosmakelijk verbonden met road trips.
Naar mate ik dan ouder werd, werd de invloed van mijn zus kleiner en die van m'n vrienden groter. Nog steeds hitparade muziek maar dan wel meer "mijn" keuze. Of wat er door vriendjes werd vermeld
Zo rond de laatste jaren van het lager kreeg ik een cassette toegestopt van m'n neef: Metallica! Dit verandere quasi alles. Meteen helemaal into rock & metal: Metallica, Guns N' Roses, Pantera, AC/DC.. de mastodonten van de zware muziek van toen.
In het middelbaar nieuwe vrienden leren kennen, waarvan een deel grote hip hop fanaten. Dat klikte ook wel, ik heb hier nog altijd cd's uit die tijd liggen: Wu Tang Clan, Tupac, zelfs Osdorp Posse. En hoewel ik dat goeie muziek vond, mistte ik daar toch iets in. Iets dat metal wel bood, dus da's nooit echt out of the picture geweest.
Toen ik 14 was, leerde m'n zus m'n schoonbroer kennen. Hij was ook een metalhead en vooral een death metal fan.
Als jonge puber dat ook wat overgenomen: muziek die iedereen op de kast jaagt, idem cover art en daarboven coole t-shirts met de meeste obscene dingen op
Dankzij hem dus op de meer extremere genres gebotst waarvan vooral death metal overheerste.
Maar quasi alles van extreme muziek vond ik wel oké, behalve doom. Ik bleef daar altijd hangen bij classic doom bands die met niet lagen.
Edit: blijkbaar is ctrl+enter posten. Dus de post heeft hier even onaf gestaan.
Op't eind van het middelbaar pc gaming ontdekt en samen met wat vrienden uit de buurt zijn we een Lan club begonnen.
Drie keer paar jaar doen we een Lan waar tussen de 20 en 30 op af komt. Tijdens de begin periode (begin jaren 2000) werd er duchtig vanalles geshared: series, films en uiteraard muziek. Eén van die mannen ontdekte mijn folders metal muziek en zei dat hij ook wel wat had staan. Toen hij over doom begon, trok ik m'n neus op maar na een paar aanraders te beluisteren geraakte ik meer en meer geïnteresseerd.
Sommige dingen waren zo zwaar, zo massief, zo..echt, ik kan er geen woord op plakken.
Daar ben ik wat blijven hangen. En eigenlijk meer achterom gaan kijken.
Wat inspireerde die mannen, wat vonden zei goed, hoe is die hele scène geëvoleerd? En zo meer en meer interesse gekregen in de classics. En zo komen we uit bij de roadtrips van weleer
Nu luister ik naar zowat alles: klassieke rock, Franse chanson, death metal, doom, stoner, domme 90s-00s house (beste muziek om op uit te gaan!). Favoriet blijft wel gitaar georiënteerde muziek. Dat is en blijft mijn grootste liefde. Stoner en doom staan het meest op tegenwoordig.
Jazz blijft wel een zwart gat en ik wil daar ooit wel eens aan beginnen. Van die niet zenuwachtige jazz kan me wel bekoren maar ik moet eens deftig op zoek gaan wat daar de moeite is.
Tot slot nog 3 bands en artiesten die wat meer aandacht verdienen dan ze krijgen. Niet persé heel onbekend maar dikwijls staan ze wat in de schaduw van groteren. Supertramp (rock), Rory Gallagher (blues) en Big Business (sludge/stoner).