Evolutie van je muzieksmaak

[de Waaslandwolf]

Als zeer kleine snuiter - beginnende vanaf 2-3 jaar - thuis al een aantal dingen meegekregen die nu nog altijd meegaan, zoals Ennio Morricone, CCR, Johnny Clegg en kleinkunst, hoewel ik ze wel 20 jaar uit het oog verloren ben alvorens ze terug op te graven. Enya zat daar ook bij, maar is nu wel flink op het achterplan geraakt. Tevens had ik toen wel een voorliefde voor Channel X op de radio, voor de niet-kenners: 90's house. Vervolgens als prille tiener dan wat zeer bedenkelijke Top 30 muziek verteerd, dewelke ik niet nader zal noemen om mijn forumcred niet te torpederen (maar DJ Visage blijft wel een held, en ik kan nog steeds hakken).

Op 12-jarige leeftijd begon mijn vader thuis in een nostalgische bui met de regelmaat van de klok The Dubliners af te spelen, en hoewel ik er eerst de draak mee stak, ben ik toch fameus bijgedraaid, in die mate dat ik twee jaar lang zelf continu naar The Dubliners en andere Ierse folk luisterde. En ohja, gabbermuziek en Urbanus. Enkele kwasten van de tekenschool hebben in die periode getracht mij te bekeren tot De Afrekening en nu-metal, geheel zonder succes echter, wegens naar mijn mening een manifest gebrek aan punch - enkel Rammstein wist mij zeer vaag te bekoren, maar niet in die mate dat ik het zelfs maar toegaf. Een jaar later, op 15-jarige leeftijd, liet een andere kwast van de tekenschool (dewelke nog steeds een van mijn beste vrienden is) mij een 128kbps versie van Graveworm - Fear of the Dark horen. Holy. Shit. Ik herhaal: Holy Shit! De punch dewelke in De Afrekening en nu-metal ontbrak stak uit het niks als een voorhamer in mijn eigen voorgevel.

Niet alleen qua genre was dat mogelijk de grootste openbaring in mijn muzikale leven, ook qua attitude was het een ommeslag: op zoek naar 'meer van dat' ben ik zelf voor het eerst echt beginnen graven in de muziek. Initieel beperkte zich dat tot Children of Bodom, Cradle of Filth en wat power metal à la Hammerfall, Nightwish en Sonata Arctica, al blijft daar nu enkel nog de occasionele nostalgische CoB-bui van over. Daar kwam al snel folk metal bij in de vorm van Finntroll, dankzij de jeugdbeweging, met de occasionele oppervlakkige vlaag thrash metal. Flogging Molly is daar ook nog ergens tussengesukkeld op school. Die folkmetalvlaag is geëscaleerd rond mijn 17de, toen ik begon te studeren en daar enkele metalheads tegen het lijf liep, en is enkele jaren de hoofdmoot van mijn muzieksmaak gebleven. In die periode zijn ook wel de eerste aanzetten tot de meer extreme metal gegeven via diezelfde studievrienden: links en rechts wat (melodische) death en black metal. Via een signature (van xBeholdeRx?) op toen nog games.telenet.be heb ik toen ook wel zijsprong richting post-rock gemaakt, middels Red Sparowes. Daar zit ik nu niet meer in, al frequenteer ik op gezette tijden wel nog steeds Dunk!-festival.

De (melodische) death metal verdween een beetje uit het dagelijkse gamma ten nadele van black metal en - dankzij een geleende USB-stick waar toevallig nog wat verdwaalde mp3's op stonden - toen zéér plotsklaps, tijdens de les Deense vertaling, verliefd geworden op Mourning Beloveth, Primordial (The Coffin Ships ) en doom metal bij uitbreiding. Vanaf dat punt ben ik, mede door @Kid_C die de naam hier toen liet vallen, in het Roadburn festivalwereldje terechtgekomen, en daar heb ik dan gelijk maar Yellowstock bijgekleefd. Gezien hoe psychedelisch, zwaar alsook eclectisch Roadburn en Yellowstock zijn, en in welke mate die muziek teruggrijpt naar de grondleggers van de genres die er passeren, is er toen wel een stevig watervaleffect opgetreden: al wat ooit als bluesy of psychedelisch werd gelabeld was in feite fair game. Vaak ben ik daar veel subgenres niet ingedoken, al weet ik ze grotendeels wel te smaken. Dit is ook waar Ennio Morricone en CCR terug kwamen bovendrijven bijvoorbeeld. Vanaf daaruit (en vanuit de doom metal, Empyrium en Agalloch, iemand?) is dan ook nog ergens folk er terug tussengeslopen. Hier en daar kwam er zijdelings dan wat post-punk en new wave of darkwave de hoek om loeren, want waarom ook niet?

Kort samengeval luister ik sinds jaren naar al wat mij bevalt, wat het ook is qua genre. Om daar toch wat etiketjes op te kleven, kan ik zeggen dat dat 50% metal is (voornamelijk black, doom en thrash), terwijl de resterende 50% bestaat uit (traditionele) folk, blues en psychedelische rock, occasioneel een streepje kraut, kleinkunst, Russische singer/songwriter, klassieke Perzische en Indische muziek, vette post punk of -wave, wat Afrikaanse troep - doorgaans dingen die wat bij de desert blues aanleunen, maar niet noodzakelijk - en wat klassiekers à la Pink Floyd, Leonard Cohen, CCR etc. Tevens kan ik - soms mits een bescheiden dosis alcohol - nog steeds hard gaan op gabber, hardcore en psytrance. Want, zoals al gezegd, waarom ook niet.

 

[RiCOManiaC]

Bon, ook maar eens beginnen uit te leggen hoe zit. Als klein manneke natuurlijk eerst begonnen met de logische kindermuziek, dan van rond m'n 8 tot 11 jaar echt zo van die hitparade en Eurodance muziek (Sash, Gala), was in de tijd dat men de Ultratop 50 nog uitzond op Kanaal 2 en zo. Maar vanaf mijn 12 jaar is da helemaal veranderd, toen Linkin Park, Limp Bizkit, Korn ontdekt en nog een hele hoop andere nu-metal.

Dat is heel m'n jeugd (vanaf het middelbaar) zo door gegaan dat ik een grote liefde had voor nu-metal, uiteraard zijn daar heel veel verwante genres bij gekomen, metalcore, post-hardcore, hardcore punk, punkrock (om in de zwaardere genres te blijven). Ik luister met regelmaat van de klok naar bands zoals A Day To Remember, Architects, Killswitch Engage, August Burns Red, Enter Shikari (Take To The Skies era), eigenlijk te veel om op te noemen.

Zoals ik zei zijn er heel veel genres bijgekomen, ook te veel om allemaal op te noemen want ze hebben allemaal wel een specifieke naam. Kort gezegd komt er op neer naar dat naast de zwaardere genres er ook indierock zit, alternatieve rock (geweldige Editors en Interpol fan), beetje r&b, trap, trance, pop met de subgenres (specifiek bands als Chvrches), drum n bass (vooral Pendulum en het oudere werk van Netsky), of algemeen de 'StuBru muziek', noem maar op eh. Ik kan dus gerust een hele dag naar metalcore luisteren maar gerust ook naar Ellie Goulding (waar ik echt een mega fan ben, sorry not sorry). Uiteindelijk kan ik zeggen wel echt eclectisch te zijn qua muzieksmaak.

Ook hier heb ik echt een probleem met carnavalmuziek en schlagers, echt zo van die te cringy foute nest.

 

[anders.]

Lagere school-jaren, zowat hetzelfde als iedereen uit dezelfde leeftijdsgroep, gewoon wat er toen op de radio was (vooral eurodance).
Dan eens in het middelbaar beginnen luisteren naar de stevigere genres, dat begon met Nirvana, Limp Bizkit, Metallica, ... Dan meer in de skate-scene terecht gekomen met Blink-182, Sum 41, ...
Stilaan ook meer en meer bekend geraakt met de wat oudere rock-muziek, Led Zeppelin, Deep Purple, Fleetwood Mac, ook eindelijk eens Queen deftig ontdekt, ...
Tegen mijn 15 jaar, dan volledig zot van Placebo en ook wel van soortgelijke bands. Daar enorm veel bands leren kennen, sommige al wat meer underground dan anderen.

Sinds de "volwassenheid" luister ik nog steeds heel vaak naar Indierock, al zal het meer Interpol etc zijn dan Placebo. Maar algemeen veel meer 60's, 70's en 80's rock. Maar ik kan ondertussen ook genieten van klassieke muziek en kleinkunst bvb. "Mijn" genre is veel minder uitgesproken dan het ooit is geweest. Er zijn maar een paar genres die mij niks zeggen: hiphop (buiten een paar uitzonderingen) en van die carnavalmuziek. Ik snap best dat dat eens leuk is, maar het doet mij echt absoluut niks.

 

[Sir.Killalot]

Moeilijk om dat echt te gaan reconstrueren, ik luister van 's ochtends tot 's avonds naar muziek maar ben er wel veel minder actief mee bezig in vergelijking met velen hier. Als kind van mijn vader folk en wereldmuziek meegekregen, zoals @de Waaslandwolf was mijn vader ook een Dublinersfan. Terwijl mijn klasgenoten naar The Spice Girls of naar Limp Bizkit aan het luisteren waren, zat ik dus met de Dubliners mee te leuren. Bij mijn moeder in de auto stond dan weer Donna of Q-music op, dus zo ook wel mee met de popmuziek.

Op mijn 12 jaar begon dan de skate-periode: Linkin Park, Sum 41, Avril Lavigne maar ook Eminem grijsgedraaid. Vooral Linkin Park stond eigenlijk voortdurend op, hoeveel keer ik die cd's van Hybrid Theory en Meteora niet heb gespeeld man. Daarnaast bleef ik ook wel de Ultratop volgen, en met het uitgaan ook fan geworden van bands als Daft Punk, Digitalism en Pendulum. Zoals @sandervdw heb ik ook een Placebo periode gehad, maar ik kan daar eigenlijk geen leeftijd meer op plakken. Geen idee meer wanneer dat was, waarschijnlijk ook wel rond die periode. Ook eventjes een Aerosmith-periode gehad toen. Dankzij mijn leerkracht Frans ook wat Spaanse en Franse rock leren kennen, maar dat is maar een korte periode geweest dat ik daar echt naar luisterde. Oh, en onder invloed van alle anime die ik toen bingede, uiteraard ook wel wat Japanse muziek.

Op het einde van het middelbaar ook echt fan geworden van de oudere rock-muziek: Neil Young, Bruce Springsteen, Dire Straits, Bob Dylan, ... Dat ben ik nog altijd. Intussen bijna al mijn muzikale helden op leeftijd al minstens een keer live kunnen zien: Young en de Boss al 2x, Mark Knopfler, Dylan, Deep Purple, Fleetwood Mac, REM, Buena Vista Social Club, Iron Maiden, ...

Toen ik op kot zat heeft Duyster ook een heel nieuwe wereld doen opengaan, en dan met het studentenleven is mijn muzieksmaak enkel maar eclectischer geworden. Van Arcade Fire naar Josie and the Pussycats, van Bart Peeters naar Altin Gun, van Baloji naar Public Service Broadcasting, van Compay Segundo naar Christina Pluhar, van Corvus Corax naar Gorki, van Bomba Estéreo tot Dire Straits tot Pendulum tot Bears Den tot Paris Combo tot The Bryan Ferry Orchestra tot Balmorhea tot Portland tot Brutus tot Shantel tot Imarhan tot ... ik denk dat mijn punt wel duidelijk is. Dankzij KEXP en Spotify luister ik nu naar talloze genres uit alle hoeken van de wereld, zalig. De laatste jaren zijn we ook enorm verwend met muziek van eigen bodem.

Er zijn maar een paar genres die ik niet goed vind. Hip hop is op een paar uitzonderingen na echt mijn ding niet. Het harde werk in de meeste genres kan ik maar zelden appreciëren. Zaken als Skrillex zijn voor mij gewoon een aanval op mijn gehoor. En sommige 'grote' bands heb ik nooit gesnapt. Metallica, Pearl Jam, Foo Fighters, en van Belgische bodem Deus ... die hebben hier en daar wel een tof nummer, maar waarom die zo'n legendarische status hebben zal ik nooit snappen.

 

[kay-gell]

Bij mij blijft MJ de rode draad door mijn hele leven uiteraard.
'90s muziek voor de nostalgie luister ik nog altijd graag
00's hiphop: Nas, dr Dre, Immortal Technique, 50 cent + Limp Bizkit

En die 00's hiphop en MJ zijn nog altijd denk ik 70-80% van wat ik luister. Recent is daar ook wat Kaleo, Lewis Capaldi en Imagine Dragons bij gekomen.

De echte nieuwe hits enzo gaan meestal aan mij voorbij moet ik zeggen. Ik vind dat veel muziek allemaal wat hetzelfde klinkt en die geven mij niet dat gevoel van de vroegere muziek.
Kan ook zijn omdat ik nogal snel nostalgisch ben ook.

 

[CerumenCrevice]

Er zijn maar een paar genres die ik niet goed vind. Hip hop is op een paar uitzonderingen na echt mijn ding niet. Het harde werk in de meeste genres kan ik maar zelden appreciëren. Zaken als Skrillex zijn voor mij gewoon een aanval op mijn gehoor. En sommige 'grote' bands heb ik nooit gesnapt. Metallica, Pearl Jam, Foo Fighters, en van Belgische bodem Deus ... die hebben hier en daar wel een tof nummer, maar waarom die zo'n legendarische status hebben zal ik nooit snappen.

Dat het je ding niet is, volledig te begrijpen. Skrillex is imo het slechte deel van de dubstep. Net als Netsky meer pop is dan drum n bass. Om u een beter beeld te scheppen bij Dubstep en Drum and bass raad ik mensen vaak wat andere tracks binnen dat genre aan (zijn genres met een hoop subgenres ook, dus wie weet zit er een subgenre bij dat je wel aanstaat).

Spijtig dat hier geen thread voor is,

Dubstep kan bijvoorbeeld heel laidback zijn:

Terwijl drum and bass ook best experimenteel kan zijn:

Een album dat wat jazz met dnb versmelt:

 

[Sir.Killalot]

Dat het je ding niet is, volledig te begrijpen. Skrillex is imo het slechte deel van de dubstep. Net als Netsky meer pop is dan drum n bass. Om u een beter beeld te scheppen bij Dubstep en Drum and bass raad ik mensen vaak wat andere tracks binnen dat genre aan (zijn genres met een hoop subgenres ook, dus wie weet zit er een subgenre bij dat je wel aanstaat).

Spijtig dat hier geen thread voor is,

Dubstep kan bijvoorbeeld heel laidback zijn:

Terwijl drum and bass ook best experimenteel kan zijn:

Een album dat wat jazz met dnb versmelt:

Die eerste is beter dan Skrillex, maar ik krijg er toch nog altijd fysiek stress van. Dat laatste album dat je daar post kan ik wel smaken!

 

[CerumenCrevice]

Die eerste is beter dan Skrillex, maar ik krijg er toch nog altijd fysiek stress van. Dat laatste album dat je daar post kan ik wel smaken!

Begrijpelijk, van het klassieke top nummer van Netsky (Everyday - Netsky remix) krijg ik ook fysieke stress. Die harde hogere tonen in combinatie met die harde drop pakken mij niet echt, eerder onaangenaam op de oren.

 

[Avondland]

Van thuis uit heb ik geen muzieksmaak meegekregen. Mijn ouders luisteren graag naar muziek, maar het is geen passie. Dus ik ben zelf opgegroeid met generische hitparademuziek en ben vertrouwd met de populaire muziek van de jaren '90. Als kind keek ik dan wel eens naar MTV, maar daar is niet zoveel van blijven hangen. De eerste 'smaak' die ik te pakken had was hardcore. Thunderdome was in de tweede helft van de jaren '90 behoorlijk populair en "I like it loud" (door iedereen allicht welgekend) raakte het genre zelfs in de mainstream. Ik kon mezelf toen nog niet tot de "gabbercultuur" rekenen, maar deed wel de uitspraak dat ik nooit nog andere muziek wou beluisteren.

Gelukkig is dat anders uitgedraaid.

Na die "gabberperiode" is mijn interesse in muziek uitgedoofd. Opnieuw populaire muziek van die tijd, zonder me in een specifiek genre te interesseren. Muziek was meer een opvulling dan een actieve zoektocht.

Rond 14 à 15 jaar veranderde er wel wat. Ik zat in een soort jeugdbeweging en ging op kamp waar ik iets hoorde dat me lang is bijgebleven. Blink 182 en Sum 41. Niet veel later was het facultatieve verlofdag en ging ik met een hoop vrienden kijken naar American Pie 2, waar dit soort punkrock zeer aanwezig was. Dit voelde voor mij aan als een soort ontwaking, want ik had de smaak wel heel erg te pakken en dompelde me ook onder in die skatercultuur hoewel ik er zelf niet veel van bakte op zo'n skateboard. Uiteraard was Tony Hawk Pro Skater 2 en die sublieme soundtrack ook een belangrijke factor.

Daarna ontdekte ik metal. Aanvankelijk via Motörhead en Iron Maiden, maar niet veel later passeerden de ruigere genres. Ik heb me uiteindelijk geworpen op black metal en vijf jaar lang droeg ik bijna enkel zwarte kledij en bandshirts. Mijn eerste "echte" concert was Dimmu Borgir in Hof ter Lo, toen was ik 17 jaar. Het nummer "The Mourning Palace" was een revelatie. Nadien naar een concert van Panchrysia geweest, waar ik nog wat tips heb gekregen van de betere black metal. Vanaf ik een rijbewijs had toerde ik vaak naar de "Vlaanders" waar de wat meer "obscure" black metal bands speelden. Vaak naar concerten geweest van Wapenspraak & Drinkgelag. Ook nog gouden herinneringen aan het laatste concert van Garmenhord waar ook Kampfar speelde.

Na een jaar of 5 domineerde black metal nog altijd, al deed ik hier en daar wel eens een "uitstapje" Nadien vormden die uitstapjes stevige pijlers van mijn huidige muzieksmaak. Stoner en doom, thrash metal en The Doors. Die laatste opende dan weer de deuren naar een weergaloze trip naar de sixties. In die periode leerde ik ook klassieke muziek appreciëren. Wat later volgde een interesse in jazzmuziek, blues, psychedelische rock, kleinkunst, neofolk, Perzische klassieke muziek, polyfone zang, barokmuziek, ... De genres waar ik ver van bleef en blijf zijn rap, hip-hop en r&b en dan ook nog een heel scala aan elektronische muziek. Dat laatste associeer ik nog altijd té vaak met "handjes in de lucht"-muziek van Regi en Tommorowland-hipsters. Fijn als je 5 Duvels op hebt, net zoals bij Schlagermuziek, maar daar blijft het dan ook bij. Mogelijk heeft dat ook te maken met mijn afkeer van de johnny's uit het secundair die voornamelijk naar deze muziek luisterden.

Maar ik ben bereid om ook daar uitstapjes in te maken. Er is ook goede muziek te vinden bij rappers en DJ's. Het nummer "The First Rebirth" van Jones & Stephenson is een klassieke tranceplaat die ik buitengewoon goed vind. "They reminisce over you" van Pete Rock & CL Smooth is een subliem rapnummer.

 

[shiftyke]

Zoals @sandervdw heb ik ook een Placebo periode gehad, maar ik kan daar eigenlijk geen leeftijd meer op plakken.

Nu je het zegt, die heb ik inderdaad ook grijs gedraaid, ne maat van mij had een broer die een pak ouder was en via hem dan bij Placebo, Pixies, Nirvana en allerlei andere bands waar ik op die moment te jong voor was terechtgekomen.

 

[UnFinished]

Here goes:

Aangezien mijn vader vinylhandelaar is en zowel nationale als internationale beurzen heeft georganiseerd, herinner ik mij van kleinsaf al dat ons huis (en vooral de garage) gewoon compleet vol vinyl stond. Ging voornamelijk over (vaak heel zeldzame first presses en bootlegs) van 50's, 60's, 70's, 80's rock, jazz en soul, van Zappa tot Armstrong, Bowie tot Rolling Stones etc. Daarnaast herinner ik mij dat Radio 1 in onze huiskamer continu opstond en ik en mijn broer ons amuseerden met onze eigen jukebox die mijn vader om een of andere reden recht in onze kinderkamer had gezet. Ah, good times. Ik denk niet dat ik mij achteraf bekeken een betere introductie tot de muziekwereld kon voorstellen. Alle kennis over bands uit die tijd - en de liefde voor gitaar-geörienteerde kunst - heb ik dus enkel en alleen te danken aan de obsessie van mijn vader.

Op een gegeven moment is mijn pa dan een extra job als koerier in een transportbedrijf gaan doen. Vaak bracht hij ook bootlegs mee van cd's die nog niet op de markt beschikbaar waren. Op een dag kwam hij thuis met een volledig witte cd waarop drie nummers van Slipknot stonden. Nu denk ik dat dit een EU promo single was die verstuurd werd als reviewcopy of iets dergelijks. De eerste keer dat ik 'Wait and Bleed' op mijn vader zijn gigantische boxen opzette, vergeet ik nooit meer. Volledig weggeblazen. In dezelfde periode was MTV natuurlijk megahip en speelde het soort existentialistische muziek dat op de dool zijnde jeugd zoals ikzelf wel kon pruimen. Via dat kanaal andere nu-metal bands ervaren (Korn, Linkin Park, Limp Bizkit), maar ook gladde punkrock (Blink 182) en hiphop (Eminem, Snoop Dogg, Dr Dre,..) etc. Tegelijkertijd had mijn broer een dance/trance periode waardoor ik al die vette oldschool 90's tracks heb leren kennen.

De komst van het internet veranderde toch wel enorm veel. Plots had je voor het eerst toegang tot muziek die je niet kon horen op de radio of tv. Vanaf mijn 14de, met Kazaa en later Limewire, is toen een hele nieuwe wereld opengegaan. Eerst via CD-R's van vrienden rond 2002 InMe, Thrice en AFI leren kennen. Thrice is trouwens tot op heden een van mijn all-time favoriete bands gebleven. Metalcore bands (early Caliban, Arkangel, Darkest Hour, TDBM, Heaven Shall Burn, Hopesfall, Belgische H8000 scene,...) bliezen mij rond dezelfde periode nog een pak verder weg dan Slipknot. Ik had daarnaast een voorliefde voor de meer 'emotionele' punky bands / melodische hardcore als Rise Against, Comeback Kid, Defeater, Thrice, Anti-Flag, NoFX, Circa Survive etc. maar ook Dropkick Murphys en indierock (genre Radiohead, Bloc party) kon ik zeker smaken. Daarbovenop kwam de old school screamo (Daïtro, Raein, Saetia,..) en tegelijkertijd luisterde ik onder invloed van mijn vader regelmatig naar Floyd, The Beatles, Bob Dylan,...Qua ontdekkingen waren deze tienerjaren echt wel geweldig en redelijk fundamenteel voor mijn latere muzikale uitstapjes.

Nu, rond 2003 had ik al een paar nummers van Explosions in the Sky en Sigur Ros via Kazaa gehoord, maar om een of andere reden was dat genre mij vooralsnog niet verder bekend. Dat is pas een paar jaar later gekomen, rond mijn 20ste, en damn... toen is de OCD obsessie met post-rock pas echt begonnen. Vooral bands als Mogwai, This Will Destroy You, Mono, Godspeed You! Black Emperor... waren werkelijk fenomenale ontdekkingen. Maandenlang naar niets anders geluisterd en heel veel coole shows bijgewoond die mij altijd zullen bijblijven. Iets later zijn daar dan ook ISIS, Russian Circles, Amenra en Pelican bijgekomen, waardoor post-metal zich ineens katapulteerde naar een van mijn favoriete genres. Voor ik het zelf besefte waren Alcest, Inter Arma en Mastodon mijn favo bands geworden en had ik Old Man Gloom platen in mijn kast staan. Daar lang in blijven hangen, maar via 9lives ook de meer elektronische toppers leren kennen (Ninja Tune!), waarvoor - uiteraard - mijn eeuwige dank. Na de breuk met mijn toenmalige Franse ex-vriendin veel grindcore/noise/post-whatever shows afgegaan, en toen ook plots meer screamo beginnen luisteren (City of Caterpillar, pg. 99,...). Op die manier heb ik eigenlijk nog best wel veel nieuwe dingen ontdekt.

Via een vriend dan rond mijn 26ste hopen nieuwe black, sludge en doom metal geëxploreerd (Ulcerate, MGLA) en werkelijk leren appreciëren via liveshows. Ondertussen in de toch meer extreme metal toch wel mijn gading gevonden. De laatste jaren is daar dan nog hopen prog metal (Periphery, Soen, Haken,...) en wat djent bijgekomen als afwisseling. Ik merk dat ik ook niks meer geef om meningen van reviewsites of andere mensen. Gewoon luisteren naar wat ik zelf goed vind en klaar

Achteraf gezien toch serieus wat genres gehad, haha. Maar nergens spijt van!​

 

[Taxandrian]

- Eind jaren '70, begin jaren '80: contact met muziek vooral via de radio en TV (Top Pop): The Police, Queen, maar ook de hele disco-golf. Leuk om te horen maar ook niet echt 'fan' van iets (kon veel van deze muziek - zoals waarschijnlijk zovelen - pas later écht appreciëren, al was het maar uit nostalgie)

- De 'aha'-erlebnis halverwege de jaren '80: ik hoorde voor het eerst hard-rock bij een buurjongen. Dit was het! Platen kopen en andermans platen opnemen op cassette: Iron Maiden, (vroege werk van) The Scorpions, Accept, Judas Priest, Queensrÿche...later dan ook speed en thrash metal: Metallica, Slayer, Celtic Frost, Destruction,....
Nieuwe muziek leerde ik kennen via 'Vara's Vuurwerk' op de Nederlandse radio...
Memorabele plaat: 'Don't Break The Oath' van Mercyful Fate. Letterlijk grijs gedraaid...

- Eind jaren '80, begin jaren '90: full into Death Metal en extremere varianten: Death, Massacre, Atheist, en via Cannibal Corpse en Morbid Angel naar de grindcore van Napalm Death, Carcass en Terrorizer. Anderzijds ook genoten van het vroege werk van Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema..
Luc van de Giga Swing in Hasselt had toen een goede klant aan me
Memorabele plaat: 'A Blaze In The Northern Sky' van Darkthrone (Kathaarian Life Code!!!!!)

- Periode '92 - '94: Hoewel 'A Blaze...' de voorbode zou zijn van mijn latere favoriete muziekgenre heb ik (waarschijnlijk doordat ik toen enkele vriendinnetjes heb gehad die zich in andere 'kringen' bewogen) metal een tijdje de rug toegekeerd en een interesse ontwikkeld voor alternatieve gitaarrock zoals Pixies, Afghan Whigs, Smashing Pumpkins met af en toe wat grunge (Soundgarden) tot zelfs wat uitstapjes richting Tori Amos en Miranda Sex Garden...

- Rond 1995: de tweede 'aha'-erlebnis toen ik op Metalopolis 'I Am The Black Wizards' van Emperor hoorde. Wow! Dit was de perfecte 'mix' tussen de agressie van Death Metal en de duisternis van de vroege Paradise Lost.
Toen volledig meegegaan in de Black Metal golf van die tijd: elke week minstens één CD kopen van Burzum, Darkthrone, Mayhem, Emperor, Gorgoroth, Enslaved, Dark Funeral, Taake,...Het ging me vooral om de sfeer; ik had weinig met de satanisch/heidense teksten.
Concerten bijwonen in de Biebob, Steeple, Jachthoorn...good times!
Begonnen met drummen (iets wat ik altijd al wilde doen) maar de fout gemaakt drumlessen te nemen waardoor de lol er van af ging...

- Begin jaren '00: gestopt met nieuwe albums aan te schaffen omdat er naar mijn smaak weinig interessant materiaal uitkwam; te veel slechte Black Metal-kopieën en gevestigde waarden zoals Emperor en Enslaved gingen meer de technisch/progressieve kant op. Tevens kocht ik me rond die tijd een PC en stortte ik me op het gamen. Muziek bleef er altijd wel bestaan maar toch op een lager pitje.
Een lichte YouTube verslaving hielp ook niet echt mee: video kijken en muziek luisteren gaat nu éénmaal niet goed samen.

- Heden: weer wat serieuzer met muziek bezig in die zin dat ik weer eens de tijd neem om een CD-tje op te zetten ipv via YouTube naar individuele songs te luisteren tijdens het surfen. Het eindelijk weer de beschikking hebben over een degelijke audio-installatie in de woonkamer helpt natuurlijk ook.
Ik hou het wel nog steeds vooral bij mijn huidige fysieke collectie; heb geen smartphone dus het moderne Spotify-gebeuren gaat volledig aan mij voorbij. Wat niet wil zeggen dat ik niet af en toe iets nieuws 'ondek'. Mgła bijvoorbeeld vind ik zeer te pruimen en een band als Fluisteraars heeft me ook in zeer positieve zin verrast (het nummer 'Alles Dat Niets Omvat' is een perfect voorbeeld van de sfeer die ik zoek in mijn favoriete muziekgenre).
Fenomenen zoals Myrkur en Deafheaven daarentegen snap ik totaal niet....zal wel een generatieconfict zijn.
No worries though; ik heb destijds zoveel CDs tegelijk gekocht dat er nog genoeg te ontdekken en te genieten valt tussen hetgeen ik al heb...

(Atmosferische) Black Metal zal dus altijd mijn 'go-to' muziekgenre blijven wanneer ik eens helemaal 'van de wereld' wil zijn, maar buiten dat kan ik ook de oldies uit mijn jeugd appreciëren, blér ik ongegeneerd mee met sommige liedjes op de radio en is een streepje klassiek (via Klara) of wat Vlaamse Polyfonen tijdens het lezen zeker zo ontspannend...

 

[DaFreak]

Leuke thread

@Deckard griezelig hoe gelijkaardig mijn evolutie (vanaf 12j) aan de uwe is. De accenten liggen op iets andere bands maar veel dezelfde bewegingen in genres. Praktisch alles dat je opsomde heeft hier ook opgestaan.

Ik heb het moeilijk om specifieke genres op een periode te plakken omdat ze allemaal nogal door elkaar lopen.

4j : samson en gert, alfred jodokus kwak (herman van veen), efteling cd, sprookjes musicals,
7j : Spice Girls, Backstreet Boys, Clouseau, Destiny's Child, No Doubt, TLC, Lauryn Hill, Take That, No Mercy, Robbie Williams, All Saints, ...
10j : Britney Spears, Run DMC, Faithless, K's Choice, John Williams (Jurassic Park, Star Wars, ET,) ... maar voornamelijk hardcore. Verschillende Thunderdome cd's in huis gehaald en gabberen maar.
12j : de jaren van verstand beginnen; KoRn, Limp Bizkit, Redhot Chili Peppers, Foo Fighters, Cypress Hill, Greenday, Blink 182 ...
14j : The age of all sorts with Nirvana ruling everything; Dropkick Murphys, Coldplay, Brand New, Eels, Aimee Mann, Beatles, Muse, Bloc Party, Deus, Jimmy Hendrix, Trainspotting, Requiem for a Dream, Pulp Fiction & Reservoir Dogs OSTs
16j : The age of mostly dubsteb & dnb; Skream, Benga, Burial, N-Type, Andy C, High Contrast, DJ Hype, Sub Focus, Venetian Snares, Chemical Brothers, Daft Punk, Beastie Boys, ... + Fear And Loathing In Las Vegas & Donnie Darko OSTs
18j : The age of EDM; Justice, Booka Shade, Hot Chip, Boys Noize, Simian Mobile Disco, Vitalic, Trentemoller, Radiohead, The White Stripes, Nine Inch Nails, Queens of the Stoneage, The Strokes, Dan Le Sac VS Scroobius Pip, DJ Shadow, Air, Snatch & Lock Stock OSTs, JAMES HOLDEN
20j : The Classical age; Dvorac, Chopin, Falla, Holst, Janacek, Mussorgsky, Steve Reich & Philip Glass also; Sigur Ros, The Black Keys, David Bowie, Boards of Canada, Massive Attack & Black Rebel Motorcycle Club
22j : The age of IDM; Border Community & Warp label start dominating. James Holden, Nathan Fake, Clark, Luke abbott, Moderat, Aphex Twin, Caribou, Soulwax,Four Tet, Jon Hopkins, Max Cooper, Fever Ray, maar ook LCD Soundsystem, M83, Max Richter, Michael Nyman & Flying Lotus
24j tot nu : Jazz & Mellowing adult tastes; Alice Coltrane, Charles Mingus, Duke Ellington, Nina Simone, Thelonius Monk, Sun-Ra, Ludovico Einaudi, Pantha du Prince, Nicolas Jaar, Dan Deacon, Mount Kimbie, Kiasmos, Weval, Iggy Pop, Lou Reed & Velvet Undergound, The Kinks, The Who, Jenny Hval,

 

[Chelark007]

Dat jullie dat nog zo allemaal weten van leeftijden?
Hier thuis was het pa: alleen klassieke muziek
Moeder was Run dmc en nog een paar van die groepen.
Ik zelf:
1fase Nirvana en Limp bizkit toestanden
2de fase van hardcore / techno.
3 de fase gewitched naar r&b en hip hop.
4de fase tot op heden: ik luister eigenlijk naar zowat alles, genre muziek hangt voornamelijk van sfeer / gemoed / gezelschap af. ( maar klassiek komt er niet meer in)

 

[Kid_C]

Merci iedereen, heb hier al coole dingen gelezen.

Bijna iedereen heeft Limp Bizkit/Linkin Park/Offspring fase gehad en Eminem is precies ook een vrij zware constante.

Paar korte opmerkingen/vragen:

@de Waaslandwolf : DJ Visage zijn remix cd ten tijde van Schumacher was de eerste cd die ik ooit heb gekregen.
xBeholderx heeft inderdaad aangestoken tot post-rock. Zit denk ik niet op dit forum. Heel toffe gast in het echt ook.

@kay-gell : Hoeveel MJ luister je zo per week? Ken weinig mensen die exclusief naar één artiest luisteren over jaren heen. Howcome?

@Avondland : Ik denk wel dat elektronische zaken zijn die je zou diggen, zelfde voor bepaalde genres hiphop en r'nb die een jazzy/psych toets hebben. Of je kan de harde industrial kant uitgaan met Dälek.

@UnFinished : Holy shit jouw pa. Hoe zit het met de eigen collectie? Erf je die van je pa of moet je er om vechten met broers/zussen? :')

 

[kay-gell]

Merci iedereen, heb hier al coole dingen gelezen.

Bijna iedereen heeft Limp Bizkit/Linkin Park/Offspring fase gehad en Eminem is precies ook een vrij zware constante.

Paar korte opmerkingen/vragen:

@de Waaslandwolf : DJ Visage zijn remix cd ten tijde van Schumacher was de eerste cd die ik ooit heb gekregen.
xBeholderx heeft inderdaad aangestoken tot post-rock. Zit denk ik niet op dit forum. Heel toffe gast in het echt ook.

@kay-gell : Hoeveel MJ luister je zo per week? Ken weinig mensen die exclusief naar één artiest luisteren over jaren heen. Howcome?

@Avondland : Ik denk wel dat elektronische zaken zijn die je zou diggen, zelfde voor bepaalde genres hiphop en r'nb die een jazzy/psych toets hebben. Of je kan de harde industrial kant uitgaan met Dälek.

@UnFinished : Holy shit jouw pa. Hoe zit het met de eigen collectie? Erf je die van je pa of moet je er om vechten met broers/zussen? :')

Ben al als kind fan.
M'n ma heeft toen ik 11 was en hij naar Oostende kwam geregeld dat ik hem mocht ontmoeten door alle krzntrn/sponsors af te bellen.
Toen is 't concert uitgesteld door 't overlijden van prinses Diana en kon ik "maar" helemaal vooraan staan en op het podium tijdens Heal the world. Maar dat is zo hét moment uit m'n leven. Ook na z'n overlijden naar LA gevolgen enzo. Dus ja dat is beetje onderdeel van m'n leven.

Hoe vaak ik luister per week hangt er van af dat kan soms enkele weken niet zijn, soms elke dag. Ook vaak concerten op zetten enzo.

 

[Carrion]

Ik ben gewoon blijven hangen in dezelfde smaak als toen ik +- 16 was. Allerhande punkrock, -core genres (de gitaar varianten). Dat is zowat 98% van wat ik beluister, een zeer uitzonderlijke popartiest genre Ellie Goulding (ouder werk) kan zich daar wel tussen wurmen maar is vrij uitzonderlijk. Andere genres zeggen me vaak niets, te soft, geen punch, lyrics die ruk zijn, etc.

 

[Jayvie]

Door de invloed van mijn oudere broers op mijn 10de/11de naar Pearl Jam, Nirvana,... Beginnen luisteren.
Ook cassettes van Belgian Asociality, Dog eat Dog en The Offspring draaide ik grijs.

Zesde leerjaar, mijn allereerste CD gekregen: Dookie van Green Day.

In het eerste en tweede middelbaar verder gevormd naar Heideroosjes, Bad Religion en Sick of it All. KoRn was ook een van mijn favorieten alsook andere Nu-metal, Static X, Taproot, Linkin Park, Mudvayne,....

Punk-O-Rama cd's deden mijn wereld helemaal openen .

Op mijn 16 voor de eerste keer naar Groezrock. Een massa nieuwe bands leren kennen, zowel van op het podium als van bandshirts.

Verder gaan verkennen en zo ook meer in de hardcore terecht gekomen. Metal, voornamelijk speed/thrash, was ook populair.

Eigenlijk vooral in de punk/hc blijven hangen. Veel bands gehoord en beluisterd ondertussen en ik ontdek nu op mijn 36 nog constant nieuwe dingen.

 

[de Waaslandwolf]

@de Waaslandwolf : DJ Visage zijn remix cd ten tijde van Schumacher was de eerste cd die ik ooit heb gekregen.
xBeholderx heeft inderdaad aangestoken tot post-rock. Zit denk ik niet op dit forum. Heel toffe gast in het echt ook.

Godmiljaar, dat was ook mijn allereerste cd! Zelf nog met mijn eigen centjes (799 frank!) gekocht in de Free Record Shop op de Wapper in Antwerpen in 1997 of 1998. En xBeholderx heb ik nooit in levende lijve ontmoet, hooguit een paar pm's mee uitgewisseld. Z'n sig heeft mij achteraf bekeken wel serieus beïnvloed: lange nummers leren luisteren dankzij Red Sparowes, wat doom later veel verteerbaarder maakte bv, en mij een stuk of vijf keer naar Dunk! heeft doen gaan. Om maar te zwijgen van het feit dat gij gewag maakte van Red Sparowes op Roadburn, toch ook een van de redenen waardoor ik ook daar beland ben.

Belgian Asociality

Helden!

 

[Jayvie]

Helden!

Ge moogt gerust zijn.