de Waaslandwolf
Well-known member
Als zeer kleine snuiter - beginnende vanaf 2-3 jaar - thuis al een aantal dingen meegekregen die nu nog altijd meegaan, zoals Ennio Morricone, CCR, Johnny Clegg en kleinkunst, hoewel ik ze wel 20 jaar uit het oog verloren ben alvorens ze terug op te graven. Enya zat daar ook bij, maar is nu wel flink op het achterplan geraakt. Tevens had ik toen wel een voorliefde voor Channel X op de radio, voor de niet-kenners: 90's house. Vervolgens als prille tiener dan wat zeer bedenkelijke Top 30 muziek verteerd, dewelke ik niet nader zal noemen om mijn forumcred niet te torpederen (maar DJ Visage blijft wel een held, en ik kan nog steeds hakken).
Op 12-jarige leeftijd begon mijn vader thuis in een nostalgische bui met de regelmaat van de klok The Dubliners af te spelen, en hoewel ik er eerst de draak mee stak, ben ik toch fameus bijgedraaid, in die mate dat ik twee jaar lang zelf continu naar The Dubliners en andere Ierse folk luisterde. En ohja, gabbermuziek en Urbanus. Enkele kwasten van de tekenschool hebben in die periode getracht mij te bekeren tot De Afrekening en nu-metal, geheel zonder succes echter, wegens naar mijn mening een manifest gebrek aan punch - enkel Rammstein wist mij zeer vaag te bekoren, maar niet in die mate dat ik het zelfs maar toegaf. Een jaar later, op 15-jarige leeftijd, liet een andere kwast van de tekenschool (dewelke nog steeds een van mijn beste vrienden is) mij een 128kbps versie van Graveworm - Fear of the Dark horen. Holy. Shit. Ik herhaal: Holy Shit! De punch dewelke in De Afrekening en nu-metal ontbrak stak uit het niks als een voorhamer in mijn eigen voorgevel.
Niet alleen qua genre was dat mogelijk de grootste openbaring in mijn muzikale leven, ook qua attitude was het een ommeslag: op zoek naar 'meer van dat' ben ik zelf voor het eerst echt beginnen graven in de muziek. Initieel beperkte zich dat tot Children of Bodom, Cradle of Filth en wat power metal à la Hammerfall, Nightwish en Sonata Arctica, al blijft daar nu enkel nog de occasionele nostalgische CoB-bui van over. Daar kwam al snel folk metal bij in de vorm van Finntroll, dankzij de jeugdbeweging, met de occasionele oppervlakkige vlaag thrash metal. Flogging Molly is daar ook nog ergens tussengesukkeld op school. Die folkmetalvlaag is geëscaleerd rond mijn 17de, toen ik begon te studeren en daar enkele metalheads tegen het lijf liep, en is enkele jaren de hoofdmoot van mijn muzieksmaak gebleven. In die periode zijn ook wel de eerste aanzetten tot de meer extreme metal gegeven via diezelfde studievrienden: links en rechts wat (melodische) death en black metal. Via een signature (van xBeholdeRx?) op toen nog games.telenet.be heb ik toen ook wel zijsprong richting post-rock gemaakt, middels Red Sparowes. Daar zit ik nu niet meer in, al frequenteer ik op gezette tijden wel nog steeds Dunk!-festival.
De (melodische) death metal verdween een beetje uit het dagelijkse gamma ten nadele van black metal en - dankzij een geleende USB-stick waar toevallig nog wat verdwaalde mp3's op stonden - toen zéér plotsklaps, tijdens de les Deense vertaling, verliefd geworden op Mourning Beloveth, Primordial (The Coffin Ships ) en doom metal bij uitbreiding. Vanaf dat punt ben ik, mede door @Kid_C die de naam hier toen liet vallen, in het Roadburn festivalwereldje terechtgekomen, en daar heb ik dan gelijk maar Yellowstock bijgekleefd. Gezien hoe psychedelisch, zwaar alsook eclectisch Roadburn en Yellowstock zijn, en in welke mate die muziek teruggrijpt naar de grondleggers van de genres die er passeren, is er toen wel een stevig watervaleffect opgetreden: al wat ooit als bluesy of psychedelisch werd gelabeld was in feite fair game. Vaak ben ik daar veel subgenres niet ingedoken, al weet ik ze grotendeels wel te smaken. Dit is ook waar Ennio Morricone en CCR terug kwamen bovendrijven bijvoorbeeld. Vanaf daaruit (en vanuit de doom metal, Empyrium en Agalloch, iemand?) is dan ook nog ergens folk er terug tussengeslopen. Hier en daar kwam er zijdelings dan wat post-punk en new wave of darkwave de hoek om loeren, want waarom ook niet?
Kort samengeval luister ik sinds jaren naar al wat mij bevalt, wat het ook is qua genre. Om daar toch wat etiketjes op te kleven, kan ik zeggen dat dat 50% metal is (voornamelijk black, doom en thrash), terwijl de resterende 50% bestaat uit (traditionele) folk, blues en psychedelische rock, occasioneel een streepje kraut, kleinkunst, Russische singer/songwriter, klassieke Perzische en Indische muziek, vette post punk of -wave, wat Afrikaanse troep - doorgaans dingen die wat bij de desert blues aanleunen, maar niet noodzakelijk - en wat klassiekers à la Pink Floyd, Leonard Cohen, CCR etc. Tevens kan ik - soms mits een bescheiden dosis alcohol - nog steeds hard gaan op gabber, hardcore en psytrance. Want, zoals al gezegd, waarom ook niet.
Op 12-jarige leeftijd begon mijn vader thuis in een nostalgische bui met de regelmaat van de klok The Dubliners af te spelen, en hoewel ik er eerst de draak mee stak, ben ik toch fameus bijgedraaid, in die mate dat ik twee jaar lang zelf continu naar The Dubliners en andere Ierse folk luisterde. En ohja, gabbermuziek en Urbanus. Enkele kwasten van de tekenschool hebben in die periode getracht mij te bekeren tot De Afrekening en nu-metal, geheel zonder succes echter, wegens naar mijn mening een manifest gebrek aan punch - enkel Rammstein wist mij zeer vaag te bekoren, maar niet in die mate dat ik het zelfs maar toegaf. Een jaar later, op 15-jarige leeftijd, liet een andere kwast van de tekenschool (dewelke nog steeds een van mijn beste vrienden is) mij een 128kbps versie van Graveworm - Fear of the Dark horen. Holy. Shit. Ik herhaal: Holy Shit! De punch dewelke in De Afrekening en nu-metal ontbrak stak uit het niks als een voorhamer in mijn eigen voorgevel.
Niet alleen qua genre was dat mogelijk de grootste openbaring in mijn muzikale leven, ook qua attitude was het een ommeslag: op zoek naar 'meer van dat' ben ik zelf voor het eerst echt beginnen graven in de muziek. Initieel beperkte zich dat tot Children of Bodom, Cradle of Filth en wat power metal à la Hammerfall, Nightwish en Sonata Arctica, al blijft daar nu enkel nog de occasionele nostalgische CoB-bui van over. Daar kwam al snel folk metal bij in de vorm van Finntroll, dankzij de jeugdbeweging, met de occasionele oppervlakkige vlaag thrash metal. Flogging Molly is daar ook nog ergens tussengesukkeld op school. Die folkmetalvlaag is geëscaleerd rond mijn 17de, toen ik begon te studeren en daar enkele metalheads tegen het lijf liep, en is enkele jaren de hoofdmoot van mijn muzieksmaak gebleven. In die periode zijn ook wel de eerste aanzetten tot de meer extreme metal gegeven via diezelfde studievrienden: links en rechts wat (melodische) death en black metal. Via een signature (van xBeholdeRx?) op toen nog games.telenet.be heb ik toen ook wel zijsprong richting post-rock gemaakt, middels Red Sparowes. Daar zit ik nu niet meer in, al frequenteer ik op gezette tijden wel nog steeds Dunk!-festival.
De (melodische) death metal verdween een beetje uit het dagelijkse gamma ten nadele van black metal en - dankzij een geleende USB-stick waar toevallig nog wat verdwaalde mp3's op stonden - toen zéér plotsklaps, tijdens de les Deense vertaling, verliefd geworden op Mourning Beloveth, Primordial (The Coffin Ships ) en doom metal bij uitbreiding. Vanaf dat punt ben ik, mede door @Kid_C die de naam hier toen liet vallen, in het Roadburn festivalwereldje terechtgekomen, en daar heb ik dan gelijk maar Yellowstock bijgekleefd. Gezien hoe psychedelisch, zwaar alsook eclectisch Roadburn en Yellowstock zijn, en in welke mate die muziek teruggrijpt naar de grondleggers van de genres die er passeren, is er toen wel een stevig watervaleffect opgetreden: al wat ooit als bluesy of psychedelisch werd gelabeld was in feite fair game. Vaak ben ik daar veel subgenres niet ingedoken, al weet ik ze grotendeels wel te smaken. Dit is ook waar Ennio Morricone en CCR terug kwamen bovendrijven bijvoorbeeld. Vanaf daaruit (en vanuit de doom metal, Empyrium en Agalloch, iemand?) is dan ook nog ergens folk er terug tussengeslopen. Hier en daar kwam er zijdelings dan wat post-punk en new wave of darkwave de hoek om loeren, want waarom ook niet?
Kort samengeval luister ik sinds jaren naar al wat mij bevalt, wat het ook is qua genre. Om daar toch wat etiketjes op te kleven, kan ik zeggen dat dat 50% metal is (voornamelijk black, doom en thrash), terwijl de resterende 50% bestaat uit (traditionele) folk, blues en psychedelische rock, occasioneel een streepje kraut, kleinkunst, Russische singer/songwriter, klassieke Perzische en Indische muziek, vette post punk of -wave, wat Afrikaanse troep - doorgaans dingen die wat bij de desert blues aanleunen, maar niet noodzakelijk - en wat klassiekers à la Pink Floyd, Leonard Cohen, CCR etc. Tevens kan ik - soms mits een bescheiden dosis alcohol - nog steeds hard gaan op gabber, hardcore en psytrance. Want, zoals al gezegd, waarom ook niet.
Laatst bewerkt: