Album of the week Talk Talk - The Colour Of Spring (1986)

[nifelheim]

Mijn keuze voor de 2de ronde lag al een hele tijd vast, tot 2 weken geleden Jex Thoth verscheen. Ik vond mijn keuze daar iets te dicht tegen aanleunen, op zo'n korte termijn. Dus beetje hals over kop op zoek naar een ander album en vrij snel uitgekomen bij Talk Talk.

Ik heb deze band pas een paar jaar geleden echt ontdekt. En wel door het solo-album van Mark Hollis dat ik gekregen had als verjaardagscadeau van een vriend. Daarna ben ik aan een aangename maar ook verbazende ontdekkingstocht naar zijn band Talk Talk begonnen.

De hits 'Such A Shame' en vooral 'It's My Life' waren natuurlijk gekend. Lekkere oorwurmpjes die het altijd goed doen op de dansvloer en al meermaals gecoverd zijn. Ook de rest van de plaat It's My Life biedt heerlijke popmuziek.
Wat ze daarna produceerden was heel andere koek maar minstens even lekker. Weg waren de poppy melodieën, dansritmes en luchtige synths. Welkom aan experimentele jazzy saxofoon , dromerige soundscapes en intiem gefluister. Intrigerend? Zeker! Toegankelijk? Nee.
Blijkbaar wou platenlabel EMI de band dagvaarden omdat ze hun muziek niet konden verkopen. Commerciële zelfmoord dus, maar zoals zo vaak komt later de erkenning. Bands als GYBE!, Mogwai en Sigur Ros beweren door Talk Talk beïnvloed te zijn, volgens Wikipedia behoren ze tot de pioniers van postrock.

Ik heb voor The Colour Of Spring gekozen. Deze plaat valt in het midden van hun beperkte discografie en presenteert de overgang tussen hun synthpop en later werk. Nog vrij luchtig om de week te starten, met 2 hits ( 'Life is What You Make of It' en 'Living in Another World') als kapstokjes. Met 'Chameleon' krijg je een idee van het latere werk. Het laatste nummer 'Time it's Time' vind ik van een oneindige schoonheid.
Mark zijn stem is een beetje een geval van acquired taste, maar het maakt hem en zijn muziek ook uniek. Jammer genoeg is hij 3 jaar geleden overleden.
Bassist Paul Webb is trouwens veranwoordelijk voor nog een andere classic, nl Out Of Season met Beth Gibbons.

Wil iemand de Spotify link plaatsen? Merci!

 

[Lakigigar]

Dit album ken ik al. Inderdaad een tijdloze klassieker. Ik ben er ook fan van. Goede en toffe keuze . Vind ik zeer goed door zoals je zegt dit de overgang is tussen de toegankelijke synthpop van het begin en het meer experimentele werk van later, wat dan een inspiratiebron zou worden voor de latere post rock beweging (Spirit of Eden en Laughing Stock).

Met de stem nooit problemen gehad, maar ik ben sowieso al voor hoge stemmen.

 

[clercqie]

Vanaf dit album wordt de band buitenaards goed. Ik raad iedereen ten zeerste aan om deze week als een Classic Artists - week te beschouwen, en het niet enkel bij Colour of Spring te laten (hoewel het toegegeven een meesterwerk is)!

 

[PBR Streetgang]

Ah, Talk Talk. Ge-weldig. Ik was vroeger fan van It's My Life en andere plezante hits als Dum Dum Girl. Toen ik later in het leven in een platenwinkel een plaat van Talk Talk zag staan, dacht ik dat ik van waarom niet, lekkere upbeat popmuziek. Maar de plaat die ik kocht was Laughing Stock en niets kon me voorbereiden op de emotionele, frissongeladen rit die mij te wachten stond. Meteen terug in hun albums gedoken ondervonden dat Spirit of Eden mij nóg meer lag. Absoluut heerlijke muziek die duidelijke inspiratie was voor talloze indiebands en postrockers van een latere generatie. Door mijn liefde voor latere Talk Talk en de prachtige soloplaat van Mark Hollis heb ik al lang niet meer geluisterd naar The COlour of Spring, en ik kijk er naar uit om dat in de loop van de dag te doen.

 

[FlyingHorseman]

Mooie keuze, dit album vind ik erg goed maar heb ik tegelijk altijd wat onderschat omdat ik het zag als een opstap naar de twee volgende albums van Talk Talk waar ik enorme fan van ben.

Zoals je zegt is dit inderdaad de brug tussen hun vroeger commerciële popwerk en de unieke atmosferische muziek die ze op het eind van hun carrière maakten. Ik kan me inbeelden dat de kostuums van de platenfirma zich serieus verslikten toen ze dit de eerste keer hoorden. Op zich heb je wel de twee singles die nog relatief mainstream klinken. Life's What You Make It vind ik vooral een erg sterk nummer, catchy maar tegelijk eigenlijk ook toch al vreemd en anders klinkend met een vrij atypische structuur, zonder duidelijk refrein. Maar daarnaast staan hier dus ook al nummers op die een relatieve breuk vormen met hun ouder werk. Zoals in de openingspost aangehaald is dat het geval voor Chameleon Day maar ook voor April 5th bijvoorbeeld.

Voor mij is dit album iets minder tijdloos dan de twee opvolgers omdat het toch nog vrij gegrond is in de typische jaren '80 productie. Talk Talk nam een aantal kenmerkende elementen daarvan om er iets anders mee te doen binnen het toen heersende muzieklandschap. Op hun volgende album laten ze die bestaande elementen helemaal los en lijken ze hun muziek vanuit het niets terug opgebouwd te hebben, waardoor die wat meer uniek klinkt. Maar goed, dat is amper kritiek in dit geval want vrij van de vergelijking met hun andere muziek is The Colour of Spring gewoon een steengoed album. En sowieso klinkt deze nu nog altijd beter dan veel andere albums uit de eighties.

Zeer veel respect voor Mark Hollis ook. Heel jammer dat hij zich relatief snel uit de muziekwereld teruggetrokken heeft maar wat ik van hem lees geeft aan dat hij alles op zijn termen deed. Ergens is zijn solo album ook het perfecte eindpunt voor zijn muzikale carrière. De muziek van op Laughing Stock en Spirit of Eden was hier nog meer weg gestript en minimalistisch, als hij dat na zijn solo album nog doorgetrokken had, bleef er niets meer van de muziek over. Ik ben ook fan van zijn stem, ik heb altijd gevonden dat die iets troostend heeft.

Ten slotte vind ik ook dat de albums van Talk Talk vaak mooie, aparte hoezen hebben.

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

2 nummers ver en ik moet zeggen, ik ben mee. Het 2de nummer doet mij nog het meeste denken aan iets wat op Pink Floyd hun momentary lapse of reason had kunnen staan.

 

[willydrama]

Dikkenbal, de laatste drie TT albums zouden in elke kast moeten staan.

Solo album Mark Hollis trouwens ook zeer goed te pruimen.

 

[Obi-Jan]

ik ga hier even weer de cultuurbarbaar uithangen: Ik ken Talk Talk niet.
Ik heb het nummer 'It's my life' eens opgezet en dat klinkt me wel vaag bekend in de oren, maar ik wist nooit de uitvoerder van dat nummer dus.

De nummers die de hitjes van dit album zouden moeten zijn klinken mij volstrekt onbekend. Dus heel dit album klonk nieuw voor mij.
Het eerste nummer vond ik eigenlijk echt niet goed, ik kreeg de kriebels van de stukjes gezongen door kinderen? Geen idee, I hated it.
Heel de eerste helft van het album kon me niet overtuigen eigenlijk. Het is pas vanaf 'Living in another world' dat ik er meer in mee kon gaan. Dusja toch wat mixed feelings voorlopig, zal het album nog wel eens een kans proberen geven deze week.
En misschien ook eens de latere albums eens proberen precies, als ik hier lees dat dat blijkbaar inspiratie is geweest voor de latere post rock beweging, dat wekt mijn interesse wel.


Alleszins wel een onverwachte keuze, ik had verwacht/gehoopt dat nifelheim hier met een dikke metalschijf ging afkomen
Maar zo leer ik weer maar eens iets nieuws kennen.

 

[nifelheim]

Mijn oorspronkelijke keuze lag zoals gezegd meer in het metalstraatje, misschien gebruik ik die later nog eens.
En hoewel metal en consoorten hier het meeste deel van de tijd geconsumeerd wordt, vind ik het toch niet zo makkelijk om daarin een AOTW te kiezen. De reacties zijn vrij voorspelbaar als je een knetterharde death metalplaat of een epische powermetal plaat voorstelt denk ik.
Net zoals mijn 1ste keuze ( Bohren) heeft dit ook wel een donker sfeertje waarvan ik hoopte dat het u en andere metallers nog wel zou bevallen.

 

[Deleted member 621]

Ben benieuwd met de reacties hier! Such A Shame ken ik uiteraard, maar voor de rest...
Ik hoop in de (late) namiddag tijd te hebben om te luisteren.

 

[Bjorn]

Zalig album. Kende redeleijk wat numers wel al door de samples/remixes die gebruikt werden en vaak gedraaid werden in de discotheken in de late jaren 90 (en dan vooral in de level in de Illusion ). De originele nummers en plaat maakt me blij en droevig tegelijkertijd. Doet me op 1 of andere manier met heel veel weemoed terugdenken aan de tijd dat mijn ouders scheidden, en ik in het weekend naar mijn ma moest. Het triggert ergens een onderbewuste herinnering. Ik zie me weer voor de eerste keer die vreemde buurt inrijden, de straat opdraaien en voor het appartement staan dat de jaren erna mijn verblijfsplaats voor het weekend werd. En toch staat er geen enkel Talk Talk album in mijn playlist of platenkast. Misschien omdat het deze niet zo een prettige herinneringen naar boven brengt ?

Over Talk Talk. De sound is uniek en de nummers 1 voor 1 kwaliteit. Ben blij dat je voor deze klassieker gekozen hebt. Iets zegt me dat 1 van de nummers op deze plaat de volgende social media revival 80's hit wordt na de Kate Bush hype

Vet album artwork steeds ook idd!

 

[CerumenCrevice]

goed album ja, ik had precies wat experimenteler verwacht. Die drum intro deed mij dat ook eerst denken
(dat doen ze nu toch ook niet vaak meer), heerlijke baslijntjes die mij volledig meekregen.

enige minpuntje voor mij is dat sommige drums precies in een kerk zijn opgenomen, zoveel echo/reverb. daardoor klinkt dat zo plat voor mij.

 

[FlyingHorseman]

goed album ja, ik had precies wat experimenteler verwacht. Die drum intro deed mij dat ook eerst denken
(dat doen ze nu toch ook niet vaak meer), heerlijke baslijntjes die mij volledig meekregen.

enige minpuntje voor mij is dat sommige drums precies in een kerk zijn opgenomen, zoveel echo/reverb. daardoor klinkt dat zo plat voor mij.

Deze post geeft me de kans om eens de technische nerd uit te hangen! Die overmaat aan reverb, specifiek op de drums, is nogal typisch voor de eighties en een reden waarom ik veel muziek van toen wat gedateerd vind aanvoelen.
Er werd toen veel gebruik gemaakt van gated reverb, een techniek die vooral op drums werd toegepast. Daarbij werden de drums met heel veel reverb opgenomen en dan door een noise gate gestuurd die het grootste deel van die reverb afkapt zodat je niet die ruime trail krijgt. Daardoor klinken vooral de snare drums veel feller en met meer punch in de mix. Ik heb tijdens mijn luisterbeurt gisteren nu niet specifiek op de drums gelet dus ik weet niet of daar ook gated drums gebruikt werden, maar de productie is voor mij inderdaad ook wel wat kenmerkend eighties.

Ik ben nu ook wel benieuwd naar wat je van hun volgende twee platen zou vinden, Spirit of Eden en Laughing Stock. Die zijn inderdaad een pak experimenteler en hebben ook een heel andere productie. Ik vind de productie daar fantastisch, heel warm, veel detail en (zeker op Laughing Stock) veel meer ruimte voor stilte en dynamiek. Ik beluister die albums bijna uitsluitend met koptelefoon op.

Ik heb zelf vandaag Spirit Of Eden nog eens beluisterd, morgen en overmorgen zijn Laughing Stock en het solo-album van Mark Hollis aan de beurt.

 

[willydrama]

goed album ja, ik had precies wat experimenteler verwacht.

Voorlaatste en laatste LP gaan meer richting experiment/ambient à la Cocteau Twins, Chris & Cosey

 

[CerumenCrevice]

Deze post geeft me de kans om eens de technische nerd uit te hangen! Die overmaat aan reverb, specifiek op de drums, is nogal typisch voor de eighties en een reden waarom ik veel muziek van toen wat gedateerd vind aanvoelen.
Er werd toen veel gebruik gemaakt van gated reverb, een techniek die vooral op drums werd toegepast. Daarbij werden de drums met heel veel reverb opgenomen en dan door een noise gate gestuurd die het grootste deel van die reverb afkapt zodat je niet die ruime trail krijgt. Daardoor klinken vooral de snare drums veel feller en met meer punch in de mix. Ik heb tijdens mijn luisterbeurt gisteren nu niet specifiek op de drums gelet dus ik weet niet of daar ook gated drums gebruikt werden, maar de productie is voor mij inderdaad ook wel wat kenmerkend eighties.

Zou dat door technische limitaties van de eighties geweest zijn of eerder preferentie?
Ben er geen super fan van, maar als het niet overmatig gebruikt wordt kan ik dat wel smaken.

Ik ben nu ook wel benieuwd naar wat je van hun volgende twee platen zou vinden, Spirit of Eden en Laughing Stock. Die zijn inderdaad een pak experimenteler en hebben ook een heel andere productie. Ik vind de productie daar fantastisch, heel warm, veel detail en (zeker op Laughing Stock) veel meer ruimte voor stilte en dynamiek. Ik beluister die albums bijna uitsluitend met koptelefoon op.

Ik heb zelf vandaag Spirit Of Eden nog eens beluisterd, morgen en overmorgen zijn Laughing Stock en het solo-album van Mark Hollis aan de beurt.

Net ook geluisterd en Spirit of Eden is inderdaad van een ander kaliber.
Naast meer stille momenten en meer dynamische range, lijkt het master volume ook stiller.
Voor mij beter dan 'The Colour Of Spring'.

Voorlaatste en laatste LP gaan meer richting experiment/ambient à la Cocteau Twins, Chris & Cosey

Ik herkende er inderdaad wel wat ambient in, kan ik wel smaken.

 

[clercqie]

Ik denk dat Laughing Stock trouwens effectief in een kerk is opgenomen.

Don't sleep on It's My Life trouwens. Ja, die is effectief peak 80s synthpop, maar zelfs daar toont de band zich met haar composities en métier al grootser dan het overgrote merendeel van de eendagsvliegen toen.

Daar, maar zeker op Colour of Spring wordt duidelijk hoe dynamisch hun muziek is. Ik ben een sterke believer in het idee dat écht goede muziek ook stilte en rust moet vertonen om de climaxen in de nummers en doorheen een album des te harder impact te laten hebben. En Talk Talk beheerst dit tot in de puntjes.

 

[Deleted member 621]

De nummers die de hitjes van dit album zouden moeten zijn klinken mij volstrekt onbekend. Dus heel dit album klonk nieuw voor mij.
Het eerste nummer vond ik eigenlijk echt niet goed, ik kreeg de kriebels van de stukjes gezongen door kinderen? Geen idee, I hated it.
Heel de eerste helft van het album kon me niet overtuigen eigenlijk. Het is pas vanaf 'Living in another world' dat ik er meer in mee kon gaan. Dusja toch wat mixed feelings voorlopig, zal het album nog wel eens een kans proberen geven deze week.
En misschien ook eens de latere albums eens proberen precies, als ik hier lees dat dat blijkbaar inspiratie is geweest voor de latere post rock beweging, dat wekt mijn interesse wel.

Herkenbaar. Ook niet echt een grote fan van het eerste nummer, maar slecht vind ik het nu ook niet. Ben benieuwd naar de rest.
De "details" in de muziek doen mij een klein beetje aan Depeche Mode denken, een band die ik nu en dan wel eens kan waarderen (Violator en Music For The Masses).

Alleszins wel een onverwachte keuze, ik had verwacht/gehoopt dat nifelheim hier met een dikke metalschijf ging afkomen
Maar zo leer ik weer maar eens iets nieuws kennen.

Ook herkenbaar.

Btw: mooie hoes!

 

[Kid_C]

Raar maar waar had ik deze nog nooit beluisterd. Topplaat! Komt in mijn collectie, thanks for the reminder.

 

[Deleted member 621]

Hmm, in tegenstelling tot de anderen heb ik toch niet echt een "topplaat!"-gevoel... Het is zeker een heel aardig en mooi album op zich, maar toch is het blijkbaar niet helemaal mijn ding. De zang vond ik ook regelmatig zeurderig.
"Living in Another World" was ook bij mij het eerste nummer dat er iets beter in ging (@Obi-Jan), maar ook daarin vond ik niet alle stukken even wauw.

 

[Obi-Jan]

Ik heb vandaag Spirit of Eden en Laughing Stock eens beluisterd. Zoals hier al gezegd door anderen: totaal andere productie, die typerende eighties sound is hier inderdaad veel minder. Beide albums vond ik ook wel beter als The Colour or Spring eigenlijk.