SnakeGodRovinin
Well-known member
Grote openingspost, omdat ik gene goeie ben qua aanvullen (denk ik).
Intro.
De obscuriteit en het rariteitenkabinet is allerminst aan me gericht. Het zijn vreemde begrippen voor me.
Artiesten zoals Autechre en Schammasch heb ik hier leren kennen en eigenlijk zou ik meer van die muziek moeten verkennen (waardoor dank),
maar mijn gekende lievelingsplaten blijven aan me plakken als zweet dat komt met de jaren en niet volledig afdruipt van mijn lichaam bij +25°C.
Twijfel sluimerde achter de gordijnen en een stoffige vraag wiegde neer voor mijn bord spaghetti: 'Wat is nu het album dat je zou meenemen naar een eiland?'
Drie artiesten keken me aan vanop de muren, waaronder Roy Orbison en Elvis Presley. Eentje begluurde me achter zijn donkere glazen, de andere deed mijn hart sneller bonzen.
Ze hebben alletwee een ding gemeen, toen ik zat te roeren in mijn droge spaghetti.
Boven hen keek de charmante Jeff Buckley neer op een fanboy van hem en ik maak me graag wijs dat de twee grootheden ook fan zouden geweest zijn van hem.
'Blue Angel' speelde af op de 'Black and White night 30' van Orbison: "I'll never let you down, I'll always be around, blue angel."
Hoeveel ik ook hou van Orbison en Presley, Jeff stelt me nooit teleur en is er altijd voor me.
Kleine bio tot 08/1993.
Jeff begon zijn carriére bij verscheidene bands van genre reggae tot metal waar hij fungeerde als achtergrondzanger.
In 1990 verhuisde hij naar NY, maar keerde terug naar LA om de 'Babylon Dungeon Sessions' op te nemen? (met het geweldige 'Strawberry Street') en keerde nadien terug naar NY en werd verliefd op deze grootstad, mede door 26/04/91.
Toen organiseerde een producer een herdenkingsconcert ter ere van Tim Buckley en Jeff was daar ook. Het werd zíjn concert en maakte wat los in NY voor Jeff. Je kan zeggen dat hij thuiskwam in NY. (Fun fact: In NY had hij geen gitaar; mocht er een lenen van een bevriende dame en gaf die voor de volgende zes jaar niet meer af).
Later dat jaar in augustus imponeerde hij alle aanwezigen in de studio bij een opname van 'Grace' en 'Mojo Pin'.
Hij werd gevraagd om deel te nemen in een band als leadvocalist, maar Jeff wou zijn eigen weg kiezen en zocht speeltijd in verscheidene bars / café's.
Hij was op zoek naar een intieme gelegenheid om het volk dicht bij hem te kunnen beroeren. Dat was zijn eerste stap en vond hij in Sin-é.
In de zomer van 1992 speelde hij vrijwel elke maandagavond van 21u - 02u met pauzes tussenin.
Covers van Elvis; Bad Brains; Simone; The Smiths; Dylan;... passeerden de revue.
Een paar maanden later tekende hij bij Columbia Records, waarin hij meer zeggenschap had over zijn visie van een studio-album dan andere artiesten.
Zijn eerste grote opdracht - zijn echte debuut kan je in zekere zin zeggen - in anticipatie van het album 'Grace', was twee avonden spelen in Sin-é, tijdens de zomer van 1993. (Fun fact 2: Sin-é is een zeer kleine ruimte. Plaats voor ong. 40 man. De fotograaf wou het er groter laten uitzien en maakte gebruik van een ladder om de coverfoto te nemen).
Twee avonden? Eigenlijk één avond. Een maand later, dat werd dit album. De eerste avond was Jeff nerveus omdat hij wist dat hij zijn beste beentje moest voorzetten en dat bevroor hem een beetje. Hij speelde niet geweldig, maar Berkowitz (Vice-president marketing Columbia) vertelde dat hij het fantastisch deed.
Berkowitz regelde een nieuwe afspraak in Sin-é met de eigenaar en een maand later zat de technische crew in een zaaltje ernaast en wringden ze een opname-slang door de airco aan de muur en zo namen ze dit album op. Zonder medeweten van de 26-jarige Buckley.
Keuze.
'Grace' of de 'Live at Sin-é Legacy edition'. Dat is kiezen tussen een pannekoek van de bomma en een van de mama, op een ochtend waarin je zin hebt in pannekoeken.
Ze zijn alletwee meer dan fantastisch. Het studioalbum is Jeff en de band, het live-album is Jeff met een gitaar.
Een muntje moest beslissen, want kiezen was onmogelijk voor me en iedereen die fan is van hem, zal me gelijk geven. (Al heb ik het lot wat geholpen en moet ik @Agony bedanken voor de aanzet van een live-album-introductie).
Live at Sin-é - Legacy Edition.
Improv-Jeff op zijn best live. Op zijn eentje met de geleende Telecaster-gitaar. Zijn collega-muzikanten deden perfect hun werk op het in 1994 uitgebrachte album 'Grace', maar dit bevat enkele covers om U tegen te zeggen (hiermee zeg ik niet dat ze het origineel overtreffen).
'Grace' heeft ook zijn covers waar je van kwijlt (Lilac Wine), maar 'The way young lovers do' - 'Dink's song' - 'Night flight' - Je n'en connais pas le fin' en 'Yeh Jo Halka Halka Saroor Hai' cementeerden Jeff als een alleskunner.
Vijf zelfgeschreven liedjes zijn beschikbaar op dit live-album:
Het magistrale 'Lover, you should have come over'; het gestripte 'Mojo Pin'; meesterwerk 'Grace'; het verdoken 'Last Goodbye' onder 'Unforgiven' en het gemilderde, doch steeds hevige 'Eternal Life'.
De tussenstukken waarin hij spreekt geeft me het gevoel dat hij er soms nog is. Wat moet dat niet geweest zijn toen? Hij, die grapjes maakte tussendoor om terug op adem te komen en terwijl hij praatte, nadacht hoe hij het volgende stuk ging spelen.
Hij, 'met littekens op zijn rug en om meer zweepslagen vraagt', die toekomstige zalen vol liet stromen, niet alleen door zijn virtuositeit, maar tevens zijn glimlach, die je kan bekijken in zijn shows en muziekvideo's.
Hij, Jeff Buckley - zoon van zijn vermaledijde vader Tim - die weggedrumd staat in een hoekje in Sin-é tegen de muur waarin hij zijn intimiteit deelde met gelijkgezinden en ze waar gaf voor hun geld.
Is dit Jeff op zijn top? Geen idee. Genoeg live-shows die bevestigen dat hij niet daalde in kwaliteit naar mate de jaren vorderden.
Het album 'Grace' behoort tot mijn nummer één album, waarin ik alleen bonusnummer 'Forget Her' tot een 9/10 moet benoemen. De rest zit daar ruim boven.
Het zou nochtans een perfecte keuze geweest zijn, maar bij Jeff Buckley draait het rond livemuziek (daarom dat een munt moest "beslissen"). Dat was zijn dada en zal hij bekend voor gestaan willen hebben, met groten dank aan zijn thuisfront in Sin-é.
Legacy Edition om de simpele reden dat iedereen zoveel mogelijk Jeff Buckley moet gehoord hebben en hij niet alleen verbonden mag zijn met 'Hallelujah'.
Neem 'Grace' er nog een keer bij na dit live-album en je verplichte Kerst bij de (schoon)familie die je 1x per jaar terugziet, kan niet meer stuk. Zeker met 'Corpus Christi Carol', om toch nog een woordje 'Jezus' te lezen in de titel en te horen op het einde
.Wie weet - als er genoeg personen luisteren deze week - komt Jeff even terug tot leven met nieuw materiaal gepost door iemand op de 25e
.Be your husband: Rumoerig zaaltje dat snel teniet wordt gedaan door handenklappende Jeff en de opening van zijn mond.
Lover, you should have come over: Een zelfgeschreven nummer uit zijn later verschenen album 'Grace'. Hierin laat hij zijn enorme longinhoud even zien. De originele woorden op papier hier ten tonele. Later paste hij de tekst aan naar een van de meest emotionele nummers die hij heeft gemaakt. Het zijn alletwee fantastische versies, maar de studioversie heeft mijn voorkeur, met dank aan orgels en zoveel meer.
Mojo Pin: Gaat over een droom die hij had over een zwarte vrouw. Grote verschil is de afwezigheid van instrumenten, op zijn gitaar na. Helemaal 'blind and tortured'.
Grace: Jeff kwam met de tekst af na het afscheid nemen van zijn vriendin op een vliegveld op een regenachtige dag. De melodie ontsprong er eenvoudig uit. Titelnummer van zijn toekomstig album en hier nog imperfect, maar goed genoeg om te tonen aan de wereld. Wat voor een hemels nummer heeft hij ervan gemaakt een klein jaar later!
Strange Fruit: Een fors uit de kluiten gewassen herwerking van de jonge god, die ons te vroeg werd ontnomen. Origineel gezongen door Billie Holiday met een heuse historie achter het idee van dit nummer. Holiday had trompetten en de strijd tegen de FBI; Simone deed het meesterlijk ontwapenend met een piano; Jeff had zijn trouwe gitaar en deze is meer bluesy dan de andere twee.
Night Flight: Een Led-Zep compositie. Jeff was enorm fan van de band, getuige zijn laatste zang ooit in de rivier die hem te grazen nam... "Make you feel alright, alright, alright, alright." Yup, maakt mijn dag steeds goed.
If You Knew: Jeff kwam naar New York om zijn liefde voor muziek te tonen met eentje van powerhouse Simone. Degelijke cover en een must als je de mannelijke versie van Simone wil horen.
Unforgiven: De kenners horen 'Last Goodbye' op de gitaar meteen. De afsluit compleet anders dan de studioversie, met bijhorend applaus.
The Twelfth of Never: Om de een of andere reden hoor ik hier soms een jonge Michael Jackson in hem. Mathis houdt zich sterk in zijn versie, Jeff staat op bezwijken.
Eternal Life: Een dankbetuiging aan het publiek voorafgaand zijn intro tot zijn meest hevige nummer (al kan Dream Brother ernaast worden geplaatst). Eentje die akoestisch kan wedijveren met de studioversie.
Just Like a Woman: Zelfs de 'smak' van zijn lippen net voor de vier minuten, zou een muzieknoot moeten zijn.
Calling You: Valse first take
. Een tijdje geleden dat hij het speelde, maar damn. Machtig einde van deel 1. Kan whiney overkomen, maar Jeff kan en mag dat. Hij weet ze er uit te kiezen. De originele nummers zijn ook om van te smullen.
Yeh Jo Halka Halka Saroor Hai: Over Nusrat: "I know his nickname as a child." Zo herken je een mega-fan. Supersterke opening van deel 2
.
If you see her, say hello: Het begin lijkt wat op 'Hats off to Harper' van Led Zep. Lijkt me geen toeval te zijn.
Dink's song: Een tweede hoogtepunt van deel 2. Breidde Dylan' versie stevig uit. Vind ik persoonlijk beter dan het origineel.
Drown in my own tears: Eentje van Ray Charles. Deze vind ik dan weer ietsje minder dan Charles' versie.
The way young lovers do: Meer minuten staat garant voor meer oorplezier. Slaat de bal verre van mis. Een homerun in eigen huis / 95-yard touchdown door iedereen zelf opzij te rammen / buzzer-beater-drie punter in game 7 na een zenuwslopende minuut vol afwisseling.
Je n'en connais pas le fin: Eentje voor onder een Parijse brug en om van weg te dromen. Zonder Piaf hadden we nooit kunnen genieten van Jeff' cover.
I shall be released: +1, omdat hij weer op een andere toon zingt (of mijn gehoor laat het afweten).
Sweet Thing: Nog een Van Morrison uit Astral Weeks. Minder groots dan de vorige Van Morrison, wel quasi even lang.
Hallelujah: De cover waarmee hij even herrees in 2007. Grootse afsluiter en op niveau met de albumversie.
Lover, you should have come over: Een zelfgeschreven nummer uit zijn later verschenen album 'Grace'. Hierin laat hij zijn enorme longinhoud even zien. De originele woorden op papier hier ten tonele. Later paste hij de tekst aan naar een van de meest emotionele nummers die hij heeft gemaakt. Het zijn alletwee fantastische versies, maar de studioversie heeft mijn voorkeur, met dank aan orgels en zoveel meer.
Mojo Pin: Gaat over een droom die hij had over een zwarte vrouw. Grote verschil is de afwezigheid van instrumenten, op zijn gitaar na. Helemaal 'blind and tortured'.
Grace: Jeff kwam met de tekst af na het afscheid nemen van zijn vriendin op een vliegveld op een regenachtige dag. De melodie ontsprong er eenvoudig uit. Titelnummer van zijn toekomstig album en hier nog imperfect, maar goed genoeg om te tonen aan de wereld. Wat voor een hemels nummer heeft hij ervan gemaakt een klein jaar later!
Strange Fruit: Een fors uit de kluiten gewassen herwerking van de jonge god, die ons te vroeg werd ontnomen. Origineel gezongen door Billie Holiday met een heuse historie achter het idee van dit nummer. Holiday had trompetten en de strijd tegen de FBI; Simone deed het meesterlijk ontwapenend met een piano; Jeff had zijn trouwe gitaar en deze is meer bluesy dan de andere twee.
Night Flight: Een Led-Zep compositie. Jeff was enorm fan van de band, getuige zijn laatste zang ooit in de rivier die hem te grazen nam... "Make you feel alright, alright, alright, alright." Yup, maakt mijn dag steeds goed.
If You Knew: Jeff kwam naar New York om zijn liefde voor muziek te tonen met eentje van powerhouse Simone. Degelijke cover en een must als je de mannelijke versie van Simone wil horen.
Unforgiven: De kenners horen 'Last Goodbye' op de gitaar meteen. De afsluit compleet anders dan de studioversie, met bijhorend applaus.
The Twelfth of Never: Om de een of andere reden hoor ik hier soms een jonge Michael Jackson in hem. Mathis houdt zich sterk in zijn versie, Jeff staat op bezwijken.
Eternal Life: Een dankbetuiging aan het publiek voorafgaand zijn intro tot zijn meest hevige nummer (al kan Dream Brother ernaast worden geplaatst). Eentje die akoestisch kan wedijveren met de studioversie.
Just Like a Woman: Zelfs de 'smak' van zijn lippen net voor de vier minuten, zou een muzieknoot moeten zijn.
Calling You: Valse first take
. Een tijdje geleden dat hij het speelde, maar damn. Machtig einde van deel 1. Kan whiney overkomen, maar Jeff kan en mag dat. Hij weet ze er uit te kiezen. De originele nummers zijn ook om van te smullen.Yeh Jo Halka Halka Saroor Hai: Over Nusrat: "I know his nickname as a child." Zo herken je een mega-fan. Supersterke opening van deel 2
.If you see her, say hello: Het begin lijkt wat op 'Hats off to Harper' van Led Zep. Lijkt me geen toeval te zijn.
Dink's song: Een tweede hoogtepunt van deel 2. Breidde Dylan' versie stevig uit. Vind ik persoonlijk beter dan het origineel.
Drown in my own tears: Eentje van Ray Charles. Deze vind ik dan weer ietsje minder dan Charles' versie.
The way young lovers do: Meer minuten staat garant voor meer oorplezier. Slaat de bal verre van mis. Een homerun in eigen huis / 95-yard touchdown door iedereen zelf opzij te rammen / buzzer-beater-drie punter in game 7 na een zenuwslopende minuut vol afwisseling.
Je n'en connais pas le fin: Eentje voor onder een Parijse brug en om van weg te dromen. Zonder Piaf hadden we nooit kunnen genieten van Jeff' cover.
I shall be released: +1, omdat hij weer op een andere toon zingt (of mijn gehoor laat het afweten).
Sweet Thing: Nog een Van Morrison uit Astral Weeks. Minder groots dan de vorige Van Morrison, wel quasi even lang.
Hallelujah: De cover waarmee hij even herrees in 2007. Grootse afsluiter en op niveau met de albumversie.
Sluitstuk.
Op 29/05/1997 ging Jeff zwemmen in de Wolf River Harbor, 'Whole Lotta Love' zingend, met aan de zijkant een roadie van Jeff' band.
Nadat een sleepboot in de verte aankwam en de roadie materiaal opzij legde voor de aankomst van de voortgebrachte golf, vond hij Jeff niet meer.
Een vijftal dagen later werd zijn lichaam gevonden tussen takken in de rivier.
Natuurlijk was ik te jong om Jeff "mee te maken" in de '90. Heb geen idee of zijn muziek aansloeg in België.
Ergens in de 2010' jaren, toevallig op het Chicago-concert gekomen van Jeff en zijn band en meteen verslingerd geraakt aan hem.
Was het nummer 'Dream Brother' en de tranen liepen in mijn ogen. Hij benevelde me met zijn stem en de emoties die hij de vrije loop liet op gaan.
Direct de CD en later de LP gekocht. Elke 17e november is Jeff-dag voor me thuis.
Hoe meer ik naar hem luister, hoe moeilijker het is om te geloven dat hij er niet meer is.
Van alle live-shows die ik heb bekeken op het internet, kan ik concluderen dat hij een genot was om mee te maken.
Er is veel van hem te vinden op youtube, maar ooit geraken die concerten van hem op...
Mocht ik een bekend iemand kunnen terugwensen van de dood, dan is het Jeff.
Hij zou zeker een grote afdruk hebben nagelaten in de muziekgeschiedenis.
Fanboyism.
Jeff plaats ik in het gedeelte van legendarische artiesten, wiens muziek moet doorgegeven worden aan elke nieuwe generatie.
Zijn kracht zat niet in zijn hevige uitlatingen waarmee je je stem naar de kloten helpt, maar in zijn delende intimiteit en hoe hij je kon raken van veraf, alsof hij een sluipschutter was.
Zijn tweede force de nature is zijn gitaarwerk. Ondergewaardeerd ten top.
Nummer drie zijn de covers. Vele bands en artiesten spélen covers. Hij begreep de nummers die hij coverde (Strange Fruit - Hallelujah - The Twelfth of Never -...).
Het leek als ware of hij zich kon verplaatsen in de bedoeling / achtergrond van het lied.
Eigenlijk moet ik zijn 'screams' op plek vier plaatsen. Ze zijn indrukwekkend, maar niet zo als de eerste drie.
Keuze bis.
Eén nummer kiezen is onmogelijk voor me. Een strijd tussen het opzwepende 'Yeh jo halka halka saroor hai'; het magische 'Lover, you should have come over'; de zin naar liefde van 'Je n'en connais pas le fin'; het improviserende 'The way young lovers do' en de pijn van 'Strange Fruit'.
Ze doen me alle vijf huiveren en kippenvel krijgen bij warme omstandigheden.
@BlackOccult . Om de playlist ten goede te komen, kies ik voor 'Yeh jo halka halka saroor hai'.
Tussen al dat Engels; een nummertje Nederlands en Spaans; wat instrumenten, mag er gerust wat Pakistaans tussen. Nu nog K-Pop en wat ijzige Antarctica-krakgeluiden van smeltend ijs
.Het echte sluitstuk.
Graag hoor ik van jullie andere artiesten gelijkend op Jeff; complimenten over Jeff en godslastering jegens Jeff (zo kan ik de mods aanporren om een ban aan te vragen).
Voor de oudere en / of meer met muziek bezeten medemens:
Waar plaatsen jullie Jeff op de lijst van singer-songwriters / muziekartiesten?
Was hij werkelijk fenomenaal? Of ben ik teveel fanboy?
Heeft er iemand hem live aan het werk gezien?
Was er hype / interesse in België tijdens zijn periode?
Het enige videomateriaal dat te vinden is van hem in Sin-é.
That's it.
.
.
.
.
?
. Daar kan je misschien op voortbouwen bij verdere interesse.
.
.
