Evolutie van je muzieksmaak

[shiftyke]

Zonder de internetrevolutie had ik nooit de smaak gehad die ik nu had gehad.

Dat geld voor iedereen denk ik, zonder internet hadden we waarschijnlijk via via in één subgenre rolt en daar in vast geroest. In mijn geval had dat hiphop of hardcore geweest.

Maar door het internet is het oh zo gemakkelijk om eens van een ander genre te proeven en dat heeft voor mijn ongelooflijk brede muzieksmaak gezorgd.

 

[Lakigigar]

Er zijn trouwens nog tal van genres die ik nog eens wil van proeven en zelfs binnen mijn genres ben ik nog niet echt een kenner (omdat ik iets te veel naar hetzelfde luister, maar nu minder dan vroeger).

 

[Lint]

genres die me het meest liggen zijn denk ik neo-psychedelia, dream pop, shoegaze, moderne synthpop, art pop, chillwave, hypnagogic pop, ambient pop, ambient house, tech house, deep house, acid house (en idem voor tech), vapor / vaporwave, hyperpop, witch house en om met umbrella terms te werken etherisch, hypnotisch en psychedelisch.

Niet specifiek gericht aan u of iedereen die dit graag luistert, maar dit leest als een random opsomming van "zweverige" woorden om toch maar een bepaalde niche een naam te kunnen geven.
Het is imo een beetje belachelijk om uwe muziek ZO hard in hokjes te proberen stoppen. En dit gebeurt in elke muziekstrekking hoor, niet enkel dit genre.

Ik heb dat oprecht nooit gesnapt .

(dubbel grappig als diezelfde mensen dan klagen dat we teveel genders en seksualiteiten hebben)

 

[Lakigigar]

Niet specifiek gericht aan u of iedereen die dit graag luistert, maar dit leest als een random opsomming van "zweverige" woorden om toch maar een bepaalde niche een naam te kunnen geven.
Het is imo een beetje belachelijk om uwe muziek ZO hard in hokjes te proberen stoppen. En dit gebeurt in elke muziekstrekking hoor, niet enkel dit genre.

Ik heb dat oprecht nooit gesnapt .

(dubbel grappig als diezelfde mensen dan klagen dat we teveel genders en seksualiteiten hebben)

Ik begrijp wel je punt, maar RYM heeft echt heel veel genres. Wat opzoekwerk leert ons dat er 1502 genres op dit moment zijn, en de lijst is groeiende.

Nu ik begrijp jouw punt hoor, maar "genres" zijn voor mij een indicatie of iets voor mij is of niet. Er zijn ook wel albums die jou niet liggen vermoed ik of muzikanten. Op basis van die indicators en afbakeningen die jezelf maakt, kan je sneller op zoek gaan naar iets wat jou kan liggen of juist niet, en het helpt om nieuwe (soms obscure) muziek te ontdekken. Dus voor mij moeten die genres er wel zijn. Je kan het overdreven vinden.

Maar een simpel genre als rock volstaat niet om rock meer te beschrijven, want rock is meer dan enkel rock. Pop is niet enkel pop. Alle elektronische muziek bij elkaar gooien, is een belediging voor 90% van die artiesten, etc.

Ik snap jouw punt wel, en ja, zeker elk genre kan iets hebben. Maar tegenwoordig is het echt wel zoeken naar iets, en dan kan het al rap een doolhof worden als je niet filtert. En dan kan dit wel een hulp zijn voor nu. Smaken kunnen natuurlijk ook evolueren, en je moet niet altijd binnen die niches blijven. Je moet ook je smaak wel durven en proberen verbreden, en dat doe ik met zijn tijd.

The Velvet Underground valt nergens binnen die genrehokjes die ik heb genoemd. En zo zijn er nog wel voorbeelden.

 

[Kid_C]

Ik begrijp wel je punt, maar RYM heeft echt heel veel genres. Wat opzoekwerk leert ons dat er 1502 genres op dit moment zijn, en de lijst is groeiende.

Nu ik begrijp jouw punt hoor, maar "genres" zijn voor mij een indicatie of iets voor mij is of niet. Er zijn ook wel albums die jou niet liggen vermoed ik of muzikanten. Op basis van die indicators en afbakeningen die jezelf maakt, kan je sneller op zoek gaan naar iets wat jou kan liggen of juist niet, en het helpt om nieuwe (soms obscure) muziek te ontdekken. Dus voor mij moeten die genres er wel zijn. Je kan het overdreven vinden.

Maar een simpel genre als rock volstaat niet om rock meer te beschrijven, want rock is meer dan enkel rock. Pop is niet enkel pop. Alle elektronische muziek bij elkaar gooien, is een belediging voor 90% van die artiesten, etc.

Ik snap jouw punt wel, en ja, zeker elk genre kan iets hebben. Maar tegenwoordig is het echt wel zoeken naar iets, en dan kan het al rap een doolhof worden als je niet filtert. En dan kan dit wel een hulp zijn voor nu. Smaken kunnen natuurlijk ook evolueren, en je moet niet altijd binnen die niches blijven. Je moet ook je smaak wel durven en proberen verbreden, en dat doe ik met zijn tijd.

The Velvet Underground valt nergens binnen die genrehokjes die ik heb genoemd. En zo zijn er nog wel voorbeelden.

VU is toch rock?

 

[Lint]

Hij bedoelt dat VU niet in die 87 "dreamy" genres die hij graag hoort thuis valt.
VU is uiteraard "Rock". Al kan ik daar evengoed 87 subgenres voor bedenken, die eigenlijk niets te voegen... en dan komen we terug op mijn origineel punt .

Dat gezegd zijnde: VU , 1 van mijn top 10 a 20 band. Jammer dat Reed zo ne lul was, en ge live maar 1 kans op 10 had dat em eens goesting had om eens een goed optreden te doen.

 

[Hayrus]

Top of my head, zonder aandacht te besteden aan leesbaarheid:

- Als kind Samson en Gert op repeat (op cassette uiteraard; ik kan nog steeds de nummers uit het hoofd meezingen)
- Muziek actief beginnen ontdekken ergens op 10-12 jaar: Limp Bizkit, Linkin Park en consoorten, gelijktijdig met Eminem, 50 Cent, Snoop Dogg... Vooral dingen ontdekt door vrienden (CD's uitwisselen, zelf je eerste CD kopen...).
- Een tijdlang in die wereld van punkrock en (nu-) metal gebleven, alle grote kleppers gaan beluisteren. Hip-hop en rap bleven ook op de voorgrond.
- Ergens op m'n 15-16 HIM leren kennen via Jackass, Bam Margera... (fantastische tijd toch?). Zo verder gaan zoeken in de gothic, emo en uiteindelijk op post-hardcore en post-metal gestrand: Thrice, Brand New, Jimmy Eat World, Senses Fail, I Am Ghost, Angels & Airwaves, As I Lay Dying... Ook nu-metal bleef hangen met Korn, Disturbed, Slipknot...
- Voorgaande heb ik volledig uitgespit. Ergens begonnen er ook hier en daar soundtracks in te sijpelen (mijn interesse voor film is toen ook gegroeid).
- Rond mijn 18-20 de openbaring: Sigur Rós en de hele post-rock wereld. Daar is mijn huidige smaak ook volledig gevormd. Heel mijn 20s is post-rock allerhande. In het begin enkel de grote namen. Later de kleine bands waar niemand ooit van hoorde. Tegelijkertijd ook de post-metal gaan luisteren. Amenra en Isis op kop. Gaandeweg ook dream pop ingeslopen en wat meer elektronische muziek. Hip-hop was wat minder, maar Run The Jewels lag wel vaak op. Ook de echt klassieke muziek leren luisteren met Chopin, grootmeester van de piano.
- Vandaag is het werkelijk een mix van alle voorgaande. Ik kan moeiteloos switchen van Max Richter naar Amenra, van Blink-182 naar Slowdive, van Perfume Genius naar Architects... Conclusie is dat ik het hele spectrum van klassiek naar rock graag hoor, met hier en daar een streepje hip-hop of elektronisch.

 

[Lakigigar]

VU is toch rock

Hij bedoelt dat VU niet in die 87 "dreamy" genres die hij graag hoort thuis valt.
VU is uiteraard "Rock". Al kan ik daar evengoed 87 subgenres voor bedenken, die eigenlijk niets te voegen... en dan komen we terug op mijn origineel punt .

Dat gezegd zijnde: VU , 1 van mijn top 10 a 20 band. Jammer dat Reed zo ne lul was, en ge live maar 1 kans op 10 had dat em eens goesting had om eens een goed optreden te doen.

Ja je kan er 87 subgenres voor bedenken. Maar ze voegen wel degelijk wat toe.

Veel rockbands zeggen me niets. Arcade Fire zegt me bvb. echt niets. Die subgenres zorgen ervoor dat ik een band als Slowdive heb kunnen ontdekken, want had niemand mij dat ooit gezegd dat dat shoegaze (of dream pop) was, had ik dat nooit aangeraakt en of nooit een kans gegeven.

Snap je nu de value van subgenres.

Rock is zodanig breed dat subgenres echt wel nodig zijn om dat meer af te bakenen. Het is geen "exacte wetenschap" i know. Maar het kan helpen. Vergelijk het met labels in de psychiatrie of psychologie. Is exact hetzelfde. In de realiteit bestaan zulke dingen niet, natuurlijk niet. Maar het kan een grote hulp zijn. Een mens heeft nood nodig aan een structuur.

Velvet Underground trouwens associeer ik ook met dromerig. Enige uit de jaren '60 dat daar ook onder valt is Pink Floyd (toen met Syd Barett nog). Tenzij ik iets mis.

 

[Kid_C]

Velvet Underground trouwens associeer ik ook met dromerig. Enige uit de jaren '60 dat daar ook onder valt is Pink Floyd (toen met Syd Barett nog). Tenzij ik iets mis.

Veel, heel veel. Jaren 60 zijn een goudmijn aan muziek. Zoek maar eens op RYM.

 

[Lint]

Snap je nu de value van subgenres.

Neen

Allez ik snap wel wat jij wil zeggen, maar ik ben fundamenteel niet akkoord. And that's fine, you do you, I'll do me.

Mijn mening: Categorizeren is goed voor wetenschappelijke of geschiedkundige redenen, zoals ge zelf eigenlijk aanhaalt. En het is absoluut mogelijk muziek te benaderen vanuit die hoek, en dat is ook heel interessant.
Ik geloof echter niet dat dit veel nut heeft voor "muziek te ontdekken dat ge graag hebt". Imo beperkt u dat net, en rijdt ge u onnodig vast. Het is een beetje zoals het youtube algoritme, dat uw visie net versmalt en specialiseert ipv open trekt.

 

[Lakigigar]

Neen

Allez ik snap wel wat jij wil zeggen, maar ik ben fundamenteel niet akkoord. And that's fine, you do you, I'll do me.

Mijn mening: Categorizeren is goed voor wetenschappelijke of geschiedkundige redenen, zoals ge zelf eigenlijk aanhaalt. En het is absoluut mogelijk muziek te benaderen vanuit die hoek, en dat is ook heel interessant.
Ik geloof echter niet dat dit veel nut heeft voor "muziek te ontdekken dat ge graag hebt". Imo beperkt u dat net, en rijdt ge u onnodig vast. Het is een beetje zoals het youtube algoritme, dat uw visie net versmalt en specialiseert ipv open trekt.

Ik vind het wel leuk om alles vanuit een geschiedkundig perspectief te bekijken, of muziek door zo een lens te bekijken. Dus dat ga ik ook blijven doen. Dat gezegd zijnde, ik snap jouw laatste punt, maar wat is er mis met specialisatie tegenover open trekken? Moet ik dan de meest populaire albums of artiesten beluisteren, wetende dat mij dat in veel gevallen geen flikker boeit (als je alleen al afgaat op meest afgespeelde singles op YT zegt dat al heel veel). Ik wil gewoon graag luisteren naar wat ik wil luisteren, en al de rest komt wel met zijn tijd (of ook niet, en so be it). Maar volgens mij probeer ik al genoeg uit mijn genres te treden en nieuwe dingen uit te proberen. Ook binnen mijn genres heb ik nog totaal niet al het essentiele beluisterd, dus daar hou ik me nu mee bezig, en ja die genres helpen me daarbij.

En kijk bvb. naar shoegaze. Als je je daarin verdiept, begin je nieuwe genres te ontdekken vanzelf. Bvb. via M83 dat meer naar het elektronische leunt, kan je daar iets nieuws weer ontdekken (handig voor wie niet van elektronica houdt). Iemand anders kan via Alcest misschien wel voor het eerst metal horen, en daar van onder de indruk zijn en op die manier ook iets nieuws ontdekken (met dank aan een subgenre als metalgaze dan).

 

[Avondland]

Het kind moet een naam hebben. Je kan héél algemeen zeggen dat je graag naar black metal luistert, maar als je stelt dat je een voorkeur hebt naar blackgaze baken je je smaak meer af. Je definieert en specifieert meer. Dat voorkomt ook dat je bands die je niet liggen ook worden gegooid onder dat subgenre, want een Dimmu Borgir of een Paragon Impure mogen wel black metalbands zijn, toch is hun aanpak totaal anders. Bekijk het als een vorm van zuivering. Vanuit filosofisch standpunt gebruiken we die categorieën om een zinvolle wereld af te bakenen. Dat Lakigigar genres verder opsplitst en dissecteert vind ik best interessant omdat dit een verdieping is en een soort valorisatie van een muzikale smaak. Dat maakt een muzikale smaak erg persoonlijk en karakteristiek.

Mijn smaak wordt niet getemperd door het afbakenen van die genres, wel integendeel. Ik ontdek vaak heel veel door me te verdiepen in een heel specifiek segment van een genre. De paradox is dat de uitzuivering van deze categorische afbakening net deuren opent naar andere subgenres. Volgens mij wordt iemand enkel beperkt door zijn eigen nieuwsgierigheid of honger naar nieuwe muziek. Sommige mensen zijn nu eenmaal blij met een generische muzieksmaak, anderen blijven zich ontwikkelen. Ik reken mezelf tot die laatste.

 

[Creeping Death]

In mijn jonge jaren aapte ik gewoon mijn drie jaar oudere zus na. Ik heb ooit voor Kerst een Bart Kaëll cassettetje gekregen voor Kerst, gewoon omdat mijn zus daar een paar nummers van de radio van had opgenomen. In short: ik luisterde naar de standaard hitparade muziek die m'n zus ook beluisterde. Met uitzondering van Clouseau, daar vond ik niks aan

Ik kom uit het Antwerpse en mijn vader heeft veel familie in Limburg wonen waar we vaak op bezoek gingen. Tijdens de ritjes naar daar stond er ook altijd muziek op; mix tapes met daarop oa: Rolling Stones, David Bowie, The Beatles, Supertramp, Dire Straits, Pink Floyd, Bruce Springsteen..
Ik luisterde daar niet echt actief naar (als in: buiten de auto) maar ik heb daar wel goeie herinneringen aan. Sommige nummers blijven onlosmakelijk verbonden met road trips.

Naar mate ik dan ouder werd, werd de invloed van mijn zus kleiner en die van m'n vrienden groter. Nog steeds hitparade muziek maar dan wel meer "mijn" keuze. Of wat er door vriendjes werd vermeld Zo rond de laatste jaren van het lager kreeg ik een cassette toegestopt van m'n neef: Metallica! Dit verandere quasi alles. Meteen helemaal into rock & metal: Metallica, Guns N' Roses, Pantera, AC/DC.. de mastodonten van de zware muziek van toen.

In het middelbaar nieuwe vrienden leren kennen, waarvan een deel grote hip hop fanaten. Dat klikte ook wel, ik heb hier nog altijd cd's uit die tijd liggen: Wu Tang Clan, Tupac, zelfs Osdorp Posse. En hoewel ik dat goeie muziek vond, mistte ik daar toch iets in. Iets dat metal wel bood, dus da's nooit echt out of the picture geweest.

Toen ik 14 was, leerde m'n zus m'n schoonbroer kennen. Hij was ook een metalhead en vooral een death metal fan.
Als jonge puber dat ook wat overgenomen: muziek die iedereen op de kast jaagt, idem cover art en daarboven coole t-shirts met de meeste obscene dingen op Dankzij hem dus op de meer extremere genres gebotst waarvan vooral death metal overheerste.
Maar quasi alles van extreme muziek vond ik wel oké, behalve doom. Ik bleef daar altijd hangen bij classic doom bands die met niet lagen.

Edit: blijkbaar is ctrl+enter posten. Dus de post heeft hier even onaf gestaan.


Op't eind van het middelbaar pc gaming ontdekt en samen met wat vrienden uit de buurt zijn we een Lan club begonnen.
Drie keer paar jaar doen we een Lan waar tussen de 20 en 30 op af komt. Tijdens de begin periode (begin jaren 2000) werd er duchtig vanalles geshared: series, films en uiteraard muziek. Eén van die mannen ontdekte mijn folders metal muziek en zei dat hij ook wel wat had staan. Toen hij over doom begon, trok ik m'n neus op maar na een paar aanraders te beluisteren geraakte ik meer en meer geïnteresseerd.
Sommige dingen waren zo zwaar, zo massief, zo..echt, ik kan er geen woord op plakken.

Daar ben ik wat blijven hangen. En eigenlijk meer achterom gaan kijken.
Wat inspireerde die mannen, wat vonden zei goed, hoe is die hele scène geëvoleerd? En zo meer en meer interesse gekregen in de classics. En zo komen we uit bij de roadtrips van weleer

Nu luister ik naar zowat alles: klassieke rock, Franse chanson, death metal, doom, stoner, domme 90s-00s house (beste muziek om op uit te gaan!). Favoriet blijft wel gitaar georiënteerde muziek. Dat is en blijft mijn grootste liefde. Stoner en doom staan het meest op tegenwoordig.
Jazz blijft wel een zwart gat en ik wil daar ooit wel eens aan beginnen. Van die niet zenuwachtige jazz kan me wel bekoren maar ik moet eens deftig op zoek gaan wat daar de moeite is.

Tot slot nog 3 bands en artiesten die wat meer aandacht verdienen dan ze krijgen. Niet persé heel onbekend maar dikwijls staan ze wat in de schaduw van groteren. Supertramp (rock), Rory Gallagher (blues) en Big Business (sludge/stoner).

 

[Avondland]

Jarenlang ook continu bandshirts gedragen. Ik mis dat soms wel. Zo'n "Fuck me Jesus" t-shirt van Marduk was hier thuis toch gene waar geweest.

 

[Deleted member 95]

Ik zeg altijd als er psy voorstaat is het waarschijnlijk voor drugshippies.

Ge zegt dat alsof dat iets negatief is.

Mijn smaak wordt niet getemperd door het afbakenen van die genres, wel integendeel. Ik ontdek vaak heel veel door me te verdiepen in een heel specifiek segment van een genre. De paradox is dat de uitzuivering van deze categorische afbakening net deuren opent naar andere subgenres. Volgens mij wordt iemand enkel beperkt door zijn eigen nieuwsgierigheid of honger naar nieuwe muziek. Sommige mensen zijn nu eenmaal blij met een generische muzieksmaak, anderen blijven zich ontwikkelen. Ik reken mezelf tot die laatste.

Stijl is veel belangrijker dan genre imo. Elke (goede) band heeft een geheel eigen stijl, die soms wel en soms ook niet binnen de grenzen van een genre of subgenre valt, maar binnen dat genre wel voor een instant gevoel van herkenning zorgt. Het is alsof uw beste vriend ros is, tussen honderd andere rosse mensen gaat staan, maar je hem er toch onmiddellijk weet uit te halen.

Genres als hokjes zijn zeer rigide, wat dan wordt opgelost door allerlei sub-genres en nieuwe hokjes te gaan bedenken, maar imo is dat zever.
Je kan dezelfde muziek veel beter en nauwkeuriger omschrijven in stilistische termen dan door er vijfendertig genres op te plakken. Op dat vlak volg ik @Lint helemaal.

 

[Kid_C]

Jarenlang ook continu bandshirts gedragen. Ik mis dat soms wel. Zo'n "Fuck me Jesus" t-shirt van Marduk was hier thuis toch gene waar geweest.

Ik ben vorig jaar nog gaan werken met deze. Toch een paar rare blikken gekregen.

 

[Creeping Death]

Jarenlang ook continu bandshirts gedragen. Ik mis dat soms wel. Zo'n "Fuck me Jesus" t-shirt van Marduk was hier thuis toch gene waar geweest.

Ooit commentaar gehad van m'n oma op mijn "god is dead, we've killed him" t-shirt van Moonspell. Ik vond Moonspell ook niet zo goed maar alles voor de coolness!

En m'n vriendin kreeg de creeps van mijn deathmetal.be t-shirt.

http://zwaremetalen.com/image/DeathmetalBe.jpg

 

[Bauhaus]

Ik ben begonnen naar muziek te luisteren toen ik 12j oud was, het geen dat toen populair was op de radio.
Pas op mijn 14de ben ik actief beginnen luisteren naar muziek, ik deelde mijn liefde voor synthesizer muziek met mijn vader: Vangelis (To the Unknown Man, Theme from Cosmos ), Tomita en Jean-Michel Jarre (Rendez-vous II ).
Maar alles is pas goed op gang gekomen toen ik 16j was: van een maat hoorde ik het singletje Dominion van The Sisters of Mercy wat me introduceerde in Goth Rock/New Wave (Joy Division, Sisters of Mercy, Fields of the Nephilim, Bauhaus, Killing Joke, Siouxsie & the Banshees......enfin teveel om op te noemen) terwijl van een andere maat hoorde ik de mini-LP 'Politics of Pressure' van Front 242 en werd ik een fervent liefhebber van EBM. En daarnaast ook het synthpop genre: Fad Gadget, Tubeway Army, Soft Cell,....
Niet veel later is daar dan ook Industrial (The Residents, Foetus, Einstürzende Neubauten, Laibach,....) en Industrial Rock (Ministry, NIN, The Young Gods, Skinny Puppy,....) bijgekomen.
Tegenwoordig luister ik nog nauwelijks naar EBM & Wave, en is het nu vooral een mengeling van IDM/Industrial en een vleugje drum 'n bass, tribal (This Morn Omina) en breakcore (Venetian Snares, Igorrrr).
Daarnaast kan ik ook klassieke muziek (vooral piano), filmmuziek en sommige Jazz (Oscar Peterson, Art Tatum) appreciëren.

 

[CerumenCrevice]

Categorisatie is op zich niet beperkend (gegeven dat elke track/song is gecategoriseerd), categorisatie in de hoogste resolutie definieert immers een unieke categorie voor elke track (ie de track is de categorie).

Selecteren op basis van categorieen heeft wel wat beperkingen, maar heeft ook veel voordelen zoals het verder ontdekken van de reden waarom je iets leuk vindt.

Een persoon kan toch ook beide selecteren op categorie en niet selecteren op categorie? Bijvoorbeeld maandag wil ik enkel downtempo electronica luisteren, maar vrijdag zet ik eens iets compleet anders op. Zonder die exploratieve strategie was ik nu nog steeds enkel naar drum and bass aan het luisteren.

Gestart met drum and bass, maar had geen nood aan de drukte die vaak gepaard ging met het genre (jump up kringen), dus op naar liquid funk.
Vandaar naar OG dubstep (downtempo zonder overdaad aan skrillex synths) zoals bv. congi , 2-step als follow up.
Via dit naar instrumentale hip-hop om dan op de jazz terecht te komen.
Zo naar lofi beats en vandaar naar downtempo en ambient gegaan.
Dan was ik de oersimpele percussie beu en verdiepte ik mij in experimental beats.

Enige waar ik van weg blijf zijn de genres waar ze gitaren stacken en geen moer geven om de andere instrumenten,enten.

 

[Lakigigar]

Bauhaus is ook één van de oudste groepen dat ik echt goed vind. Bela Lugosi's Dead is voor mij het beste nummer uit de jaren '70 terwijl dat voor de jaren '60 Heroin is van The Velvet Underground (de oudste band dat echt absolute top tier class is voor mij).