Boekenclub Station Eleven / Station Elf - Emily St. John Mandel (Boekenclub #3)

Welk boek wens jij te lezen?

  • Yumi and the Nighmare Painter - Brandon Sanderson

    Stemmen: 4 23,5%

  • Station Eleven / Station Elf - Emily St. John Mandel

    Stemmen: 11 64,7%

  • The Ocean at the End of the Lane / De Oceaan aan het Einde van het Pad - Neil Gaiman

    Stemmen: 9 52,9%
  • Totaal aantal stemmers
    17
  • Opiniepeiling gesloten .
Eens gaan zoeken waar die beschikbaar is aangezien ik de e-book al niet vindt op Kobo/bol.
 
Grote fan van Station Eleven, haar laatste boek vond ik misschien nog beter (Sea Of Tranquility).
 
Zit ondertussen aan hoofdstuk 13.
Het begin was wel heel sterk vond ik, niet teveel tijd besteden aan expositie, meteen er in vliegen.
Nadeel daarvan was dat er misschien te weinig aandacht besteed werd aan de pandemie zelf? Wie weet komt dat nog in een flashback verder in het boek.
Ik heb wel echt geen enkel idee waar de focus van het verhaal ligt momenteel, waar het heen zal gaan.
Leest heel snel dus ik ga moeten zien of ik alles in 1 ruk uitlees of toch nu en dan eens stop om hier te posten :p .
 
Bijna halfweg en...
Heb nog altijd geen flauw benul waar het verhaal eigenlijk naar toe is aan het werken.
De flashbacks naar het leven van Arthur en zijn ex vrouw haalden de vaart er wat uit en ik zie de linken (behalve de overduidelijke linken uiteraard) nog niet helemaal.
 
Ben er aan begonnen deze morgen. Dankzij actieve kleuter nog niet veel kunnen lezen maar ik kijk er al naar uit om vanavond verder te lezen.
Veelbelovend begin alvast!
 
Uit!
Uitgelezen en ik vond het eerlijk gezegd een beetje teleurstellend. Misschien is het omdat dit soort boek meer in het verlengde ligt van mijn normale leesvoer, terwijl ik tot nu toe bij iedere boekenclub aangenaam verrast was door een soort boek dat ik normaal niet lees.

Het is een aangename read, de mix tussen het post apocalyptische, het leven van Arthur en het leven van de mensen met een connectie tot Arthur was interessant maar ook niet meer dan dat. Ik denk zelfs dat het ervoor zorgde dat ik minder gehecht geraakte aan bepaalde karakters.

Het feit dat het eens een post apocalyptisch verhaal is dat niet bol staat van het geweld en zich voor een groot deel 20 jaar NA de epidemie afspeelt vond ik dan wel weer een interessant gegeven, wat het toch een aparte kijk gaf ten opzichte van de meeste gelijkaardige verhalen die ik al gelezen heb.
 
Ik heb dit boek in maart of april gelezen dus dit is een interessante oefening om te zien hoeveel een boek me bij gebleven is.

Waar Station Eleven zich wist te onderscheiden van andere post-apocalpytische boeken of series, was de focus op leven boven overleven. Veel fictie over dit onderwerp bestaat uit een aantal elementen die ondertussen iets te bekend zijn. Mandel is eigenlijk niet erg geïnteresseerd in die meer praktische aspecten van een wereld na een grote ramp, op dat vlak was het boek zelfs misschien een beetje onrealistisch (ik herinner me alvast dat de personages het al bij al niet moeilijk hadden om te overleven). De post-apocalyptische delen spelen zich vele jaren na de ramp af en tonen dat mensen toch na een tijd terug zin gaan zoeken in iets meer dan enkel in leven blijven.

Het voortdurend springen tussen twee tijdsframes, vlak voor en na de ramp, leek op het eerste zicht iets om gewoon de vrij eenvoudige plot wat te breken. Maar ik denk dat dit ook vooral gedaan is om aan te tonen dat wat ons tot mens maakt, lang kan blijven voortbestaan. Namelijk de connecties die we maken tussen elkaar. Het belangrijkste personage in het boek maakt de pandemie niet eens me, maar geeft jaren later verschillende mensen nog steeds redenen om door te zetten en een band met elkaar te vormen. Niet alleen mensen doen dat maar ook kunst. Daarom dat een groep personages na een tijd toch weer Shakespeare beginnen op te voeren.

Als post-apocalyptisch werk is het dus misschien wat magertjes, maar Station Eleven gaat vooral over de kracht van die connecties en het geheugen, zaken uit het verleden die je heden blijven vorm en zin geven.
 
Laatst bewerkt:
Ook aan begonnen intussen en het leest wel vlot weg. Het begin vond ik alvast zeer intrigerend, dus ben benieuwd hoe het verder gaat.
 
Ik heb ondertussen de eerste 100 blz gelezen. Het boek leest aangenaam en ik ben benieuwd naar wat nog volgt, al lijkt het momenteel nog steeds een grote intro en vraag ik me af of het verhaal wel ergens heen gaat. 😅
 
Net uit. Voorlopig met voorsprong mijn favoriet uit de boekenclub en ik ben van plan om meer van de auteur te lezen.

Geweldig begonnen met King Lear en hoofdstuk 53 (het laatste hoofdstuk vanuit het oogpunt van Arthur) sluit perfect bij die keuze aan.

Halverwege het boek was ik op zoek naar wat Mandel precies wou vertellen omdat het me iets te veel rond Arthur draaide en te weinig over het post-apocalyptische. Nu ja, die obsessie van Kirsten met Arthur & Station Eleven was wellicht haar houvast om de horror te ontsnappen. De kwetsbaarheid, de melancholie, het nieuwe normaal en het motto van the Travelling Symphony ('Because survival is insufficient') vond ik erg mooi. De meeste hoofdpersonages waren voldoende uitgediept, maar ik had graag wat meer gelezen over Elizabeth / Tyler.

Zeer graag gelezen dankzij de stijl, de sfeer, de opbouw, het voortdurende wisselen van personages en jaren, en de goed gebalanceerde hoofdstukken. Enige minpunt was Mandel haar bezetenheid om personages en objecten alsmaar met elkaar te linken, dat verveelde na een tijd...
 
Ik ga meteen afwijken van de rest hier: ik vond de stukken uit Arthurs leven interessanter dan de hoofdstukken die zich in de postapocalyptische wereld afspeelden. Bij Arthur en zijn entourage kreeg je tenminste nog een beetje het gevoel dat Mandel een poging deed om personages van vlees en bloed op het blad te krijgen. Het was heel toepasselijk dat het merendeel van de personages uit het reizende gezelschap bij hun instrument werden benoemd, want wat mij betreft waren ze allemaal min of meer inwisselbaar.

Het primaire idee dat bij mij achterblijft is dat mensen altijd hunkeren naar de wereld waarin ze zijn opgegroeid. Arthur wil diep vanbinnen terugkeren naar zijn oude eilandleven, dicht bij de natuur en weg van zijn vermoeiende jetset levensstijl. Iedereen die de pandemie heeft weten te overleven en in een jager/verzamelaarmaatschappij verzeild is geraakt, blikt daarentegen nostalgisch terug op de - inmiddels futuristische - tijd van koelkasten en vliegreizen.

FlyingHorseman en Kubus gaven al aan dat de focus in dit boek niet op het overleven ligt, en dat is wat mij betreft de juiste beslissing geweest. Ik vond de verhaallijn van de profeet op zich niet ongeloofwaardig, maar dat personage was zo dunnetjes en vlak dat die stukken eerder lachwekkend en voorspelbaar dan spannend of angstaanjagend waren.

Ik klink nu tamelijk negatief omdat ik het in grosso modo geen goed boek vond, maar er zaten ook wel (kortere) stukken in die goed waren. Het is ergens een gemiste kans dat er niet meer hoofdstukken aan Frank & Jeevan werden geweid, want daar had een veel boeiendere dynamiek achter kunnen schuilgaan dan de relaties tussen Kirsten en de andere acteurs/muzikanten.
 
coldplayke zei:
Ik ga meteen afwijken van de rest hier: ik vond de stukken uit Arthurs leven interessanter dan de hoofdstukken die zich in de postapocalyptische wereld afspeelden. Bij Arthur en zijn entourage kreeg je tenminste nog een beetje het gevoel dat Mandel een poging deed om personages van vlees en bloed op het blad te krijgen. Het was heel toepasselijk dat het merendeel van de personages uit het reizende gezelschap bij hun instrument werden benoemd, want wat mij betreft waren ze allemaal min of meer inwisselbaar.

Het primaire idee dat bij mij achterblijft is dat mensen altijd hunkeren naar de wereld waarin ze zijn opgegroeid. Arthur wil diep vanbinnen terugkeren naar zijn oude eilandleven, dicht bij de natuur en weg van zijn vermoeiende jetset levensstijl. Iedereen die de pandemie heeft weten te overleven en in een jager/verzamelaarmaatschappij verzeild is geraakt, blikt daarentegen nostalgisch terug op de - inmiddels futuristische - tijd van koelkasten en vliegreizen.

FlyingHorseman en Kubus gaven al aan dat de focus in dit boek niet op het overleven ligt, en dat is wat mij betreft de juiste beslissing geweest. Ik vond de verhaallijn van de profeet op zich niet ongeloofwaardig, maar dat personage was zo dunnetjes en vlak dat die stukken eerder lachwekkend en voorspelbaar dan spannend of angstaanjagend waren.

Ik klink nu tamelijk negatief omdat ik het in grosso modo geen goed boek vond, maar er zaten ook wel (kortere) stukken in die goed waren. Het is ergens een gemiste kans dat er niet meer hoofdstukken aan Frank & Jeevan werden geweid, want daar had een veel boeiendere dynamiek achter kunnen schuilgaan dan de relaties tussen Kirsten en de andere acteurs/muzikanten.
Klik om te vergroten...
Ik ben het wel eens met je. Het zijn voor mij 2 boeken in 1, het pre apocalypse gedeelte en het post apocalypse gedeelte. Het pre apocalypse gedeelte voelde een stuk "ronder" aan terwijl het post apocalypse gedeelte eigenlijk bijna als een toneelstuk voelde. Wat ik daar mee bedoel: karakters die hun lines opdragen, 2d omgevingsstukken en weinig rand informatie.

Niet zeker of ik het eens ben met:
Arthur wil diep vanbinnen terugkeren naar zijn oude eilandleven, dicht bij de natuur en weg van zijn vermoeiende jetset levensstijl. Iedereen die de pandemie heeft weten te overleven en in een jager/verzamelaarmaatschappij verzeild is geraakt, blikt daarentegen nostalgisch terug op de - inmiddels futuristische - tijd van koelkasten en vliegreizen.
Klik om te vergroten...
Voor mij was het bij Arthur eerder een gevoel van "grass is greener on the other side". Toen hij op het eiland leefde kon hij niet wachten om het eiland te verlaten en een succesvolle acteur te worden. Eens hij dat bereikt had wou hij terug naar een kalmer leven op het eiland. Maar ik denk dat Arthur dat niet echt wil, ik denk dat hij het beste van beide werelden wil (zoals wij allen willen) maar dat dit niet zomaar gaat.
Hij is een product van zijn ervaringen, zoals Clark ook zegt wanneer hij Arthur terug ontmoet in een cafe in Londen " het is alsof hij een toneelstuk is aan het opvoeren ". Hij geniet nog steeds van het acteerwerk, maar wilt het jetset leven dat erbij komt kijken niet meer, omdat hij er genoeg van heeft. Tegelijkertijd is hij door het acteerwerk en het jetset leven een andere persoon geworden, getuige zijn verschillende marriages en het voorgenoemde "acteren" in normale situaties.
Arthur voelde denk ik gewoon als meest "echte" mens aan. Ik denk dat hij aspecten toont waar we ons allemaal wel in kunnen vinden.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan