Ik ben het wel eens met je. Het zijn voor mij 2 boeken in 1, het pre apocalypse gedeelte en het post apocalypse gedeelte. Het pre apocalypse gedeelte voelde een stuk "ronder" aan terwijl het post apocalypse gedeelte eigenlijk bijna als een toneelstuk voelde. Wat ik daar mee bedoel: karakters die hun lines opdragen, 2d omgevingsstukken en weinig rand informatie.
Niet zeker of ik het eens ben met:
Arthur wil diep vanbinnen terugkeren naar zijn oude eilandleven, dicht bij de natuur en weg van zijn vermoeiende jetset levensstijl. Iedereen die de pandemie heeft weten te overleven en in een jager/verzamelaarmaatschappij verzeild is geraakt, blikt daarentegen nostalgisch terug op de - inmiddels futuristische - tijd van koelkasten en vliegreizen.
Voor mij was het bij Arthur eerder een gevoel van "grass is greener on the other side". Toen hij op het eiland leefde kon hij niet wachten om het eiland te verlaten en een succesvolle acteur te worden. Eens hij dat bereikt had wou hij terug naar een kalmer leven op het eiland. Maar ik denk dat Arthur dat niet echt wil, ik denk dat hij het beste van beide werelden wil (zoals wij allen willen) maar dat dit niet zomaar gaat.
Hij is een product van zijn ervaringen, zoals Clark ook zegt wanneer hij Arthur terug ontmoet in een cafe in Londen " het is alsof hij een toneelstuk is aan het opvoeren ". Hij geniet nog steeds van het acteerwerk, maar wilt het jetset leven dat erbij komt kijken niet meer, omdat hij er genoeg van heeft. Tegelijkertijd is hij door het acteerwerk en het jetset leven een andere persoon geworden, getuige zijn verschillende marriages en het voorgenoemde "acteren" in normale situaties.
Arthur voelde denk ik gewoon als meest "echte" mens aan. Ik denk dat hij aspecten toont waar we ons allemaal wel in kunnen vinden.