De keuze voor dit album is zeker niet gemakkelijk geweest. Hier wou ik iets brengen waar iedereen iets in kan vinden maar waar ik zelf ook achter kan staan.
Met een voorliefde voor slepende en atmosferische albums, die vaak van een vrij ruwe productie worden voorzien was het toch even een zoektocht door mijn collectie naar iets geschikts. En toen vond ik iets waarvan ik eigenlijk al lang wist dat het de winnaar was. Grijs gedraaid op het moment van de ontdekking en nog steeds vaak de revue passerend.
Graag stel ik jullie dit album voor:
Emptiness - Nothing but the Whole
Emptiness is band die al geruime tijd meedraait in het metal-circuit en zich sterk kan maken door leden die gediend hebben en nog steeds dienen bij Enthroned en Pro Pain. Qua ervaring zit het hier dus zeker snor.
Verwacht je echter niet aan black metal of hardcore/thrash metal. Emptiness speelt op dit album een mix van black, death en doom met een heel eigenzinnige twist.
Dit album markeert wat mij betreft het moment dat ze de meer klassieke stijlen loslaten en gaan voor het experimentele.
De latere albums gaan nog meer de experimentele toer op en het laatste is een claustrofobische plaat die gewijd lijkt aan de lockdown. Mocht je zin hebben in meer, zoek ze zeker eens op.
Zoals ik reeds bij Armaggeda gelezen heb, zijn sommige mensen toch geen fan van de vocals bij dit soort muziek. Toch vraag ik om het op dit album als een instrument te zien in plaats van als een stem. De raspende en rauwe stem van Phorgath draagt enorm bij aan de sfeer die dit album uitstraalt.
Broeierige gitaarriffs nemen je mee op een pessimistische trip naar waar je fantasie het toelaat. De drums zorgen voor interessante patronen die noodzakelijk zijn om dit album te dragen en te laten slagen.
Zelf meen ik hier een sterke urban vibe in terug te vinden, waan je gerust op een nachtelijke tocht door achterbuurten in Brussel.
Verwacht je dus niet aan een vrolijk muziekje.
Toch hebben de meeste tracks wel een fijne kalme groove, waarmee ik hoop dat zij die niet thuis zijn in het genre er toch iets in kunnen ontdekken.
Wat mij betreft kun je je perfect in je zetel installeren met een drankje en onder begeleiding van deze plaat mijmerend naar buiten staren.
Vergeet zeker niet je beste koptelefoon te gebruiken of deze op de stereo te draaien met iets meer bass.
Op simpele headphone speakers, een simpel radiootje of godbetert smartphone speakers zal dit album nooit of te nimmer tot zijn recht komen. Je moet er je echt in onderdompelen.
Persoonlijk had ik dit album het liefst in het najaar gepresenteerd want vanaf oktober is dit album op zijn best. Muziek is bij mij nogal weers -en seizoensafhankelijk.
Maar er is slecht weer op komst dus ik hoop dat ie toch nog tot zijn recht komt.
Ik zou zeggen, laat je meeslepen en geniet van de duistere tonen van dit album.
Met een voorliefde voor slepende en atmosferische albums, die vaak van een vrij ruwe productie worden voorzien was het toch even een zoektocht door mijn collectie naar iets geschikts. En toen vond ik iets waarvan ik eigenlijk al lang wist dat het de winnaar was. Grijs gedraaid op het moment van de ontdekking en nog steeds vaak de revue passerend.
Graag stel ik jullie dit album voor:
Emptiness - Nothing but the Whole
Emptiness is band die al geruime tijd meedraait in het metal-circuit en zich sterk kan maken door leden die gediend hebben en nog steeds dienen bij Enthroned en Pro Pain. Qua ervaring zit het hier dus zeker snor.
Verwacht je echter niet aan black metal of hardcore/thrash metal. Emptiness speelt op dit album een mix van black, death en doom met een heel eigenzinnige twist.
Dit album markeert wat mij betreft het moment dat ze de meer klassieke stijlen loslaten en gaan voor het experimentele.
De latere albums gaan nog meer de experimentele toer op en het laatste is een claustrofobische plaat die gewijd lijkt aan de lockdown. Mocht je zin hebben in meer, zoek ze zeker eens op.
Zoals ik reeds bij Armaggeda gelezen heb, zijn sommige mensen toch geen fan van de vocals bij dit soort muziek. Toch vraag ik om het op dit album als een instrument te zien in plaats van als een stem. De raspende en rauwe stem van Phorgath draagt enorm bij aan de sfeer die dit album uitstraalt.
Broeierige gitaarriffs nemen je mee op een pessimistische trip naar waar je fantasie het toelaat. De drums zorgen voor interessante patronen die noodzakelijk zijn om dit album te dragen en te laten slagen.
Zelf meen ik hier een sterke urban vibe in terug te vinden, waan je gerust op een nachtelijke tocht door achterbuurten in Brussel.
Verwacht je dus niet aan een vrolijk muziekje.
Toch hebben de meeste tracks wel een fijne kalme groove, waarmee ik hoop dat zij die niet thuis zijn in het genre er toch iets in kunnen ontdekken.
Wat mij betreft kun je je perfect in je zetel installeren met een drankje en onder begeleiding van deze plaat mijmerend naar buiten staren.
Vergeet zeker niet je beste koptelefoon te gebruiken of deze op de stereo te draaien met iets meer bass.
Op simpele headphone speakers, een simpel radiootje of godbetert smartphone speakers zal dit album nooit of te nimmer tot zijn recht komen. Je moet er je echt in onderdompelen.
Persoonlijk had ik dit album het liefst in het najaar gepresenteerd want vanaf oktober is dit album op zijn best. Muziek is bij mij nogal weers -en seizoensafhankelijk.
Maar er is slecht weer op komst dus ik hoop dat ie toch nog tot zijn recht komt.
Ik zou zeggen, laat je meeslepen en geniet van de duistere tonen van dit album.