Album of the week Emptiness - Nothing but the Whole

ik kom bijgevolg tot een rare conclusie eigenlijk: ik vond dit muzikaal echt goed gemaakt, maar toch zie ik me er niet meer naar luisteren. De zang is me te veel, en ik mis wat treble om het aangenamer te maken want op alle vlakken te donker. Er zijn wel duidelijk cymbalen en af en toe een hoger gitaargeluid te horen, maar het blijft slechts een zijeffect bij de focus op het donkere voor mij. Luisteren mensen hier echt constant naar? Er werd me gevraagd of ik niet depressief was door een weekje te focussen op Nick Cave, maar wat moet ik dan vragen aan iemand die niets anders dan dit luistert?
Ik kan hier best constant naar luisteren. En dat betekent niet dat ik daarom depressief ben ofzo, ik kan gewoon enorm genieten van de stemming van zo'n plaat. Het kan nog een tandje erger hoor, Hypothermia heeft wel reputatie met albums in het depri concept.
Maar die muziek voedt me evenzeer meer dan dat ik er me slecht bij zou voelen.

In het black metal genre kan je soms aan de muziek een zekere stijl uit een land herkennen, maar dat is meer bij de al wat oudere albums.
Ondertussen is er veel meer evolutie en is het al lang geen schande meer om buiten de lijntjes te kleuren.
Het enige minpunt is het heel abrupte einde. Precies of er een onvolledige versie van dat nummer op Spotify staat.
Dat vind ik ook spijtig. Da's nu een van de weinige dingen aan dit album waarvan ik vond dat het wel anders mocht.
Maar de band zal wel zijn reden hebben.
Ik heb een periode gehad waar ik amper naar iets anders luisterde dan naar black metal, maar ik heb me nooit depressief gevoeld. Hoewel mijn muzieksmaak heel erg is verbreed kan ik nog altijd op een zonnige zomerdag naar grauwe black metal luisteren, gewoon omdat ik daar goesting in heb en omdat die rauwe energie die, in mijn ogen, vrij uniek is voor het genre een opwekkend effect heeft. Autumn Aurora van Drudkh is echter de perfecte herfstplaat en volgens mij nog vrij toegankelijk voor leken, al is dat relatief.
Kan ik me volledig bij aansluiten. Battles in the North is mijn absolute zomerplaat. Maar da's omwille van persoonlijke redenen.
Dat album van Drudkh is inderdaad geniaal. Daar heb ik nog volledig laten afspelen en constant uitleg over zitten geven in de wagen tegen mijn wederhelft. We waren toen nog niet samen en keerden terug van een of andere discotheek, ik was die muziek daar zo moe dat ik dat opgeknald heb in de wagen en in een half zatte bui die uitleg gegeven heb. Ze is gebleven, het verbaast me nog steeds.
Geweldige plaat @JDB , instant in de bibliotheek gesmeten. Ik zou deze mannen héél graag eens live aan het werk zien.
Tot mijn grote schande heb ik ze ook nog nooit live gezien. Zeker na dit te hebben gezien:
Ik hoop dat het er ooit eens van komt.

Vocals en bepaalde meer slepende stukken doen mij zo nu en dan denken aan The Ruins of Beverast, met een vlaagje Deathspell Omega ofzoiets. Knap, dit steekt echt goed in elkaar.
Ruins of Beverast stond op plaats 2 na dit album. Maar ik heb een speciale band met mijn gekozen album. Ik heb daar al veel goede dagen mee gehad.



Ik ben blij te zien dat het zo positief binnenkomt tot nu toe. Ik zat er ergens wat mee in want het is nu niet de meest conventionele plaat en genre. Toch gelukkig dat zoveel mensen er echt voor open staan.
ik ben alvast onder de indruk over de reacties, ze zijn onderbouwder en lyrischer dan mijn eigen intro-tekst.
 
Dit genre hoor je ook amper op de gekende radiozenders, terwijl dat bij de andere albums (behalve dat van mij :unsure: ) die al zijn gepasseerd eerder wel het geval is. Wellicht is Amenra op StuBru het zwaarste wat je daar vandaag hoort. Ik was ook zéér aangenaam verrast door de bereidwilligheid van zoveel BG'ers op hun eerste stapjes in de black metal te zetten. Best schattig.

EDIT: gelieve een gedeelte van deze comment met een stevige korrel zout te nemen. :unsure: Ik kijk naar @Nahrtent en @NDEFCB
 
Laatst bewerkt:
Traagheid =/= deprimerend imo. Soms kan het ook gewoon meditatief zijn zonder dat daar een bepaalde mood (positief of negatief) bij komt kijken. Dat gezegd zijnde, als ik dit album goed inschat afgaande op de titel, cover art en omschrijving van JDB zal dit in dit geval wel eerder naar het deprimerende neigen, maar dat moet bij gelegenheid zeker eens kunnen. Net zoals feestmuziek een excellente uitlaatklep is voor positieve emoties, kan deprimerende muziek dat zijn voor negatieve emoties. Uiteraard is dat niet iets om constant op te zetten, @Gavin , toch niet voor mij, al zijn er blijkbaar een paar beklagenswaardige zielen hier die daar wel nood aan hebben zelfs in de meer fleurige periodes van het jaar? Ik heb met jullie te doen boys, echt waar, er is meer in de wereld dan enkel dat.
Maar depressieve muziek hangt voor mij niet noodzakelijk aan negatieve emotie voor mij.
Of misschien wat beter: ik ervaar die muziek niet als deprimerend terwijl veel mensen dat doen.

Dit bijvoorbeeld:

Mijn vriendin en een groot deel van mijn vrienden vindt dat megadeprimerend klinken. Maar ik heb dat helemaal niet. Ik ga nog wel niet zo ver om het opbeurend te noemen maar ik kan daar oprecht van genieten en energie uit halen.
 
Deprimerende muziek kan mooi zijn en om die reden ook esthetisch opbeurend. Net zoals groteske lelijkheid geschilderd door Bruegel of Bosch ook mooi kan zijn. Dat is zoals dat glorifying gevoel wanneer Rambo 1000 bad guys afknalt met een 50 Cal. De mens is geen rationeel wezen op dat vlak, maar eerder intuïtief en raadselachtig.
 
Ik kan best ook wel continue naar metal luisteren maar een 8u lange nachttrip met de auto van de Westhoek richting de Duitse kampeer terreinen met enkel maar pakweg Nortt/Esoteric/Skepticism/Worship toestanden zou ook mijn petje te boven gaan.
 
Ik heb Emptiness ooit eens mentaal gecatalogeerd als middelmatige, Belgische band na het horen van hun vroege werk, maar toch enigszins onterecht blijkbaar. Dit werk ligt me al veel beter, heel sfeervol. Soms zelfs bijna catchy, voor zover dat mogelijk is bij deze muziek, zoals op All is Known. Goeie opbouw, vol gitaargeluid, dit zit allemaal echt goed in elkaar.

Links en rechts heb ik ze ook al eens live meegepikt maar het is me toen nooit echt bijgebleven. Kwestie van de verkeerde albums voor mijn smaak denk ik. Als het recentere werk de meer experimentele tour op gaat, moet ik het zeker eens checken, da's helemaal mijn ding.

In Noorse bossen rondhuppelen met Burzum of Darkthrone is wel een aanradertje.
Klinkt als mijn tienerjaren (met Noorse verwisseld door Kempense, iets minder stoer :unsure:).
 
Is helaas helemaal mijn ding niet, black metal enzo. Had het in @Avondland zijn aotw al gezegd, black metal is nu eens iets waar ik nooit ben in geraakt. En plus ben ik ook wel een pak kritischer voor metal als dat ik dat ben voor andere genres.
Heb het twee luisterbeurten gegeven, maar Het is helemaal mijn meug niet.

Hier en daar zitten er wel een paar hele goede riffs in. Maar dat is het voor mij dan ook. Technisch enzo top, productiegewijs eigenlijk nog wel goed, mss soms een beetje te clean naar mijn zin.
Vocals tjah, ik geef eigenlijk niet veel om vocals. Als het geen The Black Dahlia vocals zijn dan boeit dat mij helaas quassi nooit.

Ik lijk hier heel negatief, en je album af te breken, maar dat is absuluut niet de bedoeling.
Ik heb gewoon een hekel aan black metal. Ik heb niets voor niets T-shirten thuis liggen met de caption: "Disko Borgir" en "Cradle of Kak".

Wel dikke dikke pluspunten voor iets Belgisch te presenteren. En er zitten zeker en vast een paar dikke riffs in sommige van de nummers.
De algehele sfeer doorheen het album vind ik ook heel goed zitten.
 
Het is okay-ish. Stem valt mee doordat het meer gesproken dan gezongen is. Muziek is ook ok.
Maar er zit niks tussen waar ik echt een wow gevoel bij heb, het is allemaal een beetje eenheidskoek vind ik.
 
Laatst bewerkt:
Ik was ook zéér aangenaam verrast door de bereidwilligheid van zoveel BG'ers op hun eerste stapjes in de black metal te zetten. Best schattig.

Het enthousiasme bij wat hiphop was verrassend minder groot.

Heb de plaat nog maar één keer oppervlakkig kunnen beluisteren helaas. Desondanks de stiefmoederlijke behandeling klonk het best veelbelovend.
 
Ik was reeds bekend met Emptiness en had ze vroeger al live gezien toen ze nog generieke black metal speelden.
Dit album had ik nog niet gecheckt, de opvolger wel. Hoewel ik het een interessante evolutie vond, is Not For Music niet blijven hangen en heb ik die ook niet gekocht. Ambitieus zijn ze wel want die plaat was geproducet door ene van Marilyn Manson ofzo?

Ik vrees een beetje hetzelfde verhaal met deze. Leuke sfeer, aangename momenten maar niet genoeg om te beklijven.

Bij de eerste 2 nummers moet ik wat aan Immolation denken qua sfeer. Die zijn natuurlijk veel bruter en technischer maar ik krijg die naam niet uit mijn hoofd. Misschien door de stem?
Met de zang heb ik geen problemen maar is ook geen pluspunt.
Beste nummers vind ik 5 en 6.
 
Ik zal de plaat morgen opleggen en reviewen maar tussen Till Lindemann en Ross Dolan is er toch een gigantisch verschil. :crazy:
 
Het is een pijnlijke vraag, maar ik stel ze aan iedereen: krijg ik één nummer voor in de AotW-playlist?
 
Ook beluisterd ondertussen.
Blijkbaar Belgisch.
Nog nooit van gehoord maar ben ook niet rap in deze contreien van Metal te vinden.
Vind deze ook wel aangenamer dan de keuze van Avondland.
Ben ik verkeerd dat het me wat doet denken aan My Dying Bride,maar dan iets harder.
Dat einde vond ik dan weer iets te abrupt,dacht al dat mijn boxen het hadden begeven.
Behind The Curtain is de beste track imo.
 
Terug
Bovenaan