Ik kan hier best constant naar luisteren. En dat betekent niet dat ik daarom depressief ben ofzo, ik kan gewoon enorm genieten van de stemming van zo'n plaat. Het kan nog een tandje erger hoor, Hypothermia heeft wel reputatie met albums in het depri concept.ik kom bijgevolg tot een rare conclusie eigenlijk: ik vond dit muzikaal echt goed gemaakt, maar toch zie ik me er niet meer naar luisteren. De zang is me te veel, en ik mis wat treble om het aangenamer te maken want op alle vlakken te donker. Er zijn wel duidelijk cymbalen en af en toe een hoger gitaargeluid te horen, maar het blijft slechts een zijeffect bij de focus op het donkere voor mij. Luisteren mensen hier echt constant naar? Er werd me gevraagd of ik niet depressief was door een weekje te focussen op Nick Cave, maar wat moet ik dan vragen aan iemand die niets anders dan dit luistert?
Maar die muziek voedt me evenzeer meer dan dat ik er me slecht bij zou voelen.
In het black metal genre kan je soms aan de muziek een zekere stijl uit een land herkennen, maar dat is meer bij de al wat oudere albums.
Ondertussen is er veel meer evolutie en is het al lang geen schande meer om buiten de lijntjes te kleuren.
Dat vind ik ook spijtig. Da's nu een van de weinige dingen aan dit album waarvan ik vond dat het wel anders mocht.Het enige minpunt is het heel abrupte einde. Precies of er een onvolledige versie van dat nummer op Spotify staat.
Maar de band zal wel zijn reden hebben.
Kan ik me volledig bij aansluiten. Battles in the North is mijn absolute zomerplaat. Maar da's omwille van persoonlijke redenen.Ik heb een periode gehad waar ik amper naar iets anders luisterde dan naar black metal, maar ik heb me nooit depressief gevoeld. Hoewel mijn muzieksmaak heel erg is verbreed kan ik nog altijd op een zonnige zomerdag naar grauwe black metal luisteren, gewoon omdat ik daar goesting in heb en omdat die rauwe energie die, in mijn ogen, vrij uniek is voor het genre een opwekkend effect heeft. Autumn Aurora van Drudkh is echter de perfecte herfstplaat en volgens mij nog vrij toegankelijk voor leken, al is dat relatief.
Dat album van Drudkh is inderdaad geniaal. Daar heb ik nog volledig laten afspelen en constant uitleg over zitten geven in de wagen tegen mijn wederhelft. We waren toen nog niet samen en keerden terug van een of andere discotheek, ik was die muziek daar zo moe dat ik dat opgeknald heb in de wagen en in een half zatte bui die uitleg gegeven heb. Ze is gebleven, het verbaast me nog steeds.
Tot mijn grote schande heb ik ze ook nog nooit live gezien. Zeker na dit te hebben gezien:Geweldige plaat @JDB , instant in de bibliotheek gesmeten. Ik zou deze mannen héél graag eens live aan het werk zien.
Ruins of Beverast stond op plaats 2 na dit album. Maar ik heb een speciale band met mijn gekozen album. Ik heb daar al veel goede dagen mee gehad.Vocals en bepaalde meer slepende stukken doen mij zo nu en dan denken aan The Ruins of Beverast, met een vlaagje Deathspell Omega ofzoiets. Knap, dit steekt echt goed in elkaar.
Ik ben blij te zien dat het zo positief binnenkomt tot nu toe. Ik zat er ergens wat mee in want het is nu niet de meest conventionele plaat en genre. Toch gelukkig dat zoveel mensen er echt voor open staan.
ik ben alvast onder de indruk over de reacties, ze zijn onderbouwder en lyrischer dan mijn eigen intro-tekst.